Steffi werd mishandeld door haar man: ‘Hij reageerde al zijn frustratie op mij af’

2 juli 2019

Al negen jaar waren ze samen, maar toen had Steffi (37) genoeg van Pieters agressie. “Jarenlang dacht ik dat het normaal was dat ik verbaal mishandeld werd. Tot hij ook fysiek geweld ging gebruiken…”

Al negen jaar waren ze samen, maar toen had Steffi (37) genoeg van Pieters agressie. “Jarenlang dacht ik dat het normaal was dat ik verbaal mishandeld werd. Tot hij ook fysiek geweld ging gebruiken…”

Steffi: “Ik zat in de slaapkamer op het bed, de was op te vouwen. Plotseling hoorde ik beneden geluiden. Mijn man Pieter kwam thuis. Hij liet de deur met een klap achter zich dicht vallen en zijn sleutelbos gooide hij op het kastje in de gang. Tree voor tree hoorde ik hem naar boven stampen, als een wild beest. De deur van de slaapkamer stond op een kier. Vanaf de overloop gaf Pieter de deur zo’n zet, dat die met een rotvaart naar binnen zwaaide. Met een paar stappen stond hij naast me, heel dichtbij. Hij torende boven me uit, hief zijn hand. Bleef even zo staan en zei toen: ‘Als je nu niet weggaat, ram ik je helemaal in elkaar.’ Het is vijf jaar geleden en ik kan het nu vertellen zonder in huilen uit te barsten. Maar ik zie het nog zo voor me, hoe hij daar stond. Dat was het moment waarop ik dacht: ik ga hier weg en kom nooit meer terug. En dat terwijl we het ooit zo leuk hadden samen.”

Vaderfiguur

“Pieter en ik leerden elkaar kennen als collega’s. Ik was 23, hij 36. Een stuk ouder dus, en dat vond ik prettig. Ik was op zoek naar iemand naar wie ik op kon kijken, denk ik. Mijn ouders scheidden toen ik vier was, de tweede man van mijn moeder was vooral op een seksuele manier in mij geïnteresseerd. Hij heeft mij, voor zover ik weet, eenmalig seksueel misbruikt. Sindsdien ging ik hem uit de weg. Gelukkig gooide mijn moeder hem de deur uit toen ik een jaar of tien was. En hoewel haar derde man heel vriendelijk was, kon ik niet goed met hem in één ruimte zijn. Onze karakters botsten, dus ging ik zo snel mogelijk het huis uit. Ik was toen achttien jaar. Onbewust ben ik blijven zoeken naar een vaderfiguur. Ik zocht iemand die me niet zou kleineren of pijn doen, maar die er echt voor mij was, aan wie ik me kon optrekken en die van mij hield zonder dat ik eerst moest bewijzen of ik zijn liefde wel waard was.

Lees ook: Marijes man heeft losse handjes: ‘Huiselijk geweld sluipt erin’

Toen ik Pieter leerde kennen, had ik net een tijdje overspannen thuis gezeten. Het was heel druk geweest op mijn werk, ik deed er nog een studie naast en ik woonde al een tijdje op mezelf, die combinatie was best zwaar. Daarbij merkte ik dat ik alles wat ik in mijn jeugd had meegemaakt nog lang niet had verwerkt. Pieter luisterde naar mijn verhalen en gaf advies. Eigenlijk was hij de steun die ik zocht en van lieverlee kregen we een relatie.”

Persoonlijke ontwikkeling

“We hadden het leuk samen en na een jaar kochten we een huis, namen een hondje en keken uit naar de toekomst. Door Pieter bloeide ik op. Waar ik me tot dan toe in spijkerbroeken en wijde truien had verstopt omdat ik zo onzeker was en mezelf eigenlijk niet de moeite waard vond, durfde ik me nu wat meer te laten zien. Pieters aandacht maakte me zelfverzekerder, zelfbewuster. Ik besloot mijn persoonlijke ontwikkeling een zetje te geven door me in spiritualiteit te verdiepen. Via een forum leerde ik allerlei mensen kennen, vrouwen met wie ik spiritueel gezien op één lijn zat en met wie ik bevriend raakte. Met die nieuwe vriendinnen kon ik praten over vroeger en we deden gezellige dingen samen. Achteraf denk ik dat dat het moment is geweest waarop het tussen Pieter en mij begon mis te gaan. Hij had niets met spiritualiteit en snapte me niet altijd. Daarbij begon ik mij verder te ontwikkelen. En waar hij me eerst nog aanmoedigde vooral te doen wat voor mij goed voelde, ging het hem steeds meer tegenstaan dat ik onder zijn vleugels vandaan kroop. In die tijd kreeg hij het ook lastiger op zijn werk. Hij was het niet eens met hoe dingen liepen en kon niet overweg met zijn leidinggevende. Hij kon altijd al behoorlijk pittig uit de hoek komen als iets hem niet beviel, nu werd hij thuis ook steeds vaker verbaal agressief. Niets van wat ik deed of zei was goed, alles werd afgekraakt. Waar zijn frustratie precies vandaan kwam, heb ik nooit geweten. Maar dat hij die op mij af reageerde, was wel duidelijk.”

Lees ook: de broer van Marloes overleed door zinloos geweld

Meer zelfvertrouwen

“Ondertussen deed ik veel leuke dingen: muziek maken, dansen, naar festivals gaan. Ik volgde spirituele cursussen, begon met mediteren. Ik ging uit met mijn nieuwe vriendinnen en ontdekte dat ik een zelfstandige vrouw ben met eigen ideeën en meningen. En die meningen begon ik ook te uiten. Mijn zelfvertrouwen groeide. Het was niet zo dat ik me bewust van Pieter losmaakte, het gebeurde vanzelf, ik wist steeds beter wat ik wilde in het leven. Ik zocht ander werk, dat me meer vrijheid bood en waar ik echt blij van werd. Daarvoor zat ik alleen op kantoor, nu ging ik voor klanten meer op pad en zo leerde ik steeds meer andere mensen kennen. Bovendien was ik minder thuis. Omdat ik het steeds minder fijn vond in Pieter zijn buurt te zijn, zocht ik meer bezigheden buiten de deur. En als ik thuis was, zat Pieter toch achter de computer. Echt gezellig hadden we het niet meer en vrijen deden we nog maar zelden en alleen om de lieve vrede te bewaren.”

Kort lontje

“Ondertussen werd Pieter steeds ongelukkiger met de situatie. Zijn werk was stressvol en hij vond het vreselijk dat ik ondertussen de wijde wereld in trok. Hij had steeds vaker agressieve buien en die werden ook steeds heftiger. Hij kon vreselijk tegen me schreeuwen, schelden en mij kleinerend toespreken. Terwijl ik altijd heb gezegd: mij gebeurt dat niet. Als ik hem stampend thuis hoorde komen, wist ik al hoe laat het was: één verkeerd woord of het eten dat nog niet op tafel stond, was al genoeg voor een volgende woede-uitbarsting. Hij had een vreselijk kort lontje. Waarschijnlijk was het zijn bedoeling mij met dreigementen dicht bij hem te laten blijven, maar die stootten mij juist van hem af. Hij wilde dat ik altijd in de buurt was, deed wat hij zei en als ik dat niet deed, zou er iets zwaaien. Natuurlijk zei ik dat hij ermee moest ophouden, omdat ik zo júíst alleen maar bij hem weg wilde, maar ondertussen werd ik steeds angstiger en besprak ik zijn gedrag weleens met vriendinnen. Het ging wel ver, hoe hij tekeer kon gaan, vond ik. ‘Wel ver? Veel te ver’, vonden zij. Ik ging twee levens leiden: buitenshuis voelde ik me vrolijk en vrij, thuis liep ik op mijn tenen.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 27. Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​