Mirthe: ‘Mijn dochter bleef stiekem slapen bij haar Franse vakantievriendje’

16 mei 2023

Chantal (16), de dochter van Mirthe (39), verdween midden in de nacht. Mirthe: “Het was twee uur en Chantal was weg. Ik kreeg de schrik van mijn leven.”

Mirthe: “Chantal en ik hebben altijd een goede band gehad. Mijn zoon van twaalf is meer een vaderskindje, maar mijn dochter en ik waren twee handen op één buik en ze vertelde me álles, tot in detail. Vriendinnen voorspelden dat dit vast zou veranderen als ze ging puberen. Nou, daar leek het niet op: ze deelde haar stille verliefdheden met me, en ook haar eerste zoen. Maar afgelopen zomer kwam ik voor een vervelende verrassing te staan: Chantal bleek wel degelijk dingen voor mij achter te houden.”

In de vakantieflow

“Mijn man en ik zijn gek op Frankrijk. Elk jaar gaan we er twee weken naartoe. Omdat onze kinderen het leuk vinden om hun vriendjes en vriendinnen van eerdere vakanties terug te zien, zijn we nu al drie keer naar dezelfde camping in de Ardèche geweest. Hoewel we veel uitstapjes maken met z’n vieren, gaan onze kinderen er ook hun eigen weg. Mijn zoon zit nog in de fase van dammen bouwen en voetballen. Chantal hangt met een groepje vrienden bij de rivier of de campingbar. ’s Avonds zit ze bij een kampvuur. Ook afgelopen jaar gingen we weer. Meteen de eerste dag zaten we alle vier al helemaal in de vakantieflow, en gingen we onze eigen gang. Ik was daar blij om, want ik was uitgeput en snakte naar rust. Bij het bedrijf waar ik werk, werd gereorganiseerd en hoewel ik niet weg hoefde, liet de spanning die er hing me niet onberoerd. Ik had een flinke stapel boeken mee en was van plan lekker bij te komen. Ik was dan ook minder betrokken dan anders. Toen we op een dag met een groep campinggasten zouden gaan kanoën, had ik niet zo’n zin en ging niet mee. Nu heb ik daar spijt van. Als ik mijn dochter met die Fransman had gezien, had mijn intuïtie me vast gewaarschuwd. Mijn man had nergens op gelet, die had alleen maar zitten keten met onze zoon. ’s Avonds bij het eten zag ik de foto’s. Mijn dochter zat bij een donkerharige jongen in de kano. ‘Moest jij niet met Claudine?’ vroeg ik verbaasd. Claudine is haar beste vriendin op de camping. ‘Nee, die wilde met Eva, dus ik ging met iemand die nog over was’, zei ze vlug, terwijl ze zich over haar mobiel boog. ‘Jij en Claudine hebben toch geen ruzie?’ vroeg ik bezorgd. ‘Welnee,’ zei Chantal, ‘kijk, daar komt ze me al halen! Ik ga naar het kampvuur, doei!’ Ik riep haar nog na dat ze om elf uur terug moest zijn. Chantal was altijd op tijd terug. Dat ze de laatste tijd vaak wat later was geweest, had ik niet in de gaten gehad, dat vertelde mijn man pas achteraf. Ik lag dan meestal al in bed en geloofde het wel. Als ik haar hoorde aankomen, riep ik welterusten, terwijl ze in haar eigen tentje kroop. Want hoewel we een grote caravan hebben, sliep zij vorig jaar voor het eerst in een eigen tent. Logisch dat ze wat meer privacy wilde nu ze ouder werd, toch?”

Puur toeval

“Dat ik die nacht, drie dagen voordat we naar huis zouden gaan, midden in de nacht ontdekte dat ze niet in haar tentje lag, is puur toeval. Ik werd wakker rond een uur of twee. Mijn man lag te snurken en ik kreeg het niet voor elkaar hem om te rollen. Het was bloedheet en ik besloot op te staan. Ik ging voor onze caravan zitten en genoot even lekker van de volle maan. Opeens zag ik iets liggen in het gras: Chantals zonnebrilhoesje. Het moest uit haar strandtas zijn gevallen. Ik besloot het bij haar in haar tentje te schuiven en ritste de tent zachtjes open. Door de volle maan was het niet donker binnen. Op de plek waar ik haar grote bos krullen verwachtte, was het plat. Lag ze soms gedraaid? Nee. De tent was leeg! Hoe kon dit? Ik keek om me heen. Zou ze de tent zijn uitgegaan om te plassen? Onmogelijk: ik zat al een kwartier buiten en had haar niet gezien. Maar ze was wél thuisgekomen die avond. Ik had haar gehoord. Ze moest weer zijn weggeglipt. Of zou iemand haar gedwongen hebben de tent te verlaten?”

Wanhopig fluisterend

“In paniek rende ik de caravan in en maakte mijn man wakker. Dat ging moeizaam, maar toen hij begreep wat er aan de hand was, sprong hij op. We zochten de omgeving af. We stonden op een groot veld, niet hutjemutje tussen andere kampeerders. Er waren heel wat bosjes. In paniek kamden we die uit. Niets. We besloten haar te bellen. Haar telefoon ging over, maar in haar tent hoorden we niets. Ze moest hem bij zich hebben. Dat versterkte ons vermoeden dat ze er zelf tussenuit was gepiept. Maar waarom nam ze niet op? Wanhopig zaten we aan tafel. Fluisterend, want we wilden onze zoon niet wakker maken. Wat moesten we doen? Mijn man was rustiger dan ik. ‘Laten we ons niets in ons hoofd halen over ontvoeringen of wat dan ook. Ze is zestien. Ze zal wel een vriendje hebben waar wij niets van weten’, zei hij. Ik siste dat dat onmogelijk was. Dan had ze het me heus wel verteld. Ik had haar die vakantie een paar keer luchtig gevraagd of er nog leuke jongens op de camping waren. ‘Neuh’, had ze geantwoord. Ik wist dat ze verliefd was op onze buurjongen thuis. Ik was ervan overtuigd dat ze nog altijd met haar hoofd bij hem zat. En dan nog: ze had alleen nog maar gezoend met een jongen, één keer, op een klassenfeest. En dan zou ze nu met iemand de hort op zijn, midden in de nacht? Ik kon het niet geloven.”

Met opzet bedonderd

“Op mijn aandringen zijn we naar de caravan gegaan van Chantals vriendin Claudine en haar ouders. Het was genant om daar om drie uur ’s nachts op de deur te bonken. Gelukkig begrepen Claudines ouders onze bezorgdheid meteen. Ze haalden hun dochter uit bed. Die verkleurde toen ze ons in paniek aantrof. ‘Ze is veilig’, piepte ze. Eerst wilde ze verder niets loslaten, tot haar moeder woedend werd. Toen vertelde ze het: Chantal had al een tijdje iets met een Franse jongen die in de campingwinkel werkte. Twintig was hij. Hij kwam ’s avonds altijd naar het kampvuur. Chantal had Claudine verteld dat ze smoorverliefd was en dat ze heel graag een keer een nacht bij hem wilde zijn. Toen wisten we genoeg: onze dochter had ons met opzet bedonderd. Keurig om elf uur doen alsof ze ging slapen en daarna weer weg sneaken… Terwijl wij ons de haren uit het hoofd trokken van bezorgdheid, lag zij bij een Fransman in bed! Mijn man was woedend, ik vooral verdrietig. Waarom had ze niets verteld? Nee, ik zou niet blij zijn geweest, ik vind vier jaar leeftijdsverschil op haar leeftijd behoorlijk veel, maar ik zou haar ook niets verboden hebben. We hadden het erover kunnen hebben. Maar ze had gewoon achter mijn rug om haar eigen plan getrokken. Het deed me heel veel pijn. En ik voelde me verschrikkelijk falen als moeder. Ik had niets gezien, niets gemerkt. Ik was te veel met mezelf bezig geweest. Met mijn boeken, met mijn dutjes overdag. Verschrikkelijk!”

Tranen met tuiten

“Met gebogen schouders zeiden we Claudine en haar ouders gedag. Claudine had gezegd dat ze geen idee had waar de Franse jongen woonde. Hoewel we hebben overwogen de campingeigenaar uit bed te bellen, besloten we te wachten. Als we onze dochter goed inschatten, zou ze over niet al te lange tijd terugkomen. Mijn man staat altijd vroeg op, om zeven uur zit hij al aan de koffie. Als ze haar nachtelijke escapade verborgen wilde houden, moest ze dan terug zijn. En jawel hoor, om kwart over zes zagen we Chantal aan komen lopen. Toen ze ons zag zitten, verstijfde ze. We confronteerden haar meteen met het verhaal van haar vriendin. Ze huilde tranen met tuiten. Dat ze zo verliefd was. Dat ze bang was geweest dat wij het niet goed vonden, omdat hij al twintig was. Ze bezwoer dat dit de eerste nacht was geweest dat ze was weggegaan. En ze smeekte ons haar geluk niet stuk te maken, zo pal voor ons vertrek. Diezelfde avond at hij met ons mee, de jongen op wie onze dochter gek was. Maar niet voordat we heel stevige gesprekken met Chantal hadden gevoerd. Wat ze had gedaan, kon écht niet door de beugel. En daar zouden we thuis nog een passende straf voor bedenken, want ik had het hart niet om haar nu te verbieden nog contact met haar vriendje te hebben. Ik weet nog maar al te goed hoe een eerste verliefdheid voelt. Dus ze mocht hem blijven zien, maar we wilden hem wel leren kennen. En ’s nachts zou ze bij óns in de caravan slapen, daar duldden we geen tegenspraak over. Gelukkig bleek haar vriend een leuke jongen. En toen ik ze beiden zag huilen bij het afscheid, een paar dagen later, dacht ik: ze zijn tenminste wel echt gek op elkaar. “

Flinke knauw

“Thuis hebben we Chantal een tijd flink kort gehouden en klusjes in huis gegeven als straf. Maar het blijft moeilijk te verteren dat ze ons – mij! – zo heeft voorgelogen. Ik vertrouwde haar totaal, maar dat is voorbij. Zelfs nu nog, bijna een jaar later. Toch blijf ik ook mezelf de schuld geven. Ik had gewoon niet zo veel oog voor mijn dochter, die vakantie. Hoe kon ik missen dat zij tot over haar oren verliefd was? Ik ben zó blind geweest. Daardoor heb ik nog steeds niemand verteld wat er die vakantie is gebeurd. Mijn vriendinnen zullen ongetwijfeld denken dat we er maar een potje van maken als ouders. En terecht! En ze denken vast wat ik zelf ook nog vrees: misschien was dat helemaal niet de eerste nacht dat ze niet in haar eigen tentje sliep. Chantal zweert van wel en ik geef haar het voordeel van de twijfel, maar mijn vertrouwen in haar heeft een fl inke knauw gekregen. Ik was echt in de veronderstelling dat mijn dochter mij alles vertelt, dat ik haar door en door ken. Dat is helaas dus niet zo.”

Voor de zekerheid

“Nu staat de komende vakantie voor de deur. We gaan weer naar de Ardèche. Bang dat Chantal het weer zal aanleggen met die Franse jongen, ben ik niet. Ze heeft inmiddels namelijk dikke verkering met onze buurjongen, en ziet zelfs op tegen de vakantie. Ik vermoed dat ze haar dagen vooral whatsappend met haar vriendje zal doorbrengen. Maar voor de zekerheid slaapt ze gewoon bij ons in de caravan. Daar baalt ze van, maar ze snapt dat ze dat aan zichzelf te wijten heeft. Zolang ze nog bij ons onder een dak woont en met ons op vakantie gaat, wil ik weten waar ze ’s nachts uithangt.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.