De broer van Marloes overleed door zinloos geweld

De broer van Marloes overleed door zinloos geweld

Lucas (25), de broer van Marloes (29), werd vorig jaar tijdens een avondje uit in Utrecht getroffen door zinloos geweld. Hij overleed een paar dagen later en zijn hart werd gedoneerd. “Ik hoop zijn hart nog een keer te kunnen horen.”

Lucas (25), de broer van Marloes (29), werd vorig jaar tijdens een avondje uit in Utrecht getroffen door zinloos geweld. Hij overleed een paar dagen later en zijn hart werd gedoneerd. “Ik hoop zijn hart nog een keer te kunnen horen.”

“Lucas was nog niet zo lang terug van een lange reis naar Australië. Hij had net een nieuwe baan, pas een nieuwe liefde en was klaar om aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven te beginnen. Alles ging hem voor de wind, tot hij in de nacht van 7 juli na een avondje stappen in Utrecht twee klappen kreeg die abrupt een einde maakten aan alles.”

Zinloos geweld

“Ik was de enige van de familie die op dat moment – half drie ’s nachts – nog wakker was. Ik werd gebeld door een vriend van Lucas. Ik had wat vriendinnen over de vloer, het was gezellig, we dronken een borreltje. Ik verstond eerst niet goed wat Tim, een vriend van Lucas, zei. Hij klonk overstuur, maar ik twijfelde, dus vroeg ik: ‘Ben je nu aan het lachen of aan het huilen?’ ‘Ik huil’, zei hij. ‘Het is helemaal mis met Lucas.’ Op dat moment ben ik naar boven gerend en heb ik de telefoon aan mijn man Rick gegeven.

Hij kreeg iemand van de politie aan de lijn die hem vertelde dat Lucas was gereanimeerd en dat we direct naar het ziekenhuis moesten komen. ‘Het ziet er heel slecht uit. Bereid je voor op het ergste.’ Dat deden we. Al ging ik nog wel naar het ziekenhuis met een gevoel van: het komt goed. Lucas is jong en sterk.  Twee klappen… dat overleef je toch wel? Wat er precies was gebeurd die avond, waarom de dader Lucas zo hard had geslagen, daar waren we als familie totaal niet mee bezig. Ik voelde ook nog niks bij de dader, geen woede, geen boosheid. Dat kwam allemaal pas later, toen duidelijk werd wat zich precies had afgespeeld. In eerste instantie waren we vooral heel erg bezorgd om Lucas.

Verschrikkelijk nieuws

Het werd al met al een traumatische week in het ziekenhuis. Elke dag werd een stukje hoop van ons afgenomen. De eerste 24 uur waren kritiek. Die kwam hij goed door. Een drain bij zijn hersenen zorgde ervoor dat de zwelling daar verminderde. Ik kijk voldoende Grey’s anatomy om te weten: dit is goed. Het duurt vast niet lang meer, dan wordt hij wakker. Misschien houdt hij aan deze hele gebeurtenis een scheve mond of een raar loopje over. En dat is het dan. Maar het liep anders.

Fleur ging op zoek naar de man die haar zusje doodreed

Na die eerste volle dag kwam de neuroloog. Zij had een CT-scan gemaakt van zijn hersenen. Het was volgens haar niet de vraag hoe Lucas wakker zou worden, maar of hij überhaupt wel wakker zou worden. Toen ons dat werd verteld, voelde ik de grond onder me wegzakken. Verschrikkelijk nieuws, het begin van het einde. Het enige wat je dan nog kunt doen, is hopen op een wonder. Misschien wordt hij toch nog wakker… Misschien kan hij dan alleen nog maar met zijn wenkbrauwen bewegen… Als dat zo is, is dat zo. We maken ruimte op de zolder, we gaan hem verzorgen, doen alles om hem bij ons te houden. Geen probleem. Je bent bereid tot alles… Maar al snel ging ook dat scenario niet door.”

Mensenlevens gered

“De artsen deden wat ze konden om Lucas wakker te krijgen, maar elke poging daartoe mislukte. Je leeft tussen hoop en vrees. Slopend. Op een gegeven moment konden zij niet anders dan de behandeling stoppen. Lucas had een donorcodicil, maar om het hart te kunnen doneren moet je wettelijk gezien hersendood zijn. Dat was hij op dat moment nog niet, al kon hij niet meer wakker worden. Wij als familie moesten besluiten de drain in Lucas zijn hoofd stop te zetten, waardoor hij hersendood zou worden verklaard. We wilden daar een unaniem besluit over nemen, maar kwamen er niet goed uit. Sommigen twijfelden nog. Het is zo ingrijpend. Tot we aan de vriendin van Lucas, Nannette, vroegen wat zij wilde. Ze had pas drie maanden een relatie met Lucas en Nannette zei: ‘Het is aan jullie om te beslissen, vraag het niet aan mij. Maar als je dan toch mijn mening wilt: ik heb een stiefbroer met een hartafwijking. Als hij ooit een hart nodig heeft en er is geen hart voor hem, zal ik voor altijd spijt hebben als ik nu nee zeg.’ Mede hierdoor was iedereen om en heeft Lucas met zijn organen vijf mensenlevens gered.”

Verkeerde plek

“En dan moet je verder zonder je kleine broertje. De eerste periode na zijn dood haalde ik kracht uit allemaal kleine dingen. Op de condoleance waren zevenhonderd mensen. Iedereen schreef met stift een afscheidsboodschap op de kist. Hoe mooi. Ik liet samen met nog zo’n 25 andere mensen uit de familie en vriendengroep van Lucas een tatoeage op mijn pols zetten. Met in het achterhoofd dat hij op die manier nog altijd bij ons is en ik elke dag aan hem denk. Voor mij was Lucas niet alleen mijn broer, maar ook mijn maatje, mijn alles. Hij was een goed mens. Mijn andere broer Benno vergeleek hem weleens met een labrador. Labradors vinden iedereen aardig. Het zijn lieve en trouwe honden die niemand kwaad doen. Zo was Lucas ook. Sterker nog, als er ruzie was dan zei hij: ‘Doe niet zo gek. Kom, we gaan een biertje drinken.’”

Dit verhaal komt uit Vriendin 8.

Lezeressen vertellen: ‘Ik voel dat jij er nog bent…’