Scarlet en Joyce van ‘Ik vrouw van jou’ zijn het eerste lesbische YouTube-koppel

Scarlet (37) en Joyce (35) zijn waarschijnlijk het bekendste lesbische stel van Nederland. Ook de komst van zoon Hunter (7 maanden) werd door talloze fans gevolgd. “We willen laten zien dat we net zo’n leuk leven kunnen leiden als hetero-stellen.”

Scarlet (37) en Joyce (35) zijn waarschijnlijk het bekendste lesbische stel van Nederland. Ook de komst van zoon Hunter (7 maanden) werd door talloze fans gevolgd. “We willen laten zien dat we net zo’n leuk leven kunnen leiden als hetero-stellen.”

Ze komen met z’n drietjes het café binnen; baby Hunter bij Scarlet in een draagzak op de borst. Dat levert nog steeds weleens ongemakkelijke reacties op, variërend van: ‘Wat goed dat je zo snel na de bevalling alweer fit bent’ tot ‘Geef die baby terug, hij is van Joyce!’. Aan de ene kant zijn die opmerkingen soms kwetsend, aan de andere kant begrijpen ze ook wel waar het vandaan komt, vertellen ze.

Bespreekbaar maken

Scarlet: “Het blijft zo dat mensen niet aan ons kunnen zien dat we een stel zijn. Dat kun je ze ook niet kwalijk nemen, want de meerderheid van de mensen is nu eenmaal hetero. Het is dus logisch dat ze in eerste instantie andere verwachtingen hebben. In plaats van er een heel drama van te maken, kun je ook begrip proberen te hebben voor elkaar en het bespreekbaar maken. We willen graag laten zien dat het ook anders kan.”

Uit de kast komen

Joyce: “Nederland is een tolerant land, maar homoseksualiteit is ook hier nog steeds niet volledig geaccepteerd. Dat merken we bijvoorbeeld aan mails van meisjes die ons schrijven dat ze het lastig vinden om uit de kast te komen. Ergens heb je toch de angst dat je een teleurstelling bent voor je ouders. Zelf was ik daar ook bang voor. Ik wist al vroeg dat ik lesbisch was. Op de basisschool zag ik eruit als een jochie, ik ging zelfs naar het jongenstoilet. Ik wist dat mijn oudere zus ook op meisjes viel, maar daar hadden we het nooit over. Toen zij als eerste uit de kast kwam, reageerde mijn moeder – zij heeft ons in haar eentje opgevoed – lief en begripvol. Heel fijn natuurlijk, maar het maakte het voor mij ook moeilijker om het óók nog te vertellen. Alsof ik haar daarmee de laatste hoop op een kleinkind ontnam.”

Lees ook: Scarlet en Joyce vonden een zaaddonor dankzij hun vlogs

Ideaalbeeld bijstellen

Scarlet: “Die ideeën zaten achteraf gezien vooral in ons eigen hoofd. Natuurlijk waren onze ouders niet teleurgesteld dat we lesbisch waren, maar ze moesten wel even wennen. Logisch ook, want je hebt toch bepaalde toekomstdromen voor je kind. Mijn moeder hoopte bijvoorbeeld dat ik een leuke piloot met bruine krullen zou trouwen. Toen ik op mijn 25ste uit de kast kwam, moest ze dat ideaalbeeld bijstellen. Ze heeft in het begin behoorlijk lopen malen. Zouden we wel een kind kunnen krijgen? En als het al lukte, wat als het dan een jongetje zou zijn? Zelf had ik die vragen eerlijk gezegd ook. In die tijd waren er nog amper lesbische vrouwen op tv, laat staan stellen. De enige die ik kende, was een actrice uit Onderweg naar morgen.”

Geen ingewikkeld leven

Joyce: “Als ouders wil je vooral dat je kind geen ingewikkeld leven hoeft te leiden. Het maakt ons niet uit of Hunter later met een man of een vrouw thuiskomt, maar het is in de huidige maatschappij helaas nog wel mákkelijker als hij op meisjes valt. Dan hoeft hij namelijk niet te worstelen met het feit dat hij ‘anders’ is. Maar we hopen wel dat we die struggle voor jongens en meisjes wat makkelijker kunnen maken met onze blogs en video’s. Dat zij, én hun ouders, kunnen zien dat je ook als lesbisch stel net zo’n leuk leven kunt leiden als hetero-stellen: met een goede relatie, een leuk huis en kinderen.”

Met een knipoog

Scarlet: “We zien onszelf niet als rolmodellen, uiteindelijk is iedereen natuurlijk anders. Dat zie je al aan de verschillen tussen Joyce en mij. Toen wij elkaar twaalf jaar geleden via een datingsite ontmoetten, had zij al meerdere relaties gehad met meisjes. Ik was nog nooit verliefd geweest en wist eigenlijk nog niet eens goed of ik op jongens of meisjes viel.”

Joyce: “Ze stuurde mij een hartje, waarna ik haar een berichtje terugschreef. Pas na een lange tijd mailen en MSN’en, hebben we afgesproken. Maar toen we eenmaal verliefd waren, was de reis tussen Almelo, waar ik woonde, en Utrecht wel erg lang. Na twee jaar woonden we samen.”

Lees ook: Sanny Verhoeven is een hit op YouTube met haar zoektocht naar geluk

YouTube-kanaal

Scarlet: “Ik was in die druk bezig met het oprichten van een hulpverleningsplatform voor mensen met een eetstoornis, aangezien ik zelf anorexia heb gehad. YouTube was in die tijd net in opkomst, dus we oefenden met filmpjes maken. Dan gingen Joyce en ik bijvoorbeeld heel kneuterig ijsjes testen. We vonden het zo leuk, dat we op een gegeven moment tegen elkaar zeiden: misschien moeten we hier meer mee gaan doen. Er was in die tijd in Nederland nog geen lesbisch YouTube-koppel. Toen we eenmaal ons leven gingen filmen, sloeg dat zo goed aan, dat we er uiteindelijk onze baan van konden maken. Geen seconde hadden we dat verwacht!”

Joyce: “Het voelde echt alsof we een gat opvulden, dat merkten we ook aan de berichtjes die we kregen van jonge meisjes. Van vragen over hoe je het je omgeving vertelt, tot een meisje dat zei dat ze van haar ouders niet naar ons mocht kijken, omdat ze bang was dat wij haar zouden ‘beïnvloeden’. Dan proberen we te helpen door advies te geven over hoe ze het gesprek met hun familie en vrienden kunnen aangaan. Zelf had ik er denk ik heel veel aan gehad, als er zoiets als Ik vrouw van jou was geweest toen ik die leeftijd had.”

Veel vooroordelen

Scarlet: “Er zijn nu eenmaal nog veel vooroordelen. Hoe vaak wij wel niet te horen hebben gekregen dat we er helemaal niet uitzien alsof we lesbisch zijn. Eh… hoe ziet een lesbi er dan uit, met een tuinbroek en geitenwollen sokken? Daar maken we dan een sketch van. Of we zetten alle clichés op een rijtje over de voor- en nadelen van twee vrouwen in één huis. Altijd met een knipoog, juist om te laten zien dat het helemaal nergens op slaat. We willen taboes doorbreken, vooral door te laten zien dat we een heel gewone relatie hebben, net als ieder ander jong stel. Onze video’s hebben dus ook onderwerpen als ‘ik hou niet van knuffelen’ of ‘wat als je kleine borsten hebt’. Op social media is het gebruikelijk om vooral te laten zien hoe perfect je leven is. We zijn van begin af aan vooral heel erg onszelf, en dat betekent dat we ook open zijn over problemen. Ik over mijn eetstoornis bijvoorbeeld, Joyce over de depressie en angstaanvallen waar ze mee geworsteld heeft. En ook over alles wat niet soepel loopt in onze relatie, van onschuldige ruzietjes tot vreemdgaan en de strubbelingen rondom onze kinderwens.”

Vijfhonderd donoren

Joyce: “We krijgen echt geregeld berichten van vrouwen die zeggen dat ze al zo lang bezig zijn
om zwanger te worden en het maar niet lukt.
Veel mensen denken dat het bij ons snel is gegaan, maar ook wij zijn vijf jaar bezig geweest. Eerst was het de bedoeling dat Scarlet de baby zou dragen, want zij had die wens heel sterk en ik voelde die behoefte toen nog niet. Maar helaas was het na twee jaar nog steeds niet gelukt.”

Scarlet: “Daar had ik het best moeilijk mee, zeker omdat ik het mezelf kwalijk nam dat mijn lichaam niet gezond was. Als ik geen eetstoornis had gehad, was het dan wel gelukt? Gelukkig hebben we na een pauze besloten het opnieuw te proberen. Alleen leek het Joyce nu ook wel een mooi idee om zwanger te zijn. Dat maakte het nóg ingewikkelder. Dat je ergens in je achterhoofd toch een beetje hoopt dat de test van de ander negatief is, zodat je dan zelf nog een kans hebt… Die concurrentiestrijd wilden we voorkomen, daarom zijn we het om en om gaan proberen. Bij de tweede poging van Joyce bleek zij zwanger.”

Joyce: “De zaaddonor hebben we overigens gevonden via een oproep op YouTube. Die ging al snel viral
en werd ook op Dumpert gezet. Dan weet je het wel: allemaal reacties van mannen die ‘wel raad met ons wisten’. Ook weer zo’n vooroordeel: twee mannen samen is vies, twee vrouwen is sexy.

Maar die bekendheid had ook voordelen: we zijn het enige stel met de luxe om uit vijfhonderd
potentiële vaders te kiezen. Ook dat traject wilden we graag delen, juist omdat je deze ‘constructie’ niet zo vaak hoort. Er zijn stellen die geen andere optie hebben dan naar een donorbank te gaan, maar wij vinden het heel mooi dat Hunter zijn biologische vader van jongs af aan kan leren kennen. We
hebben uit alle vijfhonderd mails daarom bewust voor Joen gekozen, omdat we denken dat we met hem en zijn vrouw de komende achttien jaar wel door één deur kunnen. Ze hebben al een paar keer een dagje op Hunter gepast, maar daar blijft het bij. Scarlet en ik zijn de ouders.”

Meteen moeder

Scarlet: “In de eerste maanden van de zwangerschap verloor Joyce veel bloed, waardoor we bang waren dat het einde verhaal was. Pas als je dreigt iets kwijt te raken, besef je wat je eigenlijk hebt.
Natuurlijk vond ik het jammer dat ik het kindje zelf niet kon dragen, maar ik realiseerde me ook hoe dankbaar we mochten zijn dat we überhaupt een gezond kind kregen. Dat heeft bijgedragen aan de acceptatie, al was het zeker niet altijd makkelijk. Als mensen maar bleven zeggen hoeveel de baby op Joyce leek, dacht ik: ja ja, nu weten we wel dat hij helemaal niets van mij heeft. Zij had ook meteen een intens moedergevoel, zoals alle moeders hun baby altijd de mooiste baby van de wereld vinden. Terwijl ik nog realistisch dacht: nou ja, hij is wel héél kaal, haha. Vooral in het begin vond ik het lastig om een band op te bouwen met Hunter. Het ging Joyce allemaal heel natuurlijk af, en ik deed maar een beetje mee. Soms raakte ik zelfs in paniek als ze Hunter bij me legde, achteraf gezien pure onzekerheid. Nu weet ik dat dat gevoel gewoon moest groeien, inmiddels gaat het namelijk hartstikke goed. Al blijft het nog steeds wel een beetje onwennig om over ‘mijn zoon’ te spreken.”

Joyce: “Ach, we zijn ook pas een half jaar bezig, het is voor ons allebei nog wennen dat we opeens een kind hebben. Al hoort Hunter er wel al helemaal bij.

We hadden ons voorgenomen dat niet alle video’s om hem moesten draaien, maar dat lukt tot nu toe niet helemaal. Hij is nu eenmaal het middelpunt van ons leven, haha. We hebben van begin af aan alles gedeeld. Ja, ook de bevalling! Mijn moeder moest wel even slikken toen ze dat hoorde, maar ik vond het juist wel mooi dat iedereen zo met ons meeleefde. Al hebben we ook duidelijke afspraken gemaakt over wat we niet laten zien, zoals poepluiers en naaktbeelden.”

Volop genieten

Scarlet: “We merken dat we ook andere volgers krijgen: naast jonge meiden, komen er nu ook steeds meer moeders bij. Best handig, want ik hoef maar een vraag over een babyfoon online te gooien en de tips stromen binnen. En andersom vinden wij het leuk om te laten zien hoe dat nu eigenlijk gaat, met twee vrouwen en een baby. We krijgen nog steeds vragen over uit de kast komen, maar ook over hoe je bijvoorbeeld beslist welke achternaam je kind krijgt.”

Joyce: “We zijn lang niet het enige lesbische stel dat tegen problemen aanloopt in het verwezenlijken van hun kinderwens. Door ons leven te delen, zien we ook wat er speelt in de maatschappij. Lange wachtlijsten voor donorbanken bijvoorbeeld, ivf-behandelingen die niet worden vergoed… Ook dat soort dingen willen we graag bespreekbaar maken. Of we zelf nog een tweede kind willen? Voorlopig genieten we volop van Hunter, maar die wens is er zeker wel. En ­natuurlijk hopen we dat Scarlet het dan kan dragen.”

Scarlet: “Wedden dat die baby dan wél meteen een hele bos haar heeft, haha.”

Ik vrouw van jou
Je kunt Scarlet en Joyce volgen via hun YouTube-kanaal Ik vrouw van jou en de gelijknamige website,  Instagram- en Facebookpagina. Ook hebben ze vorig jaar een boek uitgebracht over de hoogte- en dieptepunten in hun leven en hun kinderwenstraject.

Dit verhaal komt uit Vriendin 26. Tekst: Marion van Es. Foto’s: Bart Honingh. Visagie: Linda Huiberts.