Marielle verloor bijna alles wat ze had: ‘Pas toen vond ik mezelf terug’

Marielle verloor bijna alles wat ze had: ‘Pas toen vond ik mezelf terug’

Geen man, geen geld en geen baan: op het dieptepunt had Marielle (48) zich vast niet kunnen voorstellen dat ze zelf door zelf stappen te zetten er weer bovenop zou komen. “De grootste crisis in mijn leven was het grootste cadeau dat ik kon krijgen.”

Geen man, geen geld en geen baan: op het dieptepunt had Marielle (48) zich vast niet kunnen voorstellen dat ze zelf door zelf stappen te zetten er weer bovenop zou komen. “De grootste crisis in mijn leven was het grootste cadeau dat ik kon krijgen.”

Marielle: “Mijn moeder was overleden, ik was al een jaar werkloos en mijn man wilde scheiden: op Oudjaarsavond 2014 vierde ik de slechtste jaarwisseling van mijn leven. Ik logeerde bij mijn vader, mijn man en dochters vierden het in ons huis met zijn nieuwe vriendin en ik zat verslagen op de bank. Wat een begin van het nieuwe jaar…”

In de survivalmodus

“Mijn man en ik leerden elkaar kennen toen ik 21 en hij zeventien was. We waren jong getrouwd en hebben twee prachtige dochters. Ik kijk terug op veel fijne jaren met hem. Nooit had ik verwacht dat hij zou willen scheiden. Dat ik hem kwijt zou kunnen raken aan een ander. Voordat alles instortte zaten we wel al een tijdje in een financiële survivalmodus. In 2013 was ik ontslagen. Ik werkte fulltime als programmamanager en na een fusie was ik boventallig geworden, zoals ze dat noemen. Ik was niet meer nodig. Na mijn ontslag had ik een vergoeding meegekregen, maar die wilde ik bewaren voor het opzetten van mijn eigen bedrijf.”

Ik leefde voor anderen

“Ik kon niks bijdragen aan de maandlasten, maar ze waren te hoog om alleen door mijn man gedragen te worden. Voor mijn ontslag was het ons financieel altijd voor de wind gegaan, maar nu hadden we het moeilijk. En het lukte ons maar niet om te kijken hoe we er samen financieel uit konden komen. De geldzorgen zetten onze relatie onder druk. Toch probeerde ik zo goed en zo kwaad als het ging de boel draaiende te houden. Ik zorgde ervoor dat mijn man alle ruimte kreeg om te werken, dat mijn vader zich redde nu hij alleen was en dat de kinderen niks tekort kwamen.

Terugkijkend denk ik dat ik onbewust hoopte dat er, doordat ik altijd voor iedereen klaarstond, ook wel iemand voor mij zou zorgen. Zelf deed ik dat helemaal niet: ik deed nooit wat leuks voor mezelf, ik vroeg me niet eens af wat ik nou eigenlijk nodig had. Ik leefde voor anderen.”

Liefdesverklaringen van een andere vrouw

“Dat mijn man een affaire had, wist ik eigenlijk al een hele tijd, ik had er alleen mijn ogen voor gesloten. In 2013 had hij het ineens steeds vaker over een collega. Ze hadden het erg gezellig op het werk. En er waren steeds vaker vergaderingen, die soms wel tot drie uur in de nacht duurden. Als ik hem vroeg wat hij had met die vrouw, zei hij dat ze gewoon goede collega’s waren. En volgens hem was het heel normaal dat vergaderingen uitliepen. Ik vertrouwde het zaakje niet, maar ik wist niet goed wat ik moest doen. Ik ben nogal conflictmijdend, als hij zei dat ik er niks achter moest zoeken, was de kous af.

Confrontatie uit de weg gaan

“Ik bleef de confrontatie uit de weg gaan, ook toen ik berichten van die vrouw op zijn telefoon las. Ik weet nog goed wat er in stond: kusjes, liefdesverklaringen. Als ik hem had geconfronteerd, was er geen ontkennen aan geweest. Maar wat deed ik? Ik versteende, legde de telefoon weg en verder deed ik niets. Achteraf heel vreemd natuurlijk, misschien dacht ik dat de affaire weer over zou gaan of dat het een bevlieging was.”

Even verwerken

“Een bevlieging was het niet, want in de herfstvakantie van 2014 zei mijn man dat hij wilde scheiden. Hij was ongelukkig en had er geen vertrouwen in dat het nog zou veranderen. Over die vrouw repte hij niet. Ik trok wit weg van schrik. Boos werd ik niet, huilen lukte ook niet, dat kwam pas later. Ik zei slechts: ‘O, dit moet ik even verwerken.”

Een scheiding van onvermijdelijk

“Na een paar dagen stelde ik voor om naar een relatietherapeut te gaan. We waren al 23 jaar samen, ik wilde eraan werken. Ik vond dat we dat aan elkaar en zeker ook aan de kinderen verplicht waren. We konden ons gezin toch niet zomaar overboord gooien? Maar mijn man had daar totaal geen zin in, hij zei dat het te laat was, hij was al jaren niet meer gelukkig met mij. Tijdens de dagen die volgden, kwam bij mij het besef: een scheiding was onvermijdelijk.”

Het slechte nieuws aan de kinderen vertellen

“Mijn man wilde de kinderen met Kerst samen met mij vertellen dat we zouden gaan scheiden. Alles in mij zei dat het allemaal te snel ging, maar dit was wat hij wilde. Anders, zei hij, zou hij het hen alleen vertellen. Hij wilde namelijk Oud en Nieuw met de kinderen en zijn ‘goede vriendin’ vieren. Nog steeds gaf hij niet toe dat er meer was tussen hen, maar ik wist wel beter. Ik wilde niet dat hij in z’n eentje het slechte nieuws aan de kinderen zou gaan brengen, ik wilde erbij zijn. Dus we deden wat hij wilde: met Kerst vertelden we het aan onze dochters.”

Hartverscheurende reactie

“Hun reactie was hartverscheurend. Ze renden allebei overstuur naar boven. De oudste was heel boos, ging hard huilen en schreeuwen. De jongste kroop weg, zij is net zo conflictmijdend als ik. Ik zag bij hen dezelfde machteloosheid die ik ook voelde. Maar aan de gang van zaken en de vastbeslotenheid van mijn man kon ik niets veranderen. Dus vierde hij enkele dagen later met onze dochters en zijn ‘gewoon bevriende collega’ Oud en Nieuw. En keek ik  – hopeloos verdrietig – samen met mijn vader naar het vuurwerk.”

Nieuwe start

“Na die treurige Oudjaarsavond kwam ik in actie. Ik besloot resoluut twee dingen: ik zou hulp vragen van een therapeut, want ik voelde dat ik hier niet zomaar bovenop kwam. En ik zou op zoek gaan naar een eigen plek. Toen ik bij mijn vader logeerde, was ‘zij’ een paar keer in ons huis geweest, hoorde ik van een buurvrouw. Dat merkte ik ook toen ik er weer kwam: er waren spullen verplaatst in de keuken, ik kon haar bijna ruiken.

Ons huis voelde niet meer als mijn thuis. Ik wilde mijn eigen veilige plek, met zo min mogelijk dingen uit het oude huis. Ik had wel recht op de helft van de inboedel, maar dat wilde ik niet.

Het was geen thuis meer

In het voorjaar van 2015 vond ik een huis en vanaf dat moment waren de kinderen om de week bij mij. Toen ik daar ging wonen, was mijn nieuwe huis, net als ikzelf, zo goed als ‘leeg’. Ik had een paar persoonlijke spullen meegenomen, de bedden van de kinderen en het logeermatras. Van een vriendin kreeg ik een tafel en ik had zelf een paar stoelen. Voor de rest niks: geen man, geen baan en geen geld, maar toch voelde het als de start van mijn nieuwe leven. Hier ga ik mijn droomhuis van maken, besloot ik.

Ik vertrouwde erop dat alles goed zou komen

Op een van de eerste dagen in het huis, beleefde ik een momentje. Zo’n gebeurtenis, die niet bijzonder lijkt, maar die je wel altijd bijblijft. Het was in de avond, het schemerde. Ik zat aan tafel en stak een kaars aan en ineens voelde ik een enorme rust over mij komen. En dat was zo’n fijn gevoel, ondanks alles wat er gebeurd was. Ik was blij met mijn huis, met de leegte en met alle mogelijkheden die voor me lagen. Ik was bijna alles kwijt, maar ik vertrouwde er heel sterk op dat ik beetje bij beetje mijzelf weer terug zou vinden.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 25. Tekst: Eva van Dorst – Smit. Foto’s: Yasmijn tan. Visagie: Wilma Scholte.

Meer lezen