Dagmar: ‘Eindelijk is het me gelukt: een rijke man aan de haak slaan’

28 september 2023

Sinds negen maanden heeft Dagmar (26) een relatie met de Belgische Jean-Luc (44). Hij is de man waarvan ze al jarenlang droomde: geslaagd in het leven en in het bezit van een groot huis, een sportwagen en een gevulde bankrekening.

Dagmar: “Ik heb een flinke metamorfose ondergaan om mezelf ‘beter in de markt’ te kunnen zetten. Wilde ik namelijk enige kans maken op een man met geld, dan moest ik voor een tegenprestatie zorgen en zelf aantrekkelijker worden, zo vond ik. Uiteindelijk heeft dat ook gewerkt. Ik heb zo vaak mijn hengel uitgegooid tijdens het uitgaan in exclusieve clubs, grand cafés en op plaatsen waar veel geslaagde zakenmannen komen, dat het me lukte een telefoonnummer van zo’n grote vis te scoren. Die heb ik niet meer losgelaten.”

Financiële zorgen

“Financieel was het flink sappelen in mijn jeugd. Ik groeide op in een volkswijk met alleen mijn moeder: ik was een verrassing toen ze op veertigjarige leeftijd onverwacht toch zwanger werd. Mijn vader kende ze uit de kroeg waar ze werkte, maar hij was alcoholist en absoluut geen relatiemateriaal of geschikt als opvoeder. Ik heb hem een paar keer gezien als kind en dan nam hij altijd Barbies voor me mee, maar hij droeg verder niks bij aan mijn ontwikkeling. Ik was acht toen hij overleed.
Na mijn komst stopte mijn moeder met werken in de horeca en kwam ze thuis te zitten met een bijstandsuitkering. Haar sociale netwerk was klein. Qua liefde ben ik niks tekort gekomen. We hebben het samen altijd erg gezellig gehad. Mama had alle aandacht voor me en kon van een pak theebiscuits van veertig cent en een bak vanille-ijs van een euro nog een feestmaal maken, maar we hadden het niet breed. Soms aten we wekenlang brood met ei of pindakaas. We gingen nooit echt op vakantie, laat staan naar het buitenland, en ik zat pas op mijn achttiende voor het eerst in een restaurant.
Ik heb dus absoluut een fijne jeugd gehad, maar het was verre van zorgeloos. Ik moest boodschappen doen met de rekenmachine, kon niet altijd naar feestjes of uitstapjes van school en mijn kleren waren krijgertjes van buren, kennissen en de kerk. Geld om te studeren was er uiteraard ook niet. Na het vmbo ben ik gestopt en bij een supermarkt gaan werken. In die periode overleed mijn moeder aan borstkanker. Ik miste toen helemaal de motivatie om überhaupt nog te door te leren.”

Fantasiewereld

“Als meisje fantaseerde ik elke dag over een ander, beter leven. Ik keek naar series als Gilmore Girls en Real Housewives of Beverly Hills. Later, als ik groot was, wilde ik ook zo’n luxueus en meeslepend bestaan, zonder elke euro te hoeven omdraaien. Dan kon ik reizen naar New York en Bali, uit eten gaan in restaurants met linnen tafelkleden, shoppen in écht mooie winkels. En een goede kapper bezoeken – en niet, zoals mijn moeder en ik deden, naar de kappersschool gaan om ons haar te laten knippen. En kinderen krijgen. Veel schattige kinderen, allemaal superleuk aangekleed.
Met de jongens die ik in de supermarkt leerde kennen, zou ik dat leven niet kunnen hebben. Dat wist ik zeker. Ook de jongens die ik tegenkwam bij het stappen, waren ongeschikt voor mijn ideaalbeeld. Ze hadden wel geld, maar gaven dat uit aan bier en voetbal. Bovendien verdienden ze modaal of net erboven. Prima voor een doorsnee bestaan, maar aan mijn dromen hing een ander prijskaartje.
Ik wilde luxe. Het liefst wilde ik later helemaal niet meer werken, zodat ik kon reizen en leuke dingen doen met vriendinnen. En later voor de kinderen zorgen, omdat ik dat heel tof had gevonden aan mijn eigen moeder. Zij gaf mij onverdeelde aandacht, alleen in armoede. Voor een rijker leven moest ik wel een rijke echtgenoot hebben. En die vond ik niet tussen de dozen met bananen en keukenrollen. Daarvoor moest ik actief op zoek, maar ook eerst zelf de metamorfose in.”

Metamorfose

“Drie jaar geleden heb ik mijn beste vriendin Jamila onderdeel gemaakt van mijn missie: versier een man met geld. Samen verzonnen we het beste aanvalsplan. In eerste instantie moest ik van ‘best leuk om te zien’ transformeren in iemand met ‘een knap koppie en sexy lichaam’. Ik ben nooit dik geweest, maar ook niet überslank. Voor het mooie moest ik een paar kilo afvallen en het mocht allemaal best wat strakker. Naar de sportschool dus. Destijds niet mijn hobby, maar gaandeweg werd het beter en vooral toen ik echt resultaat zag, werd ik steeds enthousiaster. Vorig jaar, aan het begin van de lockdown, baalde ik zelfs dat de sportscholen dicht moesten – ik was net zo goed op weg. Ik ben toen buiten gaan boksen met een personal trainer.
Ook ben ik wat dingen gaan veranderen aan mijn uiterlijk. Mijn haar hing van zichzelf al op schouderlengte, door middel van extensions kreeg ik een bos haar met veel volume. Het kostte me wel 600 euro om die eerste set te laten plaatsen, maar dat was het me meer dan waard. Ook de frons tussen mijn ogen moest weg. In het verleden kreeg ik vaak te horen dat ik zo boos keek. Elk half jaar een beetje baby-botox zorgt ervoor dat ik een veel vriendelijkere uitstraling heb.
Het liefst had ik nog wat meer aan mezelf laten sleutelen, maar daarvoor ontbrak me echt het geld. Ik moest immers ook wat overhouden om op stap te kunnen gaan én leuke jurkjes te kopen. Ik was inmiddels wel van baan geswitcht, ik werkte nu in een boekenwinkel, maar had nog steeds geen kapitalen te besteden.
Jamila was mijn partner in crime. Ze liet ook wat in- en opspuiten en trainde met mij. Voor haar hoefde een rijke man niet per se, maar ze wilde wel met me mee. Zij had uitgezocht waar je ondernemers, mannen met geld, het beste kon treffen: vooral in clubs en rondom golfbanen. Door corona lag het heel lang allemaal stil, maar toen de horeca weer open gingen, gingen wij los.”

Grote vis

“We hadden al snel onze zinnen gezet op een exclusieve club met restaurant in Amsterdam. Daar gingen we prosecco’s drinken. Althans, de bedoeling was om alleen de eerste zelf te betalen, de rest wilden we toch graag cadeau krijgen. Meestal lukte dat wel. Twee meiden – de een donker, de ander hoogblond – trokken best aandacht. Dan werden we uitgenodigd bij een groepje mannen aan tafel of ze kwamen bij ons zitten. Toch zat dé man daar niet bij. Althans, ik zag wel eens een leuke vent, maar die had dan geen oog voor mij. Hoe ik soms ook mijn best deed. Of hij haakte al na een date af of hij was al bezet. En als ik ergens allergisch voor ben, is het wel voor vreemdgangers.
Nadat we een paar keer in Amsterdam waren geweest, probeerden we ons zoekgebied te vergroten. We bezochten meerdere clubs en vrijmibo’s in de rest van Nederland. Uiteindelijk trof ik op een van die locaties de Vlaamse Jean-Luc aan. Het mooie was: hij zag mij eerder dan ik hem en stapte op mij af. Hij was direct heel charmant. Hij was niet buitengewoon knap, maar had wel iets.
In eerste instantie reageerde ik niet heel enthousiast. Ik had hem niet herkend en vond hem er met zijn gatenjeans nogal sjofeltjes uitzien. Geen prototype ondernemer of zakenman. Maar later hoorde ik dat hij wel degelijk in mijn gewenste categorie viel. Jean-Luc is een ex-profvoetballer. Hij was niet van het niveau van Ajax of PSV, maar net eronder. Hij heeft geen tonnen op de bank, maar wel een aardig vermogen. Tijdens zijn actieve carrière heeft hij hier en daar nog wat pandjes gekocht, waarvoor hij huur ontvangt. Daar leeft hij van, rijdt hij een sportwagen en bezit hij een prachtige villa.
Maar dat wist ik allemaal niet toen ik met hem zat te kletsen. Vandaar dat ik hard to get overkwam en dat maakte me extra aantrekkelijk, zo biechtte hij later op. Pas toen ik naar het toilet ging, hoorde ik van Jamila dat dit wel eens een goede catch zou kunnen zijn. Ze had met een vriend van hem staan praten, en uit dat gesprek opgemaakt dat hij flink vermogend was.
Na die avond gaf Jean-Luc me zijn nummer. Hij vond het apart dat Jamila en ik tachtig kilometer uit de buurt een wijntje gingen drinken, maar geloofde het verhaal van het dagje wellness dat Jamila en ik zogenaamd die dag hadden gedaan en waarbij we na afloop een drankje in de buurt wilden doen. We zeiden maar niet dat dit bezoek onderdeel was van onze rijkemannenjacht.”

Niet zo verliefd

“Na die avond ging het ineens snel. Ik appte Jean-Luc, we belden veel en hij nodigde me het weekend erop bij hem thuis uit. Hij liet een traiteur komen die voor ons kookte. Ik had nog nooit van mijn leven oesters gegeten, maar dat vertelde ik niet. Ik vergaapte me aan alle luxe. Jean-Luc heeft echt smaak. En veel is ingericht door zijn ex; zij kon dat goed.
Zij is meteen het nadeel aan een relatie met hem: hij heeft een rugzakje. Een ex én een kind. Hij moet daar nog wel een flinke som voor betalen. En erger: hij heeft dus al een keer meegemaakt waar ik naar verlang. Het liefst had ik een man getroffen die nog geen vader was.
Op dat minpuntje na is Jean-Luc echt mijn droomman. Ik ben niet zo smoorverliefd op hem als hij op mij. Maar dat geeft niet. Liefde kan groeien en ik ben wel heel erg op hem gesteld. Hij is supergul en ik geniet met volle teugen van alle rijkdom die nu op mijn pad komt. Afgelopen zomer zijn we samen een weekje naar Italië gegaan. Hij neemt me vaak mee uit eten en verrast me met sieraden of bloemen. Op mijn verjaardag liet hij 25 rode en 1 witte roos bezorgen en nam hij me mee voor een romantisch weekend weg. Hij heeft het helemaal van me te pakken, zegt hij. Ik ben daar heel blij mee. Ik weet ook zeker dat mijn moeder hem had goedgekeurd, ondanks het leeftijdsverschil van achttien jaar tussen ons.
Binnenkort zeg ik mijn woning op en trek ik bij hem in. Dat ik mijn baan dan opzeg, is geen enkel probleem. Jean-Luc kan mij financieel prima onderhouden. Gelukkig heeft hij nog een kinderwens, dus we willen ook met de pil stoppen. Zo komt alles precies uit zoals ik wilde.
Jean-Luc heeft echt geen idee dat een rijke man vinden ooit onderdeel was van mijn carrièreplanning. Een ook niet van al mijn ‘ingrepen’. Hij is gelukkig alleen maar blij met mij, vind het leuk met mij te pronken op feestjes en bij zijn vrienden. Daardoor heb ik het gevoel dat we gelijk staan. Hij kan met mij kan pronken, ik hoef nooit meer brood met ei en pindakaas te eten.”

Tekst: Joan Makenbach.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.