Angélica heeft een paniekstoornis: ‘Kon ik maar nieuwe hersenen kopen’

9 juli 2019

Iedereen is weleens bang, maar wat als je constant in angst leeft? Angélica (28) lijdt aan een paniekstoornis en heeft meerdere paniekaanvallen per dag.

Iedereen is weleens bang, maar wat als je constant in angst leeft? Angélica (28) lijdt aan een paniekstoornis en heeft meerdere paniekaanvallen per dag.

Angélica: “Anderhalf jaar geleden werd ik vanuit het niets opeens heel ziek. Ik was met een vriendin naar een feest geweest, maar had geen druppel alcohol gedronken. Toch stond ik op de weg terug opeens in de berm over te geven. Ik snapte er niets van, het was toch gewoon een gezellige avond geweest? Eenmaal thuis strompelde ik de trap op en ging in bed liggen in de hoop dat het dan beter zou gaan. Maar ik bleef overgeven, kreeg diarree en was zeiknat van het zweet. Ik voelde de druk op mijn borst toenemen en snakte naar adem. Mijn hart klopte keihard en alles duizelde. De benauwdheid werd zelfs zo erg, dat ik ervan overtuigd was dat ik ter plekke dood zou gaan.”

Paniekaanval

“Toen ik huilend de huisartsenpost belde, stelde de vrouw aan de andere kant van de lijn me al snel gerust. Ze zei dat het klonk alsof ik een paniekaanval had, en dat ik beter wat rust kon nemen. Dan zou het vanzelf weer overgaan. Ze had gelijk, na ongeveer een half uurtje werd mijn ademhaling weer rustig en trok de misselijkheid weg. Mijn beste vriend heeft me naar de huisartsenpost gebracht, waar bleek dat ik inderdaad een zware paniekaanval had gehad. Ze vroegen me of dit vaker was gebeurd, waarop ik moest toegeven dat dit me inderdaad regelmatig overkwam. Al was het nog nooit zo erg geweest als nu. De volgende dag heb ik een afspraak gemaakt met mijn eigen huisarts, om te onderzoeken waar die aanvallen vandaan kwamen. Ik bleek te lijden aan een paniekstoornis, wat inhoudt dat je voortdurend bang bent, zonder dat daar een aanleiding voor is.”

Lees ook: Lysette heeft chronische hyperventilatie: ‘Ik voel me altijd moe en duizelig’

Gescheiden ouders

“Hoe en wanneer het precies begonnen is, weet ik niet. Vermoedelijk ligt de oorzaak in mijn jeugd, die was niet bepaald prettig. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vier was, waarna ik een tijdje met mijn moeder en broertje in een opvanghuis heb gezeten. Daarna heb ik tot mijn twaalfde bij mijn moeder gewoond, maar zij was drukker met uitgaan en mannen dan met mij. Op een dag zaten we aan de eettafel, toen ze zei: ‘Pak je spullen maar, ik ben het zat’. Ze gaf als reden dat ze geen geld meer had om voor me te zorgen, maar dat geloof ik nog steeds niet. Een paar dagen later is ze namelijk bij haar nieuwe vriend ingetrokken, en de honden mochten wel mee… Ik heb daarna een aantal jaar bij mijn vader gewoond, maar daar was het nog veel erger. Hij dronk veel, liet mij het huishouden doen en was agressief. Eén keer heeft hij zelfs mijn keel dichtgeknepen.”

Blauwe plekken

“Toen de gymleraar mijn blauwe plekken opmerkte, verzon ik een smoes. Mijn vrienden wisten ervan, maar mochten van mij niet ingrijpen. Uiteindelijk durfde ik pas op mijn 17e weg te gaan. Ik heb nog even bij een tante gewoond, daarna heb ik een kamer gehuurd bij een heel lief stel in huis. Zij hebben me in hun gezin opgenomen alsof ik hun eigen kind was. En hoewel ik nu alweer jaren op mezelf woon, voelen zij nog steeds als familie voor me. Kerst vier ik met hen, hun dochtertje van 8 is als een zusje voor me. Met mijn echte familie heb ik al het contact verbroken. Als ik ze op straat tegenkom, loop ik snel de andere kant uit.”

Leven opgebouwd

“Eigenlijk dacht ik dat ik mijn jeugd wel had verwerkt. Ik had een eigen leven opgebouwd: ik heb mijn koksdiploma gehaald en een baan in een leuk restaurant gevonden. Ook ging ik graag naar feestjes en concerten met vrienden. Toch ging het na verloop van tijd steeds slechter. Ik voelde me steeds zó intens moe. Ik dacht dat het misschien aan mijn ijzergehalte lag, aangezien ik vegetariër ben, maar de huisarts kon niets vinden. Toch bleef ik me maar beroerd voelen. ’s Nachts sliep ik slecht en had ik vaak nachtmerries, meestal over de dood.”

Lees ook: Catja had een bijna-doodervaring: ‘Ik was vlak bij dat witte licht’

Auto-ongeluk

“Het ging helemaal mis toen ik vier jaar geleden een auto-ongeluk kreeg. Ik had net drie weken mijn rijbewijs toen het op een kruising voelde alsof mijn remmen blokkeerden. Ik stuurde nog opzij, maar kon niet meer voorkomen dat ik de auto voor me schampte. Niemand raakte gewond, maar de hele zijkant van mijn motorkap lag in puin. Ik heb nog heel stoer zelf de auto naar huis gereden, maar in de periode erna werd ik steeds angstiger achter het stuur. Zo gauw ik in een drukke verkeerssituatie of op de snelweg terechtkwam, raakte ik in paniek. Dan voelde het alsof mijn armen verlamden. Ik kon niet meer sturen of schakelen, moest keihard huilen. Op zo’n moment dacht ik echt dat ik dood zou gaan. Meestal stopte ik even langs de kant van de weg en wachtte tot de aanval voorbij ging. Het was ook weleens zo erg dat ik mijn toenmalige vriendje moest vragen of hij me een paar honderd meter van huis  wilde komen halen. Dan durfde ik zelf echt niet meer verder.”

Lees het hele verhaal van Angélica in Vriendin 28.

Tekst: Marion van Es. Foto’s: Ruud Hoornstra. Visagie: Lisette Verhoofstad.