Catja had een bijna-doodervaring: ‘Ik was vlak bij dat witte licht'

Catja had een bijna-doodervaring: ‘Ik was vlak bij dat witte licht’

Op de operatietafel kreeg Catja (54) vier jaar geleden een bijna-doodervaring. Een hartstilstand zette haar leven op z’n kop. “Ik ken geen boosheid meer, en ik heb totaal geen angst meer voor de dood.”

Op de operatietafel kreeg Catja (54) vier jaar geleden een bijna-doodervaring. Een hartstilstand zette haar leven op z’n kop. “Ik ken geen boosheid meer, en ik heb totaal geen angst meer voor de dood.”

Catja: “Ik ging ontspannen naar het ziekenhuis. Mijn man vroeg of hij mee naar binnen moest, maar dat hoefde niet van mij. Ze zouden hem wel bellen als de katheterisatie achter de rug was. Ik had al jaren hartklachten en kreeg medicatie voor een vernauwing van mijn bloedvaten. De medicatie zorgde ervoor dat de bloedvaten in één keer opentrokken wanneer ik pijn op de borst voelde. Wanneer dat niet gebeurde, moest ik 112 bellen. Tijdens een hartkatheterisatie ging een arts proberen de vernauwingen te lokaliseren. De eerste keer dat ze dat deden, ging het prima. De tweede keer, maandag 13 april 2015, stond mijn leven stil.”

Ondraaglijke pijn

“In de operatiekamer lag ik aan een infuus en allerlei apparaten. Ik kreeg een verdoving in mijn lies, verder was ik volledig bij. Ik denk dat de arts een minuut of twintig bezig was, toen ik ineens een ondraaglijke pijn kreeg op mijn borst. Of ik heb gegild, weet ik niet meer. Wat ik me nog wel herinner, is dat ik apparaten hoorde afgaan, er een oranje licht aan het plafond begon te zwaaien en ik paniek bij het personeel zag. Op hetzelfde moment voelde ik de kracht eerst uit mijn benen en daarna uit mijn armen vloeien. De pijn op mijn borst verdween en ik voelde een enorme rust over me heen komen. Zo van: dit was het, en het is goed. Vervolgens was ik in een tunnel. Een grote ronde – van een meter of vijf doorsnee – met zachte tinten geel en oranje. Die kleuren gingen in elkaar over, een beetje zoals in een regenboog. Zo indrukwekkend en mooi. Mijn lichaam zag ik niet, ik was er gewoon en zweefde heel rustig door die tunnel naar het einde. Daar zag ik een wit licht. Dat voelde als liefde, maar dan zo intens, dat had ik nog nooit ervaren. Ik kon er gewoon in kijken en hoe dichterbij ik kwam, hoe meer het me als een douche omgaf. Maar ik was vlak bij dat licht toen ik ineens BAM – bij kennis kwam in de operatiekamer.”

Lees ook: Bas Westerweel werd gered door reanimatie

Een hartstilstand

“Achteraf hoorde ik dat ik tijdens de katheterisatie hartritmestoornissen heb gehad en als gevolg daarvan een hartstilstand heb gekregen. Die hartstilstand heeft maar kort geduurd – precies weet ik het niet. Met een elektrische schok hebben ze mijn hart weer op gang gebracht. Daarna was ik verward en emotioneel, maar in eerste instantie was ik vooral boos. Boos omdat ze me uit die tunnel hadden gehaald. Het was er zó vredig en liefdevol. Ik wilde er blijven. Daar heb ik later veel moeite mee gehad. Dat het gevoel dat ik daar had sterker was dan mijn gevoel voor al het moois dat ik hier op aarde heb: mijn man, mijn kinderen, mijn familie. Ik snapte dat niet.”

In de war

“Van een bijna-doodervaring had ik nog nooit gehoord. En ook niet van de gevolgen daarvan. Geluid en licht kwamen ineens veel harder bij me binnen. Dat begon al toen ik bijkwam in de operatiekamer; ik had het idee dat ze in mijn oren aan het schreeuwen waren en vond die ziekenhuislampen zó fel. Thuis werd dat gevoel niet minder. Als mijn man bijvoorbeeld iets vertelde, vroeg ik of het wat zachter kon. Ook bleef ik het liefst binnen, omdat ik het licht buiten zo heftig vond.

De derde nacht nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen, zag ik ook ineens mijn overleden oma. Ik ging naar het toilet in de badkamer en daar zat ze, op een stoel met een blauwe waas om haar heen vriendelijk naar me te lachen. Ik schrok enorm. Mijn hartslag mocht niet boven de 83 komen, maar vloog in één keer omhoog. Ik maakte meteen mijn man wakker. Hij stond op om in de badkamer te gaan kijken, maar kwam terug met: ‘Schat, ik zie oma niet.’

De weken na de hartstilstand voelde ik me anders dan normaal. Mijn geheugen was slecht en ik kon geen goede zinnen maken, en daar kwamen die harde geluiden, felle lichten en mijn overleden oma ook nog bij. Ik raakte helemaal in de war.”

Lees ook: Marianne is reïncarnatietherapeut

Het had een naam

“Ondertussen kreeg ik hartrevalidatie: begeleiding van artsen en een psycholoog. Met hen heb ik erover gesproken. Zij vertelden dat ze weleens hadden meegemaakt dat mensen een bijna-doodervaring hebben. Bijvoorbeeld bij een hartstilstand, medische ingreep, ongeluk of zware bevalling. Het was voor het eerst dat ik erover hoorde. Een bijna-doodervaring, BDE. Wat mij was overkomen, had een naam! Dat was zo belangrijk. Vanaf dat moment ben ik over bijna-doodervaringen gaan lezen. Ik kwam dingen tegen die ik herkende, zoals de harde geluiden en het felle licht.

Ondertussen kreeg ik ook af en toe dingen door van overledenen, in de vorm van een soort foto’s of woorden. De eerste keer dat het gebeurde, was het best een schok. We zaten op een zondag aan de koffie, toen ik een sterk beeld kreeg van een auto-ongeluk op de A6, met dodelijke afloop. Ik vroeg nog aan mijn man: ‘Bestaat er een A6?’ ‘Ja’, zei hij, ‘dat is bij Lelystad.’ In het nieuws hoorden we die dag niets, toch bleef het beeld van dat ongeluk de hele dag in mijn hoofd terugkomen. Pas de volgende dag zagen we dat er inderdaad een ongeluk op de A6 was geweest, met drie doden. Een ongeluk dat al op die zondag was gebeurd.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 26. Tekst: Hilli voor den Dag. Foto’s: Marjolein Volmer. Visagie: Wilma Scholte.