Viora overleefde leukemie en gaat met haar vriend op wereldreis

30 april 2019

Viora (28) stond in 2016 in Vriendin: ze had leukemie en onderging zware chemokuren. Nu ze genezen is, gaat ze een jaar met haar vriend op wereldreis. “We hebben niks gepland, reizen alleen de zon achterna.”

Viora (28) stond in 2016 in Vriendin: ze had leukemie en onderging zware chemokuren. Nu ze genezen is, gaat ze een jaar met haar vriend op wereldreis. “We hebben niks gepland, reizen alleen de zon achterna.”

Viora: “Reizen is altijd al iets geweest wat ik graag doe. Maar het idee om een wereldreis te maken, is pas echt ontstaan toen ik doodziek van de chemokuren in het ziekenhuis lag. Ik weet nog dat ik tegen mijn vriend Joost zei: ‘Als ik helemaal beter ben, wil ik op wereldreis. Ga je dan mee?’

Joost kon niet meteen schakelen. Ik overviel hem ermee. Het contrast tussen met hoe ik er op dat moment bij lag en een wereldreis, was misschien ook wel te groot. Ik was soms zo ziek, dat ik niet zelf kon douchen, niet mijn brood kon smeren of überhaupt kon lopen. Mijn lichaam was verzwakt, trilde en zweette al bij de minste of geringste inspanning.

Logisch dus dat Joost in eerste instantie zijn bedenkingen had. Maar we bleven erover praten en op een gegeven moment was hij om. Overtuigd dat dit precies was wat we moesten doen zodra ik helemaal beter zou zijn. Hij zag net als ik de wereldreis als een mooie afsluiter van een heftige periode.”

Slecht nieuws

Het is nu bijna drie jaar geleden dat Viora in Vriendin vertelde hoe ze naar de huisarts ging met vermoeidheidsklachten en een vreemd soort spierpijn. Ze heeft ineens moeite met dagelijkse dingen als traplopen, fietsen en werken. Vreemd, want Viora is tot dan toe eigenlijk nooit ziek. Ze sport vijf keer in de week en leeft supergezond. Zelf denkt ze dan nog aan een vitaminetekort of misschien bloedarmoede. Zoiets als acute lymfatische leukemie komt helemaal niet in haar op. Maar dat blijkt het wel te zijn. Leukemie is een vorm van bloedkanker die ontstaat in het beenmerg. Bepaalde witte bloedcellen in het beenmerg rijpen niet uit waardoor het beenmerg afwijkende bloedcellen gaat produceren. Kwaadaardige blasten.

“Ik herinner me dat het buiten al begon te schemeren toen de arts ons de diagnose gaf. De regen kwam met bakken uit de lucht. Typisch weer voor zulk slecht nieuws, schoot het door mijn hoofd. Ik geloofde de arts eerst niet. Hoe kon dit nu? Ik was toch veel te jong om ziek te worden? Ik waande mezelf zo’n beetje onsterfelijk. Blijkbaar had ik me vergist. Als ik niet onsterfelijk ben, ga ik dood, dacht ik. Vooral omdat de arts me niet kon geruststellen. Hij kon op dat moment niks zeggen over behandelingen of kansen. Dat kwam pas een dag later, toen hij me beter had onderzocht en testuitslagen had. Gelukkig had ik een vorm van leukemie die goed te behandelen was. Al moest ik daarvoor een heel lang en zwaar traject afleggen van tweeënhalf jaar chemopillen, -kuren en ruggenprikken.”

Leven on hold

De artsen beginnen meteen met de behandeling. Viora reageert redelijk goed op de eerste chemo. Al voelt haar lichaam vanaf de eerste chemodag anders. Zwakker. En niet meer als dat van haarzelf. Gelukkig krijgt ze al na twee weken goed nieuws. De chemo doet zijn werk en de leukemie is onder controle. Maar dan pas gaat het echt zware traject van tweeënhalf  jaar behandeling beginnen en staat het leven van Viora on hold.

“Ik mocht niet meer sporten, kon niet meer werken. In plaats daarvan lag ik vaak in het ziekenhuis en voelde ik me met de dag slechter. Het moeilijkste vond ik nog dat iedereen gewoon doorging met zijn leven. En dat ik dat niet kon. Terwijl mijn vriendinnen op het strand lagen, vakanties regelden, lag ik aan het infuus.”

Dealen met de ziekte

“Natuurlijk kreeg ik regelmatig de vraag hoe het met me ging. En heel eerlijk: ik werd daar een beetje gek van. Om van alle vragen af te zijn en om ergens naar te kunnen verwijzen ben ik een blog begonnen op  www.viora.nl waar ik wekelijks op schreef. Ook postte ik heel regelmatig foto’s, filmpjes en korte berichten op Instagram. In het begin heb ik wel even getwijfeld of ik alles wilde delen. Maar ik was er al snel uit dat open en eerlijk zijn voor mij de enige manier was om met de ziekte te dealen. Mijn blog werd vanaf het prille begin opgepikt door heel veel mensen. Ik zit nu zelfs op zo’n 35000 volgers. Ongelooflijk.

Wat ik vaak terugkrijg, vooral van gezonde mensen, is: ‘Als jij positief kunt blijven, moeten wij niet zeuren over pietlulligheden.’ En lotgenoten zeggen zich op te trekken aan mijn verhaal. Ikzelf had ook wat aan de reacties die ik kreeg op het blog en het Instagramaccount. Dat was een mooie wisselwerking. Vooral op moeilijke momenten. Als ik een slechte dag had, vroeg ik bijvoorbeeld of iemand nog een slechte mop kende.  Dan kreeg ik tweehonderd berichten die me opbeurden en me aan het lachen maakten. Heel waardevol.

En nadat ik eenhoornsloffen had gepost die ik kreeg van een vriendinnetje, stuurden volgers me uit heel Nederland knuffels, beeldjes en kaarten van eenhoorns op. Zo lief. Een eenhoorn staat voor doorzettingsvermogen, kracht en positiviteit. De eenhoorn werd echt mijn mascotte en is dat nog steeds.”

Vriendschappen

Via social media krijgt Viora contact met andere jonge vrouwen die in een soortgelijke situatie zitten als zijzelf. Lotgenoten. Met sommigen bouwt ze in korte tijd een vriendschap op. “Dat is heel fijn, want alleen zij begrijpen precies waar je doorheen gaat. Gelukkig gaat het met de meesten nu goed, net als met mij. Maar helaas zijn er ook twee vriendinnen overleden. Ik ben bij hun begrafenissen geweest en dat was heftig. Onlangs kreeg ik wat as van één van hen,  mijn vriendin Daisy die stierf aan uitgezaaide longkanker. De bedoeling is dat we haar as gaan uitstrooien in Australië. Dat ik dat voor haar kan doen, vind ik een heel mooie gedachte. Dat ik niet alleen de reis voor mezelf maak, maar ook een beetje voor anderen.

Sowieso heeft die voorgenomen wereldreis me op de been gehouden, me gesterkt. Vooruitkijken en positieve plannen maken, is iets dat ik erg nodig had tijdens de chemo’s. Voordat ik ziek werd, had ik ook dromen. Maar als je in het ‘normale’ leven zit, denk je: ‘Een wereldreis? O, dat kom wel een keer.’ Pas als je ziek bent of ziek bent geweest, ga je veel bewuster om met tijd. Dan weet je: vandaag heb ik, maar morgen kan alles zomaar anders zijn. Ik ben geen doemdenker hoor. Eerder het tegenovergestelde. Ik ben positief, maar stel gewoon niks meer uit. Dat is iets wat ik heb geleerd de afgelopen jaren.”

Viora vertelde in ons kerstnummer van 2016 over haar ziekte. Lees hier het interview.

Tekst: Jolanda Hofland. Foto’s: Bart Honingh. Visagie: Linda Huibrechts. Met dank aan: strandtent Key West

Dit verhaal komt uit Vriendin 18.