Viora overleefde leukemie: ‘Er is altijd de angst dat het terugkomt’
15 januari 2021
Viora (30) overleefde leukemie en ging met haar vriend op wereldreis. Het leven lacht haar weer toe: ze heeft een bestseller op haar naam, twee succesvolle Instagram-kanalen en is nu ook onze online columniste-vlogster.
Viora: “Op het moment dat het coronavirus uitbrak, waren mijn vriend Joost en ik in Nieuw-Zeeland. We hadden net besloten onze wereldreis met een halfjaar te verlengen. We wilden naar Japan en Zuid-Amerika en hadden nog geld over, dus waarom niet? Maar dat liep even anders. Hoewel er in Nieuw-Zeeland nog weinig besmettingen waren, voelde het niet goed om te blijven. Straks gebeurde er iets met onze familie en konden we niet zomaar weg. Ik baalde van ons vertrek, maar kon snel relativeren: mensen overlijden aan het coronavirus, wie zijn wij dan om te klagen? Liever dacht ik aan het geweldige jaar dat we achter de rug hadden: dat pakt niemand ons meer af. Eenmaal terug in Nederland hebben we onze reis doorgezet. We hebben geweldige dingen gedaan: van zeilen op de Waddenzee tot varen in Friesland. En op al die verschillende plekken schreven we ons boek: Beter op reis.”
Heftige periode
In januari 2016 stapt Viora met flinke vermoeidheidsklachten en een vreemd soort spierpijn naar de huisarts. Ze denkt aan een vitaminetekort of bloedarmoede, maar na veel onderzoeken blijkt het acute lymfatische leukemie te zijn. Een vorm van kanker waarbij het beenmerg te veel witte bloedcellen maakt die niet goed rijpen. Er ontstaat een tekort aan normale bloedcellen en het lichaam kan zich niet goed beschermen tegen ziekteverwekkers. Het komt als donderslag bij heldere hemel, want Viora leeft supergezond en sport vijf keer per week. Ze komt meteen in de medische molen terecht. Negen maanden lang krijgt ze zware chemokuren. Daarna slikt ze nog twee jaar chemopillen, een iets lichtere vorm. Haar leven staat on hold: ze mag niet sporten, kan niet meer werken en brengt veel tijd in het ziekenhuis door. “In de eerste loodzware fase van de behandeling voelde ik me allesbehalve mezelf. Mijn haar viel uit en door de prednison kwam ik dertig kilo aan. Ik vond het verschrikkelijk om naar mezelf te kijken in de spiegel. Toch ging ik zonder pruik of muts naar buiten. Fuck it, dit is wie ik nu ben, dacht ik. Als ik nu terugkijk naar foto’s uit die tijd zie ik een krachtige vrouw. Dan besef ik weer wat mijn familie en ik moesten doorstaan. Maar hoe heftig het ook was, we hebben er met elkaar een zo fijn mogelijke tijd van gemaakt.”
Veel geduld
Het is nu tweeënhalf jaar geleden dat Viora haar laatste chemopil slikte. Pas op dat moment begint het echte herstel. Blijft de leukemie weg? Zal ze helemaal herstellen? Vragen die door Viora’s hoofd spoken. “In de eerste negen maanden van mijn behandeling was alles voor mij uitgestippeld: van ziekenhuisbezoekjes tot chemokuren. Daarna kreeg ik langzaam de regie over mijn leven terug. Al was het elke ochtend een verrassing hoe ik mijn lichaam aantrof. Soms was ik zo slap dat ik alleen maar op de bank kon liggen. Die slechte dagen vond ik moeilijk. Het leek of iedereen doorging met zijn leven, terwijl ik op de bank wachtte tot ik beter was. Dat was natuurlijk niet zo, want als ik me goed voelde, werkte ik aan mijn herstel. Ik deed aan yoga, wat me fysiek en mentaal sterker maakte. Voorzichtig pakte ik ook het hardlopen weer op. Dat ging met kleine stapjes: steeds een minuutje erbij. Het liefst wilde ik tien keer zo snel, maar dan floot mijn lichaam me keihard terug. Dat was heel confronterend. Maar ik leerde ook om naar mijn lichaam te luisteren. Het is niet erg als het niet gaat. Voor mijn ziekte kende ik die gedachte niet. Dan moest ik gewoon door.” Viora is helemaal genezen, maar hield aan de chemokuren een paar klachten over. Na een korte nacht is ze extreem vermoeid, ze heeft weinig gevoel in haar vingertoppen en haar concentratie is slecht. “Maar dat zijn allemaal dingen waar ik mee kan leven. En gelukkig gaat het steeds beter. Als ik zie wat ik nu allemaal kan… Daar ben ik heel dankbaar voor. Of ik bang ben dat de leukemie terugkomt? Natuurlijk, er is altijd een onderliggende angst, maar ik denk er niet dagelijks aan. Afgelopen zomer had ik een bult in mijn nek. In de auto naar de huisarts gingen er allerlei scenario’s door mijn hoofd: wat moeten we allemaal regelen als het mis is? Hoe moet ik het iedereen vertellen? Gelukkig bleek het gordelroos te zijn. Ook vervelend, maar niet gevaarlijk. In tegenstelling tot andere kankersoorten ontstaat leukemie heel plotseling. Maandelijkse of jaarlijkse controles hebben daarom geen zin. Dat ik niet meer naar het ziekenhuis hoef, geeft me veel rust. Pas toen we, een halfjaar na mijn laatste chemopil, onze wereldreis regelden en ik mezelf weer herkende in de spiegel, voelde ik me geen patiënt meer.”
Uit de sleur
Om een heftige periode af te sluiten, gaan Viora en Joost in april 2019 op wereldreis. “Voordat ik ziek werd, droomde ik al van een reis rond de wereld, maar daar bleef het bij. Eerst mijn leven op een rijtje hebben en geld verdienen, dacht ik. Pas toen ik doodziek in het ziekenhuis lag, sprak ik mijn idee voor het eerst hardop uit. ‘Als ik beter ben, wil ik op wereldreis’, zei ik tegen Joost. Hij stond niet gelijk te springen. Ik was er heilig van overtuigd dat ik beter zou worden, dat voelde ik. Maar Joost was voorzichtiger en dacht: eerst beter worden, dan plannen maken. Als je zoiets heftigs als leukemie meemaakt, besef je pas hoe kort het leven is. Ik wilde niet terug naar de dagelijkse sleur, maar alles uit het leven halen. Het kan tenslotte morgen voorbij zijn. Als ik over mijn wereldreis vertel, hoor ik vaak: ‘Ik wil dat ook een keer doen, maar dat komt wel’. Inmiddels weet ik dat je zulke plannen niet moet uitstellen, want je weet niet hoe het leven er over vijf jaar uitziet.” Een jaar lang genieten van hun vrijheid en het onbezorgde leven, daar zijn Viora en Joost na die ellende echt aan toe. Met de Trans Mongolië Express reizen de twee van Moskou naar Beijing. Na een reis door Azië en Australië eindigen ze in Nieuw-Zeeland. “Het was een reis vol hoogtepunten. Van wilde olifanten spotten in Sri Lanka tot een helikoptertour over de gletsjers in Nieuw-Zeeland. En van camperavontuur in Australië tot zwemmen met haaien op de Malediven. Het ultieme hoogtepunt was Kerst vieren in Australië met mijn ouders, broertje en zijn vriendin. Wat een feest om met elkaar te kunnen proosten op onze gezondheid. Natuurlijk waren er ook moeilijke momenten. Zeven maanden lang zat er iets dierbaars in mijn backpack: wat as van mijn vriendin Daisy, die overleed aan uitgezaaide longkanker. We hebben het uitgestrooid op een mooi, rustig plekje langs de Great Ocean Road, het verste punt van onze reis. Dat was moeilijker dan verwacht. Na al die tijd ‘samen’ te reizen, voelde het alsof we haar achterlieten.”
Mooi document
Dat zwarte gat, waar Viora en Joost na hun reis even bang voor zijn, komt er niet. Bij thuiskomst worden ze door een uitgeverij benaderd om hun verhaal vast te leggen in een boek. “Dat bericht kwam op het perfecte moment. Alsof het zo moest zijn. De uitgever had ons gewaarschuwd dat we het ziekteproces tijdens het schrijven misschien zouden herbeleven, maar dat viel mee. Alleen de eerste momenten, zoals het krijgen van de diagnose, vond ik moeilijk om te beschrijven. Dat was voor mij een omslagpunt: van het ene op het andere moment was ik een doodzieke patiënt. Het inspreken van het audioboek vond ik emotioneler, want dan komt het verhaal echt binnen. Beter op reis is voor ons een mooi document van een heftige tijd, maar dat het zo’n succes zou worden, had ik niet verwacht. Na een week stonden we in de Bestseller 60. Bizar! Vanaf dat moment, en nog steeds, stroomden de lieve reacties binnen. De meest bijzondere berichten kwamen van zorgmedewerkers die nu beter begrijpen hoe kankerpatiënten zich voelen. In het ziekenhuis voelde ik me soms een nummertje, maar achter iedere patiënt zit een verhaal.”
Positief denken
Als er iets is wat Viora door haar ziekte geleerd heeft, is het om altijd positief te blijven. “En dat is blijkbaar niet zo vanzelfsprekend. Wat ik vaak hoor, vooral van gezonde mensen, is dat we hen inspireren om meer van het leven te genieten. Er zijn ook mensen die na het lezen van ons boek eindelijk voor zichzelf durven te kiezen. Je hoeft echt geen leukemie te overleven om te doen wat je graag wilt. Dat betekent trouwens niet dat ik nooit meer klaag, hoor. Laatst fietsten we met twee veel te grote fotolijsten onder onze arm door de stromende regen. Dan kan ik best even schelden. Maar daarna lachen we er hard om en denken we: als dát het ergste is. De boodschap die ik op social media, maar ook straks aan Vriendin-lezeressen wil meegeven, is: kies voor je eigen geluk en doe wat je leuk vindt. Wat onze kracht is? Dat we ons niet anders voordoen dan we zijn. We wisselen zware en luchtige onderwerpen met elkaar af. Onze volgers zeggen vaak dat wij zo veel leuke dingen doen, ook al zijn we die dag alleen naar de sportschool en het tuincentrum geweest. Dat ze, net als wij, blij worden van zulke kleine dingen, vind ik heel bijzonder. Andersom kunnen ze hun verhaal natuurlijk ook bij ons kwijt. Lange tijd zag Joost mij als het middelpunt van ons account, maar inmiddels ziet hij in dat hij nét zo belangrijk is. We doen het echt samen. Hoe de komende jaren eruit gaan zien, weet ik niet. We hebben een kinderwens, maar dat is nog even spannend, want van chemokuren kun je onvruchtbaar raken. Er was toen helaas niet genoeg tijd om mijn eicellen in te vriezen. Twee jaar geleden zag alles er volgens de gynaecoloog goed uit, maar dat kan veranderen. Als we ooit een vruchtbaarheidstraject instappen, zal ik dat ook met onze volgers delen, zodat mensen er steun en inspiratie uit kunnen halen. De afgelopen jaren heb ik geleerd dat het leven niet te plannen valt. Kijk naar het coronavirus: ineens staat de wereld op z’n kop. Ik leef daarom liever per dag. Geniet vandaag, vertrouw op de toekomst, dat is mijn motto.”
Lees ook: Viora overleefde leukemie en gaat met haar vriend op wereldreis
Heb je de eerste video’s van Viora al gezien? Je vindt ze op ons Instagram-account.
Dit bericht bekijken op Instagram
