Sabine: ‘Toen ik mijn kinderwens losliet, werd ik zwanger’

9 maart 2020

Niets liever wilde Sabine (37) dan moeder worden, maar de vruchtbaarheidsbehandelingen liepen op niets uit. Tijd voor plan B: met man René in een busje door Europa trekken. In Portugal kwam Sabine erachter dat ze zwanger was.

Niets liever wilde Sabine (37) dan moeder worden, maar de vruchtbaarheidsbehandelingen liepen op niets uit. Tijd voor plan B: met man René in een busje door Europa trekken. In Portugal kwam Sabine erachter dat ze zwanger was.

Sabine: “‘Je moet het loslaten. Als je ontspannen bent, word je vast zwanger’, zeiden vriendinnen een paar jaar geleden goedbedoeld. Ze zagen dat de vruchtbaarheidsbehandelingen me steeds zwaarder vielen. Zes jaar lang stond het leven van mij en René in het teken van het krijgen van een kind. Na drie jaar ‘proberen’ werden we doorverwezen naar het ziekenhuis. Maar de behandelingen sloegen niet aan. Een reden waarom ik niet zwanger raakte, werd niet gevonden.

René en ik werden er moedeloos van, maar hielden vol. Die vastberadenheid was ook nodig. Een vruchtbaarheidstraject is zo ingrijpend dat jij en je partner er allebei honderd procent achter moeten staan. René en ik moesten zo gezond mogelijk leven, vaak naar ziekenhuisafspraken en ik moest mezelf op vaste tijden met hormonen injecteren. Mijn kinderwens loslaten, zoals vriendinnen opperden, leek me een onmogelijke opgave.”

Boos en prikkelbaar

“Op een gegeven moment was ik alleen nog maar bezig met zwanger worden én het verwerken van het verdriet als een behandeling wéér op niets uitliep. Daardoor vervreemdde ik een beetje van de mensen om me heen. Ik was hartstikke blij als een van mijn vriendinnen moeder werd, maar ik kon het niet opbrengen om op kraambezoek te gaan. Te confronterend. Familie en vrienden vertelde ik niet over mijn verdriet. Ik wilde ze niet belasten en keerde steeds meer in mezelf.

René en ik waren altijd een team. Hij steunde me waar hij kon, maar twee jaar geleden werd het hem ook te veel. Hij wilde met de vruchtbaarheidsbehandelingen stoppen omdat hij zag dat ik eraan onderdoor dreigde te gaan. De hormonen maakten me boos en prikkelbaar. Toen hij zei dat hij wilde stoppen, brak ik. Mijn wens om moeder te worden, zou nooit meer uitkomen, dacht ik.

Toen we steeds vaker ruzie kregen en uit elkaar dreigden te groeien, besloot ook ik dat het genoeg was geweest. Ik hou zielsveel van René. Het lukte me na een paar maanden eindelijk zijn keus te accepteren en er zelf ook vrede mee te hebben.”

Lees ook: Marianne werd op haar 43ste moeder

Verlangen naar vrij leven

“Nu we waarschijnlijk geen ouders zouden worden, moesten we onze toekomst anders gaan invullen. Omdat ik weer mezelf wilde worden, vroeg ik me af waar ik blij van werd. Want door alles wat we hadden meegemaakt, wist ik dat niet meer.

Ik stelde mezelf de vraag wanneer ik het gelukkigst was. Meteen dacht ik aan mijn tijd op de Seychellen, een eilandengroep in de Indische Oceaan, waar ik twaalf jaar geleden een jaar woonde. Het leven daar was goed en relaxed: ’s ochtends at ik mijn ontbijt op het strand, onder een palmboom. Overdag leidde ik toeristen rond, snorkelde ik, of paste ik op het dochtertje van een vriendin. En aan het eind van de dag ging ik weer naar het strand om met eilandbewoners naar de zonsondergang te kijken. We leefden daar echt samen.

In Nederland lijkt iedereen haast te hebben en moet alles worden gepland. ’s Avonds rond etenstijd spontaan langskomen, is hier not done. Op de Seychellen vonden ze dat alleen maar gezellig: iedereen paste op de veranda. Ik verlangde terug naar dat vrije leven. Via social media begon ik mensen te volgen die in een busje de wereld over reisden. Daar werd ik zo vrolijk van. Dat leek me nóg leuker dan op een tropisch eiland wonen. Toen ik René de filmpjes liet zien, reageerde hij enthousiast. Hij was opgelucht dat ik sinds lange tijd weer blij was.”

Ook zijn droom

“Als ik hardop fantaseerde over hoe gaaf het zou zijn om met een Volkswagen-busje door Europa te trekken, voelde ik me goed en dacht ik niet na over mijn zorgen dat ik nooit moeder zou worden. René had er alles voor over om mij weer gelukkig te zien, ook als dat betekende dat hij zijn baan en ons huis moest opzeggen. Al snel werd mijn droom ook zijn droom.

We verdiepten ons in het soort bus dat we nodig hadden en hoe we al reizend geld konden verdienen. Een jaar lang leefden we sober, zodat we konden sparen voor een bus. In de tussentijd schreef René campings en organisaties in Europa aan met de vraag of we een tijdje bij ze konden werken. Met seizoenswerk konden we onderweg geld verdienen.

In juli 2018 was het zover. We hadden onze banen en huurhuis opgezegd en een prachtige Volkswagen-bus op de kop getikt. Met onze honden Loulou en Pepe vertrokken we naar België, waar we een camping zouden runnen. Die eerste klus werd een drama. De eigenaar was een alcoholist en we kwamen in een chaos terecht. Gelukkig hadden we ook een aanbieding gekregen om in Duitsland een snackbar te runnen. Daar hadden we een ontzettend leuke tijd.”

Fantastische weken

“Na anderhalve maand reden we naar Spanje. Via workaway.info, een site met adressen waar je onderdak krijgt in ruil voor vrijwilligerswerk, kwamen we in contact met Lynne. Zij woonde tussen de mandarijnenbomen in de bergen en zocht mensen die konden helpen met haar tuin. De weken dat we bij Lynne logeerden, waren fantastisch. ’s Ochtends maakten René en ik een wandeling naar de rivier of de zee, ’s middags werkten we in de tuin en ’s avonds aten we met Lynne en haar bezoek. Samen zaten we op de veranda, precies als op de Seychellen. Het vrije leven deed me goed. Iedere dag was een nieuw avontuur. Over mijn kinderwens dacht ik niet meer na. Ik had hem eindelijk echt losgelaten.”

Lees ook: ‘Voor mijn kinderwens viel ik 30 kilo af’

Niet durven denken

“Vijf maanden na ons vertrek waren we op weg naar Portugal, waar René en ik op het appartement van mijn opa en oma zouden passen. Ineens kreeg ik een onstilbare trek in patat en chips. Ik was al een poosje niet ongesteld geworden, maar dat had ik eigenlijk niet zo door. Ik leefde met dag en had weinig besef van tijd. En ergens denk ik dat ik er ook niet aan durfde te denken dat ik weleens zwanger zou kunnen zijn. Ik was zo ongelofelijk bang om weer teleurgesteld te worden.

Maar op een nacht was ik om vier uur ’s nachts klaarwakker en voelde ik heel sterk dat ik een zwangerschapstest móést doen. Een paar dagen daarvoor had ik er toch een gekocht in een Portugese drogist. Ik maakte René wakker. Terwijl ik de test deed, zocht hij op Google Translate op wat zwanger in het Portugees was. En jawel hoor, in het venster verscheen ‘grávida’. We kregen een kindje!

We waren in shock. René bleef maar herhalen dat we binnenkort een wiegje moesten aanschaffen, maar we wisten allebei dat we veel meer nodig hadden. Het was verre van ideaal om een baby in een busje te krijgen. We moesten op zoek naar een huis in Nederland en ons leven daar weer oppakken.

Terwijl René nog wat probeerde te slapen, liep ik naar het strand. Het was volle maan en het schijnsel verlichtte de zee. Ik was overrompeld door zo veel geluk. Toen de zon opkwam, stuurde ik een vriendin, die in het ziekenhuis lag omdat haar kind elk moment geboren kon worden, een foto van de positieve test. Ze barstte in huilen uit.”

Hectische tijd

“Het was fijn om een paar weken in het appartement van mijn opa en oma van de eerste schok bij te komen. René en ik waren blij, maar ook overrompeld: we hadden alles opgegeven en ineens moest er zo veel worden geregeld. René ging direct op zoek naar een baan in Nederland, die snel was gevonden. Een paar weken later reden we met Loulou en Pepe naar mijn ouders, waar we mochten blijven tot we een huis hadden gevonden.

De periode van mijn zwangerschap was erg hectisch. We vonden een appartement, maar de huur was zo hoog dat al ons geld eraan opging. Gelukkig konden we na een paar maanden, ik was toen 32 weken zwanger, verhuizen naar een huis dat wel te betalen was. Eindelijk een plek waar we konden blijven. Dankzij vrienden en familie was ons huis in no time ingericht: ze gaven ons meubels, bestek, kinderkleren en zelfs een baby-uitzet.

Op een mooie dag, nu vijf maanden geleden, werd Kiki-Moon geboren. Tegen alle verwachting in werd ik toch nog moeder. Soms kan ik het amper geloven. René en ik denken dat ik zwanger raakte omdat ik zo ontspannen en gelukkig was.”

Hart durven volgen

“Kiki-Moon is een vrolijk en pienter meisje. Ze houdt van contact maken en avontuur. Als mensen op bezoek komen, vindt ze dat prachtig. Slapen vindt ze maar saai. Het is echt een feest om samen met haar de wereld te verkennen. René en ik zijn vastbesloten veel met haar te reizen. Achteraf vind ik het bijzonder hoe ons leven is gelopen en ben ik zelfs dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt. Als onze kinderwens meteen in vervulling was gegaan, waren we nooit gaan rondtrekken. Ik had onze roadtrip voor geen goud willen missen.

Als mensen van ons avontuur horen, zeggen ze vaak dat ze het knap vinden dat we ons hart durfden te volgen. Ze vertellen dan ook over hun eigen dromen, die ze vaak niet waarmaken uit angst voor het onbekende of omdat ze denken dat het niet zal lukken. Met mijn Instagram-account @sabinemelissasmit hoop ik mensen te inspireren voor hun droom te gaan.

René en ik zullen altijd blijven dromen: van een huis in Spanje met een camperstandplaats waar mensen een fijne tijd kunnen hebben. En van een mooie tuin waarin Kiki-Moon op blote voetjes kan spelen en in bomen kan klimmen. We geloven dat we dit ook daadwerkelijk mee gaan maken. We weten nu namelijk dat alles mogelijk is.”

Lees ook: ‘Had ik hem maar meteen gezegd dat ik geen kinderen wil’

Tekst: Sonja Brekelmans. Foto’s: Marjolein Volmer. Visagie: Lisette Verhoofstad.