Noortje wil haar stem laten horen voor gelijke rechten
27 augustus 2019
Mensen met een arbeidsbeperking onder het minimumloon laten betalen? Geen goed idee, vond Noortje (22). Ze startte een petitie tegen het wetsvoorstel. “Ik doe dit niet alleen voor mezelf, ik kan niet tegen onrechtvaardigheid.”
Mensen met een arbeidsbeperking onder het minimumloon laten betalen? Geen goed idee, vond Noortje (22). Ze startte een petitie tegen het wetsvoorstel. “Ik doe dit niet alleen voor mezelf, ik kan niet tegen onrechtvaardigheid.”
Vanuit de aangepaste eengezinswoning van haar ouders voert Noortje actie. Hoofdzakelijk via internet. Ze schreef al een brief aan de Minister President die ze postte via Facebook en is op het moment een petitie gestart tegen de voorwaarden van de Participatiewet. Ze hoopt op voldoende handtekeningen zodat ze de petitie kan aanbieden aan de bestuurders in Den Haag. Voor Noortje is het soms een dagtaak. Haar strijd richt zich met name op gelijke behandeling van mensen met een arbeidsbeperking. Vorig jaar april begon ze hiermee nadat staatssecretaris Tamara van Ark met een wetsvoorstel kwam om de participatiewet aan te passen. Het voorstel moet ervoor zorgen dat werkgevers eerder geneigd zijn gehandicapten in dienst te nemen. Op zich juichte Noortje het toe dat Van Ark een poging deed om zo veel mogelijk mensen met een arbeidsbeperking aan het werk te krijgen, ze had alleen en heeft nog steeds veel moeite met de manier waarop Van Ark dit mogelijk wil maken.”
Brief naar Rutte
In Nederland zijn er 200.000 mensen met een lichamelijke, verstandelijke of psychische beperking. De helft zit werkloos thuis. Het streven van de staatssecretaris is om er in 2026 125.000 banen bij te hebben. “Geweldig zou je zo zeggen. Alleen moet dit niet ten koste gaan van de beloning van de mensen met een arbeidsbeperking. In het eerste plan stond dat werkgevers werknemers met een arbeidsbeperking minder dan het minimumloon mogen betalen. Belachelijk! Ik besloot meteen een persoonlijke brief te sturen aan Mark Rutte. Die brief heb ik ook via Facebook gedeeld met de rest van de wereld. Wat er toen gebeurde had ik niet verwacht. De media pakte mijn actie op. Ik werd onder meer uitgenodigd mijn verhaal te doen bij Pauw en stond in allerlei kranten met mijn verhaal. Maar het mooiste van alles: ik kreeg een reactie terug van onze minister-president. Hij schreef dat hij het goed vond dat ik een actie was begonnen. En: dat ik een gevoelige snaar had geraakt bij iedereen. Ze zouden nog eens kritisch naar het wetsvoorstel kijken in Den Haag.”
Lees ook: Mirande: ‘Mijn missie? Een betere zorg voor gehandicapten’
Nieuw voorstel
“Staatssecretaris Van Ark heb ik vervolgens een kwartiertje telefonisch gesproken. Zij belde me en liet me weten dat ze benieuwd was naar mijn ideeën. Daarna heb ik haar nog gesproken in Den Haag toen ik daar was om een Kamerdebat te volgen. Maar een uitnodiging om eens echt met haar van gedachten te wisselen, heb ik nooit gehad. Gelukkig trok de staatssecretaris dit eerste wetsvoorstel in, mede omdat het te complex was om uit te voeren.” So far, so good, zou je denken. Tot er in mei dit jaar een nieuw voorstel kwam dat verdacht veel lijkt op het eerste.” Het maakt Noortje bijkans nog bozer.
Zijden draadje
Noortje lijdt aan cerebrale parese: haar hersenen sturen haar spieren niet goed aan waardoor ze deels spastisch is. “Ik heb vooral mijn linkerarm en -been niet altijd onder controle. Verder staat mijn oog wat scheef. Hierdoor denken mensen soms dat ik geestelijk gehandicapt ben. Mijn handicap is ontstaan vlak na de geboorte. Ik ben de helft van een tweeling. Mijn broer Dirk en ik zijn drie maanden te vroeg geboren. Ik woog 950 gram, mijn broer 1050 gram. Het schijnt dat ons leven aan een zijden draadje heeft gehangen. Voor mijn ouders was die periode heel zwaar. Het ene moment ging het slecht met Dirk, dan weer met mij. Mijn ouders stonden op scherp, waren ontzettend bezorgd. Logisch. Elk moment konden ze gebeld worden dat er iets met één van ons aan de hand was.”
Lees ook: Anne-Marie heeft twee gehandicapte kinderen
Niet jaloers
“Dirk en ik kregen veel antibiotica in die eerste dagen waardoor we nu beiden slechthorend zijn. Daar kwam nog bij dat mijn longen niet optimaal functioneerden. Ik kreeg een zware bloeding. En alsof dat nog niet voldoende was, stopte ik met ademen. Gelukkig waren ze er snel bij, maar de artsen konden in het begin niet goed zeggen of dit zuurstofgebrek gevolgen had. Inmiddels is duidelijk dat ik door die ademstop een hersenbeschadiging heb opgelopen die mijn handicap veroorzaakt. Dirk is er – op een slecht gehoor na – ongeschonden uitgekomen. We kunnen het heel goed vinden. Hij is lief en zorgzaam voor mij. Laat ik iets vallen, dan raapt hij het meteen op. Jaloers op hem ben ik nooit geweest. Dat ik in een rolstoel zit, is misschien balen, maar het is wat het is. Niemand kan hier iets aan doen. Ik leef tenminste nog en ik ben hartstikke gelukkig.”
Lees het hele verhaal van Noortje in Vriendin 35. Wil je de petitie ondertekenen? Klik dan hier.
