Isabelle: ‘Mijn vriendin krijgt een baby. Van mijn vriend’

18 december 2023

Isabelle (31) en Tanja (31) zijn al sinds de middelbare school onafscheidelijk. Ze dromen ervan om tegelijk kinderen te krijgen. Als Tanja’s vriend onvruchtbaar blijkt, doet Isabelle een bijzonder voorstel. “Want ik wil er alles aan doen om de mensen van wie ik hou gelukkig te maken.”

Isabelle: “Toen Tanja zei dat haar vriend geen kinderen kon krijgen, had ik zo met haar te doen. Al zolang ik haar ken, weet ik dat ze graag moeder wil worden. We fantaseerden er vroeger samen over toen we nog op de middelbare school zaten. Daar ken ik haar van. We zouden naast elkaar gaan wonen met onze vriendjes, bij voorkeur broers of beste vrienden. En na een succesvolle studie, en wanneer we een leuke baan hadden, wilden we allebei aan kinderen beginnen. Ik wilde er twee, Tanja drie. Als je zestien bent, denk je dat dit allemaal wel lukt. Natuurlijk wisten we dat het een heel naïeve fantasie was, maar toch liep alles redelijk volgens plan. Tanja studeerde personeel en arbeid en ging aan de slag bij een zorginstelling. Daar ontmoette ze Frits, haar vriend. Ik leerde voor sociaal pedagogisch werker. Tijdens mijn stageperiode kwam ik Jonathan tegen. Frits en Jon kenden elkaar dus niet, waren zeker geen broers, maar ze werden wel vrienden. We gingen allebei samenwonen in dezelfde wijk in Utrecht. Niet naast elkaar, maar wel op loopafstand.”

Heel hard huilen

“Drie jaar geleden beviel ik van mijn dochter. Tanja en Frits wilden nog geen kinderen, maar ik zag Tanja’s verlangen wel toenemen. Ze was niet weg te slaan bij Lola, mijn dochter. Ze deed alles, flesjes geven, luiers verschonen, voorlezen. Ter voorbereiding, zei ze dan. Kon ze alvast een beetje oefenen. Als ik een babywinkel in ging, kocht Tanja vast kleine dingetjes. Sokjes, slabbetjes, dat soort dingen. Voor als ze zelf moeder werd. Het jaar daarop merkte ik dat Tanja zich anders ging opstellen ten aanzien van het moederschap. Ze zei ineens dat ze voorlopig geen kinderen wilde. Het leek haar toch wel erg zwaar. Misschien was het moederschap zelfs niet aan haar besteed. Het zou haar van haar vrijheid beroven en ze wist niet of ze dat er wel voor overhad. Ik snapte het niet. Vond het ook niet geloofwaardig klinken.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap het heel goed als iemand ervoor kiest om geen kinderen te nemen, maar bij Tanja pasten deze uitspraken niet. We zijn altijd open geweest, kenden geen geheimen, althans, niet dat ik weet. Dus meerdere keren vroeg ik haar waar deze omslag vandaan kwam. Beschermde ze Frits? Wilde hij soms niet? Of had ze zich echt bedacht? Toen ik zwanger was van mijn tweede, vertelde ik Tanja als eerste het nieuws. En verwachtte ik enorme blijdschap van haar, net als bij mijn eerste zwangerschap. Maar het enige wat ik kreeg, was een mager glimlachje en een kus. Na de geboorte van Ben duurde het drie weken voordat ze op bezoek kwam. Ik gaf haar mijn zoontje en uit het niets begon ze heel hard te huilen. Toen kwam het hoge woord eruit: Frits kan geen kinderen krijgen. Zijn sperma bevat geen zaadcellen. Zij en Frits waren het blijkbaar al een hele tijd aan het proberen. Dat had ze me niet gezegd, omdat ze me wilde verrassen zodra zij ook zwanger was. Ik had zo met haar te doen.”

Lees ook: Marlieke vindt zichzelf niet streng genoeg: ‘Mijn kinderen lopen over me heen’

Wens in duigen

“Diezelfde avond heb ik aan Jonathan gevraagd of hij niet ‘een zaadje kon missen’. Zo bracht ik het. Ik had het nog niet eens aan Tanja voorgelegd, maar het was het eerste wat in mijn hoofd opkwam toen ze het vertelde. Frits is Jonathans beste vriend, Tanja mijn beste vriendin. We doen alles met z’n vieren. Als het Tanja was die geen eitjes had gehad, had ik er zo eentje afgestaan. Zonder twijfel. Dus waarom niet? Jon reageerde broodnuchter. Hij zei meteen: ‘Ja, geen probleem.’ Natuurlijk zouden we wel goed moeten praten, alle vier. En afspraken maken. Want het klinkt nu misschien als een gemakkelijke beslissing, maar er komt natuurlijk nogal wat bij kijken.

We besloten om het samen aan Frits en Tanja voor te leggen. Ik nodigde ze uit om bij ons te eten. Tanja bracht zelf het onderwerp op tafel. Gelukkig, want hoe begin je over zoiets gevoeligs? En bovendien wisten we niet of Frits het überhaupt wel wilde bespreken. Misschien schaamde hij zich wel. Dat is natuurlijk niet nodig, maar ik kon me voorstellen dat hij het misschien als een soort falen zag, dat hij zijn vriendin geen baby kon geven. Jon en ik luisterden eerst naar het hele verhaal. Over de specialisten die ze hadden gezien. Over de overweging om te adopteren, waardoor Tanja’s wens om een zwangerschap mee te maken in duigen viel. En de optie om voor een donor te kiezen. Dat kan tegenwoordig niet meer anoniem. Daardoor waren Tanja en Frits toch bang dat er ooit een vreemde man in hun leven zou verschijnen.”

Geheimhouden

“Ik vond het moeilijk om ons aanbod naar voren te brengen. Niet omdat ik twijfelde, maar omdat het toch iets negatiefs had. Zo van: ‘Joh, Jon heeft zulk goed zaad, dus neem maar wat van ons.’ Alsof je het er dan nog eens extra inwrijft. Dus gelukkig zei Jon het zelf ineens. ‘Wij vinden het, als jullie dat willen, geen probleem om zaad te doneren.’ Het klonk heel knullig eigenlijk. Zo’n lullig zinnetje met een enorme inhoud. Ik haakte er wel meteen op in. Dat ze er even over na konden denken. Dat we het snapten als ze ‘nee’ zouden zeggen, dat dat voor ons niet uitmaakte. En dat het echt hun kind zou zijn.

Opvallend was dat Frits als eerste om was, terwijl Tanja vol met vragen zat. Logisch. Vrouwen denken altijd veel meer na, of het nou om de boodschappen gaat of over een zaaddonatie. Ze wilde weten of het iets tussen ons zou veranderen. Want tja, zij zou dan wel moeder zijn van het halfbroertje of -zusje van Lola en Ben. Het werd een heel lang gesprek. We spraken om te beginnen af dat we minimaal een jaar bedenktijd zouden inlassen. Om te voorkomen dat iemand zich nog zou bedenken als het al te laat zou zijn. En ook om alle vragen en dilemma’s te kunnen bespreken. Jon wilde het sowieso anoniem houden voor de buitenwereld, Tanja en Frits ook. Het is nogal een bijzondere kwestie en iedereen heeft er wel een mening over. Daar zit je niet op te wachten. En waarom is het voor Jon anders dan voor een onbekende donor? Wij weten in ieder geval waar de kleine terechtkomt. Ik zou het zelf wel prettiger vinden om het er gewoon over te kunnen hebben met anderen. Ik hou niet van geheimen. Maar het is niet aan mij. Ik heb het wel met mijn moeder gedeeld. Zodat ik het er in ieder geval met iemand over kan hebben. Maar ik snap wel dat Tanja en Frits het voor zichzelf willen houden. Het gaat om een mensenleven. Daar moet je ook niet te veel verhaal omheen hebben.”

Veel vaker contact

“We houden de optie nog open of Tanja en Frits het ooit aan het kind vertellen. Wij staan daarvoor open, maar het is aan hen. Jon wil niet de verantwoordelijkheid voor de opvoeding van nog een kind. Maar als Tanja en Frits in de toekomst willen vertellen dat Jon zijn biologische vader is, dan is dat geen probleem. Dan is het altijd welkom. En vanzelfsprekend is Jon er wel als er iets is met de gezondheid van de kleine. Daar ben ik trouwens weleens bang voor, dat het kindje niet gezond zal zijn. Tanja en Frits zouden er absoluut net zoveel van houden, maar ik vraag me af of ik me schuldig ga voelen. Ik snap dat ik er niets aan kan doen, hoor, maar toch. Dan geef je een zaadje en is het straks niet in orde.

Ik verwacht niet dat er veel zal veranderen in de vriendschap met Tanja. Ik wil ook niet dat zij ons eeuwig dankbaar zijn. Dat heb ik ook tegen Tanja gezegd. Ik merkte namelijk dat ze ineens veel vaker contact opnam. Voorheen spraken we elkaar weleens een paar weken niet. En dat is oké, zo gaat dat, soms ben je even druk. Maar ik merkte dat Tanja sneller aan de telefoon hing. Ik weet niet of dat een soort plichtsbesef was, maar van mij hoeft dat niet. Je koopt nou eenmaal geen cadeaubon van Etos als dank voor iemands sperma. Ik denk dat het alleen nu even zo is, omdat het zo pril is. Zodra er een kleintje is, wordt het weer snel zoals het was. Natuurlijk weet je niet hoe de dingen in de toekomst zijn, je weet uiteindelijk nooit hoe iets zal verlopen. Dus je neemt beslissingen in het nu. En dit voelt goed. Ik heb een vriendin van wie ik zielsveel hou en die een kinderwens heeft, maar een partner die daar niet in kan voorzien. Ik vind het fantastisch dat Jon en ik dit kunnen doen. Misschien zijn we er morgen niet meer en dan wil ik in ieder geval vandaag alles gedaan hebben om de mensen van wie ik hou gelukkig te maken.”

Eindelijk zwanger

“Een paar maanden geleden zijn we begonnen met doneren. Ik had bij de apotheek een spuit en een potje gehaald. Tanja had ovulatietesten gekocht. Zodra ze vruchtbaar was, zou ze bellen. Na drie weken kreeg ik een berichtje: “Volgens de test ben ik nu vruchtbaar, kunnen jullie vandaag leveren?” Zo grappig.

Dus ’s avonds, toen de kinderen op bed lagen, hadden Jon en ik seks. Dat was wel apart. Normaal vrij je met elkaar omdat je zin hebt in elkaar, en nu vrij je voor iemand anders. Na de daad stapte ik in m’n pyjama in de auto om het potje bij Tanja en Frits af te geven. Heel onwerkelijk. Twee minuten later stond ik bij ze op de stoep. Zij hadden er iets romantisch van gemaakt. Met kaarsen en muziek. Ik riep nog naar Tanja: ‘Benen in de lucht, hè?’ Ik hoorde haar lachen. Ik had er een heel blij gevoel bij. Uiteindelijk hebben we dit vier keer gedaan. Vorige maand heeft Tanja een zwangerschapstest gedaan. Positief! Ze is nu zeven weken in verwachting. En zoals wij het zien: van Frits, niet van Jon. Een kind komt voort uit liefde. En de liefde tussen Tanja en Frits is zo sterk, daar moet wel een kleintje uit voortkomen. Weliswaar met een omweg en een paar hobbels, maar het is echt hun kind. Ik verheug me erop de beste tante voor het kindje te zijn die Tanja zich kan wensen.”

Tip van de redactie

Positief over bevallen is een echte must have voor vrouwen van nu. Vergeet alle negatieve berichtgeving en angst rondom bevallen en lees dit heerlijk positieve boek vol met alles wat je moet weten over zwangerschap, geboorte en kraamtijd. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Lees ook: Astrid: ‘Ik kreeg twee dochters dankzij de eicellen van mijn zus’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.