Van een sobere bruiloft naar een échte bruidsjurk: Irma’s droom kwam uit

Tekst: Ella Mae Wester

5 juni 2025

Als moeder van drie jonge kinderen én als pleegmoeder – ze vangt al achttien jaar pleegkinderen op – had Irma (51) vroeger een vrij sobere bruiloft. Haar grootste droom was dan ook om nog eens een échte bruidsjurk te passen. Nu, jaren later, wordt dit alsnog werkelijkheid!

Het is september 2024. Een zaal in het Amsterdamse hotel Sofitel Legend the Grand zit vol met bekende Nederlandse vrouwen. Van Mary Borsato tot Wendy van Dijk en Karin Bloemen: ze zijn er allemaal. Op het podium staat Vriendin-lezeres Irma met haar jongste dochter Charity (21). Zij heeft haar moeder opgegeven voor de Strong women awards – role model. Irma vangt al achttien jaar pleegkinderen op, meestal baby’s. Voor hen doet ze alles, ook al moet ze eigenlijk een nieuwe knie en heeft ze pijnklachten vanwege haar reuma. Irma krijgt een speech van de voorzitter van de Strong women awards, Betty de Groot – want ze heeft de award gewonnen. Er klinkt een daverend applaus vanuit de zaal. Irma krijgt te horen dat ze behalve de award onder andere een overnachting voor twee personen in hotel The Grand wint.

Bijzondere vraag

En dan gebeurt het. Aan het eind van haar toespraak vraagt Betty aan Irma wat haar droom is: wat zou ze nog graag een keer willen? Irma valt even stil, ze denkt na, en dan weet ze het: “Ik zou heel graag een keer een bruidsjurk willen passen in een echte bruidsmodezaak.” Betty twijfelt geen moment en roept naar Mary Borsato, die in de zaal zit: “Nou, Mary, dat kan geregeld worden, toch?” Mary, die (naast moeder van onder anderen Marco Borsato) eigenares is van een bruidsmodezaak in Alkmaar, belooft ter plekke dat Irma en haar dochter van harte welkom zijn in haar zaak. En zo komt het dat Irma op een zonnige lente-ochtend voor de deur van Mary’s iconische winkel De witte markies staat. Samen met Charity én haar twee andere dochters Kelsey (26) en Stefanie (25). Mary Borsato verwelkomt Irma en haar dochters, die hun ogen uitkijken. De etalage staat vol bruidsjaponnen en dat loopt door in de winkel: overal waar je kijkt, zie je de prachtigste japonnen in het ivoor hangen en een enkele in het zwart, lavendelblauw of in knalrood. Japonnen met glitters, nauwsluitende japonnen en japonnen met wijde hoepelrokken. Eén ding weet Irma zeker, zegt ze terwijl ze door de winkel loopt: “Ik wil heel graag een witte jurk mét glitters passen.” Achter in de bruidsmodezaak staat een gezellige zithoek, met allemaal lekkers op tafel. Koffie en thee zijn in de maak.

Gratis trouwen

Anders dan de bruiden die normaal gesproken bij Mary komen, gaat Irma vandaag geen bruidsjapon kopen – ze ís al getrouwd, vertelt ze, terwijl ze op de bank gaat zitten. Irma: “Mijn man is thuis, bij de kleine.” Want zoals altijd hebben ze ook nu een pleegkindje in huis, een meisje van acht maanden oud. Samen met haar man ging ze al oppassen toen ze allebei een jaar of zeventien waren. Die man werd haar echtgenoot, zoveel jaar geleden. Maar haar bruiloft was sober, vertelt ze: “De kinderen waren er al, ik werkte niet. Dan heb je niet veel geld voor zo’n dure bruiloft, dat ging allemaal naar mijn pleegkinderen. Maar we wilden wel trouwen, gewoon om het goed te regelen.” Irma kocht een nieuw zwart bloesje voor zichzelf. “De kinderen hadden allemaal wel een jurkje, dat vond ik belangrijk. En we zijn na afloop een taartje gaan eten in een restaurant. Maar voor de rest was het gewoon gratis, op maandagochtend. Achteraf heb ik het wel gemist om een feest te geven. En ik ben altijd heel benieuwd geweest hoe een bruidsjurk mij had gestaan. Dus vandaar mijn droom om er ooit een te passen.” Na een kop koffie is het tijd om te gaan passen. Irma loopt samen met Mary langs de rekken met trouwjurken. Mary: “Welke bruidsjapon vind je nou het allermooiste?” Irma aarzelt, het zijn er zo veel. Dan ziet ze haar droomjapon met glitters hangen. Irma: “Maar ik denk dat de jurken wel allemaal te lang voor mij zijn, ik ben niet zo groot.” Geen probleem, zegt Mary: “Voor iedereen hebben wij een bruidsjapon: of je nu oud, jong, kort, lang, dik of dun bent. Dus probeer je droomjapon maar in de paskamer. Ik kom je zo pumps met hoge hakken brengen. Dat scheelt.” Irma verdwijnt in trui en spijkerbroek de paskamer in. Na een tijdje komt ze weer uit de paskamer, mét haar droombruidsjapon aan. Ze voelt zich fantastisch, zegt ze, al is het ook even wennen met die hakken aan. Het lukt haar nauwelijks om erop te lopen.

Altijd een kindje in huis

Terwijl Mary en medewerker Sonja bezig zijn met het afspelden van de japon, vraagt Mary naar Irma’s ervaringen als pleegmoeder. Heeft ze altijd een kindje in huis? Ja, bijna altijd, zegt Irma: “Vorige week is een pleegkindje naar twee papa’s gegaan die een kinderwens hadden. Ze hadden geluk, want in Nederland zijn er per jaar maar zo’n vijf afstandsbaby’s. Het meisje kwam vlak na de geboorte bij ons in huis. Toen ze drie maanden was, kwamen de vaders eerst twee weken elke dag bij mij in huis. Dan kwamen ze op bezoek, deden ze het kindje in bad, gaven haar de fles en gingen met haar wandelen. Zo konden ze langzaam aan elkaar wennen. Die mannen zijn zo blij met dat meisje, het gaat heel goed, ze appen me vaak. Ze gaven me als dank een dinerbon, zodat ik met mijn man uit eten kon. Heel lief vond ik dat. Ik krijg een vergoeding voor mijn pleegmoederschap, maar dat is maar achttien euro per dag. Daar moet ik alles van doen: spullen, kleding, reiskosten. Ik ga weleens shoppen, ik vind het leuk als de kindjes er leuk uitzien, maar dan is het snel op, natuurlijk.” Mary vindt Irma’s verhalen fantastisch. “Er zou een tv-programma over jou gemaakt moeten worden. Je straalt zo veel positiviteit uit, dat kom je niet vaak tegen.” De japon is afgespeld en past precies. Irma kijkt blij in de spiegel, haar dochters maken foto’s van hun moeder. Hoe voelt het om haar droombruidsjapon aan te hebben? “Ja, heel erg leuk,” zegt Irma, “het is een mooie jurk met glitters, precies wat ik wilde. En ik vind het fijn dat mijn dochters erbij zijn. Het kostte even wat moeite, want ze werken allemaal – net als ik – in de zorg, maar ik ben blij dat het toch is gelukt op deze bijzondere dag.” Mary kijkt mee. Irma ziet er prachtig uit, vindt ze, al zou een sluiertje het helemaal áf maken. Ze haalt een mooi exemplaar uit een kast in de winkel en bevestigt die aan Irma’s haar. Irma heeft een glimlach van oor tot oor.

Knalrode jurk

Mary ziet hoe close Irma en haar dochters zijn en heeft nog een idee, zegt ze. In de winkel hangt een knalrode bruidsjapon met een grote hoepel- rok met veel tule. “Lijkt het je wat om een foto te maken, terwijl je dochters van onder die japon tevoorschijn piepen? Met je dochters in een mooi torseletje, zodat ze blote schouders hebben?” Irma en haar dochters moeten lachen. Waarom niet? Ze zijn er nu toch. En dus hangt medewerker Sonja de rode japon voor Irma klaar in de paskamer en haalt ze drie torseletjes voor Kelsey, Stefanie en Charity. Terwijl Irma opnieuw de paskamer ingaat voor een jurkwissel, vertelt Mary hoe het met haarzelf gaat. Ze wordt dit jaar tachtig en heeft net haar eerste achterkleinkind gekregen, het kleinkind van Mary’s dochter. Het wiegje staat in de zaak. Al haar kinderen en kleinkinderen hebben hier als baby in gelegen. Ze heeft ’m schoongemaakt en er een knuffelbeertje in gelegd, vertelt ze. Mary werkt nog steeds, ze heeft haar bruidsmodezaak al 47 jaar: “Mijn moeder was coupeuse, dit werk zit in mijn genen. Ik ging in Alkmaar werken in deze winkel, bij een oudere mevrouw die ermee zou gaan stoppen. Toen ik hier bruidsmode ging verkopen, kon ik dat al snel niet meer alleen. Ik had drie kleine kinderen, ik was alleenstaande moeder. Het was een drukke tijd, ik moest alle ballen hoog houden. Maar dat lukte. Ik heb altijd veel energie gehad, en dat heb ik nu nog steeds.”

Positief blijven

Mary: “Ik doe dit werk graag. Het is mijn passie, ik word er blij van. Ik vind het fijn om alle bruiden te helpen. Of ze nu een stoma hebben of een borstamputatie, ik heb overal een oplossing voor. Daarom vind ik het ook moeilijk om te stoppen, dan moet ik die expertise aan iemand anders overdragen. De meeste bruiden zijn best nerveus als ze hier binnenkomen. Irma was dat ook, vertelde ze mij vanochtend. Maar zodra ze een bruidsjapon aan hebben, verdwijnt dat en voelen ze zich hier als een vis in het water. Veel mensen denken dat ik kapsones heb. Maar als er iemand gewoon is, ben ik het wel.” Met haar familie zit ze al een aantal jaar in een nare situatie vanwege de beschuldigingen aan het adres van haar zoon Marco. Hoe houdt Mary zich staande? “Door positief te blijven. En door humor, haha. Dat kan zo veel redden. Natuurlijk heb ik een heel zwembad vol gehuild, want denk niet dat ik alles weglach. Maar ik ben wel de moeder van al die kinderen en kleinkinderen, en sinds kort dus ook een achterkleinkind. Daarom moet ik positief blijven. Dit is iets wat ik voor Irma kan doen. We waren allemaal natuurlijk erg onder de indruk van haar, dat is waarom Irma die award won. Ook door haar positiviteit.” Irma komt de paskamer weer uit, deze keer in de rode bruidsjapon. Mary kijkt verheugd naar het resultaat, hij staat Irma prachtig. Er ontbreekt alleen nog één ding. Mary: “Ik heb nog een sjaaltje in precies die tint rood. Misschien is dat leuk voor in je haar”, zegt ze tegen Irma, terwijl ze achter haar gaat staan en de rode sjaal in haar opgestoken haar steekt. De dochters hebben hun torseletje inmiddels aan enwurmen zich lachend onder hun moeders rok. Het is even puzzelen, maar het lukt! Dan is het tijd voor een foto. Een mooi aandenken aan deze dag. De dag waarop Irma’s droom is uitgekomen. Foto: Ruud Hoornstra Visagie: Lisette Verhoofstad Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.