Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Even later stond hij voor de deur: een jongeman van eind twintig’

Eveline: ‘Even later stond hij voor de deur: een jongeman van eind twintig’

15 april 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

De eerste gasten voor seizoen 2025 druppelen Villa Verte binnen.
Zo belde op een zonnige zondag de Nederlandse A. aan voor een verblijf van een paar nachtjes. En kon ze ook mee-eten?

Marc

Terwijl ik in de keuken met potten en pannen rommelde, ging de telefoon. De lijn kraakte en viel vier keer weg. Na de vijfde oproep begreep ik dat ‘een meneer’ vroeg of hij welkom was. Hij was ‘nu’ onderweg.
Ik keek in mijn pannen. Het huis was heerlijk warm. Mocht deze meneer vóór zevenen arriveren, dan was er voldoende lekkere kost voor een extra gast.
De Haute-Vienne, met al haar pracht, blijft een landelijke streek. De zondag is hier voor het gezin. Alles, ook restaurants en koffiebarretjes, sluit op zondag rond een uur of drie. Voor een maaltijd, pizza en zelfs een broodje moet je toch echt naar Limoges of Angoulême .
Een half uur later stond hij voor de deur: een jongeman van eind twintig in trainingspak en een tot over zijn oren getrokken grijze muts. Zijn lach was breed. Zijn ogen twinkelden. Marc, heette hij. Hij koos kamer Hert. En ja, hij wilde dolgraag mee-eten. Lukte dat nog?

Mirabellen

Een kwartier later gingen we aan tafel. Marc met zijn muts ging aan de wijn, samen met A. en Emiel. Voor mij was er een watertje omdat ik nog steeds zware medicijnen neem. Marc was boer, vertelde hij. Het landgoed van zijn ouders is al generaties lang in de familie. Vijfenveertig hectare vol kersen, maar vooral mirabellen.
Veel Nederlanders kennen deze vrucht niet, een miniatuurpruim: klein en mierzoet. Ik ben er dol op! Zodra de enige mirabellenboom van buurman Claude vruchten geeft, sta ik vooraan. Voor elke mand mirabellen krijgt hij een potje eigen-oogst-mirabellenjam van mij terug.
Marc was had via Leboncoin (het goede hoekje) een boer in de Haute-Vienne gevonden die een gebruikte sorteermachine verkocht. Daarmee kon zijn familie de mirabellen na het oogsten scheiden op grootte. Welke gingen in de compote, welke waren perfect voor de veiling en welke verdwenen in de likeur.
Ik verslikte me bijna. Mirabellenjam ken ik wel. En voor buurman Claude met zijn mirabellen mag je me wakker maken. Maar mirabellenlikeur? Oei!
Marc kletste honderduit. Na het voorgerecht verdween zijn muts en toverde hij een flinke bos knalrood haar tevoorschijn. Ook A. genoot zichtbaar. Het werd een heerlijke avond.

Herinnering rijker

De volgende ochtend, de zon schitterde uitnodigend door de ruiten, lieten we A. voor wie het Mirabellenverhaal nieuw was, proeven van onze zelfgemaakte mirabellenjam. En nu het potje toch open was, kon ik mooi vooruit. Terwijl onze gasten boven ontbeten, smeerde ik een dubbeldik belegde boterham.
‘Tot snel’, zei Marc. We waren een heerlijke herinnering rijker en het seizoen moest nog beginnen. Marc zette zijn muts weer op en vervolgde zijn jacht naar de sorteermachine. Bij het afscheid stak hij een visitekaartje in zijn zak om nog eens terug te komen. Met een big smile duwde hij een flesje mirabellenlikeur in mijn handen.