Bernadette: ‘Was ik eindelijk afgevallen, vroeg hij een scheiding aan’

11 december 2023

Hoe meer ze afvalt, hoe beter Bernadette (44) in haar vel zit. Haar man Niels (46) is minder enthousiast. Bovendien bekent hij gevoelens te hebben voor een ander. ‘In plaats van trots te zijn en zijn liefde naar mij te uiten, blijkt hij verliefd op zijn beste vriendin…’

Bernadette: “Eigenlijk worstel ik al mijn hele leven met mijn gewicht. Tijdens mijn tienerjaren viel het nog wel mee, ik was niet superdik, maar had best een fors lichaam. Maar toen ik rond mijn twintigste met Niels ging samenwonen, begon ik aan te komen. En flink ook. Ik ben geen kooktalent, dus we aten geregeld een makkelijke pasta of schoven een pizza in de oven. ’s Avonds namen we vaak een lekker toastje of we frituurden een portie bitterballen. Voor ik het in de gaten had, vlogen de kilo’s eraan. Niels had zelf geen problemen met zijn gewicht. Zijn bovenlichaam was vrij stevig, maar hij was niet dik. Ja, hij had een klein buikje, maar dat kwam vooral doordat hij niet sportte. Hij hield helemaal niet van snoepen, terwijl dat juist mijn grootste probleem was. Ik at keurig twee sneetjes brood bij het ontbijt en ’s avonds werkte ik heus geen tweede bord naar binnen, maar ik kon lekkere tussendoortjes niet weerstaan. Halverwege de ochtend nam ik gerust wat chocolade bij de koffie. Niet één of twee blokjes, maar meteen de hele reep. Verrukkelijk. Na een paar jaar woog ik ruim 95 kilo, en dat was natuurlijk veel te veel voor een jonge meid van in de twintig.”

Tranen verbergen

“Niels was er niet echt blij mee dat ik zo fors was en soms liet hij dat merken ook. Zo gingen we op een warme zomerdag met een groep vrienden naar het strand. Terwijl ik in mijn badpak naast hem lag, maakte hij de opmerking dat ik een bolle trien was. Nou sorry hoor, maar dat zeg je toch niet? Ik voelde me direct enorm verdrietig en gelukkig had ik een zonnebril op om mijn tranen te verbergen. Ik beet hem toe dat ik dat echt geen leuke opmerking vond, maar hij zei doodleuk dat het een grapje was. Onze vrienden vonden het moeilijk om zich een houding te geven en omdat zij erbij waren, dacht ik: laat ook maar zitten. Maar de goede sfeer was in één klap verdwenen. De pogingen die ik de afgelopen jaren heb gedaan om af te vallen, zijn bijna niet te tellen. Weightwatchers, een duizend-stappen-dieet, Sonja Bakker… ik heb zo ongeveer alles geprobeerd. Sporten deed ik meestal in mijn eentje, maar soms kreeg ik gezelschap van Anna, een goede vriendin van Niels. Ik had haar leren kennen toen we nog niet zo lang een relatie hadden en in het begin wist ik niet zo goed wat ik met haar aan moest. Ik merkte dat de band tussen haar en Niels erg goed was. Tijdens het uitgaan ging ze rustig op zijn schoot zitten of om zijn nek hangen, terwijl ík een relatie met hem had. Een enkele keer zei ik er wat van, maar allebei wuifden ze mijn opmerking weg: ‘Je bent gewoon jaloers.’ Ach, misschien is dat ook wel zo, dacht ik. Na een tijdje was ik ervan overtuigd dat ze gewoon als broer en zus voor elkaar waren. De vriendschap tussen Anna en mij groeide, we werden maatjes en gingen vaak samen winkelen of wat drinken. Ook zij had last van wat overgewicht en wilde daaraan werken. Al gauw merkte ik dat ze enorm veel discipline had en behoorlijk streng was. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor mij. Als ze bij me langskwam en ik een dun plakje cake afsneed voor bij de koffie, trok ze een gezicht. ‘Dat mag je niet nemen’, zei ze fel. Ze had een soort alles-of-nietsaanpak: je blijft doorsnoepen óf je gaat sporten en eet helemaal niets lekkers meer. Ik vond juist dat een koekje op z’n tijd best nog wel kon. Ook Niels ging op mijn eetgedrag letten. Als ik boodschappen had gedaan en een zak chips had gekocht, zei hij: ‘Die moet je laten liggen en niet openmaken.’ Zo steunde Niels me, maar echt heel aanmoedigend was hij niet. Hij vroeg nooit of de weegschaal al wat anders aangaf, ik moest het altijd zelf melden. Na een tijdje vond ik het lastig om het sporten goed bij te houden. Soms sloeg ik de training over, want ik miste de discipline en merkte weinig verandering aan mijn lichaam. Ja, er gingen heus wel wat kilootjes af, maar echt dunner werd ik niet.”

Lees ook: ‘Hij wil ook scheiden, maar ik ben de boosdoener’

Meer zelfvertrouwen

“Toen ik twee jaar geleden ruim over de honderd kilo woog, dacht ik: nu is het afgelopen. Ik moet écht afvallen. Vol goede moed ging ik het zoveelste traject in bij een obesitaskliniek. Deze keer had ik een heel team om me heen dat me moest gaan helpen: een psycholoog, een voedingsdeskundige en een trainer. Niels vond het goed van me dat ik me opnieuw inzette, maar complimentjes of een extra duwtje in de rug bleven uit. Soms leek het of hij meer interesse had in Anna en dat stoorde me. Anna was na al die jaren een goede vriendin van me geworden, maar hun innige vriendschap zat me toch niet echt lekker. Niels organiseerde een surpriseparty voor haar dertigste verjaardag, maar ik heb die nooit gehad. En als we uit eten gingen, wilde Niels per se naast haar zitten. Toen we een keer met vrienden gingen eten en Anna er niet bij kon zijn, vroeg hij: ‘Je komt toch wel naast mij zitten, hè?’ Ik voelde me zijn tweede keus, maar durfde dat niet te zeggen. Tijdens mijn gesprekken met de psycholoog werd duidelijk dat dat mijn grote probleem was: ik had weinig zelfvertrouwen en vond het moeilijk om voor mezelf op te komen. Vanaf het begin van onze relatie was ik heel volgzaam geweest. Wat Niels deed, vond ik best. En als ík iets wilde en hij daar niet mee akkoord ging, legde ik me daarbij neer. Ik wilde geen ruzie maken en wilde de vrede bewaren. Daarom durfde ik ook geen weerwoord te geven als hij een nare opmerking maakte over mijn gewicht. Ik werd een emotie-eter: mijn verdriet kropte ik op en ik greep naar het snoep, want dat gaf me troost. Vaak snaaide ik stiekem. Ik werkte een hele reep chocolade naar binnen en kocht daarna een nieuwe in de supermarkt, zodat Niels niets doorhad. De psycholoog leerde me dat ik zijn opmerkingen en het gevoel dat ik zijn tweede keus was, niet hoefde te accepteren. Ik had het recht om voor mezelf op te komen. We werkten aan mijn zelfvertrouwen en terwijl de kilo’s er langzaam af gingen, ging ik lekkerder in mijn vel zitten. Als ik in de spiegel keek, voelde ik me voor het eerst sinds jaren weer aantrekkelijk. Ik mocht er zijn. Dat moest toch wel een gunstig effect hebben op onze relatie? Ik realiseerde me dat het hoog tijd was voor meer evenwicht in ons huwelijk. Jarenlang had ik naar Niels’ pijpen gedanst, dat moest nu maar eens afgelopen zijn. Door mijn toenemende zelfvertrouwen werd ik mondiger. Ik begon de discussie aan te gaan met Niels, soms over de kleinste dingen. Dat was hij natuurlijk niet gewend, dus in het begin kon hij er moeilijk mee omgaan. Zei hij dingen als: ‘Joh, hoe kom je daar nou weer bij?’ alsof mijn mening er niet toe deed. Daardoor kregen we soms ruzie, maar dat ging ik niet meer uit de weg. Ik zei tegen mezelf: hij heeft tijd nodig om eraan te wennen.”

Klap in mijn gezicht

“Een paar maanden later gaf de weegschaal ruim onder de honderd kilo aan. Ik was apetrots: ik was op de goede weg! Enthousiast ging ik shoppen om mijn garderobe een opfrisbeurt te geven. In het pashokje hoefde ik me niet meer in een maat 50 te wurmen, ik gleed zelfs soepeltjes in een maat 46. Ik voelde me fantastisch en kon mijn geluk niet op. Maar net in die periode gebeurde er iets wat ik totaal niet had verwacht. Niels gaf aan dat hij wilde scheiden. Ik wist niet wat ik hoorde, dat kon hij toch niet menen? Onze relatie stond even onder spanning door de discussies die we steeds vaker hadden, maar dat betekende toch niet dat we ermee moesten stoppen? Ik had nog wel zo mijn best gedaan écht fl ink af te vallen en dit keer werkte het. Maar in plaats van trots te zijn en zijn liefde naar mij te uiten, besloot hij een scheiding aan te vragen! ‘Ik heb gevoelens voor Anna’, zei hij erachteraan. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik voelde een stekende pijn door heel mijn lichaam trekken. Dus tóch! Al die jaren had ik het gevoel gehad dat ik bij hem lager stond dan Anna. Maar dat hij echt verliefd op haar zou worden, had ik niet zien aankomen. Achteraf realiseer ik me dat ik heel naïef ben geweest. Hij vond het gezellig als zij meeging als we wat leuks gingen doen, hij toonde meer interesse in haar dan in mij… Ik was intens verdrietig en probeerde Niels over te halen om het samen nog een keer te proberen. We hebben samen twee kinderen, we konden toch niet zomaar de stekker eruit trekken? Maar Niels wilde niets horen van relatietherapie. Hij was vastbesloten, het was over. Anna had op dat moment een vriend en zei geen gevoelens te hebben voor Niels. Maar toen ze na een paar maanden haar relatie verbrak en Niels bij haar introk, stortte mijn wereld in.”

Ook interessant: ‘We zijn gescheiden, maar stiekem hou ik nog van hem’ 

Trots

“Soms spookt het door mijn hoofd: als ik niet was afgevallen en niet voor mezelf was opgekomen, was ik nu niet alleen met mijn kinderen overgebleven. Dan was ik nog getrouwd geweest en had ik een compleet gezin gehad. Niels kon er niet mee omgaan dat ik tegengas gaf. Waarschijnlijk trok hij daardoor nog meer naar Anna toe en door mijn opmerkingen over hun innige band, gingen zijn ogen open en realiseerde hij zich dat hij verliefd op haar was. Ik waardeer het dat hij dat eerlijk heeft opgebiecht, maar neem hem wel kwalijk dat hij niet bereid was om voor zijn huwelijk te vechten. Vanwege onze dochter Sofi e en zoon Sem heb ik nog contact met hem, maar Anna hoef ik echt nooit meer te zien. Zij gaat er met mijn man vandoor en dat noemt zich een vriendin… Laatst namen ze de kinderen mee een weekendje weg. Met tranen in mijn ogen stond ik hun koffers in te pakken. Het idee dat mijn kinderen met haar en Niels op pad gingen, vond ik hartverscheurend. Sofie en Sem kunnen redelijk met Anna opschieten, want ze kennen haar natuurlijk al jaren, maar ook voor hen is de situatie moeilijk. Ze zijn nog jong en het liefst zouden ze hun ouders samen zien. Maar dat gaat niet meer gebeuren. Ik ben nog steeds verdrietig omdat mijn huwelijk voorbij is en de afgelopen maanden waren heel zwaar, maar toch wil ik de tijd niet terugdraaien. Ik ben fl ink afgevallen en zit ondanks alles wat er gebeurd is, beter in mijn vel. Ik loop niet meer als een hondje achter mijn man aan, maar ben een sterke vrouw geworden. En dankzij de hulp van de obesitaskliniek kan ik de verleiding van snoep inmiddels weerstaan, zelfs in deze moeilijke tijd. De snoeppot in de keuken gaat alleen open als er een vriendje van Sofi e of Sem komt spelen. Zodra ik nu de neiging voel om wat lekkers te nemen, zoek ik afleiding door bijvoorbeeld te gaan wandelen. Die overwinning maakt me enorm trots.”