Emma: ‘Hij wil ook scheiden, maar ik ben de boosdoener’
24 april 2024
Nu het huwelijk van Emma (39) en Bart is stukgelopen, krijgt zij de schuld van de aanstaande scheiding. “Twee jaar lang keek Bart niet naar me om en ineens gedraagt hij zich als het slachtoffer. Ik ben immers vreemdgegaan.”
Hecht team
Emma: “Bart en ik zijn zestien jaar een goed en hecht team geweest, we deelden lief en leed met elkaar. Natuurlijk hadden we onze zorgen. Gezondheidsproblemen van de kinderen, arbeidsconflicten, financiële stress rond een verhuizing. Maar het maakte onze band sterker. Samen konden we alles aan. Maar toen we twee jaar geleden in rustiger vaarwater kwamen, raakte ik mijn man toch langzaam kwijt. Bart trok zich steeds meer terug. Ik denk dat hij uitgeput was van alle zorgen. Ik wilde praten over hoe hij zich voelde, maar daar had hij geen behoefte aan. Ook zijn betrokkenheid bij ons gezinsleven nam af. Ik voelde steeds meer weerstand als ik het met hem over onze kinderen wilde hebben. Laat staan dat hij nog interesse toonde in wat mij bezighield. We deden nog wel leuke dingen samen. Wandelen, ergens wat eten. Ook was er nog intimiteit tussen ons. Maar ik merkte dat de verbinding die we altijd hadden, minder was. Ik bleef investeren, probeerde met hem in contact te komen. Misschien moest ik nog wat meer mijn best doen, dacht ik. Of zaten we gewoon in een wat mindere periode. Ups en downs horen erbij in een lange relatie.
Maar het kwam helaas niet goed. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik Bart tot last was. Hij richtte zich op zijn werk, had het leuk met zijn collega’s. Ik begon me eenzaam te voelen. We hadden geen ruzie, er waren geen vervelende spanningen, maar ik kon niet meer bij hem terecht. Om mezelf af te leiden, zocht ik andere bezigheden. Ik legde een moestuin aan en volgde een cursus persoonlijke ontwikkeling. Die cursus maakte veel bij me los, maar ook daarover kon ik niet met Bart praten. Hij zei simpelweg dat het hem niet interesseerde. Hij vond het vooral fijn, zei hij, dat ik een avond weg was zodat hij alleen kon zijn.
Onze kinderen merkten weinig van de groeiende afstand tussen hun vader en mij. De dagelijkse dingen gingen gewoon door. Ik was blij dat onze problemen hen ontgingen.”
Leuk voor erbij
“Na een half jaar zo te hebben gerommeld, leerde ik Chris kennen via een online groep waar ik ook regelmatig kwam. Er was meteen een klik. Via de chat raakten we aan de praat. Chris was open en belangstellend en hij had geweldige humor. Net als ik was hij getrouwd, had hij kinderen en miste hij de verbinding met zijn partner. En opeens was er die verbinding tussen ons. Ik vond het fijn om dingen over mezelf te kunnen delen, precies dat waar mijn man zich voor afsloot. Wat had ik dat gemist!
Ik wilde Chris beter leren kennen en werd verliefd op hem. We hadden dagelijks contact. Het maakte me blij, mijn eenzaamheid verdween. Ondertussen hield ik nog veel van Bart, hij stond voor mij bovenaan. Het contact met Chris was ‘leuk voor erbij’. Hij maakte mijn leven weer compleet. Het mocht alleen niet ten koste gaan van mijn huwelijk.
Omdat Chris ook een gezin had, leek het me geen bedreiging. Voor mijn gevoel deed ik niets verkeerd, ook niet toen ik instemde met een ontmoeting. Bij de cursus had ik geleerd mijn hart te volgen, naar mijn eigen behoeften te luisteren. Ik wilde mezelf het contact met Chris niet ontzeggen. Zonder hem zou ik opnieuw eenzaam zijn, zou de kleur uit mijn leven verdwijnen. We zagen elkaar verschillende keren in een cafeetje. Daar dronken we wat en praatten. Hij bleek al jaren een verstandshuwelijk te hebben, maar wilde niet opgeven wat hij met zijn vrouw had opgebouwd.
Na vier weken ontdekte Bart berichtjes van Chris op mijn telefoon. Ik vertelde wat er gaande was en vreesde dat het over moest zijn tussen Chris en mij. Tot mijn verbazing was Bart maar heel even boos, daarna draaide hij bij. Ik kon Chris gerust blijven zien, zei hij. Hij moedigde me zelfs aan om plezier met hem te maken, gezellig op stap te gaan. Zolang hij er maar geen last van had. Chris vond dat heel raar en ik schaamde me vreselijk. Wat moest hij wel niet van me denken, dat mijn eigen man mij niet wilde?
Chris werd mijn geliefde, met medeweten van Bart. Onze band groeide, we grepen elke mogelijkheid aan om elkaar te zien. Al was het maar een kwartier. Ook zaten we uren te appen, ik thuis op de bank naast Bart, die tv zat te kijken. Keer op keer vroeg ik aan Bart of hij het echt niet erg vond dat ik met Chris omging. Want hij hoefde het maar te zeggen en ik zou Chris opgeven voor hem. Bart werd er kriegel van. Hij had me toch vaak genoeg gezegd dat het oké was? Daarom had ik naar hem toe geen schuldgevoel, maar wel naar Chris zijn vrouw, want zij wist nog van niets. Daar kwam pas na een half jaar verandering in.”
Blij voor mij
“Het viel me op dat Bart norser werd. Dat zat me niet lekker. Nog steeds viel er niet met hem te praten. Nee, hij had geen ander en nee, het lag niet aan mij. Wat er met hem aan de hand was, weet ik nu nog steeds niet. Ik vroeg me weleens af of hij overspannen of depressief was, maar ik ben geen arts en Bart zelf beweerde dat met hem niks mis was. In de hoop dat Bart zou bijtrekken, besloot ik toch mijn relatie met Chris te beëindigen. Hoe moeilijk ik dat ook vond. Bart reageerde niet opgelucht, maar boos. Hij smeekte mij om met Chris door te gaan. Anders zou ik hem weer komen lastigvallen met mijn verhalen. Hij regelde zelfs een afspraak in de kroeg met Chris en mij, waarbij hij nogmaals bevestigde dat het oké was, onze relatie. Het was zo raar. Hij betaalde de drankjes en vertrok. Mij liet hij achter met Chris. Ik voelde me verdrietig en blij tegelijk. In ieder geval behield ik mijn veilige thuis én mijn geliefde.
Ik verlangde er steeds meer naar om bij Chris te zijn. In die periode vertelde ik mijn kinderen beetje bij beetje wat er speelde. Door de laconieke houding van hun vader, die er zichtbaar oké mee was dat ik een vriend had, accepteerden de kinderen dat ook. Ze waren blij voor mij, zeker toen ze Chris een keer ontmoetten.”
Vreselijke verwensingen
“Dat geluk was helaas van korte duur. Na drie weken reed Bart onaangekondigd naar het huis van Chris, waar hij diens vrouw confronteerde met onze relatie. Hij liet haar foto’s zien en een brief. Die bevestigden de vermoedens die zij inmiddels had. De hel brak los. Zij wilde meteen scheiden en bracht iedereen op de hoogte: hun vrienden, familie, collega’s. Chris zijn kinderen en ouders keerden zich fel tegen hem, wat hem veel pijn deed. Ik was in hun ogen natuurlijk de kwade heks. Ze zochten ons op en ik kreeg de meest vreselijke verwensingen over me uitgestort. Niemand vroeg naar onze kant van het verhaal. Het was verschrikkelijk.
Plotseling sprak Bart ook over scheiden: hij wilde toch liever alleen verder. Ik nam dat niet serieus, want hij zette geen concrete stappen. Het maakte mij boos dat hij nooit voor mij had willen vechten. Met wat voor man was ik eigenlijk getrouwd, die mij zomaar weggaf aan een ander en zelf niets wilde investeren? Terwijl ik probeerde te begrijpen en verwerken wat er was misgegaan in onze relatie, gaf Bart mij de schuld van alles. Ik was immers degene die een ander had? Zijn eigen aandeel liet hij onbelicht. Dat deed mij besluiten om niet met hem verder te gaan. Ik voelde mij als de bekende kikker in een pan met koud water, die niet merkt dat het vuur wordt aangezet en het water langzaam wordt gekookt. Pas toen ik terugkeek, zag ik hoever het was gekomen. Ik raakte alles kwijt: mijn gezin, mijn huis, mijn veiligheid. Dat besef kwam hard aan.”
Grimmige sfeer
“Nu, een half jaar later, bereid ik de scheiding voor. Ik woon nog thuis bij Bart met de kinderen, maar Chris staat voor mij op nummer één. Bij hem is de scheiding een feit, hij is de deur uit. Ook ik moet op eigen benen gaan staan, een nieuwe start maken. Daar werk ik hard aan. Ik moet naast de zorg voor mijn kinderen meer uren werken, ons huis verkopen, een ander huis vinden en inrichten. Bart zegt dat het hem niet snel genoeg kan gaan, maar hij onderneemt niets. Ik probeer de scheiding in mijn tempo te regelen, zodat ik er niet aan onderdoor ga. De sfeer in huis is grimmig. Bart gedraagt zich boos, agressief en haatdragend. Hij strooit met leugens over mij. Hij vertelt zijn collega’s dat ik ben vreemdgegaan, maar zegt er niet bij dat hij me daarin aanmoedigde. Alsof hij het slachtoffer is en ik de boosdoener. Veel mensen tonen begrip voor hem en zijn hem tot steun.
Door Bart ging ik bijna geloven wat hij allemaal zegt. Dat ik onbetrouwbaar ben, egoïstisch en gemeen. Terwijl ik het toch echt anders heb beleefd. Ik doe geen moeite om dat recht te zetten. Getouwtrek om de waarheid kost mij te veel energie. Mijn vriendinnen die het dichtst bij me staan, weten hoe het zit. Zij kennen mijn kant van het verhaal en weten wat ik heb doorgemaakt. Ik heb niet altijd de juiste keuzes gemaakt en ik ben bereid naar mijn fouten te kijken. Maar ik weet dat het mijn intentie was om bij elkaar te blijven. Dat heb ik Bart ook altijd gezegd. Het had niet hoeven lopen zoals het is gegaan.”
Als een rouwproces
“Drie jaar geleden was ons huwelijk nog goed en hadden we een fijn leven samen. Misschien had ik langer moeten wachten en Bart nog meer tijd moeten geven. Maar eigenlijk weet ik wel dat ook dat kansloos was geweest. Hij zag mij zo graag gaan. Dat had bij mij alarmbellen moeten doen afgaan. Ik had me toen al moeten afvragen of hij het waard was om bij te blijven. Die pijn van het aan de kant geschoven worden, van het niet gewild zijn, dringt de laatste tijd pas tot me door. Ik heb inmiddels heel wat tranen gelaten om mijn verloren huwelijk. Het is echt een rouwproces waar ik doorheen ga, want ik raak veel kwijt. Een huwelijk is meer dan alleen liefde. Het is je basis, je veiligheid. Het is de grond waar je jaren op hebt gebouwd. Dat laat je niet zomaar los. Hoeveel ik ook voel voor Chris, het doet niets af aan de pijn van mijn scheiding. Ook onze kinderen vinden het niet gemakkelijk, maar zij staan achter mij omdat ik altijd openhartig en oprecht naar hen ben geweest. Ze willen graag uit de grimmige en agressieve situatie en kijken uit naar een toekomst waarin ieder zijn rust vindt.
Straks als de scheiding erdoor is, zullen de mensen praten over ons. Zo gaat dat in een dorp. Ze zullen mij zien als het monster, de heks, die haar arme man bedroog. Ze zullen beweren dat het om lust ging, terwijl dat helemaal niet zo was. Ik zou willen zeggen: pas op met je oordeel, want je weet nooit het hele verhaal. Niets is zo zwart-wit als het lijkt.”
Vriendin’s favoriet
In dit boek laat Eveline Jurry zien dat je positief uit een scheiding kunt komen. Een scheiding is bijzonder ingrijpend. Voor jezelf, voor je kinderen, familie en vrienden. ‘Positief Scheiden’ zijn twee woorden die totaal met elkaar in tegenspraak lijken te zijn. Toch kán het en dit boek laat je zien hoe je het doet. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Je wordt weer gelukkig
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.
