Dewi en Michelangelo: ‘Onze grootste wens is uitgekomen: wij zijn ouders geworden’

29 juni 2020

Heel Nederland leefde mee met Dewi (30) en Michelangelo (32) in het tv-programma Niets liever dan een kind. Het heeft zeven jaar geduurd, maar dit jaar vierde Michelangelo dan eindelijk zijn eerste Vaderdag.

Michelangelo: “Voor onze dochter Aeliana hebben we zeven jaar geknokt. Ik wilde vieren dat we eindelijk met z’n drieën zijn en Dewi’s eerste Moederdag leek me daar het perfecte moment voor. Ik verraste Dewi met een uitgebreid ontbijt. Mijn moeder, die in het complot zat, stond al om zes uur ’s ochtends in haar keuken om Johnny’s cake te maken. Dewi is gek op deze Antilliaanse gefrituurde broodjes. Voor onze dochter had ik een rompertje laten maken met de tekst: ‘Onze eerste Moederdag, mama en Aeliana.’ Alle voorgaande jaren vond ik Moederdag maar commerciële onzin, maar nu ging ik ervoor. Eindelijk kon ik ervoor gaan.”

Intense dankbaarheid

Dewi: “Het wordt nog lastig om Michelangelo’s verrassing te overtreffen op zijn eerste Vaderdag. Ik was diep ontroerd toen hij onze dochter in haar schattige rompertje op ons bed legde en grapte dat zij dat heerlijke ontbijt had gemaakt. Alles was met de grootste zorg bereid. De broodjes van mijn schoonmoeder waren zelfs in de vorm van hartjes! Ik voelde intense dankbaarheid, maar ook verdriet. Zo veel mensen die zielsgraag een kind willen is dit geluk niet gegeven. Michelangelo en ik weten waar ze doorheen moeten. Jarenlang stond ons leven in het teken van ziekenhuisbezoeken, fertiliteitstrajecten en het verwerken van teleurstellingen. We kregen zo veel tegenslag voor onze kiezen dat we op een gegeven moment niet meer durfden te geloven in een wonder. Accepteren dat we misschien nooit ouders zouden worden, was voor ons allebei ingewikkeld. Onze kinderwens was groot. Toen ik Michelangelo vijftien jaar geleden ontmoette in de vierde van de havo zei hij al dat hij ooit vader wilde worden.

Michelangelo wist toen al wat hij belangrijk vond en sprak dat ook uit. Hij was zo opvallend anders dan de andere jongens. Heel aantrekkelijk vond ik dat. Na een jaar had ik eindelijk genoeg moed verzameld om hem mee uit te vragen. Onze eerste date ging naar het museum. Michelangelo houdt van geschiedenis. Toen we vijf jaar geleden op vakantie waren op Curaçao, het eiland waar Michelangelo’s ouders vandaan komen, brachten we een hele dag door in het stadhuis om zijn stamboom uit te pluizen. Wat doen we in dit donkere gebouw als we ook op een palmenstrand kunnen liggen, dacht ik. Toch liet ik hem zijn gang gaan, omdat ik van hem hou.”

Botte pech

Michelangelo: “Toen ik Dewi ten huwelijk vroeg, waren we allebei piepjong. Ik was 23 en Dewi 21. Maar ik wist gewoon zeker dat ik de rest van mijn leven bij haar wilde blijven. We trouwden twee jaar na het aanzoek. Een jaar later kochten we ons huis en stopte Dewi met de pil. We wilden graag voor ons dertigste een gezin. Inmiddels weten we dat het leven niet te plannen valt. Zes jaar geleden raakte Dewi na een jaar proberen eindelijk zwanger. We waren ontzettend blij, ook voor onze ouders die voor het eerst opa en oma werden. Een paar dagen nadat we hen het grote nieuws vertelden, kreeg Dewi een miskraam… We waren allemaal kapot van verdriet. Maandenlang vroeg Dewi zich af waarom het mis was gegaan. Een antwoord was er niet. We hadden gewoon botte pech gehad. Na een half jaar rust besloten we er opnieuw voor te gaan. Onze huisarts verwees ons door naar het ziekenhuis. We waren toen ruim twee jaar bezig.”

Alleen maar sterker

Dewi: “In het ziekenhuis werd onderzocht waarom het niet lukte zwanger te worden. Een oorzaak werd niet gevonden. Michelangelo en ik waren allebei gezond. We kregen zes IUI-behandelingen, wat staat voor intra-uteriene inseminatie. Als ik een eisprong had, werd het zaad ingebracht. Artsen hadden goede hoop, maar ik had er een slecht gevoel bij. Ondanks mijn voorgevoelens ging ik er natuurlijk wel voor. Een andere optie is er niet als je een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaat. Ik kreeg hormonen en moest vaak naar het ziekenhuis. Na iedere inseminatie volgde een enorme teleurstelling, omdat een zwangerschap uitbleef.

Michelangelo en ik gingen allebei op een andere manier met ons verdriet om. Als ik verdrietig was, kroop ik op de bank met een dekentje en keek ik naar Harry Potter. De films herinneren me aan mijn jeugd, die fijn en zorgeloos was. Michelangelo sloot zich een weekend op in zijn gamekamer. We lieten elkaar in onze waarde. Als we elkaar niet begrepen, zorgde een pittige discussie vaak voor opheldering. Voor ons waren die discussies vaak een teken dat een zwangerschap een obsessie dreigde te worden, dat we er té veel mee bezig waren. We lasten dan een time-out in. Ik vond het waanzinnig moeilijk om de behandeling on hold te zetten. De maand die we oversloegen, voelde als een jaar. Maar hoe gedreven ik ook was en hoe de hormonen ook door mijn lijf raasden, altijd realiseerde ik me dat het tussen Michelangelo en mij goed moest zitten.”

Michelangelo: “Alle stress en teleurstellingen die Dewi en ik incasseerden, maakten ons en onze relatie sterker. Toen we trouwden beloofden we elkaar dat we er ook in tegenspoed voor elkaar zouden zijn. De praktijk heeft uitgewezen dat ons huwelijk daadwerkelijk bestand is tegen grote tegenslag. Ondanks alles raakten we elkaar niet kwijt, maar groeiden we juist naar elkaar toe. Dat proces, dat parallel liep aan onze vruchtbaarheidsbehandelingen, gaf kracht en hoop. Ik wist dat Dewi en ik samen een mooie toekomst tegemoet gingen, hoe die er ook uit zou zien.”

Lees ook: Carin en Gerard krijgen de eerste First Dates-baby

Voor de grap

Dewi: “Lange tijd had ik er moeite mee om over onze vruchtbaarheidsbehandelingen te praten. Helemaal met onze ouders. Zij leefden zo met ons mee. Hun emoties kwamen extra hard bij me binnen. Michelangelo en ik deelden daarom weinig met ze. Toen het tv-programma Niets liever dan een kind mensen met een onvervulde kinderwens zocht om te volgen, stuurde mijn vriendin hun oproepje voor de grap naar mij door. Ze wist dat ik er niet heel open over was. Ik moest lachen, maar het oproepje zette me ook aan het denken. Ik had destijds contact met een goede therapeut. Van haar leerde ik dat het goed is om je ervaringen te delen als je er zelf achter staat. Je hoeft je omgeving niet van iedere ziekenhuisafspraak op de hoogte te brengen, maar bij een grote verandering is dat wel fijn. Onze omgeving wilde ons steunen en betrokken zijn. Het leek me eigenlijk wel een goed idee om aan het programma mee te doen.”

Michelangelo: “Ik stemde in, omdat ik Dewi wilde supporten en omdat ik mensen wilde laten zien dat het niet vanzelfsprekend is om een kind te krijgen. Als ik vertelde dat Dewi en ik in een medisch traject zaten om zwanger te worden, reageerden ze vaak met de woorden dat het wel goed zou komen. Vaak kenden ze iemand die zwanger was geworden met behulp van kunstmatige inseminatie. Over de mensen bij wie de behandelingen niet aansloegen, werd niet gesproken. Hoe aardig de opmerkingen ook bedoeld waren, mij stuitten ze tegen de borst. Dewi en ik hadden, zoals de meeste mensen die niet spontaan zwanger worden, zo’n lange weg afgelegd. Laat mij degene zijn die laat zien dat er mensen bestaan die ongewenst kinderloos zijn, dacht ik toen. Het team van het tv-programma bestond uit fijne mensen. Zij waren zo goed dat Dewi en ik vaak vergaten dat we gevolgd werden door camera’s.”

Eindelijk zwanger

Dewi: “Toen ik de aankondiging van Niets liever dan een kind in de gids zag, schrok ik wel. We komen echt op tv, realiseerde ik me toen. Maar ik stond nog steeds achter onze deelname. Het tv-programma hielp me om open te durven zijn, naar familieleden, maar ook naar onbekenden. Ik merkte dat dit me opluchtte. In de periode dat we gevolgd werden, raakte ik na zes jaar eindelijk zwanger. Na de mislukte IUI-behandelingen volgde ivf, een behandeling waarbij een zwangerschap buiten de baarmoeder tot stand wordt gebracht. Deze keer had ik wél een goed gevoel.

Na de eerste behandeling waren er acht bevruchte eitjes. Van een terugplaatsing werd ik zwanger. Toen het eindelijk zover was, kon ik het niet geloven. Ik had alle reden om zielsblij te zijn, maar door alles wat we hadden meegemaakt, was ik vooral bang. Toen we een zwangerschapstest deden, hield ik mijn handen voor mijn ogen. Ik durfde niet te kijken. Maar het was echt waar: Michelangelo en ik verwachtten een kindje!

Mijn zwangerschap was verre van onbezorgd. Ik genoot ervan om de baby te voelen trappelen, maar als dat blije moment voorbij was, was ik bang om de baby te verliezen. Zelfs toen onze dochter Aeliana was geboren, vond ik het moeilijk om te geloven dat Michelangelo en ik echt ouders waren geworden. Het voelde zo onwerkelijk, maar tegelijkertijd was het zo mooi en overweldigend.”

Naam met waarde

Michelangelo: “Dewi en ik wilden allebei dat onze dochter een naam zou krijgen met betekenis. Aeliana is vernoemd naar een verre overgrootmoeder van me. Toen Dewi en ik vijf jaar geleden in het stadhuis van Curaçao waren om mijn stamboom uit te zoeken, kwam ik deze naam tegen. Ik vond hem prachtig. De vrouw waar Aeliana naar vernoemd is, is de moeder van de eerste bevrijdde slavin van mijn familie. In 1863 werd de slavernij opgeheven. Dewi heeft niet veel met stambomen, maar ze wilde wel een naam met waarde.”

Dewi: “Ik vind het thema vrijheid mooi. Ik hoop dat onze dochter altijd de vrijheid voelt om te doen wat haar gelukkig maakt. Het maakt niet uit wat ze ambieert. Geluk is voor iedereen anders. Voor Michelangelo en mij is geluk onze mooie dochter. Aeliana is lief, tevreden en heel ondernemend. Ze lacht, rolt om en pakt speelgoed. Ze is echt aan het ontdekken. Onze wereld is nu klein doordat alles om onze dochter draait, maar voor Michelangelo en mij is het perfect. Onze grootste wens is uitgekomen. We zijn papa en mama geworden.”

Lees ook: Zo gaat het nu met Chantal en Nikolai uit Married At First Sight

Tekst: Sonja Brekelmans. Foto: Yasmijn Tan.