Daniëlle wordt gestalkt door haar ex-man: ‘Ik slaap met een honkbalknuppel naast mijn bed’

5 maart 2020

Daniëlle (42) wordt bedreigd door haar ex, de vader van haar kinderen Sterre (12), Sem (10) en Maartje (5). “Ik ben altijd op mijn hoede, dat is een manier van leven geworden.”

Daniëlle (42) wordt bedreigd door haar ex, de vader van haar kinderen Sterre (12), Sem (10) en Maartje (5). “Ik ben altijd op mijn hoede, dat is een manier van leven geworden.”

Daniëlle: “Op straat kijk ik continu over mijn schouder, thuis hangt een camera en in het restaurant waar ik werk, zorg ik altijd dat ik zicht heb op de deur. Ik breng mijn kinderen overal zelf naar toe en als ik niet kan, vraag ik een bekende. Mijn oudste dochter Sterre is twaalf, een leeftijd waarop ze zelf naar dansles zou kunnen gaan. Ze vindt het dan ook niet altijd even leuk om gebracht te worden, maar ze begrijpt het wel. Zelf wil ze ook niet het risico lopen dat haar vader plotseling voor haar neus staat. Wie weet wat hij dan zal doen. Tijdens ons huwelijk werd mijn man Tom steeds negatiever en achterdochtiger. Hij had op alles en iedereen iets aan te merken en vertrouwde niemand. Ik kreeg hem met geen mogelijkheid mee naar een feestje en hij bekommerde zich amper om de kinderen. Hij zat vaak in de ziektewet en zat dan uren achter de computer of voor de tv. Toen in korte tijd zijn ouders overleden, gleed hij helemaal af. Vanuit het niets kon hij plotseling vreselijke woedeaanvallen krijgen. Dan schold hij me uit voor alles wat lelijk is. Heel intimiderend. Dat de kinderen ook slachtoffer waren van zijn uitbarstingen, begreep ik pas later van de buurvrouw. Zij hoorde hem regelmatig tegen ze schreeuwen als ik op mijn werk was. Uit woede heeft hij zelfs eens een keukenkastje kapot getrapt. Het was zo erg dat de buurvrouw op een gegeven moment liever niet meer bij ons langskwam.”

Wanhopig

“Ik raadde hem aan hulp te zoeken om zijn verdriet te verwerken, maar dat weigerde hij resoluut. In plaats daarvan slikte hij allerlei medicijnen, kalmeringsmiddelen zoals diazepam, waaraan hij al snel verslaafd raakte. Het ging van kwaad tot erger en de gedachte nog jaren van mijn leven met hem te moeten doorbrengen, maakte me wanhopig. ’s Nachts lag ik in bed te malen. Diep in mijn hart wilde ik scheiden, maar ik kon mijn kinderen hun vader toch niet ontnemen? Ze waren nog zo jong. Sterre en Sem waren negen en zeven, Maartje pas twee. Ik moest en zou de boel bij elkaar houden. Tot die zaterdag in juli. Tom ging naar de sportschool en kwam met een verwilderde blik in zijn ogen thuis. Opgefokt, alsof hij iets had gebruikt. Toen Sterre een opmerking maakte over een auto op het tuinpad, schreeuwde hij dat ze haar ‘bek moest houden.’ Ik schrok van zijn uitval en zei dat hij normaal moest doen. Daarop bulderde hij dat het over was tussen ons en ging er vandoor. Op dat moment wist ik dat ik niet met hem verder wilde. Plotseling realiseerde ik me dat mijn kinderen hier helemaal niet gelukkig van werden. Maandag zou ik een advocaat bellen om de scheiding aan te vragen.”

Slagersmes

“Ik werk in de horeca en moest die avond aan de slag. Daarom heb ik mijn broer gevraagd om de kinderen op te halen. Toen ik ’s avonds na mijn werk met ze naar huis ging, was Tom er ook. Hij zat op de bank en begon te schreeuwen. Ik schrok enorm van zijn agressieve toon en nam de kinderen bij me in bed. Tom sliep op de bank. Toen ik de volgende ochtend onze zoon Sem naar beneden hoorde gaan, stond ik ook op. Het leek me beter hem niet met zijn vader alleen te laten. Terwijl ik in de keuken een fl es maakte voor Maartje, smeet Tom opeens een pak melk naar mijn hoofd. Tot mijn schrik pakte hij vervolgens een mes uit het messenblok en zwaaide ermee voor mijn gezicht. Zonder te twijfelen stoof ik de keuken uit en ik nam de kinderen mee, die volkomen in paniek waren. Dreigend kwam Tom ons achterna. ‘Dus jullie willen papa dood hebben?’ bulderde hij terwijl hij het slagersmes langs zijn pols haalde. ‘Jullie zien papa weer terug in een doodskist,’ vervolgde hij. Daarna gooide hij het mes weg en vertrok, ons in verbijstering achterlatend. Nadat ik de kinderen wat gekalmeerd had, belde ik mijn broer, terwijl ik nog natrilde. Hij kwam ons meteen halen en samen hebben we aangifte gedaan bij de politie. Daar kreeg ik te horen dat ze niet veel konden doen. Als Tom mij had neergestoken, dan hadden ze hem kunnen oppakken. Nu niet, want dreigen mag. Gedesillusioneerd verlieten we het politiebureau. Ik durfde niet meer naar huis, gelukkig konden we voorlopig bij mijn broer blijven. Die maandag ging ik naar de advocaat en daarna naar Tom, om kleding te halen en te zeggen dat het over was. Hoewel de politie niets mocht doen, namen ze me wel serieus. Ze gingen met me mee en bleven op de hoek van de straat wachten.”

Lees ook: Hennie wordt gestalkt door de vrouw van haar eenmalige minnaar

Kogelvrije vesten

“Niet lang daarna begonnen de bedreigingen. Eerst klein, met voicemailberichtjes. ‘Het zal je bezuren,’ sprak hij in, of: ‘Durf je nog over straat?’ Ik schonk er niet veel aandacht aan. Maar op een dag stonden er opeens een politieauto en twee politiebusjes in de straat, met daarin zes agenten in kogelvrije vesten. Tom bleek ze gebeld te hebben om te zeggen dat hij onderweg was om mijn broer dood te schieten. Gelukkig was het vals alarm, maar de schrik zat er goed in. Vreselijk vond ik het dat mijn broer en zijn gezin ook gevaar liepen, doordat wij daar waren ingetrokken. Vier maanden later had Tom gelukkig een ander onderkomen gevonden en konden wij ons huis weer in. Heerlijk om weer een eigen plek te hebben. Ik liet meteen alle sloten vervangen, maar we voelden ons niet echt veilig. Zo maakten Sterre en Sem me een keer ’s nachts wakker omdat ze iets aan de voordeur hoorden, alsof iemand een sleutel in het slot stak. Heel zachtjes heb ik 112 gebeld. Toen de politie kwam, zagen ze Tom wegrijden. Ze konden duidelijk zien dat het slot bekrast was, maar omdat ik geen bewijs had, konden ze er niets mee doen. Daarop heb ik een camera bij de voordeur geïnstalleerd die 24 uur per dag alles registreert. Via een schermpje op de slaapkamer kon ik zien wie er voor de deur stond. Geen overbodige luxe, want niet veel later stond Tom voor de deur, ongeschoren, met een grote muts op. Ik herkende hem nauwelijks, maar dankzij de camera zag ik net op tijd dat hij het was. Uiteraard heb ik hem niet binnengelaten.”

Waakzaam

“Tom liet ons geen moment met rust. Hij schreef brieven waarin hij dreigde ons iets aan te doen. Of juist dat hij zelfmoord ging plegen. Op een ochtend toen we naar school gingen, was mijn auto helemaal ingesmeerd met ketchup. De kinderen dachten dat het bloed was en begonnen in paniek te huilen. Een andere dag was mijn auto besmeurd met rotte eieren. De kinderen waren doodsbang en wilden niet naar Tom toe. Zelf wilde ik ze ook niet zonder toezicht van de Kinderbescherming naar hem toe laten gaan, zoals Tom eiste. Hoewel zelfs de psycholoog bij wie mijn kinderen onder behandeling waren, het niet wenselijk vond dat de kinderen hun vader zagen, meende Jeugdzorg dat Tom zijn kinderen gewoon moest kunnen zien. Daarop ben ik naar de rechter gestapt. Die vond in eerste instantie ook dat Tom contact met zijn kinderen mocht hebben. Gelukkig greep de Kinderbescherming in, door een onderzoek te starten naar Tom en mij. Aan de hand daarvan zouden zij een advies uitbrengen. Ik vond het prima hieraan mee te werken, maar Tom kwam niet opdagen en was onbereikbaar. Daarom adviseerde de Kinderbescherming de rechter mij de volledige voogdij te geven en Tom geen bezoekrecht toe te kennen. Als hij ooit een verzoek indient om de kinderen te zien, dan moet hij alsnog meewerken aan het onderzoek. Gelukkig nam de rechter dit advies over.”

Ook interessant: duizenden Nederlanders via hun mobiel bespioneerd door hun (ex)-partner

Therapie

“Sem was zo angstig dat hij al moest overgeven als hij de auto van zijn vader ergens zag staan. Om te voorkomen dat ze bang zouden blijven en er een trauma aan over zouden houden, ben ik met de kinderen naar EMDR-therapie geweest, een speciale behandelmethode om traumatische gebeurtenissen een plek te geven. Daar hebben ze veel baat bij gehad. Niet zo lang geleden heeft ook Maartje deze therapie gehad. Ze was destijds nog maar twee en ik dacht dat zij er niet zo veel van had meegekregen. Toen ze onlangs opeens niet meer kon slapen, heb ik toch hulp ingeschakeld. Ze bleek tot in detail te kunnen vertellen wat er gebeurd was op de dag dat Tom ons aanviel. Ze wist zelfs nog welke kleren ik aanhad. Het schijnt dat kinderen een fotografisch geheugen hebben. Ze kunnen nare ervaringen diep wegstoppen, maar door een aangrijpende gebeurtenis kunnen ze weer boven komen. Maartje had een kind door een ruit zien vallen en door het bloed kwam alles weer terug. De kinderen zijn altijd waakzaam en ik denk dat hun leven nooit onbezorgd zal zijn. Dat vind ik vreselijk. Maar uiteindelijk heb ik me erbij neergelegd, want ik kan er toch niets aan veranderen. Ik ben altijd eerlijk en open tegen ze geweest, ze merken het toch wel als er iets aan de hand is. En ik probeer ze mee te geven dat niet iedereen zo reageert. Het zou heel naar zijn als ze niemand meer durven te vertrouwen. Gelukkig zie ik ook dat ze zijn opgebloeid sinds Tom en ik uit elkaar zijn. Voor die tijd waren ze timide en stil, nu zijn ze opener en vrolijker. Pas zei Sem dat hij het zo fijn vond met zijn viertjes, zonder papa. Onlangs merkte de schooldirecteur op dat de kinderen het goed doen op school en zo sociaal zijn. Volgens haar was dit een teken dat ze een stabiele thuissituatie hebben. Dat was het mooiste compliment dat ik kon krijgen.”

Sterker

“Vanaf de dag dat ik bij Tom ben weggegaan, heb ik overal voor moeten vechten: de kinderen, onze veiligheid, het huis. Tom betaalt geen alimentatie. Ik kan net rondkomen, maar de hypotheek van ons vorige huis kon ik niet betalen. Daarom wilde ik het verkopen. Omdat Tom hiervoor geen toestemming gaf, heb ik de bank meermaals verzocht om het huis per executie te verkopen. Uiteindelijk hebben ze dat pas na twee jaar gedaan. Inmiddels is het verkocht en heb ik een nieuw huis. Eindelijk een veilige plek voor de kinderen, want ik doe er alles aan om ons adres geheim te houden. Ik heb een geheim nummer, instanties zoals de energieleverancier weten dat ze mijn adres aan niemand mogen doorgeven en mijn buren zijn op de hoogte. Momenteel houdt Tom zich rustig, maar ik ben ervan overtuigd dat hij op een dag toeslaat. De politie heeft me hiervoor ook gewaarschuwd. Hij heeft niets meer te verliezen en dat maakt hem in hun ogen des te gevaarlijker. Ik ben dus steeds op mijn hoede en slaap altijd met een honkbalknuppel naast me. Het is een manier van leven geworden. Niet leuk, maar ik heb geen zin om binnen te blijven. Ik ga eropuit en geniet veel meer van het leven dan voorheen. En ik probeer het goede te zien in mensen, ik zou doodongelukkig worden als ik voortdurend wantrouwend moest zijn. Daardoor kon ik uiteindelijk weer een nieuwe relatie aangaan. Sinds driekwart jaar ben ik gelukkig met mijn vriend. We wonen niet bij elkaar, maar de kinderen zijn gek op hem. Heel belangrijk, want anders was ik er niet mee doorgegaan. Ik voel me prettig bij deze man. Bij hem kan ik mezelf zijn. Achteraf gezien liet ik alles te veel door Tom bepalen. Dat kan ik me nu niet meer voorstellen. Ik zeg waar het op staat. Niemand vertelt mij meer wat ik moet doen. Ik ben sterker geworden en bepaal zelf hoe ik mijn leven leid.”