Charissa krijgt een kind met haar Indonesische vakantieliefde

25 augustus 2020

Het plan was in Indonesië te blijven, maar Charissa (44) werd totaal onverwacht zwanger en vloog voor een medische controle naar Nederland. En toen gingen de grenzen dicht, en zit zij hier en haar vriend Dheni (40) daar.

Charissa: “Vorig jaar ben ik in mijn eentje vijf maanden door Azië gaan reizen. Ik kon vanaf januari onbetaald verlof krijgen van mijn werk. Ik wilde altijd al een keer zo’n langere reis maken. Met mijn ex zat dat er niet in, hij voelde daar niet zo veel voor. Hij en ik hebben een relatie gehad van bijna negentien jaar. In 2017 zijn we uit elkaar gegaan, er was bij hem een ander in het spel. We hebben samen geen kinderen gekregen. In 2007 heb ik twee buikoperaties gehad waarbij er een meter darm is verwijderd omdat daar een tumor zat. Na mijn ziekte en operaties ben ik gestopt met de pil. Acht jaar lang ben ik niet aan de anticonceptie geweest, maar toch werd ik niet zwanger. We dachten: als het gebeurt, gebeurt het en dan zou het heel leuk zijn. Maar als ik niet zwanger werd, wilde ik niet de medische molen in. Ik heb ooit tegen hem gezegd dat één kind voldoende voor mij zou zijn – en dan het liefste een jongen. Vandaar dat wat er nu is gebeurd, een grote verrassing is.”

Flink verliefd

“In de laatste drie weken van mijn reis ging ik naar een café op Gili Trawangan, een klein eilandje vlakbij de kust van het Indonesische eiland Lombok. Het was daar best druk, en ineens stond hij voor mij: Dheni. Gili Trawangan is best een party-eiland en ik had al wat gedronken. Misschien kwam het daardoor dat ik nogal enthousiast “I like your hair!” zei. Dheni heeft donkere krullen en die had hij geblondeerd, dus dat viel nogal op. We raakten aan de praat. Ik voelde me erg tot hem aangetrokken en dat bleek wederzijds te zijn. Een paar dagen later zijn we samen naar Lombok geweest, en ook de drie weken daarna hebben we samen gereisd. Tot ik weer terug naar Nederland moest. Inmiddels waren we alle twee flink verliefd. Zo verliefd dat ik na een week meteen een ticket boekte zodat ik vier maanden later weer naar hem toe kon. In de maanden daarna hebben we bijna elke dag gevideobeld met elkaar. In september ben ik drie weken teruggegaan. Daarna heeft Dheni een visum aangevraagd en in november kwam hij twee maanden naar Nederland. Dat was heerlijk, we zijn toen onder andere samen naar Parijs geweest. Het leek Dheni en mij heerlijk om samen te gaan wonen in Indonesië. Ons plan was om samen op Gili Trawangan een bed & breakfast te beginnen, wat daar homestay wordt genoemd. We kenden elkaar nog niet zo lang, maar ik had er alle vertrouwen in dat het goed zat. Ik was na mijn reis teruggekomen in een huis dat nog helemaal was ingericht zoals het was toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, wat helemaal niet fijn voelde. Ik hakte vrij snel de knoop door: ik verkocht mijn huis en nam ontslag. Maar helaas duurde mijn tijd in Indonesië uiteindelijk maar drie maanden.”

Niet geloven

“In maart, we waren inmiddels terug op Gili Trawangan, waar we zo lang in een hutje op het strand woonden, bleek ik over tijd te zijn. Nu gebeurde dat bij mij wel vaker, dus ik sloeg er in eerste instantie niet veel acht op. Maar Dheni vond dat ik toch een test moest doen. Op 21 maart, toen de coronacrisis net zo’n beetje begonnen was, kocht ik op Lombok een test. Die was positief. Dheni was meteen heel enthousiast, zelf kon ik het eigenlijk bijna niet geloven. Vanwege mijn voorgeschiedenis, en ook omdat ik me niet anders voelde dan normaal. Na vier weken heb ik daarom opnieuw een test gedaan. Dat was een raar soort test die uit niet meer dan een papiertje bestond. Ik zag maar één streepje, dus ik legde het weg en ging ervan uit dat ik toch niet zwanger was. Maar toen pakte Dheni ‘m toch weer op. Toen was het duidelijk: we zagen allebei twee streepjes. Inmiddels had ik minder eetlust en kon ik niet meer tegen bepaalde geurtjes, dus daar merkte ik aan dat ik toch echt zwanger was. Ik was al vierenveertig, ik dacht niet dat het nog kon, de kans was zo klein dat het ooit nog zou lukken. Toch kon ik het ook toen nog steeds niet geloven. Wat daarbij ook meespeelde, was mijn zorg dat ons kindje gezien mijn leeftijd misschien niet gezond zou zijn. Op Gili Trawangan was er geen verloskundige aanwezig om me gerust te stellen. Bovendien voelde ik me een maand nadat ik ontdekte dat ik zwanger was, niet zo lekker. Ik voelde me slap, had nergens trek in en had last van diarree. Sinds mijn buikoperaties heb ik altijd wel problemen gehouden met mijn ontlasting. Maar wat me nu echt alarmeerde, was dat ik een paar keer bloed in mijn ontlasting had. Op dat moment zou Gili Trawangan vanwege de coronacrisis in lockdown gaan. Dat zou betekenen dat ik wel van het eiland af kon, maar niet meer terug. Maar ik voelde ook dat ik medische hulp nodig had en dat ik die misschien toch het beste in Nederland kon zoeken. Het was een moeilijke beslissing, want dat betekende dat ik Dheni moest achterlaten: Nederland was toen al dicht voor mensen van buiten de EU. Maar uiteindelijk ben ik toch naar Nederland gegaan, in de hoop dat de coronacrisis niet al te lang zou duren en we elkaar snel weer zouden kunnen zien.”

Lees ook: Fay werd verlaten door haar vakantieliefde: ‘Ik dacht dat we een toekomst hadden’

Grenzen dicht

“Van die beslissing kreeg ik snel spijt. Ik heb mijn huisarts namelijk vijf minuten telefonisch gesproken. Ze wilde niet eens dat ik op consult kwam. Zij zei dat ik waarschijnlijk een virus of parasiet in Indonesië had opgelopen, en dat ik na een week weer contact met haar kon opnemen als ik nog last had. Ik dacht echt: ben ik daarvoor helemaal teruggekomen? Bovendien ging het hier in Nederland – gelukkig maar – weer beter met mijn ontlasting. Maar nog een belangrijker reden waarom ik spijt had, was dat in Indonesië de grenzen voor toeristen dicht bleven. Ik kon dus niet meer naar Dheni, en hij kon ook niet meer naar mij. Bovendien had ik hier in Nederland geen werk én geen huis meer. Ik heb al flink wat meegemaakt. Mijn ziekte, waarna ik ook nog ben ontslagen, daarna de scheiding en nu dit. Ik denk weleens: waarom moet ik hier doorheen? Een zwangerschap moet leuk zijn, maar ik zit tijdelijk in het huis van iemand die in het buitenland zit. Het huis staat te koop, er zijn deze week zelfs bezichtigingen. Ik kan dus geen babykamer inrichten en spullen kopen blijf ik ook maar uitstellen, omdat ik niet weet wat er nu gaat gebeuren. Ik voel me lichamelijk goed en met de zwangerschap gaat het ook goed, maar ik kan me soms moeilijk ontspannen en slaap slecht.”

Lichtpuntje

“Gelukkig is er sinds kort een lichtpuntje. Mensen hebben een actiegroep opgezet, #LoveIsEssential, die wilde dat de Nederlandse grenzen opengaan voor geliefden van buiten de EU. Dat is kortgeleden gelukt. Ik werd er helemaal emotioneel van toen ik dat hoorde. Het betekent dat Dheni een visum kan aanvragen voor drie maanden. Ik heb tot nu alles alleen moeten doen. Zo had ik mijn eerste echo in Nederland, zonder hem. Ik zag ons kind op het scherm bewegen. Dat was fantastisch, toen voelde het pas écht en pas toen kon ik blij en enthousiast zijn. Helemaal toen ons kindje ook nog gezond bleek te zijn. Dit kind is echt een wondertje. Iedereen in mijn omgeving die ik vertelde dat ik zwanger was toen ik eenmaal in Nederland was, was verrast en superblij. Mijn moeder heeft al kleinkinderen, de kinderen van mijn broer. Als vriendinnen haar vroegen of ik geen kind wilde, had ze al eens verteld dat ik geen kinderen kon krijgen. En nu gebeurt het toch! Ook al heeft ze al kleinkinderen, van een dochter is het toch anders, zei ze laatst tegen mij.

Ik hoop dat Dheni nu in ieder geval bij de bevalling kan zijn. Helaas is het kantoor waar Dheni zijn visum moet aanvragen, nog niet helemaal open. Ze wachten daar op instructies van de Nederlandse overheid. Ik ben eind oktober uitgerekend, dus we hebben nog wel wat tijd. Dheni moet ook niet te snel naar Nederland komen, want het visum is maar drie maanden geldig. Als hij hier te vroeg is, moet hij voor de bevalling alweer terug. We hopen dat Dheni hier langer dan drie maanden kan blijven, omdat hij de vader is. Dan moeten we wel een andere procedure in om aan te tonen dat we ons leven hier willen opbouwen. Maar ja, ik heb geen huis en geen baan, dat moet ik dan als een gek weer zien te regelen. Bovendien was ons plan juist eigenlijk om samen in Indonesië te gaan wonen. Dus we weten nog niet hoe we het verder gaan doen. Dheni wilde al snel trouwen, hij heeft het al over mij als zijn vrouw in plaats van zijn vriendin. Ik ben al getrouwd geweest, voor mij hoefde het niet zo snel. Maar in Indonesië is het gebruikelijk dat je snel trouwt als je een relatie hebt, helemaal als je samen een kind krijgt. Inmiddels besef ik dat het toch handiger is om te trouwen, zeker als we samen in Indonesië gaan wonen. Dus misschien gaat dat in de toekomst toch gebeuren.”

Bij de bevalling

“Tijdens de laatste echo hoorde ik dat we een zoon krijgen. Zo bijzonder! Ik ben natuurlijk heel blij. Al is het soms door de lastige situatie wel heel moeilijk om van mijn zwangerschap te genieten. Van veel vriendinnen krijg ik cadeautjes. Die pak ik soms maar uit terwijl Dheni en ik videobellen, dan krijgt hij er toch nog iets van mee. Maar het belangrijkste vind ik wel dat hij er tijdens de bevalling bij is. Zeker omdat we geen tweede kans krijgen, want vanwege mijn leeftijd zullen we waarschijnlijk niet meer kinderen krijgen. Ik sprak laatst iemand die zonder haar vriend moest bevallen door corona. Als het moet, moet het, dan kom ik daar wel doorheen. Maar leuk is natuurlijk anders. Je bent zo afhankelijk van restricties, regels en eisen die worden gesteld, dat vind ik het lastige. Al probeer ik positief te blijven en ga ik ervan uit dat het uiteindelijk allemaal gaat lukken. Want het lijkt me zo mooi als hij straks bij dat bijzondere moment aanwezig kan zijn. Ik kijk er ontzettend naar uit om straks samen te zijn, met z’n drietjes.”

Lees ook: Lianne: ‘Het kan wél, gelukkig worden met je vakantieliefde’