
Sanne komt uit Nederland, Taubu uit Kiribati
13 oktober 2025
Sanne (36) was een dag in Kiribati toen een vriendelijk uitziende man met grote ogen het veld op kwam lopen, waar ze op dat moment met een groepje jongeren aan het volleyballen was. Taubu heette hij, en ze werden smoorverliefd. Ze schreef er een boek over: De lange weg naar huis. “Bij die eerste ontmoeting was het zowaar alsof de messias eraan kwam, zo voelde het.”
Sanne: “Wat ik voelde toen ik Taubu voor het eerst zag? Dit was het. Alsof al het andere wegviel. Als mens kun je weleens ergens aan twijfelen. Maar nu was alles zo zeker, niets deed er meer toe. Dit was een verliefdheid die me overviel. Direct daarna wist ik: dit kan natuurlijk niet. Ik had thuis een vriend en zou na twee weken weer naar huis gaan. Je gaat natuurlijk niet zomaar je partner, je huis en je kat verlaten. Een jaar lang balanceerde ik tussen zekerheid en verlangen. Tot ik uiteindelijk de stap zette. Want soms wint liefde het van alles wat veilig en vertrouwd lijkt.”
Streepje land
“Op een ochtend nam ik de trein naar Hilversum om op de redactie van de Vpro-gids te werken. Zo rond drie uur ’s middags vroeg een collega of ik een stuk van haar over wilde nemen want ze moest eerder naar huis. Ik zei ja, en opende het document. ‘Ki-ri-ba-ti’ las ik langzaam. ‘Een eiland aan de frontlinie van klimaatverandering.’ Ik zocht het land op Google Maps. Wat was dit voor plek? Een streepje land te midden van de Grote Oceaan. Mijn hoofd begon te tollen. Hoe kom je daar? Hoeveel mensen wonen daar? Wat voor mensen wonen daar eigenlijk? Waarom ken ik dit land niet? Vrijwel direct besloot ik dat ik erheen moest.”
Drang naar avontuur
“Als kind kreeg ik al een gelukzalig gevoel als we tijdens onze vakantie de grens met België over gingen. Dan veranderde het mooie asfalt in een bobbelig wegdek en voelde ik: nu zijn we ergens anders. Dat was voor mij het ultieme. Ik heb altijd een sterke drang naar avontuur gehad en ben nieuwsgierig. Toen de spanningen in Syrië en Irak opliepen door de opkomst van de Islamitische Staat, had iedereen opeens een mening over die landen en de mensen die er woonden. Ik snapte niets van die oordelen over een ver van je bed-show. Wie zijn die mensen, en wat hebben ze allemaal meegemaakt? Die vragen kon ik niet beantwoorden vanachter mijn bureau. Dus besloot ik: misschien moet ik er zelf naar toe gaan om een kijkje te gaan nemen. Eenzelfde gevoel overviel me toen ik voor het eerst over Kiribati las. De Stille Oceaan is de grootste watermassa ter aarde. El Niño en La Niña beginnen daar en bepalen grotendeels wat voor weer het in de wereld is. Waarom hebben we het dan nauwelijks over dat gebied? Kiribati sprak tot mijn verbeelding: dat land, bestaande uit 33 eilandjes, midden in die grote zee, dat vanwege klimaatverandering langzaam overstroomt.”
Ik werk in de journalistiek en heb het idee dat ik goed weet hoe de wereld in elkaar steekt, en dan was er een land dat ik niet kende. Daar schaamde ik me bijna voor. En dan zaten die mensen ook nog in de shit. In 2019 ging ik erheen. Kiribati bleek witte stranden, palmbomen en prachtige zonsondergangen te hebben. Maar er was veel armoede. Taubu was visser, zijn familie leefde zonder elektriciteit en stromend water. Hij was als jongen door zijn vader van school gehaald om bloemenkransen te verkopen. Zijn kennis over de natuur bleek groot, zijn kennis over de rest van de wereld klein. Een jaar later, nadat mijn relatie was gestrand, maakte Taubu dezelfde reis als ik, maar dan in omgekeerde richting. Ik had gezien hoe hij leefde. Nu was het tijd voor hem om te zien waar ik woonde.”
“Ik was blij dat Taubu naar mij toe wilde komen. Hij had nog nooit een buitenlandse vlucht gemaakt, en dit is een van de langste reizen op aarde – om Nederland te bereiken moest hij drie continenten doorkruisen. Maar ik dacht: als ik hem vanuit Nederland telefonisch begeleid, moet het lukken. In mijn herinnering was hij zo sterk en onbevangen, hij zou het wel redden. Maar ik weet nu dat die reis hem ontzettend onzeker maakte. Hij durfde in het vliegtuig niet eens aan de persoon naast hem te vragen of hij erlangs mocht om naar het toilet te gaan. Taubu nam na zijn eerste vlucht zijn telefoon niet meer op. Zijn telefoon bleek tijdelijk geen verbinding meer te kunnen maken met internet, maar dat wist ik toen niet. Ik voelde dat als hij niet online zou komen, ik hem niet kon helpen en hij het volgende vliegtuig misschien niet zou halen. Ik besefte dat hij écht helemaal van mij afhankelijk was tijdens die reis en Nederland zonder mijn hulp niet zou bereiken. Maar uiteindelijk landde hij veilig op Schiphol. Taubu landde in Nederland op 5 maart 2020. Een week later begon corona. Taubu kon niet meer naar huis, Kiribati hield het luchtruim gesloten.”
Van verwondering naar angstig
“De eerste week waarin Taubu in Nederland was, toen er geen corona was, was heerlijk. Het was redelijk standaard, zoals je verwacht bij stellen die elkaar net kennen. Er was veel lichtheid, Taubu genoot van alles wat hij om zich heen zag, en ik genoot van hem. We gingen koffiedrinken, dat vond hij grappig. Taubu had nog nooit koffiegedronken, daar had hij nooit geld voor gehad, en dan gaf ik twintig euro uit aan koffie en een taartje. Wat iemand ook nog eens op een schoon dienblad kwam brengen. Taubu had thuis niet eens een stoel, hij kende dit soort dingen alleen uit films. Zijn verbazing intrigeerde me eerst. Na die eerste week, toen Taubu niet meer naar huis kon, veranderde dat. Ik moest hem met vrijwel alles helpen. Boodschappen doen, hem de weg wijzen, leren fietsen, de computer uitleggen. Taubu zat thuis op de bank te wachten totdat hij weer naar huis kon, terwijl het leven voor mij gewoon doorging. In plaats van verwonderd, werd Taubu angstig. Hij moest zich ertoe verhouden dat hij niet meer naar huis kon. Corona was gigantisch, niemand wist wat er ging gebeuren. Dat werkte verlammend. Ik ging in mijn overlevingsstand en probeerde oplossingen te vinden, Taubu ging in de zijne, wat betekende dat hij wachtte tot het voorbij zou gaan. Ik interpreteerde dat als luiheid. Dat was het natuurlijk niet, maar mijn drang naar het zoeken naar een oplossing was zo groot dat ik me begon te ergeren aan zijn berusting. Dat kwam de liefde niet ten goede. Taubu kon niet weg, hij was financieel afhankelijk van mij, en door zijn gebrekkige Engels bleek het lastig vriendschappen in Nederland aan te gaan en te onderhouden. Mijn broer is uiteindelijk goed bevriend met hem geraakt, maar dat duurde jaren. Als je niet westers bent, is het hier moeilijk. Dat zat ‘m in de grote dingen, maar ook in kleine. De rijst en vis die we hier hebben die Taubu niet lekker vindt, of het feit dat hij niet zomaar elke dag bij iedereen binnen kan vallen, gewoon omdat wij dat hier niet doen. Ik weet nog dat Taubu vertelde wat voor vissen zijn broer had gevangen. Ik heb toen direct een hengel voor Taubu gekocht, zodat hij in ieder geval kon vissen.”
Door corona zaten wij gedwongen met z’n tweeën in mijn kleine appartement. Onze relatie had geen natuurlijk verloop, wij konden elkaar niet langzaam ontdekken. Na een paar jaar overwogen we de keuze om het IND-traject in te gaan, zodat hij in ieder geval kon werken. Maar als je in Nederland wilt blijven, verlangt de overheid dingen van je. Je moet Nederlands leren, een inburgeringscursus betalen, en belasting.”
Mag ik van een Kiribatiër verlangen dat hij de rest van zijn tijd op aarde gaat proberen om zijn plekje in Nederland te verdienen? Hoe en waar kunnen we evenwichtiger samenleven? Een leven in een land waar alles langzamer gaat, het niet de helft van het jaar motregent, en waar we een gelijkwaardiger bestaan op kunnen bouwen door bijvoorbeeld een bedrijf te starten samen. Aan Taubu’s motivatie ligt het niet, hij is een harde werker. Ik heb de nodige kennis, of, zoals Taubu het schetst: ‘You know how to use a laptop.’”
Uiteindelijk zijn we, toen dat kon, teruggegaan om Taubu’s familie te bezoeken. Met onze zoon Zafar, die we in 2022 kregen. Inmiddels gaat het goed met ons. Ook al is het niet makkelijk, want het blijft een relatie vol uitdagingen. De culturele verschillen tussen ons zijn groot. Vooruitplannen is voor Taubu vrijwel onmogelijk, maar dat wordt wel van hem verwacht, omdat we een kind hebben en allebei werken – Taubu heeft nu een baan, hij installeert zonnepanelen. Maar hij is ongeschoold, en zonder mijn inkomen gaat hij het niet redden in Nederland. Ik vind het soms lastig als ik naast hem op de bank zit en hem help met zijn rijbewijs of Nederlands: ik wil zijn partner zijn, geen begeleider. We fantaseren er weleens over om met ons gezin op Curaçao te gaan wonen, een eiland met een soortgelijk klimaat en ritme als dat van Kiribati.”
Echte liefde
“Taubu heeft me geleerd wat liefde is. Tijdens corona dacht ik vaak: het loopt niet meer tussen ons, ik stop ermee. In elke andere relatie had ik dat ook gedaan. Maar Taubu heeft dat nooit gehad. ‘Ik wil bij jou zijn’, zei hij als ik hem vroeg hoe we volgens hem verder moesten. Natuurlijk zag hij ook wel dat bepaalde dingen tussen ons niet goed gingen, maar dan zei dat hij er vertrouwen in had dat we er wel uit zouden komen. Ik besefte dat je dat als uitgangspunt moet nemen. Taubu beschouw ik nu gewoon als familie. Daar kom en wil ik niet van af.”
Taubu
Taubu: “Die dag dat ik Sanne voor het eerst zag, bij mij thuis in Kiribati, zal ik nooit vergeten. Het was een hete dag, zoals het bij ons op de eilanden altijd warm is, en daar op dat strand was ze zo wit. Alsof ze licht gaf. In Kiribati zou ik als man voor haar hebben gezorgd, dat is hoe het bij ons gaat. Maar toen ik in Nederland kwam, en hier moest blijven omdat ik niet meer terug kon, was ik in shock. Sanne moest alles voor mij doen. Ik had hier tenslotte helemaal niets. Ik heb moeten leren om hier te overleven, en zonder haar was dat nooit gelukt. Wat ik ook van haar heb geleerd, is om te communiceren, te luisteren als zij als vrouw over haar gevoelens praat – dat vindt zij belangrijk – en om zelf te praten. Dat kon ik niet. Wij Kiribatische mannen zijn ruw. We jagen en zorgen dat er voedsel is als iemand honger heeft. Inmiddels hebben Sanne en ik zes jaar een relatie en kan ik ook voor haar zorgen, omdat we allebei werken. Sanne betekent alles voor mij. Ik zou alles voor haar doen, het maakt niet uit wat.”
Foto: Amaury Miller
Visagie: Wilma Schote
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
Uit andere media