Stefanie: ‘We moesten volgens de directrice geen hoge verwachtingen hebben’

23 oktober 2020

‘Kuh!’ hoorden we Faith zeggen. Verwonderd volgden we haar vinger. Ze wees naar de koektrommel. ‘Ze wil een koekje’ fluisterde ik met een brok in mijn keel tegen Dirk.

Niet verbaal

‘Koekje?’ vroeg ik. Ik pakte de trommel en haalde er een speculaasje uit. Faith had tot dat moment nooit verbaal gecommuniceerd en zelfs geen gebaren, zoals wijzen, gebruikt. Simpele opdrachtjes kon ze al wel uitvoeren: ‘Ga maar zitten, ‘Kom je?’, ‘Geef maar hier’, ‘Pak je jas’. Nu gebruikte ze bewust de klank ‘kuh’ om aan te geven dat ze iets wilde.

Onrealistische verwachtingen

Dirk en ik waren euforisch over deze mijlpaal. Het kinderdagcentrum probeerde ons geluk de kop in te drukken. De directrice zei: ‘Jullie moeten geen hoge verwachtingen hebben. Er zijn hier veel kinderen die niet spreken. Houd er rekening mee dat Faith nooit zal praten’. Dirk antwoordde: ‘Ik weet zeker dat Faith gaat praten. Ze is een bloem die langzaam opengaat’. De directrice bleef volhouden dat wij onrealistische verwachtingen van ons kind hadden, maar kon Dirk niet van zijn geloof in Faith afbrengen.

Steeds beter ontwikkeld

Dirk kreeg gelijk. Het duurde niet lang of Faith zei haar eerste echte woordjes. Ze was intussen vier jaar oud. Hoewel haar taalproductie nog maar overeenkwam met die van een kind van 1,9 jaar, waren wij dolblij met de woordjes: bal, tapel (tafel) en pep (bed). Het taalbegrip was beter ontwikkeld en kwam overeen met een leeftijdsniveau van 2,7 jaar. Als we met Faith speelden, begreep ze het spel. We gaven samen de beer een kopje thee en bakten zandgebakjes. Maar zo gauw ze alleen verder speelde, verviel Faith in stereotype gedrag. Het zand werd alleen nog gebruikt om door haar vingers te laten glijden. En het bestek van haar serviesje stopte ze in een van haar trui gemaakte buidel.

Verzamelen en vernielen

Faith ontwikkelde zich steeds meer en oversteeg het gemiddelde niveau van het kinderdagcentrum. Wel bleven er driftbuien komen. Hoe sneller haar ontwikkeling ging, hoe vaker ze gefrustreerd was, alsof ze haar eigen ontwikkeling niet kon bijbenen. Verzamelen en vernielen behoorden nog steeds tot haar favoriete bezigheden. Als ik ’s morgens bij haar kwam, had ze geregeld haar pyjama uitgetrokken en zat in haar blootje op de grond haar luier uit te pluizen. Ook moest het behang dat op het kamertje hing het ontgelden. Zo ver haar armpjes reikten, trok Faith het eraf. Maar we lieten de moed niet zakken. Onze bloem Faith had tijd nodig om uit haar knop te komen.

Lees ook het vorige deel over Faith: ‘Faith had zichzelf aangeleerd troost te zoeken in een ritme’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie