Stefanie: ‘Faith had zichzelf aangeleerd troost te zoeken in een ritme’

16 oktober 2020

‘Faith!’ Faith zat op de grond. Ze pakte Duplo blokjes en gooide die in een opbergbak. Toen alle blokjes daarin zaten, kiepte ze de bak om en begon opnieuw.

Troost zoeken in ritme

Ze keek op. Reageerde ze voor het eerst op haar naam? Werd haar identiteitsbesef geboren? Ik hield een rijstwafel omhoog. Faith pakte de wafel aan en nam er een hap uit. ‘Goed zo Faith.’ Ze concentreerde zich alweer op de blokjes. Voor het avondeten ruimden we de Duplo op. Faith huilde hartverscheurend, totdat ze haar drinkbeker vond (de zuigfles was intussen vervangen door een tuimelbeker). Ze pakte hem bij het oortje vast en bewoog hem heen en weer. Haar hoofd bewoog mee. Het huilen stopte. Faith had zichzelf aangeleerd troost te zoeken in een ritme: heen en weer, heen en weer. Net als met de blokjes: in en uit, in en uit.

Plant koesteren

Ik begeleidde Faith naar het plastic stoeltje aan de salontafel. Dirk ging naast haar zitten en voerde haar aardappels en doperwtjes. Ze at goed. Na het eten liep ze vastberaden om de tafel heen. Ze keek naar de bolchrysant op het tafelblad. Zou ze alle bloemetjes eraf trekken? Boekjes of tijdschriften waren niet veilig voor Faith. Die scheurde ze kapot om zichzelf te troosten met herhalende bewegingen of uit frustratie. Maar Faith betastte de paarse bloemetjes voorzichtig. Ze hield haar hoofd schuin, drukte het op de plant en glimlachte. Dirk maakte een foto. Faith stoorde zich niet aan de flits en bleef de bloeiende plant koesteren.

Frustraties en driftbuien

‘Faith! Toetje?’ Het kleine meisje keek omhoog. In de twee maanden dat ze bij ons was, had ze een positieve ontwikkeling laten zien. Dirk en ik werden enthousiast. De behandeling bij het MKD begon. Een team specialisten probeerde Faiths problemen in kaart te brengen. Haar gedrag paste in het beeld van een pervasieve ontwikkelingsstoornis en had kenmerken van autisme. In hoeverre dit gedrag in aanleg aanwezig was of veroorzaakt door emotionele verwaarlozing was onduidelijk. Faith deed niet mee met de groep. ’s Morgens zat ze in een hoekje en verzamelde kleine voorwerpen in een tasje. ’s Middags huilde ze gefrustreerd of wiegde heen en weer. Hoe goed het team van het MKD haar ook wilde helpen en ook al ging Faith vooruit, het MKD sloot onvoldoende bij haar aan, wat frustraties en driftbuien opleverde. Na een jaar werd Faith op een kinderdagcentrum geplaatst. Tijdens de kennismaking zagen we ernstig verstandelijk en meervoudig beperkte kinderen. Zou Faith hier wel op haar plek zijn? vroegen wij ons af.

Lees ook het vorige deel over Faith: ‘Het ontroert mij nu nog als ik aan de schoenloze kindjes terugdenk’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie