vrouw

Diana: ‘Als ik eerlijk ben, vind ik mezelf geen goede moeder’

Diana (42) is een alleenstaande moeder en heeft drie kinderen van tien en negen. Ze vindt zichzelf geen goede moeder, omdat ze hun geen liefde kan geven. “Als mijn dochter zegt dat ze van me houdt, krijg ik met moeite ‘ik ook van jou’ over mijn lippen.”

Knuffelen

Diana: “Gisteren vroeg mijn jongste zoon Denzel van negen het me nog: ‘Mama, waarom wilt u mij niet even knuffelen? Ik heb zo’n buikpijn.’ Ik antwoordde dat hij niet moest zeuren en dat hij een stoere jongen moest zijn. Met moeite gaf ik hem een aai over zijn bol. Ik weet dat hij hunkert naar mijn liefde, maar ik kan het hem gewoon niet geven. Iets weerhoudt me. Ik voel nooit de behoefte hem of mijn oudste twee kinderen vast te pakken of te kussen. In mijn ogen maakt dat me een ontaarde moeder. Of in ieder geval voldoe ik niet aan de standaard. Natuurlijk hou ik van mijn kinderen, in de zin dat ik er niet aan moet denken dat hen iets ergs overkomt. Maar ik ben geen oermoeder die niets liever doet dan bij haar kinderen zijn en uren met een boekje op schoot zit, naar Artis gaat of de hele dag complimenten uitdeelt. Daar heb ik ook geen tijd voor. Ik ben een alleenstaande, hard werkende moeder. Ik verwacht van mijn kinderen dat ze beleefd zijn en hun steentje bijdragen aan het huishouden. Als ze uit school komen, moeten ze hun klusjes doen, zodat ik ook eens een moment voor mezelf heb. Zo’n moment breng ik liever languit in bad door met een tijdschrift of rustend op de bank dan met mijn kinderen.”

Liefdesverdriet

“Negen jaar geleden kwam ik onverwachts alleen te staan. De man met wie ik samen was, Kenneth, de liefde van mijn leven en de vader van mijn kinderen, verliet ons van de ene op de andere dag. Waarschijnlijk trok hij ons grote gezin niet. Maar drie kinderen binnen twee jaar was ook niet bepaald míjn keuze. Kenneth wilde graag een zoon, dus stopte ik met de pil toen we vijf jaar samen waren. Ik raakte zwanger en we bleken een tweeling te krijgen. Dat zorgde voor een hoop hectiek thuis. En toen Regilio en Jill amper drie maanden oud waren, raakte ik dwars door de pil heen wéér zwanger. Mijn ex nam de benen toen ik hoogzwanger was van Denzel. Mijn kraamtijd werd een hel. Ik lag dagenlang huilend in bed en wilde niets weten van mijn nieuwe baby. Ik had niet alleen pijn na mijn loodzware bevalling, maar ook liefdesverdriet om Kenneth. Gelukkig kwam mijn zes jaar jongere zus Joyce over uit Suriname. Zij woonde de eerste maanden bij ons in, anders had ik het nooit gered met de zorg voor twee dreumesen en een baby.

Mijn vrije leven was na de komst van de kinderen in één klap over. Ik moest keihard werken om het hoofd boven water te houden. Tot aan mijn zwangerschappen had ik fulltime in een apotheek gewerkt. Ik zou eigenlijk drie dagen gaan werken, maar dat kon ik me zonder partner niet meer permitteren. Financieel redde ik het niet met een salaris voor slechts 26 uur, want mijn ex droeg niets bij. Hij was met de noorderzon vertrokken en taalde niet meer naar zijn nageslacht. De kinderen hadden alleen mij en mijn familie. Aandacht en zorg kregen ze vooral van mijn zus, en later van twee nichten die verderop wonen. Zij pasten op als ik aan het werk was en hielpen me met de opvoeding. Ik kampte met depressieve klachten. Zeker die eerste jaren had ik het emotioneel erg zwaar. Alleen op een flatje met drie kleine kinderen, elk dubbeltje omdraaiend, was niet het leven dat ik voor mezelf had bedacht. Ooit droomde ik van een opleiding tot intensivecareverpleegkundige. Nou, die droom kon ik uit mijn hoofd zetten.”

Lees ook: Milou: ‘We zijn gescheiden, maar stiekem hou ik nog van hem’

Amper liefde

“Mijn jeugd is ook niet gemakkelijk geweest. Ik ben geboren en getogen in Suriname. Als oudste dochter in een gezin met vier meiden en drie jongens hielp ik veel mee in het huishouden. Ik maakte met moeite mijn school af, want thuis wachtte een hoop werk. Mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar, maar mijn vader heeft al jaren meerdere buitenvrouwen. Mijn moeder is een labiele vrouw die eigenlijk de keuken niet uitkwam en het gelukkigst is boven potten en pannen. De zorg voor haar kinderen liet ze volledig over aan mij, en de opvoeding aan mijn vader, die nogal last had van losse handjes. Of eigenlijk gebruikte hij niet eens zijn handen, maar een stok om ons terecht te wijzen. Ieder kind had zijn eigen exemplaar met zijn naam erop, dus als je iets stouts had gedaan, moest je je eigen stok pakken, zodat hij je daarmee een paar fikse klappen kon geven. Als oudste had ik het meeste te verduren. Vaak nam ik de schuld op me voor een jonger broertje of zusje, omdat ik het zielig vond als de kleintjes hard op hun billen kregen. Daardoor ging er geen dag voorbij dat ik geen slaag kreeg. Soms zat ik helemaal onder de blauwe plekken en bloeduitstortingen. Maar niemand die daar iets over zei. Er was geen kindertelefoon die ik kon bellen en lijfstraffen waren in die jaren redelijk normaal. Ook mijn moeder vond die mishandelingen niet te ver gaan, nee. Ze was te veel met zichzelf bezig. Ze had ook weinig tijd voor affectie. Ik kan me niet heugen dat ze me ooit vast heeft gepakt. We kregen amper liefde thuis. Heel soms van een tante die medelijden had, of van onze oma. Of we gaven het aan elkaar. Mijn vader bewaarde zijn kussen en aanhalingen voor zijn andere vrouwen en kinderen, denk ik. Pas toen ik Kenneth ontmoette en met hem naar Nederland verhuisde, ontdekte ik wat houden van is. Hij was lief voor me en ik genoot van zijn liefde. Helaas heeft dat niet lang zo mogen zijn.”

Plezier missen

“Als ik érgens trots op ben, dan is het dat ik mijn kinderen nooit met één vinger heb aangeraakt. Ik heb echt wel meerdere malen tot tien moeten tellen als ze iets uitvraten, maar ik heb me altijd weten te beheersen. Slaan vind ik verwerpelijk. Mijn kinderen kunnen me later dus nooit verwijten dat ik ze lichamelijk heb mishandeld en ik geloof ook niet dat ik ze geestelijk veel aandoe. Ik ben streng, maar rechtvaardig. Ik eis dat de kinderen mij en andere volwassenen met u aanspreken en respect hebben voor anderen. Maar dat lijkt me niet onredelijk. Ik geloof niet dat ze daarvoor in therapie zouden moeten en ik denk dat ze er later ] juist veel profijt van hebben. Wel missen ze een hoop plezier met mij. Ik onderneem weinig met mijn kinderen. Ze gaan naar school en in de vakanties zijn ze bij familie, omdat ik dan ook moet werken. Ik neem ’s zomers drie weken vakantie op, maar dan geef ik ze een strippenkaart voor het zwembad en laat ik ze een beetje vrij. Toen ze kleiner waren, ging ik nog wel mee, nu blijf ik meestal op mijn balkon zitten of lig ik bij te komen op de bank. Ik ben nog nooit met ze naar een dierentuin of pretpark geweest, of op vakantie. Ze zijn weleens naar de Efteling geweest, met een vriendje mee of op schoolreisje. Ik kan het niet opbrengen om een hele dag of week alleen met drie kinderen door te brengen. Dat vind ik echt te vermoeiend na een volledige werkweek, boodschappen doen en het huishouden draaiende houden.”

Batterij opladen

“Eens in de drie jaar ga ik drie weken naar Suriname. Alleen. Ik spaar mijn vakantiegeld om een ticket te kopen en logeer bij mijn familie. Heerlijk. Ik ga in Suriname lekker uit eten, of we koken met elkaar. Met mijn jongste zussen en oudste nichten ga ik dansen. Ik heb die weken echt nodig om mijn batterij op te laden. Het is ook de enige uitspatting die ik mezelf toesta. Ik ga nooit uit, op een kerstborrel van mijn werk na, en ik zit avond aan avond thuis. Ik zie mezelf niet snel in een nieuwe relatie stappen. Geen enkele man zit toch te wachten op een moeder met drie kinderen? Van familieleden krijg ik weleens commentaar dat ik mijn kinderen tekort doe, omdat die het begrip vakantie niet kennen. Maar ik weet zeker dat ze het ook fijn vinden om die weken door te brengen bij tante Joyce, die nu ook in Nederland woont.”

Heel soms jaloers

“Inmiddels zijn Regilio en Jill tien jaar en Denzel is negen. In materieel opzicht komen ze niets tekort. We hebben het nog steeds niet breed, maar ze gaan keurig gevoed en gekleed naar school en hebben een eigen telefoon en spelcomputer. Ik zie er streng op toe dat ze op het rechte pad blijven en geen foute vriendjes krijgen. Maar ik denk dat daar mijn zorgzaamheid wel ophoudt. Als ik eerlijk ben, ben ik gewoon geen goede, liefhebbende moeder. Het klinkt heel hard, maar mijn kinderen zouden beter af zijn geweest als mijn zus ze had geadopteerd. Zij heeft dat nooit aangeboden, omdat ze naar een eigen gezin verlangde, maar de kinderen zien haar wel als een tweede moeder. Zij is degene die kaart- en gezelschapsspelletjes met ze doet. En als er iets is, gaan ze eerder naar tante Joyce dan naar mij. Nee, dat steekt me niet. Ik ben er juist wel blij om, want ik weet me geen raad als ik een kind moet troosten. Joyce heeft inmiddels zelf twee kinderen en is een geboren mama. Ik kan af en toe jaloers naar haar kijken. Zij heeft van nature wat ik in mijn genen mis en ook nooit heb geleerd.”

Juist heel liefdevol

“Gelukkig hebben mijn kinderen het niet zo erg door. Denzel, de jongste, is erg gevoelig en hij maakt weleens een opmerking. Maar gek genoeg zijn ze alle drie juist heel liefdevol naar mijtoe. Vooral mijn dochter zegt vaak ‘Mama, ik houd van u’. Meestal brom ik dan iets terug. Ik krijg met moeite ‘ik ook van jou’ over mijn lippen. Dat voelt niet goed. Nu ik mijn verhaal vertel aan Vriendin, schrik ik ook wel van de kilte van mijn woorden. Ik ben er niet trots op dat ik niet op die manier van mijn kinderen hou zoals alle andere moeders dat wel doen. Maar ik ben tenminste wel bij hen gebleven. Anders dan hun vader, van wie ze nooit meer een levensteken hebben gehad, ben ik niet weggelopen en heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen. Ik wil geen medelijden opwekken, maar mijn leven is niet
makkelijk verlopen en mijn kinderen hebben tenminste één ouder die in hun leven is. Misschien dat onze band verbetert als ze groter zijn en ik weer wat meer tijd voor mezelf krijg.”

Tip van de redactie

Iedere ouder wil dat zijn kind gelukkig is. Maar hoe bereik je dat? In het wijze en verfrissende boek Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen staat alles wat er in de opvoeding écht toe doet en alles over de essentie van het ouderschap. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Het Boek Waarvan Je Wilde Dat Je Ouders Het Hadden Gelezen
Bekijk bij bol.com

Lees ook: Marijke: ‘De vriendin van mijn zoon is net zo oud als ik, dat is toch niet gezond?’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.