Veronika Ricksen: ‘Geen idee of ik ooit nog zo’n grote liefde vind’

4 juni 2020

Veronika (34) schreef samen met journalist Vincent de Vries een boek over haar man, oud-voetballer en ex-international Fernando Ricksen. Vorig jaar september overleed hij.

Veronika: “Negen maanden alweer zonder Fernando. Het voelt vreemd. Het is alsof hij pas gisteren stierf in het hospice in Schotland. Ik heb het er moeilijk mee. Alsof op die bewuste 18de september niet alleen Fernando is gestorven, maar ook een stukje van mezelf. Dat ik dat zo ervaar, is misschien niet zo vreemd. Vanaf het moment dat we wisten dat Fernando – ik noemde hem altijd liefkozend Nando – ALS had, heb ik mijn leven helemaal afgestemd op dat van hem, zodat ik hem 24/7 kon verzorgen. Nu hij er niet meer is, ben ik in een zwart gat gevallen. Ineens heb ik veel tijd over om na te denken. Over wat ik wil met mijn leven bijvoorbeeld. Blijf ik in Spanje of ga ik terug naar Rusland, waar ik ben geboren. Maar ik heb ook tijd om hem te missen, te rouwen.”

Heel sterke band

“Omdat ik mijn vader verloor op mijn zevende, weet ik precies wat Isabella, die ook zeven is, nu doormaakt. Daar komt bij: zij en Fernando hadden een heel sterke band. Echt twee handen op één buik. Ze lijken ook nog eens precies op elkaar. Bizar. Dat Fernando zo ziek was en zou sterven, hebben we Isabella nooit verteld. Maar zij zag ook wel dat er iets aan de hand was. Ze dacht dat hij heel oud was. Dat weerhield haar er overigens niet van hem constant te knuffelen, op hem te springen en hem te kussen. Dol waren ze op elkaar. Ik zeg weleens grappend: ‘Hij was haar Sinterklaas.’ Als ze een snoepje wilde voor het slapengaan of voor de lunch en dat niet mocht van mij, zei Fernando: ‘Ach, geef het haar toch, ze heeft daar nu zin in.’ Wat ik een troostende gedachte vind, is dat ik vooral de leuke dingen herinner van mijn vader. Kleine momenten: samen de hond uitlaten, familie-etentjes waarbij mijn vader gitaar speelde en ik onder de tafel kroop en stilletjes meezong, skiën. Isabella heeft ook heel veel gelukkige herinneringen gemaakt. De pijn en het verdriet slijten hopelijk.”

Lees ook: Veronika Ricksen: ‘Ik mis je nog iedere dag’

Zoektocht naar mezelf

“Fernando’s uitvaart was in Schotland. Dat was iets prachtigs. Langs de route stonden enorm veel Glasgow Ranger-fans. Zij zongen, applaudisseerden, gooiden bloemen en voetbalsjaaltjes. Alsof hij de koning was. Ik krijg weer kippenvel nu ik het erover heb, zo trots was ik. Geen idee of ik ooit nog zo’n grote liefde vind als Fernando. Ik ben al heel blij dat ik dat met hem heb meegemaakt. Zoals gezegd, zit ik nog in een overlevingsmodus. Ik probeer mama en papa tegelijk te zijn voor Isabella. Haar stabiliteit te geven. En toch van elke dag een feestje te maken. Samen hebben we het vaak over Fernando. Heel liefdevol. Ik weet niet of we in Spanje blijven of naar Rusland teruggaan. Ik spreek de taal niet goed genoeg om hier werk te vinden. Aan de andere kant vind ik het belangrijk dat Isabella, die nu naar een internationale school gaat, haar talen leert en niet alleen Russisch. Dat soort dingen houden me bezig. Het is een zoektocht naar wat goed voor ons is. Maar ook een zoektocht naar mezelf. Het voelt of ik weer helemaal vanaf nul moet beginnen. Het normale leven opnieuw moet ontdekken. Soms voel ik me verloren. Dan mis ik Fernando, die altijd positief was. ‘Alles komt goed’, zei hij altijd. Aan die drie woorden houd ik me dan maar vast.”

Lees het volledige interview deze week in Vriendin. Op 9 juni verschijnt het boek De finale strijd. Een deel van de opbrengst van de verkoop van het boek gaat naar Stichting ALS Nederland.

Interview: Jolanda Hofland. Foto: Jeroen Putmans/ANP