Ellen: ‘Ik werd verliefd terwijl ik rouwde om mijn man’

Ellen: ‘Ik werd verliefd terwijl ik rouwde om mijn man’

Ellen (35) was al sinds haar vijftiende samen met Patrick en ze waren gelukkig getrouwd toen hij zeer plots overleed. Drie maanden werd ze verliefd op Jannes (36). “Ik voelde me schuldig, zouden mensen het niet te snel vinden?”

Ellen (35) was al sinds haar vijftiende samen met Patrick en ze waren gelukkig getrouwd toen hij zeer plots overleed. Drie maanden werd ze verliefd op Jannes (36). “Ik voelde me schuldig, zouden mensen het niet te snel vinden?”

Ellen: “Patrick en ik leerden elkaar kennen bij de jeugdsoos. Ik was vijftien, Patrick zat in het bestuur, was al twintig en had een auto: ik keek onwijs tegen hem op. Hij was een forse jongen met het postuur van een knuffelbeer. Op de avond na zijn verjaardag was hij in de jeugdsoos. In een hoekje van de bar zei ik dat ik hem nog helemaal niet had gefeliciteerd. Ik gaf hem een zoen, en dat werd een echte kus. Patrick was mijn eerste liefde. Ik viel op hem vanwege zijn humor. Ik kon ontzettend met hem lachen, maar Patrick was ook lief en zorgzaam.

Het was mijn meisjesdroom om te trouwen met alles erop en eraan. In 2008, op mijn 26ste, vroeg Patrick mij ten huwelijk. Tijdens een concert van Marco Borsato in het Gelredome in Arnhem stond hij achter mij, met zijn armen om mij heen. ‘Wil je met mij trouwen?’ fluisterde hij in mijn oor. Welk liedje Marco Borsato toen zong, hebben we ons nog vaak afgevraagd. We wisten het niet meer. Natuurlijk zei ik ja. In september trouwden we, precies zoals ik het me had voorgesteld. In december 2009 werd onze dochter Lisa geboren, ze is nu negen.”

Pijnlijk

“Ik was gelukkig. We hielden van elkaar, hadden ons leven op de rit en onze relatie was stabiel. We waren goed op elkaar ingespeeld en deden leuke dingen samen, maar we lieten elkaar ook vrij. Patrick en ik wilden graag nog een tweede kind. Maar daar woonden we te klein voor. We waren bezig ons huis op te knappen voor de verkoop. Ik was 33, de financiële crisis was voorbij en als we voor nog een kind wilden gaan, moest het nu. Die gedachte maakt zijn overlijden misschien wel nog pijnlijker.

Op de avond dat het gebeurde, ging hij naar een vriend die een dorp verderop woonde. Daar ging hij knutselen aan zijn motor, biertjes drinken en een beetje ouwehoeren. Patrick was een klusser. Hij werkte als elektromonteur, hij deed het onderhoud aan de treinen. Zijn motor was zijn eeuwige project, hij was echt zo’n hobby-bob.

We aten die avond samen, Lisa was naar een kinderfeestje. Hij masseerde mijn rug nog even, want ik had rugpijn. Het was vrijdagavond, om half negen begon The voice of Holland. Patrick vond daar niks aan, dus ik keek altijd alleen. Hij gunde mij mijn vrijdagavond. Patrick ging op dat soort avonden altijd op de fiets, zodat hij een paar biertjes kon drinken. Hij gaf me een kus, zoals altijd als hij wegging, en vertrok. Hij was nooit laat thuis op zo’n avond, rond een uur of twaalf. En zeker die avond niet, want Lisa zou op zaterdagochtend voetballen en Patrick ging met haar mee.”

Lees ook: Mariëth verloor haar partner maar werd weer verliefd

Raadsel

“Lisa kwam doodmoe thuis van haar kinderfeestje en om een uur of elf ging ik ook naar bed. Ik sliep al toen ik om tien over twaalf wakker werd van een sirene vlak bij ons huis. Ik dacht direct dat het voor Patrick was en appte hem. Normaal had hij zijn telefoon constant in zijn handen, hij appte altijd binnen minuut terug. ‘Ben je al onderweg?’ schreef ik. Geen reactie. Bij mij slaat de stress altijd meteen op mijn darmen, dus ik moest naar de wc. Terwijl ik daar zat, hoorde ik een traumahelikopter. Ik appte de vriend waar hij net was geweest en belde Patrick, maar die nam niet op.

Dan zit je daar, in je huis. De minuten tikten weg. De langste minuten van mijn leven. Ik móest weten wat er aan de hand was. Ik trok mijn kleren aan en wilde de buren gaan vragen of ze op Lisa wilden letten. Maar toen ik de voordeur open deed, was onze straat afgesloten, zag ik meteen. Ik zag het rood-blauwe licht van een politieauto. Twee agenten die uitstapten. Ze liepen naar mij toe en vroegen of ik was wie ik was. Dan zakt de wereld onder je voeten vandaan.

‘Is hij dood?’ vroeg ik meteen. Nou, het zag er slecht uit, vertelden de agenten. Patrick was vlak bij ons huis door een auto geschept toen hij vanaf het fietspad de rijbaan op schoot. Waarom hij dat deed, blijft een raadsel. Ik ging naar huis en vroeg mijn ouders of ze wilden komen. Die waren op een feestje in een ander dorp, het duurde een half uur voordat ze er waren. De buren aan de andere kant zeiden later dat ze me hebben horen gillen en schreeuwen. Zelf weet ik daar niets meer van. Gelukkig is Lisa door alles heen geslapen. Daar ben ik blij om.”

Houvast

“In het ziekenhuis mocht ik naar hem toe. Patrick lag aan de beademing. Mijn grote, stevige man leek opeens zo klein, kwetsbaar en fragiel in dat intensivecare-bed met al die slangen. Ik ben gillend weggerend, ik kon het niet aan hem zo te zien. Urenlang wachtten we op nieuws dat niet kwam. De volgende ochtend maakte ik Lisa thuis wakker. De buren pasten op, maar ik wilde zelf vertellen dat haar papa een ongeluk had gehad. Ze moest huilen, maar ze wilde ook voetballen. Daar had ze houvast aan, denk ik: dat het gewone leven doorging. Gelukkig namen mijn geweldige buren haar mee.

Die zaterdagmiddag hoorde ik dat de kans groot was dat Patrick zou overlijden. Op scans was geen hersenactiviteit meer te zien. Mijn wereld stortte in. Hij heeft nog tot maandagmiddag geleefd. Lisa was er niet bij toen hij overleed. Maar ze voelde het wel, dat weet ik zeker. Ze was bij mijn vriendin, die zei dat Lisa om kwart over vijf vroeg of haar papa dood was. Dat was precies het tijdstip waarop Patrick doodging.

We hebben hem hier in het dorp begraven. Het was een mooie, open begrafenis, er waren bijna vierhonderd mensen. Hij kreeg de allermooiste plek op de begraafplaats toegewezen. Onder een boom, hij kijkt uit op de treinen die langsrijden, weg van de plek van het ongeluk. Die plek heeft echt zo moeten zijn, denk ik.”

Lees ook: Dorien werd weduwe, maar trouwde vorig jaar met haar ’tweede prins’

Schaamte

“In zo’n week van een begrafenis word je geleefd. In de eerste weken daarna kwamen er mensen langs voor een bakkie koffie, vriendinnen vroegen of ik ergens mee naartoe wilde, maar dat werd steeds minder. Dat begrijp ik ook, het dagelijkse leven gaat door, maar het werd wel stil in huis. Als Lisa naar bed was, zat ik avonden lang alleen thuis. Ik kon me niet genoeg concentreren om televisie te kijken.

Toen ik me na twee maanden inschreef op een datingsite, was dat niet omdat ik op zoek was naar een nieuwe relatie. Ik was nieuwsgierig, ik kende die wereld helemaal niet. Ik had gewoon behoefte om met iemand te kletsen. Maar ik merkte al snel dat negen van de tien mannen op die site uit waren op seks. In het begin schaamde ik me dat ik me had ingeschreven. Ik was dan wel niet van plan om te gaan daten, ik zat na twee maanden wel weer op een datingsite. Wat zullen anderen daar wel niet van denken, vroeg ik me af. Tot ik bedacht dat anderen dat helemaal niet hoefden te weten. Bovendien: zij hadden geen idee hoe rot ik me voelde.” Ik raakte aan de praat met Jannes (36). Meteen ben ik eerlijk geweest, op mijn profiel stond dat ik weduwe ben. Een van de eerste dingen die Jannes vroeg toen we begonnen met chatten, was of hij mocht vragen hoelang ik al weduwe was. Hij schrok dat het nog maar zo kort geleden was. Dat vond ik een fijne reactie. Ik hou ervan als iemand zegt waar het op staat.

Daarna appten we wekenlang. Tot ik vroeg wat hij dat weekend ging doen. Jannes is gescheiden en hij zou met zijn zoontje naar Ballorig gaan. Daar kon ik ook wel heen met Lisa, dan konden we elkaar daar ontmoeten. Klikte het niet, dan had mijn dochter in ieder geval een leuke middag.” 

Lief en oprecht

“Maar het klikte wel. Jannes was ook in het echt hartstikke leuk. Hij luisterde, kon lekker praten, zag er goed uit en was zorgzaam voor zijn zoon. Nog altijd zeggen we dat we elkaar hebben ontmoet in de ballenbak. Drieënhalve maand na het ongeluk zoende ik voor het eerst met Jannes. Weer voelde ik me schuldig. Maar tegelijk dacht ik: ik ben een volwassen vrouw en ik heb aan niemand verantwoording af te leggen. Aan bíjna niemand: alleen aan Lisa. Maar zij vond het alleen maar leuk dat haar mama een beetje verliefd was.

Toen we het uiteindelijk ook aan mijn vrienden en familie vertelden, was dat spannend. Maar iedereen gunde het mij, ik moest me niets aantrekken van de buitenwereld, zeiden ze. ‘Jullie hebben zo veel meegemaakt, het wordt tijd dat de zon weer gaat schijnen’, zei een vriendin. Iedereen wilde dat Lisa en ik weer gelukkig werden. En dat zijn we.

Toen hij hier in het begin een avond was, wilde hij alles over Patrick weten, hij was nieuwsgierig wie hij was, zei hij. Jannes wilde zelfs het fotoboek zien dat over Patricks begrafenis is gemaakt. Hij zat daar op de bank net zo hard te janken als ik. Op dat moment wist ik zeker dat Jannes een lief en oprecht persoon is. We zijn nu een jaar bij elkaar en het zit met Jannes wel goed, dat weet ik zeker. We wonen nog niet samen, maar wie weet wat de toekomst ons nog allemaal brengt. Die zie ik nu in ieder geval zonnig in.”

Tekst: Ella Mae Wester. Foto’s: Marjolein Volmer. Visagie: Wilma Scholte.

Lees ook: Mirjams man wil geen tweede kind: ‘Ik ben 36. Het is nu of nooit’