Sylvia: ‘Ik verbrak het contact met mijn familie’

12 juni 2020

Vakantie. Eindelijk een paar weken tijd om niets te doen. En juist dan kom je vaak tot verrassende inzichten en besluit je het roer om te gooien. Sylvia trok eindelijk de grens: ze was haar verwende zusje zat en dat mochten haar ouders weten ook!

Trauma

Sylvia (36): “Ik heb echt mijn best gedaan om mijn zusje Bianca alles in het leven te gunnen en mijn ouders te accepteren zoals ze zijn. Maar tijdens een zomervakantie twee jaar geleden is het zo uit de hand gelopen dat ik geen andere uitweg zag dan al het contact met hen te verbreken. En dat is een van de beste beslissingen in mijn leven geweest. Bianca heeft een heel moeilijke start gemaakt. Ik was vier toen ze geboren werd en ik herinner me nog dat ik met mijn ouders veel in het ziekenhuis was voor haar. Ze hield helemaal geen voedsel binnen en haar lever wilde maar niet goed werken. Ik wist toen natuurlijk niet precies wat er aan de hand was, maar dat het ernstig was, voelde ik wel aan. Pas na vier maanden kon ze definitief naar huis en op een paar allergieën na was er toen niets meer aan de hand. Toch denk ik dat mijn vader en vooral mijn moeder een trauma aan die tijd hebben overgehouden, want ze bleven haar die extra zorg en aandacht geven. Bianca werd als een prinsesje behandeld. Was er nog een laatste koekje over? Dat was voor Bianca, ‘want die moest er nog van groeien’. Wilde ik in de snikhete auto naar Frankrijk mijn raam opendraaien, dan mocht dat niet omdat Bianca misschien wel verkouden zou worden.”

Zo gemeen

“Ik heb heel lang gedacht dat het er gewoon bij hoorde, het jongste kind wordt wel vaker wat meer in de watten gelegd. En ik had niets te klagen, met mij ging toch ook alles goed? Het ging pas echt aan me knagen toen Bianca er misbruik van ging maken. Ook zij voelde wel aan dat mijn ouders een zwak voor haar hadden en ze wist hen daardoor te manipuleren. Het begon met kleine dingen. Zoals bij het avondeten. Mijn moeder is geen ster in de keuken en er mislukte weleens wat. Als ik dan tegensputterde dat ik het niet zo lekker vond, moest ik toch mijn bord leeg eten. Bianca had een trucje: ze ging gewoon hard zitten kokhalzen. Mijn moeder rende dan geschrokken naar haar toe met een glas water en begon liefkozend op haar rug te kloppen. Natuurlijk hoefde ze dan niet verder te eten, ze kon wel wat havermoutpap krijgen, vond mijn moeder. En als zij dat dan in de keuken ging maken en ik met lange tanden verder at, keek Bianca me triomfantelijk aan, met zo’n winnaarsglimlach. En het werd steeds erger. Soms leek het wel of ze ervan genoot om mijn ouders in de zeik te nemen. Dat vond ik zo gemeen. Toen ze beweerde dat ze last had van haar rug, vooral bij het fi etsen, vonden mijn ouders dat ze dan maar meteen een nieuwe fi ets voor haar moesten kopen. Ze mocht hem zelf uitzoeken en kreeg een splinternieuwe roze met versnellingen. Later vertelde Bianca me giechelend dat ze helemaal geen rugpijn had, maar gewoon haar oude fiets niet meer zo mooi vond. Ik werd boos en zei dat ze dit echt niet kon maken, maar ook dat leek haar plezier te geven. ‘Je bent gewoon jaloers’, zei ze.”

Zielig verhaal

“Eén keer heb ik geprobeerd mijn ouders te vertellen over Bianca’s gemanipuleer. Ze was toen al het huis uit en woonde in een appartement met twee vriendinnen. Mijn ouders hadden dat voor haar gekocht, ‘want de kamers in Utrecht waren zo duur’. Ze hoefde dus geen huur of vaste lasten te betalen en gaf al haar studiefinanciering uit aan kleding! Elke week stuurde ze me foto’s van haar nieuwe aanwinsten. Maar blijkbaar was het niet genoeg. Ze hing tegen mijn ouders een of ander zielig verhaal op dat ze haar portemonnee had verloren en dat ze nu geen boodschappen kon doen. Aan mij had ze daarvoor al verteld dat ze heel mooie schoenen had gezien die ze graag wilde hebben voor een feestje, maar dat ze er eigenlijk geen geld voor had. Dus toen mijn moeder haar jas ging pakken om een paar honderd euro voor Bianca te pinnen, heb ik haar bij de arm gegrepen en de waarheid gezegd: dat ze dat geld waarschijnlijk aan schoenen ging uitgeven. Mijn moeder schudde haar hoofd, keek me verdrietig aan en zei: ‘Syl, bij jou is alles altijd voor de wind gegaan, gun je zusje nou ook eens wat leuks!’ Ik stond met mijn mond vol tanden. Ja, ik heb een goede baan en woon in een mooi huis, maar daar heb ik dan ook heel hard voor gestudeerd én gewerkt. Bianca is aan drie studies begonnen en heeft er geen enkele afgemaakt, ‘omdat ze het lichamelijk niet aankon’. Maar als ik onverwachts langs ging bij haar, lag ze steevast Sex and the city te kijken tussen de zakken chips.”

Lees ook: Saskia heeft al vier jaar geen contact met haar moeder

Van kwaad tot erger

“Ik werd er zo verdrietig van, dat ik me terugtrok. Ik zocht Bianca niet meer op en zij nam ook geen moeite om mij te zien. Ik ging alleen nog maar bij mijn ouders langs als ik wist dat zij er niet was en dan was het heel gezellig. Zo ging het een tijdje best goed. Maar toen kwam het moment dat mijn ouders 35 jaar getrouwd waren. Mijn moeder zei dat ze het ontzettend leuk zou vinden om nog één keer met z’n vieren op vakantie te gaan. Net als vroeger: met de auto naar Frankrijk. Ik stemde direct in, al deed ik het vooral voor mijn ouders. Bianca deed eerst een beetje moeilijk, maar toen mijn vader beloofde dat we niet naar een camping zouden gaan, maar naar een luxe all-inclusiveresort, vond ze het goed. Helaas begonnen mijn ergernissen al in de auto. Bianca klaagde over last van haar nek en mocht daarom voorin zitten, naast mijn vader. Terwijl mijn moeder met haar slechte knieën totaal niet comfortabel achterin zat. Ik vond het zo zielig voor haar, maar ik hield mijn lippen stijf op elkaar. Het was haar eigen keuze en ik zou er alles aan doen om de lieve vrede te bewaren deze vakantie. Maar het ging van kwaad tot erger. Voor zover ik weet heeft Bianca alleen maar een pindaallergie, maar ze vindt blijkbaar alles wat ze niet lust ook een allergie. Bijna niets van het lopend buffet was goed genoeg voor haar: ‘Van gefrituurd eten krijg ik uitslag’, ‘Vis? Daarvan raken mijn darmen van slag’, ‘O nee, broccoli geeft me huiduitslag.’ Het betekende dat wij als enige gasten moesten wachten op eten dat speciaal op haar wensen was aangepast, en dat was niet bepaald gezellig tafelen. Ik zag dat mijn ouders dat ook liever anders hadden gewild.”

Er knapte iets

“De rest van de vakantie ging al niet beter. Bianca wilde niets anders doen dan bij het zwembad liggen zonnen en tijdschriften lezen. Nu had ik met mijn ouders op dagtripjes kunnen gaan, maar als ik dat voorstelde, ging ze heel zielig doen dat ze dan helemaal alleen was. Kortom: mijn ouders en ik zaten ons noodgedwongen bij het zwembad te vervelen. Toen Bianca mijn moeder ook nog als een soort bediende commandeerde dat ze cola wilde, knapte er iets in mij. Ik sprong op en begon tegen mijn zusje te schreeuwen. Of ze niet een keer aan iemand anders kon denken dan aan zichzelf. Dat deze vakantie bedoeld was om het huwelijk van mijn ouders te vieren en niet om haar hoorde te draaien. En dat ze een verwend nest was dat alles voor iedereen verpestte. Bianca schrok er behoorlijk van en dat voelde eventjes heel goed. Maar wat ik niet verwacht had, was dat mijn ouders boos zouden worden. Op mij! Mijn vader, die nooit veel zegt, stond ook op en greep me streng bij mijn schouder. Hij vroeg of het misschien wat minder kon en zei dat ik met deze woedeaanval de sfeer aan het verpesten was. Mijn moeder was nog erger. Die zei op kille toon: ‘Je hebt Bianca nooit iets gegund, altijd voelde jij je achtergesteld. Mag ze ook eens van een welverdiende vakantie genieten?’ Ik zal hun blikken nooit meer vergeten: mijn vader verdrietig, mijn moeder woedend en mijn zusje… smalend. Ik heb mijn handdoek gepakt, ben naar de hotelkamer gelopen en heb bij de receptie de eerstvolgende vlucht naar huis laten boeken. Eenmaal thuis dacht ik dat ik snel wel wat van mijn ouders zou horen, dat ze hun excuses zouden aanbieden. Maar helaas wacht ik daar nu nog steeds op en het is nu twee jaar later… Toch heb ik er inmiddels vrede mee: geen contact betekent ook geen ergernissen en frustratie meer. Maar het doet me wel pijn dat ik voor mijn ouders opkwam en nu zelf de boeman ben.”

Lees ook: Carolien is jaloers op haar zus Annette: ‘Ze heeft alles’

Foto: Getty Images