Sandra: ‘Met 28 weken zwangerschap verliet hij me voor een ander’

Tekst: Joan Makenbach

14 april 2025

Sandra (34) is moeder van Christian (9 maanden). Ze voedt hem alleen op: de vader nam tijdens de zwangerschap de benen omdat hij een nieuwe liefde had. “Ik kon het niet geloven. Zette hij echt zijn ongeboren zoon bij het vuilnis en mij erbij?”

Sandra: “Het aankomende vaderschap vloog hem aan. Maakte Greg bang, onzeker en bezorgd. Hij kon niet meer functioneren, lag nachten wakker. Dit was zó niet het leven dat hij voor zichzelf had bedacht, zei hij. Greg wilde al nooit samenwonen, omdat hij zich moeilijk kon binden en erg gesteld was op zijn vrijheid. Maar hij wist nu ook niet of hij de zorg voor een kind aankon.
En zo had mijn ex nog wel tien redenen om plotseling uit het leven van mij en ons nog ongeboren kind te verdwijnen. Of liever gezegd: rotsmoezen. Hij had gewoon keihard een ander. Ik hoorde later dat hij vreemd was gegaan met een meid van de sportschool, tijdens mijn zwangerschap. Hij was daar vervolgens verliefd op geworden. Dat kan. Maar zeg dan niet dat je geen kind wil en dat je zo angstig bent voor de verantwoordelijkheid. Dat is een kulreden. Zeker omdat hij inmiddels een huis heeft gekocht met zijn nieuwe vriendin en het gerucht gaat dat ook zij inmiddels zwanger is van hem.”

Gemene roddel

“In ons dorp gaat rond dat ik Greg erin heb geluisd. Dat ik hem heb overgehaald tot een baby of stiekem de pil ben vergeten. Het erge is, die gemene roddel wordt hoogstwaarschijnlijk verspreid door zijn moeder. Eigenlijk de enige aan zijn kant met wie ik nog wel contact heb, ondanks haar steun aan haar zoon. Maar ik vind dat mijn zoon recht heeft op zijn andere familie.
Gregs moeder Sylvia is op zich een lieve oma voor Christian en past elke week een middagje op, maar
zij geeft mij wel de schuld van zijn bestaan. Zij blijft zeggen dat ik wist dat Greg vanwege zijn autisme niet om kon gaan met veranderingen en geen kinderen wilde en dat ik mijn zin heb doorgedrukt. Dat is grote onzin. Greg en ik waren al zes jaar samen, toen we op mijn verjaardag gezamenlijk de pil door het toilet spoelden. Het was zijn cadeau aan mij, zei hij lachend. Zeker na mijn dertigste begon mijn biologische klok steeds luider te tikken. Het klopt dat ik het onderwerp vaak op tafel gooide, maar ook Greg beweerde een kinderwens te hebben. Mijn broers hebben allemaal kinderen en hij was de allerliefste oom voor mijn neefjes en nichtjes.
Al vrij snel daarna was ik zwanger. We waren dolblij. Echt, alle twee, dat weet ik zeker. We namen kinderchampagne mee om het aan mijn ouders en broers te vertellen en aan zijn moeder Sylvia. Op de foto’s van dat moment en later van de genderrevealparty waarop we het geslacht van de baby bekendmaakten, zie je Greg stralen. Hij leek oprecht happy.
Dat we niet samenwoonden, vond ik geen punt. Ik heb zelf een kleine eengezinswoning, met twee slaapkamers en een zoldertje. Daar kon prima een kinderkamer in komen. Greg woonde een paar straten verderop in een eigen appartement. Hij zou gewoon meedoen met de opvoeding en regelmatig bij ons eten of slapen. Zijn eigen stek was meer een toevluchtsoord, omwille van zijn autisme. Als hij error in zijn hoofd had of het te druk vond, kon hij zich daar terugtrekken. Precies zoals hij nu ook al af en toe deed. Vaak na zijn werk of na het sporten, dan douchte hij ‘thuis’ en kwam daarna bij mij eten. Maar van de zeven dagen sliep hij er zes bij mij. Ik voorzag daarom geen problemen voor de toekomst. Op de dagen dat het hem te veel zou worden, kon ik altijd rekenen op steun en hulp van mijn ouders, schoonmoeder en vriendinnen, zo had ik bedacht. Niet wetende dat dat meer zou worden dan me lief is.”

Weekendtas mee

“Acht weken na onze grote genderrevealparty, inclusief blauwe ballonnen en taart, kwam Greg ineens op de proppen met zijn smoezen. Hij verscheen ’s middags al niet op de afspraak met de gynaecoloog in het ziekenhuis. Zonder afmelding of überhaupt een bericht. Dat was al gek. De avond ervoor had hij nog bevestigd dat hij erbij zou zijn. Ik nam aan dat er iets op zijn werk tussen was gekomen. Maar toen hij die dag verder niet meer reageerde op mijn appjes en belletjes, werd ik wel wat ongerust. Tegen acht uur ’s avonds kwam hij weer in de lucht. Hij stapte mijn voordeur binnen, gaf me een vluchtige kus en mompelde iets vaags over ‘te druk’.
Greg had een grote sporttas bij zich. Dat vond ik op zich al vreemd. Hij straalde niet uit dat hij me ging verrassen met een weekendje weg. Maar het werd pas echt gek toen hij allerlei persoonlijke items bij elkaar zocht en in de tas stopte. Zijn iPad, voetbalshirts, Switch, sokken en sneakers. Ik keek hem vragend aan: wat was hij van plan? Hield hij een grote schoonmaak of ging hij op reis? En toen kwam hij met zijn smoesjes op de proppen. Dat hij lang had nagedacht, met vrienden en familie had gesproken en ontdekt had dat hij echt niet met de druk van het vaderschap om kon gaan. Dat hij vanwege zijn autisme nu een tijd alleen moest gaan wonen en niet meer verder wilde met mij. Hij had er álle vertrouwen in dat ik een goede moeder zou zijn en het ook prima alleen kon doen. En zo nog meer onzin.”

Totale verwarring

“Ik was helemaal van slag. Wist niet of ik moest gaan gillen, huilen of boos worden. Maar ik deed niets. Stond als bevroren. Wat zei hij nou? Terwijl hij verder ging met spullen verzamelen, bestookte ik hem met vragen: wilde hij zijn bloedeigen kind niet meer? Zette hij zijn ongeboren zoon bij het vuilnis en mij erbij? Maar waaróm dan? Greg had weinig antwoorden. Liep als een malle trappen op en af en werd zelfs een beetje driftig. Ik moest maar snappen dat hij vanwege zijn stoornis nu geen kind in zijn leven kon hebben, noch een relatie. Hij keerde terug naar zijn woning. Als ik luiers of kleertjes nodig had voor het kind, moest ik zijn moeder maar inschakelen, zei hij. Zij zou het verder regelen.
Met die woorden verdween hij uit mijn leven en uit dat van onze zoon Christian. Mij in totale verwarring achterlatend. Na een keiharde
huilbui belde ik mijn ouders,
vriendinnen en collega’s. Iedereen reageerde hetzelfde: hoe kon dit nou? We leken zo’n gelukkig stel. Zelfs Gregs moeder, die ik ook
inlichtte, leek van slag. Sylvia zei lief dat zij mij nooit zou laten vallen en dat het haar kleinkind bleef. Ook beloofde ze met haar zoon te gaan praten. Maar toen ze dat had
gedaan, veranderde haar toon.
Ze stroomde over van medelijden met Greg. Hij had haar opgebiecht zich al weken niet in orde te voelen. De druk van mijn zwangerschap zorgde bij hem voor veel stress en paniek. Het was nu belangrijk dat hij rust kreeg, benadrukte Sylvia. Maar wáárvan hij dan zoveel stress had, kon ze niet vertellen. Volgens mij was ik degene die al 28 weken zijn kind droeg en vanwege mijn
diabetes constant onder controle stond bij mijn gynaecoloog en internist. Maar blijkbaar was Greg beklagenswaardig en moest ik me meer inleven in zijn situatie.”

Cold feet

“Onze breuk heb ik nooit aan zien komen. Iedereen heeft weleens
bonje, wij ook, maar ik kan me geen noemenswaardige ruzies herinneren. Soms waren er wat misverstanden of boze buien, maar dat kwam vaak door zijn autisme. Ik liet Greg een tijdje op zichzelf zijn en dan keerde hij altijd weer blij naar mij terug. In het begin dacht ik daarom: die komt nog wel terug. Hij heeft nu ‘koude voetjes’, dat schijnen wel meer aanstaande vaders te hebben, hij heeft gewoon tijd nodig. Dat voorspelden vrienden en familieleden van mij ook: hoe dichter bij de uitgerekende datum, hoe nieuwsgieriger hij naar zijn zoon zou zijn. Hij wilde vast bij de bevalling aanwezig zijn en zou vanzelf weer opduiken.
Maar dat deed hij niet. Hij belde en appte niet en ik kwam hem ook nooit meer tegen in het dorp. Sterker nog: ik reed regelmatig expres langs zijn appartement en zag zijn auto er nooit staan. Noch licht branden. Dat vond ik gek. Maar in een klein dorp blijft nooit iets geheim, dus na een tijdje bereikte ook mij het nieuws dat Greg ‘dikke verkering’ had met een meid die hij al kende van de sportschool. Dat was echt een gigantische klap. Kennelijk was hij al half bij haar ingetrokken ook.”

Succes-appje

“Bij de geplande keizersnede, noodzakelijk vanwege mijn diabetes, waren mijn moeder, lievelingsnicht en beste vriendin aanwezig. Greg ontbrak. Hij stuurde alleen een succes-appje en na de geboorte een duimpje op de foto van Christian, verder liet hij het afweten. Sylvia kwam wel naar het ziekenhuis met een enorm kraampakket met luiertaart en tassen met rompers en pakjes. Van oma en papa, stond op het kaartje. Maar ik geloof nooit dat Greg er iets mee te maken heeft gehad. Hoe hard het ook klinkt, ik denk dat zijn zoon hem niets interesseert.
Zelf ben ik stapeldol op mijn kind. Christian is met recht de allermooiste baby van de wereld. Hij maakt me elke dag zielsgelukkig met zijn lachjes. Ik vind het ook idioot dat Greg niet naar dit prachtkind wil omkijken. Snap daar nu driekwart jaar later nog altijd niets van. Eens per week breng ik Christian op vrijdag een paar uurtjes naar Gregs moeder. Dan kan ik naar de kapper of winkelen en heeft Sylvia ook de kans oma te zijn en een band met hem op te bouwen. Ze wil alleen nooit met mij over Greg praten. Dat maakt haar
onrustig, zegt ze. Ze heeft dan het gevoel dat ze partij voor mij moet trekken, tegen haar zoon, haar
enige kind. Dat hoeft helemaal niet, ik wil alleen weten waarom Greg
contact weigert met zijn eigen bloed.
Vooral omdat zijn argument van niet kunnen binden, geen stand meer houdt. Hij heeft met zijn nieuwe vriendin nota bene een woning
gekocht aan de rand van ons dorp. Dat lijkt me een aardige verbintenis, zeker als je iemand zo kort kent. Het is mij zelfs niet in een relatie van zes jaar gelukt.”

Nog een kind

“En hoogstwaarschijnlijk komt er nog een kind ook. Dat zijn vriendin zwanger is, is nog een gerucht. Een kennis wiens zus verloskundige is, vertelde me dat. Sylvia ontkent het aan alle kanten. Maar ze zei laatst wel iets twijfelachtigs. Ze stelde
dat ze in de toekomst misschien niet meer op vrijdagmiddag kan oppassen, omdat ze dan ‘een andere verplichting’ heeft. Sowieso raar, want oppassen op Christian mag nooit als plicht voelen, maar ik dacht meteen aan een eventueel nieuw kleinkind. Ik hoop echt dat het gerucht niet waar is, want dat zou pas echt vreselijk zijn. Dat voor Greg de zoon die hij met mij heeft niet bestaat, maar dat hij straks wel een ander kind omarmt. Dat is niet alleen ontzettend kwetsend voor mij, maar vooral voor Christian. Hoe moet ik hem dit ooit uitleggen?”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.