Rebecca: ‘Mijn ouders willen me niet meer zien nu ik niet meer naar de kerk ga’

21 augustus 2020

Sommige dingen houd je liever voor jezelf. Uit schaamte bijvoorbeeld, of omdat het iemand kan schaden. Toch komt soms zo’n geheim uit. Lezeressen vertellen het geheim dat zij niet langer voor zich wilden houden, waaronder Rebecca.

Rebecca (21): “Ik wist dat ik het moest gaan zeggen, maar ik wist niet hoe. Mijn ouders zouden het niet begrijpen, dat wist ik vrij zeker. Maar ik kon ook niet langer liegen, niet langer doen alsof ik iemand was die ik niet ben. Mijn vader haalde me van het station, thuis zat mijn moeder klaar met de thee. Toen heb ik het meteen maar gezegd: ‘Pap, mam, ik ga niet meer naar de kerk. Ik voel me er niet thuis.’ Zoals verwacht werd dat me niet in dank afgenomen, anderhalf uur later zat ik weer in de trein naar Maastricht.”

Verhuizen

“Ik ben opgegroeid in een streng gereformeerd gezin op het Zeeuwse platteland en eigenlijk stelde ik nooit vragen bij mijn opvoeding. Als zesde in een gezin met zeven kinderen weet je misschien ook niet beter dan dat dingen gewoon zijn zoals ze zijn. Maar toen verhuisde ik voor mijn studie geneeskunde naar de andere kant van het land. Zo ver weg, dat ik niet meer wekelijks naar huis kon.”

Lees ook: Saskia heeft al vier jaar geen contact met haar moeder

Waarom eigenlijk?

“Natuurlijk sloot ik me aan bij een plaatselijke kerkgemeenschap en ging ik het eerste jaar trouw zondags tweemaal naar de dienst en doordeweeks naar bijeenkomsten van de gemeente, maar na een paar maanden begon ik mezelf vragen te stellen. Waarom ging ik eigenlijk? Geloofde ik, met mijn wetenschappelijke studie, eigenlijk wel in het scheppingsverhaal? En als ik dat dan niet geloof, geloof ik de rest dan wel? Ik twijfelde en nam afstand van de kerk.”

Eindelijk opbloeien

“Wat voelde ik me bevrijd! Ik bloeide op. Mijn ouders vertelde ik niets, als we belden, hield ik het gesprek oppervlakkig en zij vroegen niet door. Maar het liegen vrat aan me, ik wilde het ze vertellen, ook al wist ik dat ze het waarschijnlijk niet zouden begrijpen. En die inschatting klopte dus. Mijn moeder huilde, mijn vader zei een halfuur niets. Daarna zei hij dat als ik in zonde wilde leven, dat ik dat dan maar zonder hen moest doen. Sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken, nu acht maanden geleden. Ik heb ze een aantal keer een kaartje gestuurd, de laatste kwam ongeopend terug. Het doet me verdriet, maar ik kan gewoon niet iemand zijn die ik niet ben. Zelfs niet voor mijn ouders.”

Lees ook: Noor: ‘Onze liefde was verboden, toch zijn we al twaalf jaar samen’

Foto: Getty Images