Lisette: ‘Met mijn nieuwe figuur straal ik in mijn droomtrouwjurk’

23 september 2019

Lisette (27) kwam na het verlies van haar moeder veel aan, tot ze 133 kilo woog. Pas nadat haar vriend aangaf dat ze er misschien iets aan moest doen, ging de knop om en viel ze 66 kilo af.

Lisette (27) kwam na het verlies van haar moeder veel aan, tot ze 133 kilo woog. Pas nadat haar vriend aangaf dat ze er misschien iets aan moest doen, ging de knop om en viel ze 66 kilo af. “Eerst was ik boos, maar ik besefte ook dat dit het moment was om af te vallen.”

Lisette: “Als kind was ik al stevig. Ik had een lekker bol koppie, zeg maar. Gelukkig hield mijn moeder mij een beetje in de gaten. ‘Zou je dat wel eten? Je hebt nu toch wel genoeg gehad?’ zei ze weleens. Ik beschouwde haar als mijn externe geweten. Mijn twee broertjes waren net zo stevig als ik. Maar toen zij in de puberteit een groeispurt maakten, gingen ze veel sporten en was het wel een beetje klaar. Bij mij niet. Ik werd alleen maar zwaarder. Maar ik at dan ook graag iets lekkers.”

Moeder overleden

“Het werd 2009. Ik was net zeventien toen mijn moeder last kreeg van buikpijn. Ze ging naar de huisarts en al snel werd ontdekt dat ze darmkanker had. Het was meteen duidelijk dat het ernstig was, maar ik had dat niet in de gaten. Ook al zei ze een keer: ‘Ik hoop dat ik er over tien jaar nog ben.’ Ik dacht nog: hoezo, we gaan toch voor genezing? Maar dat was dus al meteen geen optie meer. Mijn moeder was al bijna een jaar ziek toen ik mijn vriend leerde kennen. Een vriendin had gevraagd of ik zin had om mee te doen aan een voetbaltoernooi op een camping tien kilometer verderop. De ouders van Sander hadden daar een seizoensplek. Zo leerde ik hem kennen. Hij is daarna bij mij thuis geweest, we gingen een film kijken. Sander heeft mijn moeder dus wel nog gezien. Maar ik was een puber, het was nog pril, dan wil je niet dat je ouders daar in het begin veel van meekrijgen. Achteraf vind ik dat jammer. Sander heeft mijn moeder maar twee keer gezien. Ze overleed een week na mijn achttiende verjaardag, drie weken nadat Sander en ik elkaar hadden ontmoet. Hij heeft niet gezien hoe ons gezin was voordat mijn moeder ziek werd. Ik had zo’n leuke moeder, ze was de spil in ons gezin. Ze was altijd druk bezig, ze organiseerde leuke dingen en uitjes voor ons, we gingen overal heen. Ze werkte twee dagen in de week, de rest van de tijd was ze bij ons. Nadat ze overleed, werd het bij ons thuis een beetje een mannenhuishouden, met mijn twee broertjes en mijn vader.”

Lees ook: Wauw! Marije (21) is 32 kilo afgevallen: zó ziet ze er nu uit

Veranderend eetpatroon

“Het was een heftige, verdrietige periode. In het jaar voordat mijn moeder ziek werd, was ik blijven zitten op de middelbare school. Achteraf was dat fijn, zo hoefde ik minder aan school te doen toen ze ziek werd. In het jaar nadat ze overleed, zat ik ook nog op school. Ik hoefde niet te reizen om te studeren of op kamers te gaan, maar woonde lekker thuis bij mijn vader en broertjes. Sander en ik leerden elkaar beter kennen, dus ik kwam ook vaker bij zijn familie thuis. Mijn vriend is lang en dun en kan alles eten wat hij wil. Dat geldt eigenlijk voor mijn hele schoonfamilie. Ze aten daar bijvoorbeeld best vaak patat, boden me cola aan en als ik drie koekjes wilde, was dat prima. Van mijn moeder mocht ik er altijd maar één, maar nu was mijn externe geweten er niet meer, er was geen moeder die zei: ‘Zou je dat wel eten?’ De kilo’s vlogen eraan. Het lag natuurlijk aan mezelf dat mijn eetpatroon veranderde. In mijn schoonfamilie kunnen ze alles eten, maar ze houden wel een keer op. Ik deed mee met wat zij aten, plús nog een beetje extra. Dat gaat natuurlijk niet. Toen ik ging studeren en op kamers ging, was er helemaal geen controle meer.

Steeds langzamer

“Hoeveel ik precies aankwam, hield ik niet bij. Ik had geen weegschaal. Toen ik me ging aanmelden voor het bloeddonorschap, werd ik gewogen. Ik woog 130 kilo. Ik wilde ook stamceldonor worden, maar dat kon niet vanwege mijn gewicht. Niet dat dat meteen iets veranderde. Ik ben daarna nog wel een kilo of drie zwaarder geweest, denk ik. Veel last had ik er niet van. Wel merkte ik tijdens het voetballen dat ik langzamer werd. Ik wilde ooit wel afvallen, maar ik dacht steeds: het komt wel. Ik was niet klaar om er iets aan te doen, ik was druk met mijn studie en had geen rust en regelmaat.”

Ook interessant: Afvallen lukt niet (meer): dit is de reden volgens een deskundige

Dit was het moment

“De ommekeer kwam twee jaar geleden. Sander en ik woonden inmiddels samen. We zaten ’s avonds samen op de bank tv te kijken, toen hij zei dat we het er toch een keer over moesten hebben. ‘Misschien moet je er iets aan gaan doen,’ zei hij. ‘Mij maakt het niet uit, maar voor je gezondheid is het beter.’ Hij zei het niet op een vervelende manier. Maar ik vond dat natuurlijk niet leuk, zoiets wil je niet horen van je vriend. Toch veranderde dat alles. Niet meteen, hoor. Ik was eerst boos, maar na een paar dagen besefte ik dat dit het moment was om af te vallen. We hadden een appartement, ik had een baan als mondhygiëniste en was inmiddels gewend aan mijn werk. Ik had de rust in mijn hoofd die ervoor nodig was om af te vallen. Sander en ik dronken elke avond cola en aten chips. Daar ben ik als eerste mee gestopt. Sander zei dat hij er best ook mee wilde stoppen als ik dat wilde. Maar ik dacht: ik moet het toch zelf doen. Ik kan moeilijk tegen iedereen zeggen dat ze niks meer mogen eten omdat ik aan het afvallen ben.

Snel afvallen

“Het lijnen deed ik zelf, ik had geen dieetcoach. In het begin prutste ik maar wat aan. Recepten googlede ik bij elkaar. Door alleen die frisdrank te laten staan en geen chips en koek meer te eten, scheelde dat in het begin al enorm. Daarna stopte ik met koken uit pakjes en zakjes, ging ik meer verse groenten en fruit eten en at ik gezondere tussendoortjes. Ik ontwikkelde me erin. In het begin wilde ik niet weten hoe zwaar ik was. Ik stond pas bij mijn vader op de weegschaal nadat ik al was afgevallen. Toen woog ik 126. Dat motiveerde me om door te gaan. Ik had tegen niemand gezegd dat ik ermee bezig was, alleen mijn vriend wist ervan. Ik bleef eens per vier weken op mijn vaders weegschaal staan. Dat was leuk, dan is er natuurlijk steeds ineens best veel af. Op mijn werk vroeg ineens iemand of ik was afgevallen. Toen was ik al tien kilo kwijt. Dat stimuleerde me nog meer.”

Verslavend

“Maar toen brak de zomerstop van de voetbal aan en waren er opeens geen trainingen meer. Ik bedacht dat ik misschien moest gaan hardlopen. Mijn doel was om vijf kilometer te kunnen rennen. Dat lukte goed. In januari 2018 deed ik mee aan een wedstrijd van vijf kilometer en bij de finish was ik nog helemaal niet moe. Opeens had ik de smaak te pakken. Tien kilometer leek me ook leuk, en toen dat lukte, deed ik een halve marathon. Ik had inmiddels mijn streefgewicht bereikt en woog 67 kilo. Ik was zo trots op mezelf dat het me was gelukt! Helaas voelde ik me na een tijdje niet fit. Toen ik weer bloed wilde doneren, bleek ik bloedarmoede te hebben. Daarom mocht ik een tijdje niet sporten. Toen merkte ik pas hoe verslavend dat sporten was geworden, ik werd er helemaal chagrijnig van dat het niet meer mocht. Ik kwam ook weer wat aan. Gelukkig ging het later beter met mijn gezondheid.”

Helemaal hyper

“Vorig jaar gingen Sander en ik op vakantie naar Amerika. Daar wilden we al lang heen, en nu kwam het er eindelijk van. Superleuk, drie weken met de camper. In de eerste week deden we een prachtige klim naar de top van een waterval in Yosemite National Park. Er was ook een vriendin mee. Op een mooi uitzichtpunt in de bergen zei Sander dat hij met mij op de foto wilde. Dat vond ik raar: hij wil nóóit op de foto. Hij gaf zijn telefoon aan onze vriendin, en opeens ging hij voor mij op één knie. Ik dacht: wat gebeurt hier? Ik had het niet aan zien komen, ik dacht dat het nog wel even zou duren. Hij werd emotioneel, zelf had ik kippenvel en ik werd helemaal hyper. Sander had een ring mee, dus hij had er echt over nagedacht.”

Droomtrouwjurk

“Eind september gaan we trouwen. Toen ik mijn trouwjurk ging uitzoeken, twijfelde ik wie ik mee zou vragen: normaal gesproken vraag je natuurlijk je moeder mee. Uiteindelijk heb ik mijn vader en schoonmoeder meegevraagd, drie van mijn beste vriendinnen, en mijn tante, de zus van mijn moeder. Ik had van tevoren bedacht wat voor jurk ik ongeveer wilde, maar ik wist ook dat ik mijn jurk aan moest zien. Ik was zo veel afgevallen dat ik niet meer wist wat goed zou staan met mijn nieuwe figuur. De jurk die het is geworden, is toch die droomtrouwjurk die ik in mijn hoofd had. Ik voelde me er zo bijzonder in. Ze zeggen dat je het weet als je ‘m aan hebt, en dat was ook zo. Ik vond het jammer dat ik ‘m weer uit moest doen.

Het was een geweldige dag. Ik dacht van tevoren dat ik verdrietig zou worden zonder mijn moeder. Natuurlijk heb ik me afgevraagd wat ze van mijn jurk zou hebben gevonden. Maar er was zo veel positieve energie, dat het erg meeviel. Het was wel fijn dat mijn tante mee was. Via haar was mijn moeder er toch een beetje bij. Ik heb ontzettend veel zin in onze bruiloft. Ik kan niet wachten tot ik met mijn nieuwe figuur kan stralen in de mooie jurk die ik heb uitgezocht.”

Dé jurk

Zoals beloofd, delen we hieronder een paar foto’s van Lisette in haar prachtige droomtrouwjurk. Ze laat ons weten dat het een geweldige dag was.

Tekst: Ella Mae Wester. Foto’s: Ruud Hoornstra, Sara Muis (trouwfoto’s). Visagie: Wilma Scholte.