4 lezeressen over hun terugpak-acties: ‘Ik hoopte dat zijn vrouw de bos zou aannemen’

11 oktober 2023

Iemand doet je onrecht aan en opeens knapt er iets. Je bloed begint te koken van woede, het wordt zwart voor je ogen en je wilt nog maar één ding: wraak. Vier lezeressen vertellen over hun terugpak-acties. Waar ze overigens geen spijt van hebben…

Sophie zette haar vreemdgaande vriend voor schut

Sophie (65): “Eigenlijk vind ik mezelf helemaal geen wraakzuchtig type, maar als iemand me héél erg kwetst, wil ik niets anders dan hetzelfde terugdoen. Dat is me drie keer in mijn leven gebeurd. De eerste keer was in mijn twintiger jaren, nadat ik erachter kwam dat mijn toenmalige vriend was vreemdgegaan op vakantie. In een vlaag van woede heb ik toen alle knopen van zijn overhemden en broeken geknipt en de kleding in vuilniszakken voor zijn deur gezet. Met een briefje erbij dat als hij zo graag wilde naaien, hij nu zijn gang kon gaan. Ik heb nog een bos rozen en andere spijtbetuigingen van hem gehad, maar voor mij was het klaar. Het vertrouwen was weg.
Een aantal jaar later ontmoette ik een leuke man in een chatbox. We spraken af en het klikte meteen. Het was een ontzettend lieve, charmante, grappige man en ik werd in korte tijd enorm gek op hem. Wat hij er niet bij had verteld, was dat hij al getrouwd was… Toen ik dat ontdekte, heb ik een bos bloemen besteld en die naar zijn huis gestuurd. Op het kaartje: ‘Bedankt voor alle hete nachten’. Ik hoopte dat zijn vrouw die bos zou aannemen. Grote kans dat dat ook is gebeurd, want ik heb nooit meer iets van hem gehoord. Achteraf gezien heb ik wel een beetje spijt dat ik dat arme mens erin betrokken heb, maar ik vond dat zij het ook verdiende om te weten dat haar man haar bedroog.
De derde keer dat ik werd bedrogen was in een lange relatie, door de man met wie ik samenwoonde. Ik voelde diepe liefde voor hem en zag ons echt samen oud worden, maar de laatste maanden nam hij meer afstand. Hij bracht steeds vaker tijd door in zijn eigen huis, dat hij al die tijd had aangehouden. En toen kwam een vriendin opeens zijn foto tegen op een datingsite! Ik hoopte nog dat iemand gewoon zijn foto had gebruikt, maar er was maar één manier om daarachter te komen: zelf een nepprofiel aanmaken en met hem in contact komen. Hij trapte vol in mijn valstrik en bleek ook niet vies van een beetje hitsige chatgesprekken. Ik besloot hem nog wat verder te treiteren en vertelde hem dat ik het héél spannend vond als hij, speciaal voor onze eerste date, een rood damesslipje zou dragen. Nou, dat wilde hij wel doen…
Op de afgesproken tijd stond ik natuurlijk niet op de afgesproken plek. Hij wel, want hij stuurde me een sms met de vraag waar ik bleef. Ik verkneukelde me bij het idee dat hij daar tussen al die mensen stond, in zijn rode damesslipje. Uiteindelijk heb ik mezelf natuurlijk kenbaar gemaakt. De breuk die daarna volgde was heel pijnlijk, maar mijn wraakactie heeft me wel geholpen om het beter te verwerken.
Gelukkig hebben die drie foute kerels mijn geloof in de liefde niet verpest, want daarna heb ik de échte liefde van mijn leven gevonden. Inmiddels is hij helaas overleden, maar voor zo ver ik weet is hij me altijd trouw geweest.”

Dionne liet haar wildplassende vriendin onverzorgd op tv verschijnen

Dionne (33): “Gwen ik en waren beste vriendinnen vanaf de middelbare school. We deden alles samen en vertelden elkaar al onze geheimen, maar af en toe kon het ook botsen. Soms had ik het gevoel dat ze een beetje over me heen liep, en ik was er toen nog niet zo goed in om voor mezelf op te komen. Op een avond was zij wezen stappen met een andere vriendin en aangezien ik vlakbij de stad woonde, was ze ’s nachts stomdronken naar mijn huis gekomen omdat ze nodig naar de wc moest. Ik sliep al en hoorde de bel niet.
De volgende ochtend zag ik dat ze me een filmpje had gestuurd waarop te zien was dat ze naast mijn voordeur aan het plassen was. Zij vond dat blijkbaar grappig, maar ik vond het echt ontzettend smerig. Zoiets doe je toch niet? De geur bleef ook heel lang hangen. Ik heb haar boos opgebeld, maar tot mijn verbazing wuifde ze het gewoon weg. ‘Had je maar open moeten doen’, was haar enige respons. ‘Wacht maar, ik ga je terugpakken’, zei ik. Daar was ze een tijdje best onrustig door, want ze wist dat ik het meende. Alleen niet hoe en wanneer.
Dat moment kwam uiteindelijk ruim een halfjaar later. Op tv had ik een oproep voorbij zien komen voor het tv-programma Hoe zal ik het zeggen?. Daarin brengt Jamai Loman op een aparte manier boodschappen over. Gwen kon in die tijd over niks anders praten dan haar nieuwe vriend, waar ik stiekem best gek van werd. Niet dat dat me héél erg stoorde, maar het bleek voldoende om mee te mogen doen aan het programma.
Ze zouden onverwachts bij haar aanbellen en dát was mijn doel. Het ging precies zoals ik had gehoopt: mijn vriendin deed open in haar kloffie, zonder beha, zonder make-up en met ongekamde haren. Ik wist dat dat haar pijnpunt was, want ze zag er normaal altijd tiptop verzorgd uit.
Nadat de cameraploeg weg was, belde ze me meteen op. Ze was woest dat ik ervoor had gezorgd dat ze in haar oude kloffie op tv kwam. Zo boos zelfs, dat ze me een tijdje niet meer wilde zien. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat zij er de humor wel van zou inzien en dat we samen konden concluderen dat we nu quitte stonden. Zelf had ik zo’n wraakactie wel kunnen waarderen. Het is later wel weer goed gekomen, maar inmiddels spreken we elkaar niet meer. Dat heeft andere redenen; ik denk dat de eerste bommetjes onder onze vriendschap al jaren geleden zijn geplant.
Spijt van mijn actie heb ik niet. Ik vind nog steeds dat ze het verdiend had en als ik het filmpje van de uitzending terugkijk, lig ik elke keer wéér onder de tafel van het lachen.”

Wennie zette een valstrik op voor haar nepzoon

Wennie (59): “Het begon met een appje van iemand die zich voordeed als mijn kind en vroeg of ik kon helpen met het betalen van een paar facturen. Het klassieke verhaal, ik weet het, maar toch trapte ik erin. Mijn zoon was net voor zichzelf begonnen, dus het verbaasde me niet dat hij geldproblemen had. Ik had hem wel vaker geholpen. Hij zei dat hij niet met zijn eigen telefoon appte maar met die van een collega en ook dat kwam geloofwaardig over. Achteraf heel dom, maar ik heb zonder het rekeningnummer te checken duizend euro overgemaakt. Toen hij daarna om meer geld vroeg, kreeg ik in de gaten dat het geen zuivere koffie was. Ik was blind van woede! Mijn eerste reactie was: ‘Ik pak je’. Hij had écht de verkeerde opgelicht, want ik zou niet rusten voor ik hem had gevonden.Poeslief heb ik hem aan de praat gehouden, zodat hij zou denken dat ik nog steeds geloofde dat hij mijn zoon was. Ik zei dat ik een envelop met 2000 euro in de schuur zou leggen voor hem. Vervolgens ben ik daar gaan staan met een koekenpan en een schroevendraaier om hem op te wachten. Mijn buurman, die ik intussen had ingelicht, vond dat geen goed idee en stelde voor om samen aan zijn keukentafel te wachten. Daar hadden we goed zicht op de tuin.
Niemand geloofde dat hij echt zou komen, maar hij kwam wél. Op het moment dat hij zijn hand op de deurklink legde, rende mijn buurman eropaf en vatte hem in zijn kraag. Achteraf gezien hadden we tien seconden langer moeten wachten, want hij ontkende in alle toonaarden dat hij de schuur binnen wilde gaan. Toen hij wilde weglopen, ben ik er zonder na te denken voor gesprongen. Hij was groot en sterk, ik maar een klein konijntje. Maar mijn woede won het van mijn angst. Blijkbaar schrok hij zó van me dat hij zich niet meer verroerde. Al snel was de politie er en die nam hem mee.
Missie geslaagd, dacht ik, maar drie dagen later werd hij weer vrijgelaten en ik kon nog steeds fluiten naar mijn geld. Volgens de politie was er onvoldoende bewijs om hem aan de oplichting te linken, waarschijnlijk omdat er een veel grotere organisatie achter zit. Ik mocht ook zijn naam niet weten. Híj́ werd beschermd, ik niet. De eerste dagen was ik daarom best bang. Ik werd steeds gebeld door onbekende nummers en als ik opnam, werd er niets gezegd. Het voelde als een stille bedreiging. Ik sliep met een honkbalknuppel naast mijn bed. ‘Waarom waag je je leven om een oplichter te pakken?’, vroegen veel mensen. Mijn zoon was heel boos op me en ook de politie verklaarde me voor gek. Voor hetzelfde geld had ik een mes tussen mijn ribben gehad, zeiden ze. Toch heb ik nooit spijt gehad. Sterker nog: ik zou het morgen wéér doen.”

Ingrid zette pochende kakmadam op haar nummer

Ingrid (41): “Mijn oudste zoon zit op een school met veel kinderen uit de rijke wijk van ons dorp. Dat leverde van het begin af aan veel frustratie op bij mij, want wij hebben het niet zo breed. Niet dat we arm zijn, maar mijn 11-jarige heeft geen iPhone, rijdt niet op een Fatbike en draagt geen dure merkkleding. De meeste ouders uit de klas houden rekening met de onderlinge verschillen en maken het niet te gek, maar één moeder in het bijzonder lijkt juist altijd te willen pochen met haar luxeleven. Of ze heeft gewoon geen flauw benul dat niet iedereen alles zomaar kan kopen. Met Sinterklaas ben ik bijvoorbeeld dagen bezig geweest om samen met mijn zoon een surprise in elkaar te knutselen. Ik was best trots op het resultaat, maar het zoontje van die ene moeder stal natuurlijk weer de show met een fantastisch kunstwerk – dat overduidelijk was besteld bij zo’n online surprisebedrijfje. Tot overmaat van ramp zijn onze zoontjes rond dezelfde datum jarig, waardoor ik elk jaar de druk voel om een heel cool partijtje te regelen dat niet onderdoet voor dat van zijn klasgenootje. Ik ben dan weken bezig met het bedenken van spannende speurtochten en andere activiteiten die niet al te duur zijn, terwijl zij gewoon een kant-en-klaar-pakket boekt met bijvoorbeeld karten en McDonalds. En hoewel de kinderen onze feestjes ook leuk vinden, voelt het toch elke keer weer alsof het een wedstrijd is. Een wedstrijd die zij automatisch wint.
Dit jaar kreeg ik de kans om wraak te nemen. Ze appte me namelijk met de vraag wat ik van plan was te gaan trakteren, zodat we niet hetzelfde zouden meebrengen. Alleen dat idee al was vrij ridicuul, want ik maak mijn traktaties altijd zelf en zij bestelt ze ieder jaar. Ik vroeg haar of ze de mail had gezien over het vernieuwde gezonde-traktatie-beleid en stuurde een screenshot mee. Dat screenshot had ik kort daarvoor van mijn zus gehad en ging helemaal niet over onze school. Maar mijn vermoeden dat ze het niet zou checken, bleek te kloppen. Op de maandag dat onze zoontjes zouden trakteren, kwam madam aan met bekertjes verse fruitcocktail. Het zag er qua design natuurlijk fantastisch uit: er was duidelijk weer veel geld aan besteed. Ondertussen had ik mezelf er makkelijk vanaf gemaakt met een doos mini-magnums. Het was een warme dag, dus alle kinderen stoven meteen op de ijsjes af. De fruitcocktails bleven grotendeels onaangeroerd staan, vertelde mijn zoon.
Die moeder heeft me later nog een app gestuurd hoe het nu zat met die gezonde traktaties en ik heb toen maar gezegd dat ik helaas door alle drukte dingen door elkaar had gehaald. Ik denk dat ze wel vermoedde dat er opzet in het spel was, maar dat was het me waard. Het klinkt misschien heel kinderachtig, want uiteindelijk was het voor dat jongetje vast helemaal niet leuk dat iedereen zijn neus ophaalde voor zijn traktatie. Maar ik heb enorm genoten van dat ene moment dat mijn kind even mocht shinen.”

Tekst: Marion van Es
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.