14 lezeressen over hun hilarische viervoeter: ‘Hij haalde zelfs de lokale krant’

Tekst: Hester Zitvast

7 mei 2025

Ze bieden troost, liefde, warmte en… totale chaos. Met dieren in huis is het in ieder geval nooit saai en valt er genoeg te lachen. “Het was net een tekenfilm, met al die mensen die voor Sammie wegdoken.”

‘Daar lag Jack, in het water’

Mariëlle (48): “Mijn man Sander en ik waren met onze twee husky’s aan het wandelen. We  kwamen bij een trekpont, die we om de beurt zouden nemen, allebei met een hond. Ik had Jack aan de lijn, die nogal ongeduldig was Hij dacht snel naar zijn broer Moon te komen door over het kroos te lopen. Dat pakte anders uit dan gedacht. Daar lag Jack, in het water. Wij hebben heel hard gelachen om de vragende blikken van beide honden.”

‘Te laat realiseerde ik me: Snertje heeft geen witte voetjes…’

Eva (46): “In 2022 kwam Snertje, onze cyperse kat, niet meer thuis. We hingen flyers op, lieten een advertentie in het lokale sufferdje plaatsen en zetten een bericht op Facebook. Iemand liet ons weten dat er net een kat was aangereden die op onze Snert leek. Ik erheen, overmand door verdriet: door mijn tranen heen herkende ik inderdaad onze kat. Ik legde hem in een bananendoos en het viel me op dat ie vlooien had. Snertje had nooit vlooien… We organiseerden een afscheid in de tuin van mijn ouders. Mijn vader timmerde een kruis. We schreven zijn naam erop en we plukten hortensiatakken voor op het graf. Enkele dagen later kregen we een berichtje: ‘De kat die jullie hebben begraven, zou ook wel eens van onze buren kunnen zijn.’ Ik liet haar de foto’s zien van de kat die wij hadden begraven en pas toen realiseerde ik me dat Snert helemaal geen witte voetjes had! De rechtmatige eigenaren wilden de kat in hun eigen tuin begraven. Ook dat nog. Twee maanden later vonden we Snertje, tien meter bij ons huis vandaan achter een muurtje, in verre staat van ontbinding. Hartstikke verdrietig natuurlijk, maar nog steeds kunnen we gieren om dit bizarre verhaal.”

‘Toen bleek de poes nog zwanger ook’

Anneke (48): “Jaren geleden kocht ik een poes via Marktplaats. Ik had net een relatie met Rob en Rob had een hekel aan katten. Hij baalde van mijn aankoop. Na een week viel het mij op dat Mimi best een dikke buik had gekregen. Bij de dierenarts bleek uit een echo dat ze zwanger was. Ook dat moest ik dus aan Rob opbiechten. De poes stond op het punt van bevallen en ik zou een week later lekker met mijn vriendinnen op vakantie naar Egypte gaan. Toen ik richting Schiphol vertrok, lag alles klaar voor de bevalling en moest hij klaarstaan om mogelijk te assisteren. Ik zie nog steeds het ongeloof en de paniek in zijn ogen toen ik hem het nagelschaartje liet zien, waarmee hij eventueel de navelstrengen zou moeten doorknippen. Uiteindelijk beviel Mimi na mijn vakantie. De poes in kwestie is inmiddels overleden, maar we hebben nog steeds een van haar kittens in huis. En wie is daar het gekste mee? Mijn vriend Rob!”

‘De dierenarts noemt hem een ‘Million Dollar Bunny’’

Jessica (27): “Onze buren hebben konijnen in de tuin lopen, dat leek ze wel leuk. Een van die konijnen zat ineens in onze paardenstallen. We belden de buurvrouw, die het konijntje weer op kwam halen. Een dag later zat ’ie er weer, in dezelfde stal. Hij had weer de hele weg afgelegd over de dijk naar ons huis. Blijkbaar wilde dit konijntje bij ons wonen en wij vonden dat geen probleem. Het diertje is in korte tijd zo gehecht aan ons geraakt, dat hij komt als je ’m roept en vrij rondloopt als we er zijn. Op een dag bleek hij z’n pootje te hebben gebroken, op meerdere plekken. De dierenarts adviseerde euthanasie; een operatie zou vrij kostbaar zijn. Maar als er ook maar een beetje kans op een goed leven was, wilden wij dat Beau’tje – zoals we hem genoemd hadden – bleef leven. Dus tegenwoordig huppelt hij met drie pootjes achter ons aan. Een ‘Million Dollar Bunny’ noemt de dierenarts ’m. Voor ons is hij ‘one in a million’!”

‘We stonden zelfs samen in Vriendin’

Mariëlle (55): “Ik kreeg een oproepje doorgestuurd dat er voor een fotoshoot mensen werden gezocht die op hun huisdier leken. Wij hadden sinds een paar maanden onze Australische doodle Boaz die net als ik rossige krullen heeft. Ik stuurde een foto op en verwachtte er niets van, maar niet veel later kreeg ik een reactie. De redactie vroeg ons te komen naar de fotostudio! Ik vond het spannend, want ik wist niet hoe Boaz zich zou gedragen, maar hij deed het hartstikke goed. Zo goed zelfs dat we later zelfs nog door een modebedrijf zijn gevraagd samen model te staan. Ik heb veel leuke reacties op de publicatie gekregen. Zelfs een jaar later nog, toen iemand ons was tegengekomen in een oude editie van Vriendin in de leesmap. Boaz heeft er inmiddels een vriendin bij: mini doodle Bella woont sinds vorig jaar ook bij ons. Zij is ook rossig, maar heeft wat witte vlekken.”

‘Toen heeft hij zelf maar een kijkgaatje gecreëerd’

Demi: “Onze hond Taco is nogal nieuwsgierig; zodra hij buiten wat hoort, vliegt hij bijna door het raam. Sinds we onze drieling hebben gekregen, doen we de jaloezieën dicht, in de hoop dat Taco minder zou blaffen. Daar was hij het niet mee eens. Hij heeft twee latjes kapotgemaakt, waardoor hij nu zijn eigen kijkgaatje heeft gecreëerd.”

‘Ze hebben een gekke driehoeksverhouding’

Caroline (54): “Wij hebben twee labradors thuis en een teckel, Sjaak. Sjaak domineert op zijn manier de andere twee honden. Hij is heel verzorgend; hij likt ze helemaal af. En hij houdt ze goed in de gaten. Met onze blonde labrador heeft ie een haat-liefdeverhouding. Het is een heel gekke driehoeksverhouding. Onze andere labrador is doof en dement. Als ik met het hele spul naar buiten wil, staan die blonde en de teckel meteen te stuiteren bij de deur, maar we missen er dan altijd een. ‘Ga jij Baron eens wakker maken. Hij moet ook mee!’ zeg ik dan tegen de teckel. Hij snapt dan precies wat ik bedoel en rent naar onze oude hond. Dan maakt hij hem wakker door bijvoorbeeld even op hem te springen. Ik blijf dat iedere keer zó grappig vinden!”

‘In paniek appte ik een vriend: bel snel de politie!’

Loes (36): “Het gebeurde zes jaar geleden, midden in de nacht. Mijn man was voor zijn werk in het buitenland en ik was alleen thuis met onze peuter en onze pup. Mijn zoontje sliep, de pup zat in z’n bench en ik lag in bed toen ik ineens iemand in huis hoorde lopen. Ik vond het doodeng en kroop onder de deken, waar ik een goede vriend appte. Bel snel de politie, er is iemand in mijn huis. En ze hebben de hond omgelegd, die hoor ik niet, stuurde ik. Daarna appte ik de buurvouw dat ze de politie mijn sleutel moest geven; ik had liever niet dat ze de deur in zouden trappen. In doodsangst heb ik liggen wachten. Naar mijn zoontje durfde ik niet, want dan zou ik de overloop op moeten en daar hoorde ik het geluid, dus dat zouden we allebei niet overleven. Eindelijk kwam de politie binnen. Echt klassiek, met een zaklamp schijnend en ‘RUIMTE VRIJ’ roepend. Vervolgens hoorde ik een agent hard lachen. Hij werd vrolijk begroet door onze pup die uit zijn bench was gebroken en het hele huis overhoop had gehaald. We kunnen hier nog steeds keihard om lachen. Hoe de hond uit zijn bench is gekomen, is ons nog steeds een raadsel. Het deurtje zat nog net zo mooi dicht; we hadden ’m beter Houdini kunnen noemen.”

‘Snuf had alleen wel een gezellige nacht gehad…’

Katya (45): “Snuf, het konijn dat wij al jaren alleen hadden, was op een nacht ontsnapt. We hadden het tuinpoortje open laten staan. Maar we vonden haar weer terug, dus eind goed, al goed. Snuf had alleen een wel heel gezellige nacht gehad. Enkele weken later beviel ze, uitgerekend op Paaszondag, van vier enorme babykonijnen. De grap: ‘Ze is die nacht vast de Paashaas tegengekomen’, was snel gemaakt.”

‘Hij haalde zelfs de lokale krant’

Liesbeth (47): “Ik was aan het wandelen in de grasvelden vlakbij ons huis, toen ik onze golden retriever Simba niet meer mee naar huis kreeg. Hij lag plat op zijn buik en hoe hard ik ook riep, hij kwam niet. Ik ben naar hem toe gegaan en zag toen waarom hij niet luisterde. In een diep gat waar normaal gesproken een paaltje stond, zat een hulpeloos babyeendje met kleine kraaloogjes naar ons te kijken. We hebben de dierenambulance gebeld en het diertje is gered. Sterker nog; bij de sloot kwam z’n moeder meteen naar hem toe zwemmen. Simba heeft net zijn reddingsactie zelfs de lokale krant gehaald; die heb ik – trots als ik was – gebeld en ze kwamen met verslaggever en fotograaf langs om het verhaal op te tekenen.”

‘We zochten overal, maar konden het dier niet vinden’

Sanneke (47): “Wij hebben een draak van een poes in huis, Puck. Als cadeau neemt ze regelmatig een dier voor ons mee, dood of levend. Vleermuizen, kikkers, vogels, muizen: alles hebben we al binnen gehad. Op een dag zagen we op de camera dat Puck een levende vogel mee ons huis in had genomen. Toen we ’s avonds uit ons werk kwamen, hebben we werkelijk overal gezocht, maar nergens vonden we de vogel. Pas de volgende dag, toen we Puck weer eens in de gordijnen zagen hangen, vonden we de gierzwaluw, levend en wel. Het dier had zich ruim 24 uur doodstil in de gordijnen verborgen gehouden.”

‘Opgelucht zette ik het bakje op de balie’

Ilse (53): “Onze hond Diesel had een blaasontsteking. Hij had daar antibiotica voor gekregen en om zeker te weten of de kuur z’n werk had gedaan, moesten we urine inleveren. Het leek mij wel handig dat te doen in zo’n wit bakje van de Chinees. Eindeloos liep ik voorafgaand aan de afspraak met mijn bakje achter Diesel aan, tot ik het opgaf. Diesel vertikte het zijn poot op te tillen. Ik zette onze hond in de auto met het idee de dierenarts te vertellen over de vruchteloze onderneming. Het bakje zette ik naast me, want ik had nog één laatste hoop: de heg naast de dierenartspraktijk. En ja hoor; daar ging ie: pootje omhoog, langs die hele drukke weg. ‘Zo, jij hebt iets in te leveren’, lachte de assistente achter de balie. Opgelucht en met een grote glimlach zette ik het witte bakje met de warme urine op de balie. ‘Vers van de pers!’”

‘Losgeslagen rende hij van gangpad naar gangpad’

Karin (60): “Sammie, onze dwergpoedel, sprong eens over het hekje van de hondenuitlaatplek en rende zo de lokale supermarkt binnen, waar hij zich vervolgens met geen mogelijkheid meer liet vangen. Hij bleef maar volkomen losgeslagen van gangpad naar gangpad rennen. Het was net een tekenfilm, met al die mensen die voor hem wegsprongen of juist op hem doken. We hebben zó gelachen! Mijn man heeft Sammie uiteindelijk als een soort keeper bij de uitgang weten te grijpen.”

‘Nu voelt het alsof het mijn eigen honden zijn’

Janny (62): “De honden van mijn buren blaften vaak hard naar mij tot ik ze door de schutting heen wat aandacht gaf. De buren en ik kwamen op het idee daarom maar een klein luikje in de schutting te laten plaatsen, zodat ze over en weer kunnen lopen. En dat doen ze dus ook regelmatig. Barry en Eefje zijn echt een beetje als mijn honden gaan voelen. Het blijft een grappig gezicht om ze van de ene tuin de andere tuin in te zien gaan.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.