Leonie: ‘Steeds meer begon hij me vet te mesten’

Tekst: Joan Makenbach

10 juni 2025

Een verademing vond Leonie (36) het dat Frank dol was op haar rondingen. Maar toen ze tientallen kilo’s aankwam en ze voor hem toch nooit dik genoeg was, besefte ze dat er iets mis was. “Als ik zei dat ik liever slanker wilde zijn, werd hij echt boos.”

Leonie (36): “Mijn ex Frank bestelde elke vrijdag voor mij een pizza met shoarma en extra knoflooksaus en breadsticks erbij. Zo’n tweeduizend calorieën voor de pizza, nog eens zevenhonderd voor de saus en de broodjes ook nog eens zevenhonderd, bij elkaar bijna 3500 calorieën, genoeg voor een hele dag voor een volwassen man. Maar dat was maar één maaltijd. Plus een voorgerecht én dessert. Zonder te vragen of ik daar wel trek in had.
Het is zo’n verademing dat ik dat nu allemaal niet meer hoef te eten. Dat als ik al calorieën tel, dat is om er niet te veel van binnen te krijgen in plaats van juist veel. Ik eet nu waar ik zelf trek in heb. Vaak is dat aan het eind van een werkweek een maaltijdsalade met zalm. Als ik dat wilde eten in de tijd dat ik nog samen was met Frank, dan werd hij enorm boos. Op die manier kreeg ik nooit die rondingen waarnaar hij zo verlangde.”

Dubbele agenda

“Het duurde best een tijd voordat ik doorhad dat Frank een zogenaamde ‘feeder’ was. Iemand die me opzettelijk vet wilde mesten. Nadat we een half jaar getrouwd waren en ik al bijna veertig kilo was aangekomen, realiseerde ik me pas dat hij een dubbele agenda had.
Frank leerde ik kennen via datingapp Bumble. Op dat moment woog ik zo’n tachtig kilo. Ik was niet superslank, maar ook niet dik, eerder een beetje mollig. Frank overlaadde me met complimenten over mijn uiterlijk. Dat was ik niet gewend. Mijn ex-vriend klaagde juist regelmatig dat ik een buikje had in een bepaalde trui of jurk of plaagde me met mijn onderkin. Zogenaamd grappig, maar wel met een ondertoon, want hij vond dat ik te veel snoepte.
Daarom vond ik het een verademing toen ik Frank in het echt ontmoette en hij door bleef gaan met complimentjes geven over mijn uiterlijk. Ook toen we echt verkering kregen, veranderde dat niet. Hij benadrukte hoezeer hij hield van mijn ‘lovehandles’ zoals hij ze noemde. Hij mocht graag over mijn buik aaien, of met zijn hoofd op mijn zachte borsten liggen. Dat had een reden. Hij was nog maar acht toen zijn moeder was overleden. Wat hij zich van haar herinnerde was haar volle postuur en grote buste. Het gaf hem een vertrouwd en veilig gevoel als zijn partner rondingen had. Hij stimuleerde me daarom vooral lekker rond te worden.
Ik lachte nog dat ik niet van plan was om een soort moeke te transformeren, maar vond het ook schattig dat hij een positiever vrouwbeeld had dan de meeste mannen die ik ervoor in mijn leven had ontmoet. Die meer hielden van een magere dan volle Adele. Bij Frank was precies andersom. Hij draaide zelfs geen muziek meer van Adele die ze uitbracht na haar transformatie, omdat hij haar nu lelijk vond.”

Volle vrouwen

“Het vetmesten is er langzaam ingeslopen. Het begon ermee dat Frank steeds vaker tegen mij zei dat bepaalde kleding nét iets leuker zou staan als ik ronder zou zijn. Hij wees foto’s aan van mooie volle vrouwen en maakte daar dan indirecte opmerkingen over als ‘als zij jouw gezicht zou hebben zou zij nog mooier zijn of jij moest haar figuur hebben’. En hij gaf erg af op dunne modellen. Die noemde hij altijd heel negatief ‘graatmagere skeletten’. Hij was het tegenovergestelde van mijn ex die juist naar dat soort types keek en dan zo naar mij keek met een blik van: als jij nou eens wat minder aardappelen of koolhydraten zou eten, zou je ook er zo uit kunnen zien. Zoiets zou Frank nooit zeggen.
In het begin vond ik dat echt tof. Zo relaxed om niet mijn buik in hoeven te houden tijdens de seks. Überhaupt om met het licht aan te vrijen, want er was niets aan mijn lijf waarvoor ik me zou moeten schamen, zei Frank altijd lief.
Hij keek niet raar op als ik na een hoofdmaaltijd nog een tiramisu bestelde. Sterker nog, Frank moedigde dat juist aan. Er waren tijden dat ik bijna moest overgeven nadat we uit eten waren gegaan, omdat ik dan te veel had gegeten. Maar het bijzondere aan je maag is dat die zich na verloop van tijd steeds meer uitrekt. Het is net alsof je je maag traint in het groter worden, als een ballon waar de rek uit gaat.
Nadat ik bij Frank introk, kwamen de eerste tien kilo er eigenlijk gemakkelijk aan. Ik weet niet eens hoe dat gebeurd is. Oké, er kwam vaker iets lekkers bij de koffie en we leefden bourgondischer dan ik gewend was. ‘s Avonds werd er een kaasplankje op tafel getoverd en we aten vaak buiten de deur. Maar ik denk dat veel stellen zich daarin herkennen: samenwonen maakt dikker.”

Te sexy en te strak

“Frank vroeg me al na een paar maanden ten huwelijk. Vrij vlot, maar met een reden. Zijn vader had de progressieve spierziekte MS, dansen op onze bruiloft kon nog, nu hij nog goed ter been was. Bovendien was Frank overtuigd van onze liefde. Waarom dan wachten?
We hielden ons huwelijk klein, nodigden niet meer dan vijftig man uit, maar ik wilde wel een witte jurk aan. Frank en mijn moeder gingen mee uitzoeken. Mijn trouwjurk was nog net maat XXL, maar mijn borsten en armen puilden er bijna uit. Frank glunderde van oor tot oor toen hij me zag. Zelf vond ik het een beetje te sexy en te strak, maar als het hem gelukkig maakte…
Een maand of twee na ons trouwen, paste ik de jurk al niet meer. De sluiting ging met geen mogelijkheid dicht. Frank kookte thuis en deed standaard de weekboodschappen. Langzamerhand veranderden mijn vaste producten van licht naar vol. Volgens Frank was het veel beter om cola met suiker te drinken en dan de zerovariant. Roomboter gezonder dan margarine. En mayonaise lekkerder dan frietsaus. Frank zelf kon veel eten zonder aan te komen. Hij had wel een buikje, maar niet meer dan de gemiddelde andere man. Bij mij vlogen en vliegen de kilo’s er wel snel aan. Ik zeg altijd: ik word van water al dik.
Van die eerste tien, vijftien kilo’s die erbij kwamen had ik weinig last. Ik droeg van nature al wat meer oversized kleding, ik kon daar nog wel iets in verhullen. Maar bij de volgende tien moest ik echt m’n kledingkast omgooien. Want als je boven de honderd kilo komt, passen kleren niet meer soepel. Ik greep terug op joggingbroeken en trainingspakken of van die grote jurken met veel stretch erin.
In die tijd begon ik meer te mopperen over m’n gewicht. Frank vond dat onzin. Ik zag er toch prachtig uit? Hij vertelde me elke dag hoe mooi hij me vond. Maar zei meestal in dezelfde zin dat ik nóg aantrekkelijker zou zijn als ik iets meer aankwam. Het irriteerde me dat hij me zo pushte, maar als ik daar wat van zei, reageerde hij met: ‘Joh, wees blij dat ik niet zo ben als jouw ex.’
Ik had hem ooit verteld dat m’n ex altijd afgaf op mijn lijn, dus Frank had wel een punt. Maar tegelijkertijd begon ik me steeds meer af te vragen of hij daadwerkelijk anders was of hetzelfde, maar dan in de tegenovergestelde richting? Ook voor Frank was ik nooit goed genoeg.
Pas toen ik meer dan honderdtwintig kilo woog, liet hij me iets meer met rust. Maar in die tijd was ik zelf al helemaal verslaafd geraakt aan suikers. Als ik daar te weinig van binnen kreeg, kreeg ik last van trillende handen en werd slap in mijn benen. Dus dan at ik zelf wel weer die zak snoep of pak gevulde koeken leeg.”

Niet zonder prijs

“Uiteindelijk woog ik op mijn top bijna vijftig kilo meer dan toen ik Frank leerde kennen. Dat was niet zonder prijs. Ik kreeg fysieke klachten. Ik merkte dat m’n knieën steeds meer pijn deden, moeite hadden met het gewicht dat ze moesten dragen.
Van even voor de bus rennen of een blokje om raakte ik uitgeput. Ik stapte steeds minder makkelijk op van de bank en m’n bed uit was helemaal een bevalling. Ik moest eerst de dekens van me afkrijgen, dan op mijn zij draaien en mijn benen uit bed proberen te gooien. Vaak lukte het niet goed om op mijn linkerzij te komen en moest Frank me eruit trekken.
Af en toe voelde ik me een vrouw van zeventig in plaats van een jonge dertiger. Het extra gewicht zorgde ook voor emotionele problemen. Ik merkte dat ik minder goed in mijn vel zat, werd somber van de lichamelijke ongemakken. Als ik dat met Frank besprak, wilde hij daar niets van wilde weten: nee hoor, ik zag er prachtig uit en moest me niet zo druk maken. Als ik zei dat ik liever slanker wilde zijn, werd hij boos.
Mijn lichaam zag er in mijn ogen allang niet meer mooi uit. Ik heb géén mening over andere volle vrouwen en hoef echt niet superslank te zijn, maar ik was nu obees en had er last van. Mijn bloeddruk en cholesterol schoten omhoog.”

Een soort gans

“Het is niet de enige reden geweest dat we uiteindelijk uit elkaar zijn gegaan, maar het heeft er wel aan bijgedragen. Vooral toen ik er met mijn huisarts over sprak. Ik biechtte haar op dat ik de afgelopen anderhalf jaar eigenlijk het gevoel had alsof ik een soort gans was die slechts werd vet gemest voor z’n lever. Of in mijn geval om te voldoen als lustobject voor mijn vriend.
Ik verdacht Frank ervan dat hij stiekem extra calorieën door mijn eten roerde. Een scheutje room door de bolognesesaus, extra mayonaise door de zalmsalade of een paar scheppen suiker door de appelmoes. Nooit gedacht dat ik het ooit zou zeggen, maar ik verlangde echt naar sperziebonen en bloemkool met kipfilet in plaats van boerenkoolstamppot met rookworst, spek en grote scheppen jus. Natuurlijk vond ik gebak, patat en pannenkoeken lekkerder dan een stronk broccoli. Maar ik wilde niet meer elke dag een half pakje roomboter opeten en ik wilde vooral graag gezond oud worden. Ik besefte dat het onmogelijk was als ik bij Frank bleef. Tenminste niet zonder elke dag ruzie te moeten maken.
Van hem scheiden was mijn enige kans op een gezond gewicht. Zo voelde het echt. Frank snapte er niets van toen ik hem vertelde dat ik wilde scheiden. Als reden gaf ik onze verschillende levensstijlen en wensen, plus dat ik nooit zou kunnen voldoen aan zijn beeld van een droomvrouw. Ik wilde namelijk behoorlijk gaan afvallen. Frank stemde uiteindelijk toe, maar het koste heel wat tranen en gesprekken.”

Een optater

“Inmiddels zijn we twee jaar verder en kamp ik nog steeds met de naweeën van deze relatie. Niet alleen ben ik niet alle kilo’s kwijt – ik blijf zo rond de honderd kilo schommelen – ook is mijn bloeddruk gevaarlijk hoog. Ik slik daar medicatie voor.
Mijn lichaam heeft echt een optater gehad door mijn slechte eetgewoonten. Ik at nooit fruit en minimaal groente. Ik ben lang zo fit niet meer, maar heb wel goede hoop dat te worden. Via mijn huisarts ben ik in een lifestyletraject terecht gekomen. Ik ga nu naar een diëtist en heb een personal trainer in de arm genomen, zij helpen me weer  een gezond lijf te krijgen.
Met Frank heb ik na de scheiding geen contact meer. Maar op social media zie ik dat hij een nieuw slachtoffer heeft gevonden. Wederom een volle vrouw, ik zie haar op elke foto die hij van hen samen plaatst verder uitdijen. Ik denk dat Frank ermee doorgaat tot hij het ideaalbeeld van zijn moeder heeft gecreëerd. En dan ben ik alleen maar heel blij dat ik dat net op tijd heb ingezien en uit onze relatie ben gestapt.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.