Kim: ‘De zoon van mijn beste vriendin is een draak’

Tekst: Joan Makenbach

10 juni 2025

Ze heeft heus geen hekel aan kinderen, maar Kim (36) kan de zoon van haar vriendin Anouk echt niet uitstaan. En dat ligt eigenlijk meer aan haar vriendin dan aan het kind. “Zelfs als hij haar keihard tegen haar benen trapt, grijpt ze niet in.”

Kim (36): “‘Nathan niet doen’. ‘Nathan, tante Kim schoppen is stout.’ ‘Nathan je mag geen snoepje. Vooruit eentje dan, niet de hele rol. Oké, maar dan moet je vanavond wel je bord leegeten’. ‘Nee Nathan, niet mama bijten!’ Het zijn slechts een paar zinnen die ik kan terughalen van de momenten bij of met mijn beste vriendin Anouk, waarbij ook haar zesjarige zoon Nathan aanwezig was. Of zoals mijn andere vriendinnen en ik hem stiekem noemen: de draak. Een bijnaam die hij heeft gekregen omdat hij zich zo bloedirritant gedraagt. Dat we Nathan zijn gedrag kwalijk nemen is niet helemaal eerlijk, natuurlijk. Hoe gaat het spreekwoord ook alweer: zachte heelmeesters maken stinkende wonden? Dat klopt volkomen bij Anouk. Ze is in mijn ogen te zachtaardig, laat zich inpakken door haar zoon, die daardoor volledig over haar heen loopt. Als ze hem toespreekt of corrigeert, maakt dat nul indruk op Nathan. Hij gaat gewoon verder met schoppen/ slaan/ schreeuwen/ bijten/ snaaien, trekt zich niets aan van zijn moeder. Ik vind het jammer, want het beïnvloedt onze vriendschap. Steeds vaker zoek ik uitwegen om maar niet bij Anouk af te spreken of haar zoon in mijn huis te laten komen. Zeker na de laatste keer, toen Nathan onze hond sloeg met zijn eigen waterbak en dat vervolgens ontkende, heb ik het even gehad met het kind.”

Project kind

“Wie mij ooit had verteld dat uitgerekend mijn slimste, liefste, meest wereldse en ambitieuze vriendin zo’n miserabele opvoeder zou worden, had ik niet geloofd. Anouk ken ik, net als mijn twee andere goede vriendinnen Anna en Kelly, al sinds de middelbare school. Een onwijs leuke meid, met wie je goed kon stappen en doorzakken. Anouk ging als enige van ons verder studeren, backpackte de wereld rond en heeft inmiddels drie eigen kledingzaken. Als zakenvrouw is ze enorm succesvol. Ik verwachtte dat ze van het ‘project kind’ net zo’n successtory zou maken. Maar al in de eerste maanden van Nathans leven, ontdekte ik een kant van haar die ik niet kende. Ze cijferde zichzelf weg. Ze stopte bijna geheel met werken, om zich volledig op zijn opvoeding te kunnen richten en stelde Nathan daarbij centraal.  Dat doen natuurlijk wel meer moeders, maar bij haar betekende het dat ze ook niets meer wilde of kon doen zonder kind. Ze sleepte Nathan overal mee naartoe, ook als dat niet handig of gewenst was. Of ze kwam zelf gewoon niet. We hebben als vriendinnengroep de traditie om elke zes weken met elkaar ’s avonds sushi te eten in de stad en eens per jaar houden we een meidenweekend. Anouk kon zich na Nathans geboorte niet losmaken van de baby en wilde de zorg ook niet overdragen aan haar man. Ze beweerde dat het alleen het eerste jaar zou zijn, omdat hij zo klein was, maar inmiddels zijn we zes zomers verder en ze is nooit meer meegegaan als we een girlstrip maken. Ook gezamenlijke diners worden vaak lunches op haar verzoek. En als ze even gezellig op de thee komt, dan altijd met Nathan erbij. En daar wringt meteen het grootste probleem. Het is geen kind dat gezellig meegaat. Dat zichzelf zoet met een boekje of iPad op de bank vermaakt. Hij moet rondrennen, klieren, iets wel of juist niet eten en drinken en vooral álle aandacht opeisen.”

Vals gemaakt

“Vooropgesteld, ik ben zelf bewust kinderloos. Ik weet niet hoe het is als je een kind moet opvoeden. Eigenlijk mag ik er dus ook niets over zeggen. Wel heb ik altijd herdershonden gehad en weet ik als geen ander hoe belangrijk het is om een pup goede start in het leven te geven. Ik erger me ook vaak aan mensen die roepen dat een herder vals is of afgemaakt zou moeten worden, omdat hij bijt. Dan denk ik altijd: die is vals gemáákt. Geen enkele hond zou zomaar iemand bijten. Dat denk ik ook van kinderen. Niemand wordt kwaadaardig geboren. Uitgezonderd natuurlijk de kinderen met een rugzakje. Die door een bepaalde aandoening of ziekte mentale problemen of gedragsstoornissen hebben, daar heb ik geen mening over. Maar dat is bij Nathan niet het geval. Hij is een op het oog volstrekt normaal jongetje, dat met een beetje strenge hand een prima knul zou zijn. Dat vinden Anna en Kelly ook. Zij hebben wel allebei kinderen, maar geen van hen gedraagt zich zo ongemanierd. Zij onderschrijven mijn mening en hebben net zo’n hekel aan het gedrag van die jongen. We denken dat het puur ligt aan zijn ouders. Ook Joost, de man van Anouk is zo soft. Joost is nauwelijks thuis, want hij werkt veel. Naast zijn eigen baan, heeft hij ook de leiding over de kledingzaken op zich genomen. Hij is dus de man die op zondag het vlees snijdt en af en toe Nathan naar bed brengt. Maar ook dan is hij geen consequente opvoeder, maar meer een leuke vriend die liever een aai over de bol geeft of wacht tot Nathan is uitgeraasd dan dat hij ingrijpt. Sowieso geloven Anouk en Joost niet in straffen. Ze zeggen dat het schadelijk is voor een kind. Ze zijn meer van het overlegmodel, het kalm uitleggen of afleiden. Dus als Nathan mij niet wil bedanken voor de Legodoos die hij net van me heeft gehad of geen sorry wil zeggen omdat hij mijn thee uit mijn handen stoot, over mijn broek heen, hoeft dat niet. Dan doen zij dat voor hem en denken dat het daarmee is opgelost. Of als hij weer eens midden in een restaurant op de grond zit te gillen dat hij nú een ijsje móét, terwijl zijn innig gewenste patat zojuist is gebracht, dan grijpt niemand van hen in. Joost en Anouk nemen dan onverstoorbaar plaats naast hem op de grond en vragen hem beheerst of hij zo lief wil zijn om weer op de stoel te gaan zitten en zijn patat op te eten en dat hij dan uiteraard nog ijs toe mag. Ze blijven net zo rustig als Nathan vervolgens zijn bord met patat van tafel smijt, omdat hij boos is op ‘stoute papa en mama’. En worden nog steeds niet boos als hij hen keihard trapt tegen hun benen, maar bestellen een dame blanche wanneer hij belooft niet meer te huilen.  Aan de ene kant wil ik op zo’n moment zelf wel onder de tafel kruipen van schaamte, want het hele restaurant kan meegenieten van deze scène. Aan de andere kant bewonder ik hun kalmte. Zelf moet ik op mijn handen zitten. Niet om het kind te slaan, maar om mijn vriendin door elkaar te schudden: meid, zie je niet wat er nu gebeurt? Dit mag en kan toch niet?”

Goede psycholoog

“Soms denk ik dat Anouk het zelf ook wel ziet, maar dat ze niet goed weet hoe ze het moet veranderen. Ik heb eens voorzichtig verteld over een goede kinderpsycholoog, die ouders in de opvoeding kan helpen die het zelf niet meer weten. Ze vroeg toen om het telefoonnummer. Dat was naar aanleiding van de zomervakantie. Anouk was afgelopen augustus met haar gezin naar een all inclusive resort in Spanje. Helemaal geweldig met vijf pierebadjes en kinderzwembaden, glijbanen en een speeltuin, vertelde ze. Vooraf vertrouwde ze ons nog toe hoe zeer ze zich verheugde op de ontspanning. Joost en zij zouden om en om met Nathan zwemmen en ze hoopte zo ook een keer een tijdschrift te kunnen inkijken. Uiteindelijk kwam ze terug zonder een letter te hebben gelezen. Nathan had niet willen zwemmen. Sterker nog: zowel hij als Anouk hadden amper een zonnestraal gezien. Nathan wilde de hotelkamer vaak niet af, omdat hij liever op de hotelkamer Brandweerman Sam-filmpjes wilde kijken. Joost was af en toe alleen bij het zwembad gaan liggen en had heel wat boeken op zijn e-reader gelezen. Anouk niet, zij wilde Nathan liever niet alleen laten. Ook niet als het tijd was om te eten. Dan haalde ze snel een bord voor hem en voor haar beneden in het restaurant en at ze het op de kamer op. Tegen mij zei ze wel eerlijk dat ze dat ook wel ver vond gaan en dat ze hulp wilde bij zijn opvoeding. Even dacht ik dat ze echt contact op zou nemen met die psycholoog, maar toen ik er een tijdje later naar vroeg, zei ze dat ze niet had gebeld. Nathan had haar thuis verteld dat hij zo’n heimwee had gehad naar hun kat en dat vond ze blijkbaar een plausibel excuus voor het verpesten van haar zomervakantie. Ik moest toen mijn ongeloof inslikken, maar weer had ik haar wakker willen schudden.”

Niet delen

“Inmiddels is Anouk zes maanden zwanger van nummer twee. Weer een jongetje. Op zich kan een broertje helpen de exclusieve aandacht bij Nathan weg te halen, zodat hij vanzelf leert dat niet alles om hem draait. Maar ik ben banger dat hij zijn ouders niet wil delen. Nathan is nu al niet blij met de aanstaande komst van zijn broertje. Hij heeft Anouk al een keer zogenaamd voor de grap een stomp op haar buik gegeven, omdat hij daarmee wilde aantonen dat hij sterker was dan de baby. Ik was er zelf bij dat het gebeurde en zag hoe Anouk toen schrok. Er was gelukkig niets met de baby, er zit genoeg vruchtwater omheen, maar het is wel zorgelijk gedrag. Zeker omdat Anouk een beetje begon te huilen en Nathan geen sorry zei. Anouk zelf vindt de komst van de baby ook een uitdaging, vertelde ze me laatst. Ze hebben een nieuwe manager voor haar winkels aangenomen en Joost neemt straks ouderschapsverlof op. Ze hoopt dat Joost dan wat meer tijd met Nathan kan doorbrengen, zodat hij aan de nieuwe situatie kan wennen en Anouk zich op de baby kan richten. Ik help het haar hopen. Het liefst zou ik zien dat ze professionele hulp inroept, voordat het misschien te laat is.  Nogmaals, ik ben echt geen kinderhater en ik wil Nathan ook niet als monster afschilderen, maar opvoeden is wel een vak. Het is geweldig dat veel mensen van nature, zonder gedegen ouderopleiding, hun kinderen zonder noemenswaardige problemen weten groot te brengen. Maar er zijn ook mensen die die gave niet helemaal schijnen te hebben. Hoe lief en goed ze het uiteraard bedoelt, ik denk dat mijn vriendin daar een van is.” Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​ Foto: Getty Images Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.