Fleur: ‘Ik verloor niet alleen mijn vriend, maar ook mijn stiefkind’

27 juni 2023

Fleur: “Ik kwam uit een moeizaam huwelijk. Mijn man was alcoholist en na de geboorte van onze jongste ging hij alleen maar meer drinken. Onze relatie was niet meer te redden. Ik kon niet anders dan voor mezelf en mijn dochters Sarah en Suus kiezen.

Fleur: “Ik kwam uit een moeizaam huwelijk. Mijn man was alcoholist en na de geboorte van onze jongste ging hij alleen maar meer drinken. Onze relatie was niet meer te redden. Ik kon niet anders dan voor mezelf en mijn dochters Sarah en Suus kiezen.

Al tijdens mijn huwelijk kwam ik Julian tegen. We werkten voor hetzelfde bedrijf en ik vond hem meteen leuk. Andersom gold hetzelfde, maar we stopten onze gevoelens allebei weg. We waren getrouwd; vreemdgaan was geen optie. Er is dus nooit iets tussen ons gebeurd en het contact verwaterde. Toen ik hem na mijn scheiding weer tegen het lijf liep en hij vertelde dat zijn huwelijk ook voorbij was, besloten we een keer af te spreken. We gingen met onze kinderen naar het bos, voor een wandeling en een pannekoek. Dat er die dag een vonk oversloeg, is zwak uitgedrukt. De bliksem sloeg in! Julians dochter Emma had op de terugweg in de auto zelfs tegen hem gezegd: ‘Je bent verliefd, hè papa?’

We kregen een latrelatie, maar na ruim een jaar brak de reisafstand ons op. Omdat ik geen contact meer had met mijn ex en Julian en zijn ex-vrouw in hetzelfde dorp woonden, leek het logisch dat ik met mijn meiden bij Julian zou intrekken. Maar daarmee begon de ellende…”

Ineens heel anders

“Mijn ouders hielpen ons verhuizen, Julian had geen tijd. Hij had later die dag afgesproken met vrienden en liet mij aan mijn lot over. In zijn huis was helemaal geen plek gemaakt voor ons. Zo hingen alle kledingkasten bomvol en kon ik onze kleren nergens kwijt. Het voelde absoluut niet alsof we welkom waren. Toen hij nog thuis was, reageerde Julian geïrriteerd en kortaf op vragen en deed hij hartstikke ongezellig. Ik schaamde me dood tegenover mijn ouders voor zijn gedrag. Toen hij ineens ineens ontzettend kwaad werd over iets onbenulligs, zei mijn moeder: ‘Ik vind dit een verdomd slecht plan, Fleur. Ik neem je weer mee naar huis.’ Maar ik praatte zijn acties recht. Het kwam vast door de verhuisstress, zei ik. Achteraf gezien had ik toen al beter moeten weten. Het was het eerste signaal van nog veel meer narigheid die me te  wachten stond. Julian was niet de man die ik dacht dat hij was, hij bleek een enorme narcist.

Karin: ‘Ik werd twee keer weduwe, maar voel me rijk met mijn bonusdochter’

Pluspunt in de situatie waren de kinderen: die vonden het geweldig om bij elkaar te wonen. Als je niet beter wist, zou je denken dat Emma, Sarah en Suus echte zusjes waren, zo hecht waren ze. Ook ik sloot Emma meteen in mijn hart. Ze is zo’n ongelofelijk lief meisje. Heel rustig en beleefd en een enorme knuffelkont. Ze voelde al snel als m’n eigen dochter. Omgekeerd werd ik haar veilige haven, degene bij wie ze haar hart kon uitstorten. Want niet alleen Julian, ook zijn ex – Emma’s moeder dus –  bleek haar zaken totaal niet op orde te hebben. Daarover vertelde Emma me alles.”

Furieus om niets

“In de negen jaren die volgden, raakte ik mezelf volledig kwijt. Ik verzon smoezen om Julians gedrag goed te praten en ik hield veel voor mezelf. Niemand wist wat er speelde binnen de vier muren van ons huis. Zelfs mijn beste vriendinnen niet. Julian gedroeg zich als een puber. Hij was een eigen bedrijf begonnen en dat ging heel slecht, maar hij presteerde het toch om vier keer per jaar op vakantie te gaan. Niet met mij, maar met zijn vrienden. Dat had hij nodig, zei hij. Dus ging ik met de drie meiden weg. Reizen die ik zelf betaalde.

Verder had hij een heel kort lontje, om niets kon hij ontploffen. In het begin bleef het bij schelden, later gebruikte hij fysiek geweld. De eerste keer takelde hij me vreselijk toe tijdens een weekendje weg. De aanleiding was, zoals altijd, iets onbenulligs. Hij stoorde zich aan het geluid dat de buren in het hotel maakten. Julian werd om de gekste dingen boos. Om de astmatische ademhaling van Sarah bijvoorbeeld. Ook trok hij het niet als ik de tafel afruimde als hij televisie keek. En te zacht praten maakte hem ook furieus. In het begin sloeg en schopte ik terug, maar mijn verzet verdween al snel. Ik had geen energie meer. Als iemand me had gezegd dat ik me ooit door een man zou laten slaan, had ik diegene voor gek verklaard. Toch gebeurde het. Natuurlijk heb ik overwogen weg te gaan, maar dat kon ik niet. Vanwege Emma. Ik kón haar niet verlaten, daarvoor hield ik te veel van haar.”

Hopen op beterschap

“Julian maakte ook ons sociale leven kapot. We zagen nooit iemand, visite kwam er niet. En hij begon steeds meer te drinken. Uiteindelijk zat hij zonder werk. Ook zijn ex maakte er een potje van. Ze sloeg een foute vent aan de haak en werd ontslagen. Een tijdlang steunde ik niet alleen Julian, maar ook haar financieel. En ook dát deed ik voor Emma. Als haar ouders geen geld hadden om een warme jas voor haar te kopen, deed ik het. Op een dag kreeg Julian een ernstig auto-ongeluk. Hij had gelukkig niet gedronken, maar wel roekeloos gereden. Hij was er slecht aan toe en lag een paar weken op de intensive care. In die tijd besefte ik dat we niets hadden geregeld: als Julian iets zou overkomen, was ik alles kwijt. Ik stelde voor een en ander bij de notaris op papier te zetten. Daarmee ging hij akkoord. Gek genoeg maakte het vooruitzicht van die zekerheid me gelukkig. Alsof we gingen trouwen, heel naïef. Ik bleef hopen op beterschap. Als een soort Alice in Wonderland zat ik bij de notaris. ‘Leuk hè, dit?’ zei ik. Julian haalde zijn schouders op en keek naar de notaris. ‘Ach, het is een levend document. Ik kan het altijd nog aanpassen als ik wil’, antwoordde hij. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Ik zat in een slechte film. Julians film. Ik werd gebruikt en kreeg er niets voor terug.”

Voortdurend in tweestrijd

“Julian was gek op Emma, dat moet ik hem nageven. Zijn gedrag was ook het ergst als zij er niet was. Dat we dan incompleet waren, daar kon hij niet mee omgaan, leek het wel. Zijn boosheid reageerde hij af op mij. Sarah en Suus kregen daardoor het meest van alle ellende mee. Zo enthousiast als ze in het begin waren over onze relatie en het samenwonen, zo ongelukkig waren ze er nu mee. Ik wist dat Emma het zwaar zou krijgen als ik met de meiden zou vertrekken. Elk jaar dat ik bij haar kon blijven, was meegenomen – zo stond ik er echt in. Maar intussen dreef ik steeds verder bij mezelf vandaan. Ook mensen om me heen viel het op dat het niet goed met me ging. Een collega liet merken dat ze wel wist waar mijn blauwe plekken vandaan kwamen, maar ze respecteerde het dat ik er niets over wilde zeggen. En de buurvrouw beet me een keer toe: ‘Je kunt wel zo stoer doen naar de buitenwereld, maar in huis gedraag je je slaafs.’ Ze had gelijk. Ik verloochende mezelf, maar ik gaf mijn kinderen én Emma ook een verkeerd voorbeeld. Ik stond in tweestrijd. Ik wilde gaan, maar ik wilde ook Emma niet kwijt. De spanningen liepen uiteindelijk heel hoog op. Julian noemde mij zijn ballast, het ging zo niet langer. We huurden er een huisje bij, waar ik ging wonen met Sarah en Suus. Het was de bedoeling dat we weer zouden gaan latten, maar al snel maakten we defi nitief een einde aan onze relatie. Emma was op dat moment vijftien en gelukkig bleef ze komen. Ze sliep geregeld bij ons of kwam aanwaaien met vriendinnen. Als ze gedoe had, belde ze mij. Ik was blij dat het contact bleef. Julian vond het wel makkelijk. Als hij een weekend wilde drinken, feesten en daten, zorgde ik voor zijn dochter. Hij profi eerde van mij en ik nam dat voor lief. Ik was al lang blij dat Emma mij nog in haar leven wilde.”

Overmand door emoties

“Afgelopen herfst is alles geëscaleerd. Julian bleef me lastigvallen, ondanks dat we uit elkaar zijn. Hij wilde nog steeds controle over me uitoefenen. Soms stond hij ineens in m’n achtertuin. En hij reed vaak langs om te kijken of ik thuis was. Als ik zijn apps niet snel genoeg beantwoordde, werd hij gek. Hij dacht dat ik een ander had ook al vertelde ik honderd keer dat dat niet zo was. Toen ik een uitnodiging voor zijn verjaardagsfeest afsloeg, werd hij woest. Hij had mij opgezadeld met duizenden euro’s schuld, en nu trok hij alles uit de kast om z’n verjaardag te vieren. Champagne, oesters, het kon niet op. En ik zijn schuld maar afbetalen. Ik kon niet proosten op het leven en vriendschap alsof er niets aan de hand was. Emma begreep niet waarom ik er niet was. Ze voelde zich in de steek gelaten, hoorde ik later van mijn dochters. Ik had haar natuurlijk kunnen vertellen wat haar vader allemaal doet, maar dat wilde ik niet. Ik wil hem niet zwartmaken. Vanaf die tijd beantwoordt Emma mijn appjes niet meer en komt ze niet meer langs. We zijn nu een half jaar verder en ik heb bijna niks meer van haar gehoord. Alleen op mijn verjaardag kreeg ik een kort berichtje. Vorige maand liepen we elkaar toevallig op straat tegen het lijf. We schrokken allebei en hebben elkaar stevig vastgehouden, beiden overmand door emoties. Daarna bleef het weer stil. Ik vind dat zo moeilijk. Emma is zestien jaar, ze is een puber en ik weet dat ik haar moet loslaten, maar ik mis haar vreselijk.”

Enorm aan haar gehecht

“Het is voor mij, maar ook voor Sarah en Suus pijnlijk dat het zo is gelopen. Ze praten er niet veel over, maar ik weet dat ze Emma ook heel erg missen. Niet zo raar: ze zijn een groot deel van hun jeugd samen opgegroeid. Toen ik pasgeleden Sarahs kamer aan het opruimen was, wilde ik een oude nachtjapon van Emma weggooien. Dat mocht écht niet, zei Sarah fel. Ze was eraan gehecht. Op dat soort momenten weet ik hoe diep het verdriet ook bij de meiden zit. Ze zijn hun ‘zus’ kwijt. Ik heb er de afgelopen maanden veel om gehuild en heb voor het eerst mijn verhaal aan familie en vriendinnen durven vertellen. Dat vond ik doodeng: ik heb zo lang de schijn opgehouden. Maar iedereen had al gezien dat mijn energie weg was, dat ik niet meer de Fleur van vroeger was. Inmiddels heb ik ook professionele hulp gezocht. Hier uit komen, kan ik niet alleen.  Ik voel me schuldig naar mijn dochters. En ook naar Emma: ik snap dat ze zich in de steek gelaten voelt. Toch hoop ik dat de afgelopen jaren een basis hebben gevormd voor hernieuwd contact in de toekomst. Ze weet dat ze altijd bij me terechtkan. Emma voelt voor mij nog steeds als een dochter en ik weet zeker dat ik voor haar als een moeder voel. Meer dan wachten en hopen kan ik niet doen op dit moment, ik wil niets forceren. Voorlopig troost ik me daarom maar met de gedachte dat ik haar in haar jeugd toch de veiligheid heb kunnen geven die ze nodig had.”

Lees ook:

Marijes man heeft losse handjes: ‘Huiselijk geweld sluipt erin’