Karin: ‘Ik werd twee keer weduwe, maar voel me rijk met mijn bonusdochter’

21 november 2018

Karin (52) verloor in haar leven twee partners en ook nog haar beste vriendin Jolanthe. Sindsdien heeft ze de zorg over Jolanthes dochter Annieck (19). “Het heeft zo moeten zijn dat Annieck bij mij is gekomen, denk ik weleens.”

Karin (52) verloor in haar leven twee partners en ook nog haar beste vriendin Jolanthe. Sindsdien heeft ze de zorg over Jolanthes dochter Annieck (19). “Het heeft zo moeten zijn dat Annieck bij mij is gekomen, denk ik weleens.”

Karin: “Gerard en ik waren twintig jaar samen en we hadden een ontzettend gelukkig huwelijk. Onze relatie had wel de nodige stress doorstaan. Ik heb twee ernstige auto-ongelukken gehad en ons bedrijf, een slagerij, is getroffen door brand én een uitbraak van mond- en klauwzeer. Maar Gerard en ik konden dat samen aan.”

Geen tijd

“Kerstavond 2004, op Gerards 41ste verjaardag, kwam er een abrupt einde aan ons geluk. Gerard had de hele nacht doorgewerkt vanwege de kerstdrukte. Hij klaagde de avond ervoor over pijn op zijn borst en in zijn arm. Ik wilde dat hij zich liet nakijken in het ziekenhuis waar ik werk, maar daar had hij geen tijd voor, zei hij. Er moest gewerkt worden! ’s Ochtends had hij nog even bijgeslapen, maar daarna kon hij nauwelijks wakker blijven. Ik maakte me zorgen. ‘Ik zet het raampje van de auto wel open om wakker te blijven’, zei hij nog. We pakten elkaar stevig vast en kusten elkaar. Toen ging hij terug naar de zaak.

Die avond zouden we, geheel volgens traditie, Gerards verjaardag met familie en vrienden in een zaaltje in ons dorp vieren. Ik had alvast het bad vol laten lopen en eten en kleding voor Gerard klaargezet. Zo kon hij zo snel mogelijk door naar het feest. Ik had Gerard die middag nog even gesproken. Toen ik hem rond 18.00 uur weer belde, nam hij niet op. Ik nam aan dat hij nog druk was, maar had er toch geen goed gevoel bij. Pas toen hij rond etenstijd niet thuiskwam, werd ik echt ongerust. De eerste visite kwam veel eerder dan afgesproken. Het waren mijn ouders, broer en de buren. ‘Er is een heftig ongeluk gebeurd’, zei de buurman toen hij aankwam op de feestlocatie. Ik wist meteen: dat is Gerard. Toch drukte ik dat gevoel weer weg. Als het Gerard zou zijn, zou ik toch wel iets gehoord hebben? Ik voorzag iedereen van koffie en taart en wilde nog even naar huis om iets te halen, toen de politie het zaaltje binnenkwam. Ze zochten mij, Gerard had een auto-ongeluk gehad. Mijn vader en ik keken elkaar aan. ‘Ik wil er nú heen’, riep ik. De agenten vertelden dat Gerard al was overleden. Wat er toen door me heen ging, valt met geen pen te beschrijven.”

Mijn hart brak

“Het was een surrealistische situatie: de visite druppelde binnen op een verjaardag van iemand die net was overleden. Ik werd naar het mortuarium gebracht waar ik Gerard moest identificeren. Ik wilde precies weten wat er was gebeurd, om het te kunnen verwerken. De politie heeft me tot in detail verteld over het ongeluk. Dat hielp me.

Er volgde een afschuwelijke tijd, waarin ik wel heel veel steun heb gekregen van mijn ouders, broer en buurman, de politie, mijn vriendinnen Hetty en Jolanthe en beste vriend René. Ik viel dertig kilo af en het heeft zeker een jaar geduurd voordat ik er weer een beetje was. Net toen ik alles weer enigszins op de rit had, werd tijdens een routineonderzoek ontdekt dat ik baarmoederhalskanker had. Dat kan er ook nog wel bij, dacht ik. Ik regelde alles voor mijn mogelijke afscheid. Het voelde ergens heel logisch; ik had Gerard verloren en nu was ik zelf aan de beurt. Maar ik onderging een grote operatie en chemo en bestraling bleken niet nodig. Ik was een tijdje uit de running, maar pakte daarna het leven weer op. Mijn tijd was nog niet gekomen.

Een jaar later, in 2008, werd Jolanthe, een van mijn vriendinnen heel erg ziek, ze had beenmergkanker. Ik ben vanaf het begin heel nauw bij haar ziekteproces betrokken geweest. Ik stond niet alleen haar, maar ook haar dochter Annieck en haar man Henk bij. Toen duidelijk werd dat Jolanthe zou overlijden, heb ik die boodschap samen met Henk aan Annieck gebracht. Yolanthe was daar niet toe in staat. De autorit van het ziekenhuis naar Annieck was een lange rit. Ik vond het zo verdrietig voor haar; ze was pas negen… ‘Als mama er straks niet meer is, wie doet er dan boodschappen voor ons, jij toch?’ vroeg ze. Mijn hart brak. Ik hielp haar met het uitzoeken van de muziek voor de begrafenis. Ze koos voor ‘Pak maar mijn hand’, van Nick en Simon. Ook Jolanthe was 41 toen ze overleed.”

Onbestemd gevoel

Na Jolanthes overlijden hielden Henk en ik contact, ook voor Annieck, met wie ik een heel goede band had. Na een tijdje sloot Henk zijn berichtjes ineens af met een ‘X’’ Dat viel me op, maar ik zocht er niets achter. Totdat hij vertelde dat hij gevoelens voor me had. Ik schrok daarvan en vond in eerste instantie dat het niet kon. We hadden allebei nog zo veel verdriet om Jolanthe! Het heeft best een tijd geduurd voordat ik aan de gevoelens, die ik ook voor Henk kreeg, kon toegeven. Het heeft mij erg geholpen dat Jolanthe toen ze al ziek was, had laten blijken dat ze wilde dat Henk weer gelukkig zou worden. Ze had zelfs voorgesteld dat wij maar samen op vakantie moesten gaan!

Henk en ik kregen een relatie en in 2013 gingen we samenwonen. Annieck vond het fijn dat er weer een vrouw in huis was, we waren echt weer gelukkig samen. Maar toen ontdekte Henk een plekje op zijn tong. Ik had er meteen een onbestemd gevoel bij toen ik het zag. Een biopt wees uit dat het kanker was. En waar het aanvankelijk goed te behandelen leek, zat het toch dieper dan gedacht. Henk kreeg chemo en bestralingen en werd meerdere keren geopereerd. Hij kon niet meer praten en eten en voelde wel aan dat hij niet meer beter zou worden. Hij vond het afschuwelijk voor mij dat ik een tweede partner zou verliezen. En uiteraard nog erger voor Annieck, die na haar moeder ook haar vader kwijt zou raken. ‘Ik ga goed voor haar zorgen’, drukte ik hem op het hart.”

Heel bijzondere band

“Het heeft zo moeten zijn dat Annieck bij mij is gekomen, denk ik weleens. Ik kan haar vader en moeder natuurlijk nooit vervangen, maar wat wij samen hebben, is heel erg bijzonder. We delen het verdriet om haar ouders en daardoor steunen we elkaar ook. Ik heb Annieck altijd gestimuleerd haar emoties te uiten. Ik ken haar sinds ze een kleuter is, in die tijd leerde ik haar moeder op een popkoor kennen. En sinds 2013 woont ze dus bij me. Inmiddels voelt ze echt als een dochter voor me. Als mensen ernaar vragen, zeg ik dat ze mijn bonusdochter is of we laten het voor het gemak zo. We lijken door onze krullen ook wel op elkaar.

We zijn allebei gek op Kensington, Miss Montreal en Marco Borsato. Als het even kan, bezoeken we samen hun concerten. Muziek is onze uitlaatklep. Drie jaar geleden hoorde ik op de radio een oproep van Sanne Hans, die liedjes schrijft voor mensen die iets bijzonders hebben meegemaakt of die iemand willen bedanken. Gekscherend zei ik dat niemand dat nou eens voor mij zou doen. Nog diezelfde avond is Annieck, zonder dat ik dat wist, in de pen geklommen. Ik was overdonderd toen ik op mijn werk werd overvallen door Sanne Hans met haar programma Lieve Sanne. Met een prachtig lied werd ik bedankt voor alles wat ik voor haar en haar ouders had gedaan.”

Nieuwe start

“Annieck en ik zijn allebei heel positief ingesteld, maar we hebben het absoluut niet makkelijk gehad en zeker ook ‘dikke downs’ en veel verdriet gekend. Ik ben weleens bang dat het Annieck alsnog opbreekt dat ze al zo jong haar beide ouders heeft moeten missen, maar als dat gebeurt, ben ik er voor haar.

Ik ben best heel boos geweest om wat mij en ons allemaal is overkomen. Houdt het dan nooit op, dacht ik dan. Maar je moet positief blijven. Ik heb het geluk opnieuw gevonden, in de supermarkt! Daar liep ik Gerrit tegen het lijf, ik kende hem van vroeger. We raakten aan de praat en Gerrit vroeg of ik toevallig iemand wist om zijn paard te verzorgen. Dat wilde Annieck wel. Gerrit en ik bleken het heel goed met elkaar te kunnen vinden. Ook hij was zijn partner verloren, dat maakt dat je elkaar goed begrijpt.

We gaan samenwonen, we maken een nieuwe start. Rouw kan naast liefde en geluk bestaan, weet ik nu. We hebben het samen veel over onze overleden partners, maar zijn ook weer zo gelukkig met elkaar. Gerrit en Annieck zijn twee handen op één buik, daar ben ik ontzettend blij mee. Het is nooit zo donker, of het wordt wel weer licht’, zei mijn oma altijd. Dat geef ik Annieck ook mee, dat ze altijd vooruit moet blijven kijken. Voor elk probleem is een oplossing. Ik heb in de afgelopen jaren vrienden verloren, maar er ook waardevolle mensen bij gekregen. Echte vrienden blijven, die verlies je nooit. Ik probeer alles van de positieve kant te benaderen. Kerst zal voor mij altijd een feest met een rouwrandje blijven, maar ik zet wel weer een kerstboom neer en ik versier ons huis.

Ik doe mijn best Annieck zo goed mogelijk op te voeden en ik ben heel blij dat ik er nu samen met Gerrit voor haar kan zijn. Ik zou het geweldig vinden als ze later, ondanks alles wat ze heeft moeten meemaken, tóch kan zeggen dat ze een veilige en fijne jeugd heeft gehad. Dat verdient ze!”

Lees ook: Mirjams man wil geen tweede kind: ‘Ik ben 36. Het is nu of nooit’