Home
Persoonlijke verhalen
Eveline
Eveline: ‘Ik schreef er al eerder over. Het Bultje’

Eveline: ‘Ik schreef er al eerder over. Het Bultje’

13 mei 2025

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Ik schreef er al eerder over. Het Bultje.
Al jaren zat er een (dacht ik) schattig bultje tussen mijn wimpers. Rond november vorig jaar explodeerde het naar maat knikker. Ik schrok. ‘Vleesboom,’ zei de huisarts. ‘Tumor’, zei de oogheelkundige. ‘Dat moet echt verwijderd worden en naar het lab.’

Operatie

Zes weken later, ik had inmiddels een intakegesprek en een oogmeting gehad én daarna nog een afspraak met een anesthesist, was ik aan de beurt. Broodnuchter ik naast Emiel in de auto. Een Frans ziekenhuis. Een Frans operatieteam. Joepie.
Eenmaal binnen kwam deurtje één. Uw naam, adres, geboortedatum, verwijsbrief, anesthesistverklaring, ID-bewijs, ingevulde akkoordverklaring dat uw rechten zijn uitgelegd. uw carte vitale (ziekenfondspasje) en de mutuelle-gegevens (aanvullende polis), alstublieft. Een kwartier later waren alle stempels gezet. ‘U mag naar deurtje twee.’ Daar sjokte ik, met Emiel in mijn kielzog, want die was minstens zo nerveus. Ik kreeg twee pijnstillende zuigtabletten. Steriele schoentjes. Desinfectiemiddel. En oh, ja. Uw naam en adres en geboortedatum, alstublieft.
Achter deurtje drie kreeg ik een operatiepak aangetrokken. Een sticker boven het oog dat geopereerd moest worden. Mijn gezicht werd met een nat washandje gewassen door een verpleegster. Daar was een operatiemuts.
Bij deurtje vier werden mijn hartslag en bloeddruk gemonitord. Alle apparatuur zat vast aan een rollende paal met nog meer slangetjes. Nu werd ik wel nerveus. In mijn rechterarm kwam een slangetje. In mijn linkerarm een canule waar de narcosevloeistof in zou worden gespoten. ‘Voelt u zich nog goed, mevrouw? En oh ja, mogen wij uw naam, adres en geboortedatum?’ Was dit een test? ‘En wijst u even aan boven welk oog de sticker zit?’

Perfect gelukt

Daar was klapdeur nummer vijf. De Operatiekamer. ‘Bonjour,’ zei dokter Lathière toen ik met paal en kastjes kwam binnenrollen, want hij kende me van de intake. ‘Welk oog is het?’ Ik wees opnieuw, nu trillend van nervositeit. Als de chirurg al moest vragen welk oog het was… Maar hij lachte vertrouwenwekkend. Terwijl ik teruglachte, jaste de anesthesist zijn spuit in de canule en lag ik giechelend high te wezen in mijn blauwe schort. Ik zag allemaal lollige lampjes. Hoorde grappige tangetjes tikken. Twintig minuten later mocht ik naar deur zes.
‘Fijn dat u er weer bent,’ zei de verpleegkundige in de verkoeverkamer. ‘Volgens uw arts is de operatie perfect gelukt. Maarre… weet u uw naam en geboortedatum nog?’ Ik wist het wel. En ook het antwoord op de vraag welke arts me had geopereerd. Wankelend mocht ik naar deur zeven. In een soort minikantine kreeg ik thee met een taartje. Toen dat op was, mocht ik naar deur acht voor oogdruppels, balsem en instructies over wanneer mijn hechtingen moesten worden verwijderd.
Hop, naar deur negen. Maar toen die openging, zag ik mijn allerliefste.
Terug in de auto hing ik op apegapen naast Emiel. ‘Eveline Karman,’ murmelde ik. ‘1 Les Tourettes. Saint-Mathieu.’ ‘Wat doe je raar,’ zei Emiel. Ik hoorde het niet meer. De hele weg terug naar huis heb ik heerlijk liggen slapen.