Ellen: ‘Mijn man ging vreemd. Op onze huwelijksreis’
4 december 2023
De huwelijksreis van Ellen (36) en Hugo (37) in Thailand was fantastisch. Ze maakten er zelfs nieuwe vrienden. Dat het wel heel goed klikte tussen Hugo en de vrouw van dat stel, daar kwam Ellen pas veel later achter.
Ellen: “Eigenlijk was ik met de huwelijksreis nog meer bezig dan met het huwelijk zelf. Het moest onze droomreis worden. In de drie jaar dat ik samen was met Hugo waren we weleens op vakantie geweest, maar nooit heel luxe of ver weg. Dat zou nu gaan gebeuren. Ik wilde altijd al eens naar Thailand. Trekken door het binnenland en daarna relaxen op een van de prachtige bounty-eilandjes en nagenieten van onze trouwdag. Romantisch staren naar de zonsondergang, vrijen in ons strandhuisje en urenlang in de hangmat liggen. Dat beeld had ik voor ogen. Hugo was echt mijn droomman: lief en attent, grappig en gevat. En nog knap ook. Ik was stapelverliefd. Al na drie maanden woonden we samen en het duurde niet lang voor we het over trouwen hadden. Ik had geen enkele twijfel: met deze man wilde ik oud worden. Dat het nog ruim twee jaar duurde voor we gingen trouwen, had vooral een financiële reden. We wilden het groots aanpakken en daar moesten we voor sparen. Dat lukte: onze trouwdag vierden we met bijna honderd man en ook op de huwelijksreis bezuinigden we niet. We zouden dit tenslotte maar één keer meemaken, dus het moest een fantastische herinnering worden.”
Leuke klik
“De huwelijksreis was fantastisch. We hadden het geweldig. We waren het overal over eens, hadden nauwelijks ruzie en als er iets misging, lachten we daar samen om. In Chiang Mai, een stad in het noorden van Thailand, leerden we Edwin en Isa kennen. Dit Nederlandse stel reisde een paar maanden door Azië. Het klikte en we besloten een paar keer samen te eten. We vertelden dat we na Chiang Mai naar het zuiden zouden gaan om nog ruim een week op Ko Phi Phi door te brengen, een prachtig tropisch eiland aan de zuidkant van Thailand. Edwin en Isa zeiden dat ze daar ook heen wilden en joviaal riep Hugo dat we hen daar dan wel zouden zien. Dat vond ik wat minder: ik vond ze aardig, maar ik hoefde niet per se weer af te spreken. Zij reageerden echter enthousiast en voor ik het wist, was het beklonken: we zouden hen in de loop van de week daarna weer zien op Ko Phi Phi. ’s Avonds zei ik tegen Hugo dat ik het niet zo’n geslaagd idee vond, omdat juist dit gedeelte van onze reis zo romantisch was en ik die tijd graag met hem alleen wilde doorbrengen. Hij wuifde het weg: natuurlijk zouden we lekker met z’n tweeën zijn, maar het was toch leuk om een paar keer met Edwin en Isa te eten, of een uitstapje te maken? Ik besloot onze reis niet te laten verpesten en zette me eroverheen. Dat ging best goed, maar ik hield wel een vreemd gevoel. Ik vond Isa aardig, maar er was iets waar ik mijn vinger niet goed op kon leggen. Ik had het gevoel dat ik een beetje moest uitkijken voor haar. De zogenaamde grapjes die ze maakte, die net te ver gingen… Ook over seks. De manier waarop ze naar Hugo keek. Ik vertrouwde haar niet. Gelukkig vertrouwde ik Hugo voor de volle honderd procent, dus echt zorgen maakte ik me ook weer niet.”
Er hing spanning
“Hugo en ik reisden naar Ko Phi Phi. Het was helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld: we sliepen in ons eigen huisje aan het strand, keken uit over het prachtig witte zand en de blauwe zee en genoten vooral van elkaar. Een paar dagen later kwamen ook Edwin en Isa aan op het eilandje. Ik merkte meteen dat er iets was, er hing spanning tussen hen. Alsof ze ruzie hadden gehad. Ik had helemaal geen zin om betrokken te worden bij eventuele relatieproblemen van een stel dat we nauwelijks kenden, dus drong ik er bij Hugo op aan om wat afstand te houden. Hij zag het probleem niet zo, maar begreep gelukkig wel dat ik geen behoefte had de hele tijd met Edwin en Isa te zijn. De eerste dag trokken we wel samen op, maar de tweede dag spraken we af onze eigen weg te gaan en dan ’s avonds samen te eten. Die avond voelde ik me niet lekker. Ik had hoofdpijn en wilde slapen. Het liefst wilde ik dat Hugo bij mij bleef, maar ik begreep ook wel dat hij niet zo’n zin had om de hele avond in het huisje te zitten. Hij besloot met Edwin en Isa te gaan eten. Ik nam een aspirientje en ging naar bed. Rond elf uur die avond werd ik wakker. Ik voelde me beter en omdat ik niet meer kon slapen, ging ik op de veranda van ons huisje zitten. Vanaf daar had ik uitzicht op het strand. Na een tijdje zag ik een man lopen langs de waterlijn. Toen hij dichterbij kwam, zag ik dat het Edwin was. Ik wilde hem roepen, maar eigenlijk had ik helemaal geen zin om met hem te praten. Hij liep een stuk door en bleef verderop staan, starend naar het water. Na een tijdje verdween hij weer. Ik vond het maar vreemd. Ik wilde Hugo vragen hoe het zat, maar die was nog niet terug. Ik weet niet precies hoe laat hij die nacht terugkwam, omdat ik weer naar bed ben gegaan.”
Geruststelling
“De volgende dag vroeg ik Hugo naar het gedoe met Edwin. Hij zei dat hij had gemerkt dat er spanningen waren tussen Edwin en Isa, maar hij wist niet dat Edwin in zijn eentje was weggegaan. Dat vond ik raar: hij was toch bij hen? Maar Hugo zei dat hij rond elf uur al afscheid van Isa en Edwin had genomen en dat hij onderweg naar huis in een café was terecht gekomen waar hij een lang gesprek met de barman had gevoerd. Hij wist allerlei details te vertellen, over de familie van die man en hoeveel hij verdiende en hoe zwaar het leven voor hem was. Ik geloofde Hugo, vooral ook omdat het precies klopte qua tijd: als ze rond elf uur uit elkaar waren gegaan, zou het wel degelijk kunnen dat Edwin na elven in zijn eentje op het strand liep. Het was een geruststelling. De rest van de tijd gingen we gelukkig niet heel intensief met Isa en Edwin om. Hugo leek er ook weinig voor te voelen om zich te mengen in hun relatieperikelen, en daar was ik allang blij om. We wisselden nog wel mailadressen uit, maar contact hebben we niet gehouden. Eenmaal terug in Nederland dacht ik nauwelijks nog aan Edwin en Isa. Tot dat moment, zes maanden na de huwelijksreis. We hadden ons gewone leven weer opgepakt. Wie het maar wilde horen, vertelde ik hoe superromantisch de reis was geweest en hoe we ervan hadden genoten. Dat was ook zo, ik genoot elke keer als ik aan onze tijd in Thailand dacht. Avondenlang besteedde ik aan het fotoboek van de reis en samen droomden we weg bij de gedachten aan de mooie plekken die we hadden gezien. Geen moment merkte ik iets aan Hugo. Misschien is dat nog wel het ergste, dat hij zó goed kon toneelspelen. Van schuldgevoel had hij blijkbaar geen enkele last.”
Dit is fout
“Ik kwam erachter door een appje. Het kwam van Lucas, zogenaamd een jeugdvriend. Ik zag wel vaker appjes van deze Lucas voorbijkomen, maar ik las ze nooit. Hugo had via Facebook weer contact met hem gekregen en ze besloten wat te gaan drinken. Ik zocht er niks achter. Tot Lucas op een avond weer appte. Hugo was in de keuken en zijn telefoon lag voor me op tafel. Mijn blik viel op de tekst van het appje. Lucas liet weten het de avond ervoor erg leuk te hebben gevonden en Hugo te missen. Ik wist niet wat ik las! De avond ervoor was Hugo namelijk niet met Lucas, maar met wat collega’s een biertje gaan drinken. Had hij gezegd. Ik wist meteen: dit is fout. Ik zocht in Hugo’s telefoon naar meer appjes van Lucas, maar ik vond niks. Dat was vreemd: waarom zou hij alles verwijderd hebben? IJzig kalm riep ik wat dit te betekenen had. Hij deed een halfslachtige poging het te ontkennen, maar gaf toen toe: oké, Lucas was geen jeugdvriend, maar zijn jeugdvriendin Karin, met wie hij op de middelbare school wat had gehad. En ja, hij had een affaire met haar. Ik was buiten zinnen van woede. Dezelfde avond zette ik hem buiten de deur. Ik voelde me zó bedrogen.”
Nooit meer vertrouwen
“De volgende dag kwam Hugo terug. Hij wilde een nieuwe kans, bood zijn excuses aan en zei dat het nooit had mogen gebeuren. En dat hij, omdat hij schoon schip wilde maken als we samen verder wilden, ook moest toegeven dat het nog één keer eerder was gebeurd. Niet met Karin, maar met iemand anders: met Isa. Woedend was ik. En enorm gekwetst. Hij leefde al zes maanden met zijn leugen en al die tijd had ik niks gemerkt. Wat wás dit voor man? Hoe kon hij me zó bedriegen? Hoe kon hij juist deze prachtige reis, die volgde op onze mooie trouwdag, zo bezoedelen? Hugo had gehoopt dat ik, doordat hij het nu had opgebiecht, hem weer kon vertrouwen. Maar dat kon ik niet. Juist niet: een man die zo goed kon doen alsof er niks aan de hand was, kon ik nooit meer vertrouwen. Ik besloot een einde te maken aan ons huwelijk. Maar niet zonder dat ik duidelijkheid had gekregen over wat er in Thailand was gebeurd. Om het te kunnen verwerken moest ik weten hoe het zat. Hugo vertelde dat hij de hele tijd al spanning tussen hem en Isa voelde. Een blik, een terloopse aanraking, een flirterige opmerking… ze zag hem wel zitten. Het vreemde gevoel dat ik bij Isa had gehad, klopte dus. Die avond dat ik hoofdpijn had, kwam die spanning tot ontploffing. Isa en Edwin hadden ruzie gekregen tijdens het eten, waarna Edwin was weggegaan. Daarna hadden Isa en Hugo samen te veel gedronken en had Isa bij hem uitgehuild over haar relatie, die volgens haar zo goed als over was. Ze had gezegd dat ze op zoek was naar een ander type dan Edwin. Tijdens hun reis had ze hem leren kennen als een sulletje en ze zocht een échte man. Een man als Hugo. En voor hij het wist, zaten ze te zoenen, vertelde Hugo. En van het een kwam het ander, dus eindigden ze die avond in Isa’s bed. Terwijl ik Edwin over het strand had zien lopen, lagen onze partners een paar honderd meter verderop met elkaar in bed.”
Te mooi
“Na Hugo’s bekentenis zette ik de scheiding in gang, ging ik op zoek naar woonruimte voor mezelf en bouwde ik mijn leven weer op. Wel wilde ik nog iets met mijn woede voor Isa. Ik vond dat ik aan Edwin moest vertellen wat zijn vriendin had uitgespookt, maar ik was zijn mailadres kwijt. Ik vond hem op Facebook. Daar las ik dat hij en Isa niet lang na ons vertrek uit Thailand naar Nederland waren teruggekeerd, en dat ze inmiddels uit elkaar waren. Hem laten weten wat er was gebeurd, leek me zinloos, dus daar zag ik maar van af. Langzaamaan neemt de woede af, al blijft de pijn wel. Ik kan nog steeds bijna niet geloven dat dit is gebeurd. Het leek zo prachtig, ik was zo gelukkig. Die harde les heb ik geleerd: als het te mooi lijkt om waar te zijn, is dat het blijkbaar ook.”
Tip van de redactie
Het fenomeen vreemdgaan of overspel is van alle tijden en gaat veelal gepaard met heftige emoties. Wat drijft de partner tot overspel? Wat zijn de motieven van de minnares? En wat is de reden dat de bedrogen echtgenote haar man toch niet kwijt wil en het overspel vergeeft? Hier kun je alles over lezen in De duivelsdriehoek van Carolien Roodvoets. Voor meer info klik op onderstaande button.
