Diana is veertig en oma: ‘Ik dacht dat ze een blindedarmontsteking had’

26 augustus 2019

Diana (40) wist even niet waar ze het moest zoeken. Toen ze haar 17-jarige dochter vorig jaar met spoed naar het ziekenhuis bracht met wat ze dachten dat een blindedarmontsteking was, bleek Lisa niet alleen zwanger, maar al aan het bevallen!

Diana (40) wist even niet waar ze het moest zoeken. Toen ze haar 17-jarige dochter vorig jaar met spoed naar het ziekenhuis bracht met wat ze dachten dat een blindedarmontsteking was, bleek Lisa niet alleen zwanger, maar al aan het bevallen!

Diana: “Al maanden klaagde Lisa over rugpijn. Ze was al bij de huisarts en bij de fysiotherapeut geweest, eerst dachten ze aan een hernia. Op een dinsdagmiddag in oktober gingen we samen naar een manueel therapeut. Die heeft haar bekeken in haar ondergoed en terwijl ze op haar buik lag behandeld. Daarna zijn we op de fiets weer naar huis gegaan. Lisa huilde de hele weg, want ze had zo’n pijn. Omdat er iets was losgemaakt, dachten we toen nog. Achteraf moet ze toen al weeën hebben gehad. Eenmaal thuis heb ik haar met wat paracetamol onder de douche en naar bed gestuurd. Maar het ging steeds slechter: buikpijn, steken in haar zij, koorts, veel naar de wc. Rare klachten. Ik dacht aan een blindedarmontsteking en toen het alleen maar erger werd, heb ik om tien uur ’s avonds het ziekenhuis gebeld. Eigenlijk wilden ze Lisa zelf spreken, maar dat ging niet: ze gilde het letterlijk uit van de pijn. ‘Kom met spoed naar het ziekenhuis’, werd me aangeraden. ‘En als ze onderweg flauwvalt, bel je 112.’ Ik heb nog nooit zo hard gereden, was in tien minuten bij de spoedpost. Mijn andere dochter Tess, toen veertien, bleef thuis Ajax kijken. In het ziekenhuis werd Lisa alleen maar zieker: ze had inmiddels veertig graden koorts en ook de dokter dacht aan blindedarmontsteking. Maar nadat zij een beetje had gevoeld, ging ze vragen stellen: had Lisa een vriendje? Nee, het was al sinds februari uit. Ik dacht nog: doe niet zo dom, het is gewoon een blindedarmontsteking. Maar de arts haalde er toch een gynaecoloog bij.”

Miskraam

“Misschien is ze zwanger, schoot toen door me heen. Van een los vriendje, ze vertelt me vast niet alles. Dan krijgt ze nu dus een miskraam. Laat het een les zijn: volgende keer beter opletten. Al hield ik het nog steeds bij die blindedarmontsteking. De gynaecoloog arriveerde met een echoapparaat. Ze ging over Lisa’s buik, keerde het scherm naar me toe en ik schrok me dood: daar zag ik een complete baby.” Diana schiet vol bij de herinnering en gaat verder: “Het eerste dat door mijn hoofd ging, was: o god, mijn kind krijgt een kind. Maar ook: hoe kan ik dat niet gezien hebben? Daar voel ik me nog steeds schuldig over. Ze woont hier in huis, ik zie haar in haar nakie onder de douche, hoe kan ik het gemist hebben? Maar Lisa werd gewoon ongesteld en had een platte buik. Blijkbaar heeft ze ontzettend strakke buikspieren doordat ze al jaren danst en paardrijdt. Ze was wel íets voller, maar had nog steeds maatje 38. De gynaecoloog zei ook: ‘Je kunt het niet van de buitenkant gezien hebben, wij vragen ons zelfs af waar het zit.”

Lees ook: Danny Froger wordt vader: ‘Ik kan haast niet meer wachten’

Toen ik de echo zag, moest ik gaan zitten. Ik krijg een hartaanval, dacht ik. Lisa zelf had nog niks gezien. Ik zei: ‘Lies, je krijgt een kindje.’ Ze raakte helemaal in paniek en riep: ‘Ik wil dit niet! Ik wil naar huis, dit moet weg.’ Maar ze moest al gaan bevallen. De gynaecoloog kon niet bepalen hoe ver ze was. De foetus leek voldragen, maar kon ook vijf maanden zijn. Er schoot van alles door mijn hoofd: een dood kindje? Gehandicapt? Welk scenario zouden we krijgen? Ik heb mijn ex-man gebeld en gezegd dat hij naar het ziekenhuis moest komen. Hij was zo overvallen dat hij prompt vergat naar welk ziekenhuis hij moest. Toen hij mij niet meer te pakken kreeg, belde hij Tess, die thuis nog van niets wist. Dat was ik in de paniek vergeten, maar zij was nu ook overstuur.”

Zij moet kiezen

“Ondertussen gingen rond Lisa alle protocollen draaien en werden er vragen gesteld: heb je gerookt, gedronken, drugs gebruikt? Maar ook: wat wil je met het kindje doen? Toen dat aan mij werd gevraagd, antwoordde ik: ‘Nee, Lisa gaat bevallen, niet ik. Zíj moet kiezen.’ Al was voor mij wel vrij snel duidelijk dat ze de baby zou houden. Hoe was de thuissituatie? Nou, ik ben al vijf jaar alleenstaand, werk veertig uur per week als tandartsassistente en woon met mijn twee meiden. Niet ideaal, maar vrij snel besloot ik: we hebben de ruimte, een extra slaapkamer, het komt wel goed. Alleen had ik natuurlijk al mijn babyspullen weggedaan, mijn jongste werd vijftien! Op twee kruiken en een boxpak na was er niets meer.

Toen Thijs werd geboren, zag hij er eigenlijk heel goed uit. Hij reageerde, huilde en ging meteen duimen. Hij werd bij Lisa gelegd en lag stil om zich heen te kijken. Ze konden niet precies zeggen hoeveel weken hij was, maar dachten minstens 37. Oké, dacht ik, dat is goed: zijn longen zijn rijp, alles doet het, prima. Lisa had nog steeds hoge koorts, en hij ook. Ze zijn er nooit achtergekomen hoe dat kwam, maar ze kregen allebei antibiotica en moesten in het ziekenhuis blijven. Ook dat was goed: Lisa leerde er praktische dingen zoals borstvoeding geven en Thijs in bad doen. En zo konden Tess en ik thuis orde op zaken stellen.”

Hartverwarmend

“Thijs werd even voor vijf uur ’s ochtends geboren en rond half zes stuurde ik een foto in mijn werkappgroep met het bericht dat ik plotseling oma was geworden en niet kwam. Collega’s met kleine kinderen boden spontaan van alles aan. Maar ook andere mensen die het nieuws hoorden: bananendozen vol babyspullen werden afgeleverd, er hingen zelfs pakketjes aan de deur. Binnen 48 uur had ik alle spullen die we nodig hadden, en meer: ik kon wel twee babykamers inrichten! Er waren twee badjes, twee standaards, zelfs een borstpompapparaat. Mijn ouders kochten de box en de commode, het enige dat we nieuw hebben gekocht is een buggy, een wipstoeltje en wat zomerkleding. Voor de winter hebben we ook al heel veel. ‘Jij doet altijd zo veel voor anderen Diana, nu kunnen we eens iets terugdoen’, kreeg ik te horen. Het was hartverwarmend.”

Lees meer van het verhaal in Vriendin 35

Tekst: Tanja Spaander. Foto’s: Yasmijn Tan. Visagie: Wilma Scholte.

Ook interessant: Anouk: ‘Ik kan soms een beetje doorschieten in het loslaten van Soof’