Babette: ‘Ik doe er alles aan om mijn kind op de havo te krijgen’

27 juni 2023

Babette (34) is getrouwd met Anthony (34) en moeder van Bram (11). Bram is slim, maar op school komt dat er niet uit. Dus oefent Babette dagelijks rekenen en spelling met hem. ‘Bram speelt liever buiten, maar dat is dan jammer. Ik vind zijn schoolprestaties te belangrijk.’

“Als Bram uit school komt, drinken we eerst thee met wat lekkers. Daarna oefenen we samen spelling of rekenen óf gaat hij door naar Martijn, de vwo-student die twee keer per week zijn kennis bijspijkert. Bram heeft daar niet altijd zin in. Hij speelt net als veel andere jongens van zijn leeftijd liever op zijn Playstation of buiten, maar dat is dan jammer. Ik vind zijn schoolprestaties te belangrijk. Binnenkort krijgen we te horen wat het officiële schooladvies wordt: vmbo of havo. Tot die tijd staat zijn leven in het teken van de voorbereiding daarop. Ik wil er alles aan doen om hem op het hoogste niveau te krijgen.”

Slim kind

“Bram is altijd een slim kind geweest. Al op de peuterspeelzaal kon hij zijn eigen naam schrijven. In groep 1 verzon hij woordjes van de letters die hij kende en maakte hij voor de lol rijen sommetjes. In groep 3 kende hij alle tafels en in groep 4 las hij de boekjes van groep 6. Bram was een echte studiebol. Dat vonden niet alleen wij, dat zeiden ook mensen in onze omgeving.

Maar ergens in groep 5 stagneerde zijn snelle ontwikkeling. Tenminste op school. Hij haalde lagere cijfers. Op de landelijke Cito-toetsen bleek hij steevast twintig procent onder het gemiddelde te scoren, wat duidde op vmbo-niveau. Ik stond voor een raadsel: hoe kon mijn slimme kind ineens zo slecht presteren?

Tijdens het tienminutengesprek hoorde ik van zijn twee juffen dat Bram snel was afgeleid. Hij zag elke vogel buiten vliegen, voerde tijdens de les hele gesprekken met zijn buurman en zat steevast omgedraaid op zijn stoel om maar niks te missen van wat er in de klas gebeurde. Kortom, Bram zat meer voor de lol op school, dan om er echt iets te leren. Ze vonden hem geen hoogvlieger.

Grote interesse

Maar het beeld dat zijn juffen van hem schepten, klopte niet met het beeld dat ik van hem had. Thuis vond ik Bram juist ontzettend leergierig. We gingen regelmatig naar musea en dan wilde hij elk detail weten. Op zijn zesde wilde hij per se naar het Vincent van Gogh-museum. Zo’n klein mannetje en dan zwaar onder de indruk van de Zonnebloemen… Iedereen die hem hoorde over zijn favoriete schilderij moest er om lachen.

Lees ook: Annelies en haar zoon worden gemeden op het schoolplein

Thuis zat hij vaak uren te googelen: waar komt anijs vandaan? Wanneer leefde koningin Emma en waarom heet het ziekenhuis naar haar? Hoe vaak zijn er al mensen naar de maan gevlogen en hoe hard gaat een raket? Ook kende hij de Latijnse naam van elke dinosaurus die ooit had geleefd.

Brams grote interesse in de wereld om hem heen, rijmde dus niet met de cijfers op zijn rapport. In eerste instantie maakte ik me nog niet zo druk. Dit was een fase, misschien een groeispurt die hem dwarszat. Het zou vast wel weer goed komen.”

Niks tegen vmbo

“Maar het kwam niet goed. Groep 6 was een drama, waarin Bram alleen voor gym, beeldende vorming en kosmisch onderwijs voldoendes haalde. De rest was matig. Een dyslectietest die de school – op mijn verzoek – bij hem uitvoerde, leverde geen significante uitslag op. En ook uit de intelligentietest kwam niks bijzonders naar voren. Hij had een ‘normaal’ stel hersens.

Vlak voordat Bram naar de belangrijke groep 7 ging, begon ik me steeds meer zorgen te maken. In groep 7 wordt eigenlijk al gekeken welk niveau je kind heeft. Het is bijna nog belangrijker dan het eindoordeel in groep 8. Maar zoals hij nu presteerde, stevende hij af op een vmbo-advies. Iets wat ik met alle macht wilde voorkomen.

Persoonlijk heb ik helemaal niks tegen het vmbo. De maatschappij zit te spríngen om goede kappers, stratenmakers, verpleegkundigen en timmermannen. Ik weet dat er honderden hoogopgeleiden werkeloos thuiszitten, terwijl een goede vakman een dikke boterham verdient. Desondanks zou ik toch liever zien dat Bram naar de havo gaat, dan naar het vmbo. Hier in de buurt zit een ROC en als ik al die opgeschoten hangjeugd daar zie met hun brommers, scooters en petjes op, een beetje ongeïnteresseerd slagroompatronen snuivend, dan slaat de schrik me om het hart. Ik denk dat Bram heel beïnvloedbaar is en als hij met de verkeerde jongens in aanraking komt, er niets meer van school terechtkomt. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat hij de havo makkelijk aankan. Ik heb zelf ooit eerst de mavo gedaan en toen alsnog de havo en ik vind het nog steeds zonde dat ik niet meteen naar de havo ben gegaan. De mavo deed ik op mijn sloffen, ik werd pas uitgedaagd op de havo. Die omweg wil ik Bram besparen. Net als het knokken om uiteindelijk op de havo te komen. Tegenwoordig is het namelijk niet zo makkelijk meer om van vmbo naar havo over te stappen. Ik zie om me heen kinderen van vriendinnen die heel snel richting het mbo worden gedirigeerd. En het is toch jammer als Bram een opleiding onder zijn niveau zou moeten doen, alleen maar omdat hij slecht scoort op zijn schooltoetsen?”

Zuchten en steunen

“Ook al vertelden zijn cijfers iets anders, ik geloofde gewoon niet dat Bram de intelligentie miste om te leren. Het kwam er op school alleen niet uit. Misschien voelde hij te veel druk bij toetsen. Misschien snapte hij de vraagstelling niet of had hij moeite met het toepassen van de lesstof. Er moest een reden zijn waarom hij zo slecht presteerde. Ik ben toen toetsen met hem gaan oefenen. Op Marktplaats kun je oude Citoen entreetoetsen kopen. Die heb ik aangeschaft en we zijn samen de opgaven gaan maken. Al snel bleek dat spelling en rekenen niet zijn beste vakken waren. Daar kwam hij echt wat tekort. Volgens Bram begreep hij de uitleg op school niet. Ook ik kon hem daar niet bij helpen. Ik probeerde het wel – breuken, meten, d en t – maar hij zuchtte en steunde en riep dat hij het nu helemaal niet meer snapte. Mijn man Anthony kon hem ook niet helpen bij zijn schoolwerk. Die kwam pas op zijn zestiende naar Nederland en spreekt met een accent, maar voor hem hoefde alle ‘poespas’ sowieso niet. Hij vindt het prima dat ik Bram wil begeleiden, maar heeft er ook geen problemen mee als zijn zoon straks een vmbo-advies krijgt. Zelf werkt hij ook met zijn handen. Uiteindelijk heb ik via een moeder op het schoolplein Martijn gevonden. Martijn is een vwo-scholier die tegen betaling bijles geeft aan basisschoolkinderen. Hij heeft ontzettend veel geduld en kan de lesstof goed herkauwen. Al na één proefl es was ik om: Bram hangt aan Martijns lippen. Hij kijkt echt een beetje tegen hem op en doet actief mee tijdens zijn lessen. Reden genoeg om meteen twee keer anderhalf uur per week bij Martijn in te boeken. Die vijfendertig euro die de lessen me wekelijks kosten, heb ik er graag voor over. Ik ben vorig jaar gestopt met roken. Het geld dat ik uitgaf aan sigaretten, stop ik nu in de bijles van mijn zoon. Dat is sowieso een stuk gezonder, haha.”

Zielig

“Voor Anthony hoeft de bijles niet per se, maar hij staat wel achter me. Hij vertrouwt erop dat ik doe wat het beste is voor ons kind. Mijn familie, mijn ouders en zus daarentegen vinden het onzin dat ik Bram zo op de huid zit. Vooral mijn vader keurt het af. Hij vindt het zielig voor Bram dat hij na schooltijd niet buiten kan spelen, maar meteen door moet naar bijles of met mij oude examens moet oefenen. En mijn moeder zucht elke keer ‘Ach, arm kind’ als Bram enthousiast vertelt over een lesje bij Martijn of appt dat hij niet kan langskomen omdat hij nog een dictee moet leren. Ik vind hun negatieve reacties overdreven. Als Bram volgend jaar naar de middelbare school gaat, krijgt hij ook elke dag huiswerk. Het scheelt net een jaartje. Het helpt hem nu al in een bepaald patroon te komen. Maar dan zegt mijn vader dat ik Bram zijn jeugd afneem: ‘Hij moet nu nog lekker buiten spelen en voetballen, leren komt heus wel.’ Ze vinden dat ik doorsla en vergelijken mij met superstrenge Aziatische ouders die van hun kinderen professoren en dokters willen maken. Maar dat vind ik niet eerlijk. Ze willen toch ook graag dat hun kleinzoon goed terechtkomt? Van alleen buiten spelen leert hij niks. Ik ben ook de enige van mijn vriendinnen die het zo aanpakt. Zij zijn allemaal makkelijker. Ze hebben geen zin om de strijd met hun kinderen aan te gaan en leggen zich nu al neer bij het schooladvies dat straks gaat komen. De moeder van een klasgenootje van Bram denkt ook dat haar zoon beter kan dan hij laat zien, maar zij laat hem gewoon. Ze vertrouwt erop dat zijn talent vanzelf boven komt drijven. Maar ik help mijn kind liever nu, zodat hij het later gemakkelijker heeft. Ik vind ook niet dat Bram nu een deel van zijn jeugd mist. Doordeweeks is hij misschien maximaal twee uur per dag kwijt aan zijn schoolwerk of bijles. Op maandag en woensdag gaat hij naar Martijn, dinsdag, donderdag en vrijdag oefenen wij samen van half vier tot vijf. Daarna mag hij altijd nog een uur gamen totdat we gaan eten. Na het eten mag hij tv kijken en vlak voor hij naar bed gaat moet hij nog twee hoofdstukken in een boek naar keuze lezen. Vroeger las ik hem altijd een verhaaltje voor, voor het slapengaan. Nu doet hij dat zelf. Niks mis mee. Op zaterdag is Bram altijd vrij. Dan kan hij lekker sporten, afspreken met vriendjes en chillen op de bank. Pas zondag aan het eind van de middag pakken we het schoolwerk weer op. Dan nemen we zijn agenda door en zetten we wat puntjes op de i. Ik zie dit niet als een strafregime van een moeder die te veel op haar kind zit. Volgens mij valt het allemaal best mee.”

Voor zijn bestwil

“Natuurlijk, als je het aan Bram vraagt, wil hij liever spelen dan leren. Maar hij snapt wel dat ik dit voor zijn eigen bestwil doe. Zelf kan hij nog niet overzien wat het beste voor hem is, vmbo of havo, maar hij wil later net als zijn grote held André Kuipers astronaut worden. Ik heb hem uitgelegd: ‘Met alleen vmbo ga je nooit de ruimte in. Zelfs met havo begin je nog niks, maar het is wel een stap in de goede richting.’ Hij zal echt nog jaren door moeten studeren. Ook wil Bram later graag veel geld verdienen. Hij is een kleine geldwolf die nog geen euro kan sparen en alles wil uitgeven. Ik heb hem ook voorgehouden dat als je veel geld wilt verdienen, je ook een goede baan moet hebben. Meestal heb je daar een diploma voor nodig. Beide dromen motiveren hem. Tegelijkertijd blijft hij een kind dat nog niet kan overzien dat de bijlessen die hij nu krijgt hem later een behoorlijk salaris gaan opleveren. Dus moppert hij af en toe best wel op me en vliegt er ook nog weleens een schrift door de kamer. Maar ach, zolang Bram nog elke avond zijn armen om mijn nek legt en zegt: ‘Ah mammie, ik hou zo van je’, denk ik dat ik het nog niet zo slecht doe als moeder.”

Lees ook: Mirjam: ‘Mijn vader heeft altijd gedacht dat ik zijn kind was’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.