Evelien wilde een vierde kind… het werd een drieling

Evelien heeft even een rustmomentje; de drieling doet haar middagslaapje. Zij hebben hun warme eten al op. Dat van de rest van het gezin staat zachtjes te pruttelen op het fornuis. Het past allemaal net, want het duurt nog precies een uur voordat Evelien weer de deur uit moet om de jongste van de oudste kinderen, Nio (4), uit school te halen. Evelien is er inmiddels aan gewend dat het leven met zes kinderen druk is en een strakke planning vergt. Toch zou ze niet anders meer willen.
“Dries en ik vormen een samengesteld gezin. Ik had al twee kinderen, Alyssia (15) en Liam (12), uit een eerdere relatie toen ik iets kreeg met Dries. Hij had zelf geen kinderen, maar wilde dat wel graag. Zo’n vijf jaar geleden kregen we samen Nio. Omdat we eigenlijk niet wilden dat hij als nakomelingetje in zijn eentje zou opgroeien, bedachten we dat één kind erbij perfect zou passen. Vier is een mooi, even getal. Na het uitspreken van die wens, raakte ik vrij vlot opnieuw zwanger. Eigenlijk vermoedde ik al meteen dat het een meerling was. Mijn buik groeide veel sneller dan bij de vorige zwangerschappen en ik was ziek, misselijk, soms zelfs beroerd. Dat kende ik helemaal niet.
Omdat mijn vorige zwangerschappen probleemloos verliepen, kreeg ik pas na ongeveer drie maanden een eerste echo bij de gynaecoloog. Ik herinner me nog goed hoe ze naar het scherm keek en ons meteen vroeg: ‘Zien jullie wat ik zie?’ Ik antwoordde zonder goed te kijken: ‘Het zijn er vast twee hè?’ Mijn broer heeft een tweeling, dus het zit een beetje in de familie. Vervolgens begon ze te tellen. Een… twee… En dan zie ik er hier nog één. Dat maakt drie… Ik weet nog dat ik van de zenuwen de slappe lach kreeg. Samen met Dries. Daarna was het stil. Heel stil. Tijdens de autorit naar huis hebben we amper iets tegen elkaar gezegd. Je realiseert je dat dit niet zomaar iets is. Ons gezin ging ineens van drie naar zes kinderen. ‘We moeten een andere auto’, opperde Dries. ‘Ons huis heeft aanpassingen nodig…’ Er flitsen zoveel gedachtes door je hoofd. Ik vroeg me vooral af of ik voor zes kinderen nog wel de moeder kon zijn die ik wil zijn. Eentje die er altijd voor ze is, tijd heeft om naar hun verhalen te luisteren en leuke dingen met ze doet. Ik heb mijn moeder verloren toen ik zestien was. Ze had kanker. Daarna moest ik het alleen doen met hulp van mijn broer. Dus ik weet hoe belangrijk de liefde en aanwezigheid van een moeder is.

Veel tijd en energie

Dries en ik vonden het belangrijk ook onze oudste drie te betrekken in het hele verhaal. Want dit drielingnieuws had ook invloed op hen. Spontane uitjes, snel even winkelen of direct ergens bij geholpen worden, zit er met drie baby’s in huis niet altijd in. We waarschuwden ze vooraf: drie baby’s erbij kost veel tijd en energie. Jullie moeten waarschijnlijk soms even wachten, wat meer geduld hebben en af en toe helpen. Aan de andere kant wilden we het ook niet te groot maken, want ze moeten natuurlijk ook gewoon kind kunnen zijn. Ik weet niet of ze helemaal konden inschatten wat we precies bedoelden, maar ze waren zo enthousiast toen we ze vertelden dat er niet één baby, maar drie baby’s zouden komen. Net als wij wilden ze er helemaal voor gaan.”
Evelien krijgt een andere gynaecoloog, eentje die gespecialiseerd is in meerlingen. Zij wijst op de mogelijke risico’s voor zowel Evelien als voor haar ongeboren drieling. Er is meer kans op vroeggeboorte en ontwikkelingsachterstand. En ouders van meerlingen gaan sneller uit elkaar omdat de relatie vaak erg onder druk komt te staan. Je leven staat op z’n kop en verandert drastisch. Vervolgens vertelt de gynaecoloog dat er een mogelijkheid bestaat om één of twee vruchtjes te laten weghalen. “Voor ons is het nooit een serieuze optie geweest. Zo’n keuze wil je ook helemaal niet maken als moeder. Ik wilde het doen met wat het leven me zou geven. Weliswaar ging alles op dat moment volgens het boekje, toch hield ik er toen wel degelijk rekening mee dat we ook kindjes konden krijgen die extra zorg nodig zouden hebben.”

Tweelingtransfusiesyndroom

“Mijn zwangerschap verliep uiteindelijk niet helemaal vlekkeloos. Bij 21 weken begon mijn buik te zwellen en ik kreeg ik last van ontzettende rugpijn. Ik was in korte tijd zo’n vijf kilo aangekomen. Mijn buik was zo hard dat ze in het ziekenhuis bang waren dat de bevalling op gang zou komen. Er werd een echo gemaakt en daarop zagen de artsen dat ik last had van het tweelingtransfusiesyndroom.
Onze drieling – het bleken meisjes te zijn – had maar twee placenta’s. Elenore had een eigen placenta en vruchtzakje. Emilia en Enora deelden één placenta met bijhorend vruchtzakje. Het bloed dat daar circuleerde, werd niet gelijk verdeeld. Emilia kreeg te weinig bloed waardoor ze niet meer groeide. Haar hartslag was al verminderd. Enora kreeg te veel bloed, ook zij kon er ziek door worden. Er moest direct worden ingegrepen.
Ik kreeg een risicovolle operatie waarbij ik plaatselijk werd verdoofd. Artsen probeerden bloedvaten in het vruchtzakje dicht te branden zodat het bloed weer eerlijk verdeeld zou worden. Daarvoor moesten ze met een camera en een laserdraad in de baarmoeder. Er was infectiegevaar en de bevalling kon op gang komen. Ik was zo bang dat er iets mis zou gaan en ik een kindje zou verliezen. Tijdens de operatie wees de gynaecoloog me erop dat Emilia op het scherm te zien was. ‘Kijk.’ Ik keek en zag hoe Emilia haar oogjes opendeed en leek te zwaaien. Dat gaf me even een geruststellend gevoel. Maar ik was pas echt blij toen ik ze later die avond weer alle drie voelde bewegen in mijn buik.”

Vechtertjes

Normaal gesproken worden meerlingen met 36 weken gehaald. Maar omdat Emilia opnieuw wat achterbleef, besloten de artsen dat Evelien met 34 weken een keizersnee kreeg. Het is 31 oktober 2024, Halloween. Een voor een ‘zweven’ de baby’s na de geboorte even boven het gezicht van Evelien. Daarna worden ze in de couveuse gelegd en gaan ze uit voorzorg naar de afdeling neonatologie. “Ik was bang dat ze heel klein waren en zuurstof nodig hadden. Daar maakte ik me echt zorgen over. Emilia was met 44,5 cm bijna even groot als haar zussen, maar woog amper 1,310 kilo. Enora kwam ter wereld met 1,845 kilo en 45 cm. Elenore, die een vruchtzakje voor zich alleen had gehad, was de grootste met 2,7 kilo en 46 cm. Hoewel ze dus inderdaad prematuur waren, deden ze het eigenlijk van meet af aan heel goed. Het zijn vechtertjes. Na en week dronken ze al uit een flesje en na twee weken mochten ze mee naar huis.
De meisjes kregen bij de geboorte meteen een armbandje om met hun naam. Geen overbodige luxe, want lange tijd was ik de enige die ze uit elkaar hield. Daar haalde ik dan weleens geintjes mee uit. Dat legde ik ze in een andere volgorde in de box of in hun wipstoeltje en was Dries het even helemaal kwijt. Inmiddels houdt hij zijn dochters uit elkaar hoor, al blijven ze elkaars evenbeeld.
In het ziekenhuis deden ze een test waaruit bleek dat Emilia, Enora en Elenore ontstaan zijn uit één bevruchte eicel. Ze hebben precies hetzelfde DNA. De kans dat je zonder bevruchting in een reageerbuisje een drieling krijgt, is ongeveer 1 op de 10.000. De kans op een eeneiige drieling is 1 op 200 miljoen. Een wonder dus.”

Lopende band werk

Evelien neemt thuis het leeuwendeel van de voeding en verzorging op zich. Dries heeft een eigen dakdekkersbedrijf en springt bij waar hij kan. “Het vraagt vooral veel organisatie. In het begin moesten ze nog om de drie uur een fles. Naar omdat ze vrij veel last hadden van reflux duurde het allemaal langer dan normaal. Op een gegeven moment legde ik standaard twee baby’s op het voedingskussen en één tussen mijn benen en dronken ze tegelijkertijd. Dat scheelde weer tijd. Toch had ik sterk het idee dat, als ze dan eenmaal allemaal hadden gedronken en verschoond waren, het ritueel alweer opnieuw begon.
Het is ongelooflijk hoeveel babymelk en luiers erdoorheen gingen die eerste maanden. En kleertjes. De drie groeien als kool, dus ze hebben nogal wat nodig. De wasmachine draait dagelijks toch wel vier tot zes keer. We hebben geluk dat de drieling over het algemeen vrij rustig is, weinig huilt en goed slaapt. Tuurlijk zitten er dagen tussen dat ze jengelen. Bij buikkrampjes, nieuwe tandjes of een verkoudheid. Als er één begint, doet de rest mee. Dan vind ik het nog weleens lastig hoe ik ze moet troosten. Ik kan ze niet alle drie tegelijk tegen mijn borst aandrukken en knuffelen. Dus pak ik meestal degene die het hardst schreeuwt en wissel dat dan om de paar minuten af.
Het is leuk te zien dat ze alle drie al een heel eigen karaktertje hebben. Emilia was de kleinste in de buik, maar is nu veruit de pittigste. Een wildebras. Heel lief, maar aanwezig. Zij is ook degene die de andere twee troost. Ik leg haar daarom vaak in het midden. Huilt er dan eentje links of rechts van haar, dan draait ze zich naar dat zusje toe, pakt een handje of gaat aaien. Heel zoet. Haar zusje Elenore is iets rustiger, maar evenwel nog steeds aanwezig. Ze heeft al een bijnaam, we noemen haar dramaqueen. Dan kijkt ze je aan met een pruillipje terwijl er eigenlijk niets aan de hand is. Enora is heel braaf. Een echt mama’s kindje. Als de drie ’s ochtends wakker worden, moeten ze elkaar eerst even zien en aanraken. Pas dan is het goed en kan de dag beginnen. Hun fijne motoriek is flink ontwikkeld en ze kruipen er lustig op los. Staan en lopen, doen ze nog niet. Het is stilte voor de storm, want als het zo ver is, moeten we met z’n allen flink opletten, vrees ik.”

Naar elkaar toe gegroeid

Ondanks alle drielingdrukte proberen Evelien en Dries er zoveel mogelijk te zijn voor hun andere kinderen. De avond is sowieso voor hen. Dan doen we samen spelletjes, praten we wat of kijken we een film. “Ik wil beslist niet dat de oudsten straks zeggen: ‘Wij telden niet meer mee.’ Zij zijn me even lief. Het is prachtig te zien hoe we het afgelopen jaar als gezin in plaats van uit elkaar, juist naar elkaar toe zijn gegroeid. Hoe zorgzaam Alyssia bijvoorbeeld is, zij ontpopt zich als een echt moedertje. En hoe de drieling kan lachen om Liam en Nio. Het gaat zo vanzelf en harmonieus. Daar boffen we mee. Bovendien kan ik nog steeds voor alle zes de moeder zijn die ik wil zijn.
Waar ik een snelcursus in krijg, is het leren loslaten. Ik ben best een perfectionist en een controlefreak. Ik plan graag alles tot in detail en houd van een schoon, opgeruimd huis. Onmogelijk met zo’n groot gezin. Prioriteiten stellen, daar gaat het bij ons om. Het lukt me steeds beter. Een knuffelmoment met één van de zes is belangrijker dan het huis spic en span. Op het moment zit dat laatste er sowieso niet in. We zitten middenin een verbouwing. Dus veel chaos en troep. Er komen boven twee slaapkamers bij en beneden een extra speelhoek. Straks hebben alle kinderen, ook de kleintjes, een eigen kamertje. Als er dan eentje huilt, worden ze niet meteen alle drie wakker. Heerlijk lijkt me dat.”

Volg Evelien en de drieling op Instagram: @identieke_drielingmam

Fotografie: eigen beeld

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.