Renée: ‘Mijn gebroken hart is genezen dankzij mijn vriendinnen’

Het zal je maar gebeuren: 2 maanden voor de bevalling verlaten worden door je vriend. Het overkwam Renée (27) 3 jaar geleden. Net toen ze dacht: ik kan niet meer, stonden haar vriendinnen op de stoep. “Ze maakten de babykamer af en lieten me geen nacht alleen. Ze waren geweldig!”

Renée: “Het moment waarop mijn vriend Jasper vertelde dat hij me ging verlaten, zal ik nooit vergeten. Daar stond ik, hoogzwanger, midden tussen de verfpotten en kwasten in een verder lege babykamer. Jasper had beloofd me te helpen de babykamer klaar te maken, maar in plaats daarvan had hij een koffer vol kleding in zijn hand en vertrok hij naar zijn ouders. Hij kon niet meer tegen onze ruzies, zei hij. Ook zag hij op tegen de verantwoordelijkheid van een kind. Hij zag het vaderschap totaal niet zitten. Hij ging bij me weg. Dit keer voorgoed, zo waarschuwde hij. En dat ik vreselijk begon te huilen, deed hem niks. Vijf minuten na zijn bizarre vertrek, op het moment dat ik echt dacht dat ik zou instorten, toetste ik het nummer in van mijn beste vriendin. Ik slaakte alleen wat dierlijke kreten plus de zin ‘Jasper is weg’, maar het was voldoende voor Barbara om meteen naar me toe te komen. Bovendien maakte ze bij mij thuis meteen een WhatsApp-groep aan, met als titel ‘hulptroepen’. En voor ik het wist, stond mijn halve vriendinnengroep op de stoep: twee meiden van paardrijden, mijn buurvrouw en twee vriendinnen met wie ik op de pabo had gezeten. Niet alleen beloofden ze me dat zij de babykamer zouden afmaken, ook zeiden ze dat ik geen nacht meer alleen zou zijn. Met z’n zessen zouden ze om en om bij me slapen, totdat ik was bevallen. En ook daarna. Ze zouden pas vertrekken als ik sterk genoeg was om met de baby alleen te zijn. Ik was zo verdrietig dat ik alleen maar kon huilen, maar ik voelde me tegelijk ook zo dankbaar.”

Heel veel ruzie

“Jasper en ik waren drie jaar bij elkaar, maar het was een klassieke knipperlichtrelatie. Drie maanden aan, een week of twee uit, weer een half jaartje aan, totdat we weer zo botsten dat hij zijn koffers pakte. Ik woonde op mezelf. Jasper was vier jaar jonger en woonde officieel nog bij zijn ouders thuis, maar sliep bijna altijd bij mij. Toch wilde hij zich niet bij mij laten inschrijven en hij betaalde ook geen deel van de huur. In zijn doen en laten was Jasper redelijk onvolwassen. Ik vond dat hij te veel dronk en wilde meer steun van hem in het huishouden, daar hadden we veel ruzie over. Elke keer als iets hem niet aanstond, liep hij weg om vervolgens dagen niets van zich te laten horen. Dat maakte me gek. Ik was verliefd op hem, maar zijn buien waren zo onvoorspelbaar. Bovendien stond hij in ons dorp bekend als een player. Ik wilde alle verhalen over vrouwen rond hem nooit geloven, maar achteraf denk ik dat ik daar misschien te naïef in was. Jasper ging regelmatig een avond alleen op stap en bleef dan bij een vriend slapen, die midden in het uitgaansgebied woonde. Scheelde taxikosten, zei hij altijd. Nu vraag ik me weleens af of hij echt bij die vriend sliep en niet bij een of andere griet in bed. Een afschuwelijke gedachte.”

Lees ook: Kim is bewust alleenstaande moeder: ‘Ik kan dat ook prima alleen’

Per ongeluk zwanger

“Dat ik door de pil heen zwanger raakte, was dan ook echt niet de bedoeling. Samenwonen was al een probleem, het onderwerp kinderen stond al helemaal niet op de agenda. Waarschijnlijk ben ik in de periode waarin ik voor bronchitis een antibioticakuur kreeg, verminderd beschermd geweest. Toen ik al twee maanden last had van buikpijn en gevoelige borsten, deed ik voor de grap een zwangerschapstest. Ik schrok me rot toen er twee streepjes verschenen. Hoe kon dit? Ook Jasper schrok, op zijn zachtst gezegd. Hij verbleekte, werd doodstil en staarde voor zich uit. Zijn suggestie voor een abortus wees ik resoluut af. Daar kon en kan ik niet achter staan. Iedereen moet voor zichzelf uitmaken wat hij of zij daarvan vindt, maar ik ben gelovig en ik wil geen godsgeschenk laten weghalen. Dit kind moest er hoe dan ook komen. De vooruitzichten mochten dan niet positief zijn, ik vertrouwde erop dat Jasper door het nieuws van het vaderschap zou veranderen. Heel even probeerde Jasper inderdaad in de rol te kruipen van serieuze, aanstaande vader. Hij solliciteerde binnen zijn bedrijf naar een hogere functie, zodat hij meer zou verdienen en ik een dag minder kon werken als de baby er straks was. Hij schreef zich in op mijn adres, verhuisde zijn spullen ook naar mij en betaalde zelfs alle boodschappen. We leken echt gelukkig. Vooral als hij ’s avonds mijn buik insmeerde met Zwitsal Mama voelde ik me intens tevreden. Ook zijn familie steunde ons. Zijn moeder was door het dolle heen dat ze oma werd en kocht een kinderwagen voor ons; zijn zus Mariska, ooit mijn beste vriendin, ontpopte zich tot suikertante en kwam elke week met kleertjes aanzetten. Ik kreeg steeds meer vertrouwen in de toekomst. Tot die bewuste avond waarop Jasper dus ineens met zijn koffer in de babykamer verscheen. Hij wist niet hoe snel hij bij mij moest wegvluchten. In één klap stortte ik van mijn roze wolk.”

Pamperen en troosten

“Diep in mijn hart wist ik natuurlijk wel dat Jasper er niet aan toe was om zich te settelen, maar ik wilde geloven in het sprookje. Zelf was ik helemaal klaar voor het moederschap en ik genoot van het zwanger zijn. De gedachte alleen met een kind te zitten vond ik vreselijk. Gevoed door mijn hormonen kon ik niets anders doen dan hysterisch huilen. Ik ging meteen de ziektewet in vanwege mijn depressieve klachten. Dagenlang lag ik op de bank te huilen, terwijl ik Ik leef niet meer voor jou van Marco Borsato op repeat had staan. Ik stopte pas als er weer een vriendin uit haar werk kwam, een vrolijker cd in de cd-speler stopte en me troostte. Gelukkig waren zij er voor me. Mijn ouders wonen tweehonderd kilometer verderop en werken allebei, zij kunnen niet zomaar langskomen. En van Jasper hoorde ik niks meer. Maar die kanjers van meiden toverden in no time mijn oude rommelkamer om tot babykamer, en maakten mijn hele huis babyproof. Elke avond kreeg ik een versgekookte maaltijd voorgeschoteld, en degene die die nacht bij me bleef slapen, perste ’s morgens ook sinaasappelen voor me uit. Ik werd aan alle kanten gepamperd. Maar het belangrijkste was dat ze me in de gaten hielden. Ze belden en sms’ten elke dag hoe het met me ging. Redde ik het alleen? Was ik eenzaam? Had ik hulp nodig? At ik wel? En hoe ging het met de baby? Zeker Barbara was er veel, ze vergezelde me naar elke afspraak in het ziekenhuis en bij de verloskundige.”

Lees ook: Sandra’s man verliet haar toen ze zwanger was

Stabiele factor

“Uiteindelijk ben ik twee weken voor de uitgerekende datum bevallen. Om mijn bed heen stonden behalve mijn moeder twee vriendinnen en de andere vier stonden op de gang van het ziekenhuis. Mijn buik was door alle stress enorm hard geworden. Sanne wilde eruit. Misschien dacht ze onbewust wel dat ze me moest helpen, want vanaf het moment dat Sanne is geboren, is mijn leven compleet veranderd. Ik was op slag verliefd en er overviel me een enorme rust. Ik moest voor dit meisje zorgen, want op haar vader hoefde ze niet te rekenen. Jasper wilde haar niet erkennen. Nog steeds is hij niet geïnteresseerd in zijn kind. Zijn moeder, met wie ik wel goed contact heb, vertelt dat hij elke avond op stap is. Hij hangt nu de happy single uit. Ik vind het voor Sanne verschrikkelijk dat haar vader zich aan al zijn verantwoordelijkheden onttrekt en niet naar haar omkijkt. Toch denk ik dat ze beter geen vader in haar leven kan hebben, dan zo’n lapzwans. Ik ben haar stabiele factor en daarnaast heeft ze zes lieve ‘tantes’. Want het bijzondere is dat mijn vriendinnen, met stuk voor stuk drukke banen en relaties, nu drie jaar later nog steeds voor Sanne en mij klaarstaan. Sanne weet niet beter dan dat er regelmatig ‘tantes’ bij ons blijven eten of slapen. Dat vinden mijn vriendinnen gezellig, ook omdat ze allemaal erg gehecht zijn geraakt aan mijn dochter. Ze hebben haar allemaal in bad gedaan en hebben waarschijnlijk net zo veel luiers verschoond als ik.”

Erg gezellig

“Ik vind het ook heerlijk als ze bij ons zijn en ik denk met veel plezier terug aan de oppaspoule van het begin. Het was alsof we elke avond een logeerpartijtje hielden. Een vriendin sliep naast me op een luchtbed of op de bank in de woonkamer en meestal lagen we uren te kletsen. Zeker toen het ergste verdriet was gezakt, was het erg gezellig. Soms voelde ik me schuldig. Die meiden lieten toch alles uit hun handen vallen voor mij. Maar daar wilden ze nooit iets van weten. Heel bijzonder, vooral omdat Mariska, ooit mijn beste vriendin maar dus ook de zus van Jasper, niets meer van zich liet horen. Waarschijnlijk wilde ze geen partij kiezen. Maar ze heeft me daarin erg teleurgesteld. Ik blijf het jammer vinden dat Sannes echte tante geen rol speelt in haar leven.”

Voor altijd in mijn hart

“Inmiddels heb ik mijn leven bijna weer op de rit. Sanne is een lief, vrolijk en makkelijk meisje van twee. Het gaat verbazingwekkend goed met haar. Ik werk drie dagen per week en dan gaat ze naar een kinderdagverblijf, maar voor de rest ben ik altijd bij haar. Met mij gaat het ook prima. Mijn geloof in mannen heeft wel een behoorlijke knauw gekregen. Ik weet niet of ik ze ooit voor honderd procent kan vertrouwen, maar ik ben toch weer aan het daten. Ook daarin zijn mijn vriendinnen een geweldige steun. Niet alleen peppen ze me voor elke date op, ze passen die avonden ook met alle liefde op Sanne. Mijn vriendinnen zijn hun gewicht in goud waard en dat wilde ik ze laten weten ook. Toen Sanne twee werd, heb ik voor al mijn vriendinnen en voor Sanne en mezelf een gouden armbandje gekocht met daaraan een hartjesbedel. Een rib uit mijn lijf, maar ik wilde ze met iets tastbaars laten zien hoe belangrijk ze voor me zijn. Ik durf echt te beweren dat Sanne en ik er zonder mijn vriendinnen niet zo bij hadden gezeten. Die meiden zitten voor altijd in ons hart. Ze hebben mijn gebroken hart genezen en daarvoor blijf ik ze altijd dankbaar.”

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.