Stefanie: ‘Ik droom ervan ooit mijn eigen kinderboek in handen te hebben’

11 december 2020

Voor de veertiende keer kijk ik het kinderverhaal na. Dan ruim ik de vaatwasser uit, waarna ik het verhaal een vijftiende keer keur.

Verbonden met personages

Ondanks de euforie over mijn laatste verhaal word ik misselijk van inspanning. Het moet goed zijn. Dat gun ik mijn fictieve personages. Ik ben zo met hen verbonden, dat ik hun aanwezigheid om mij heen voel. Ik wil hen tevreden achterlaten. Dit is het slot. Het moet een potpourri opleveren van: siddering, verheldering, nuancering en feel-good. Een bevredigend, maar geen sprookjesachtig einde, waarbij ik kinderen een eerlijk stukje van het leven laat zien en de deur voor een vervolg openlaat.

Alleen het allerbeste

Na dit verhaal is de cursus Kinderverhalen schrijven voltooid. Tot nu toe is mijn gemiddelde cijfer een negen. Ik hoop dat deze score binnenkort op mijn certificaat prijkt. Het eind van de cursus is een nieuw begin. Ik heb de hoofdstukken voor mijn kinderboek per les ingestuurd. Nu rijg ik ze aan elkaar. Daarna slijp en schaaf ik ze nogmaals, totdat het allerbeste van het verhaal overblijft. En dan? Uitgeven? Enorm veel potentiële schrijvers sturen manuscripten naar reguliere uitgeverijen. Per jaar wordt slechts één procent hiervan daadwerkelijk uitgegeven. Ik kan mijn boek natuurlijk in eigen beheer uitgeven of het bij een pod-uitgever (Printing On Demand) aanbieden. Toch ga ik het bij een reguliere uitgever proberen. Een kleine kans is toch een kans.

Het gaat niet om de prijs

Mijn moeder was een ster in dichten en brieven schrijven. Ondanks haar creatieve geest, heeft ze haar talent niet verder ontplooid. Wel deed ze vaak mee aan slagzinwedstrijden. Voordat ze een slagzin instuurde, gebruikte ze de zelfverzekerde slogan: ‘Waarom zou ik niet winnen?’ En dan won ze nog ook; een ijsmachine en een boekenbon. Het gaat niet om de prijs. Creëren maakt blij en erkenning voor je creatie is een prijs op zich.

Droom van een eigen kinderboek

Het schrijven van een boekdebuut is een sprong in het diepe. Je besteedt er veel tijd en energie aan, zonder de zekerheid dat een reguliere uitgever iets in jouw werk ziet. Geen idee of je beloond wordt. Maar er zit meer achter dan de hunker naar een beloning. Schrijven geeft mij een goed gevoel, zoals een ander blij wordt van sporten of schilderen. Als mijn boek niet wordt uitgegeven, heb ik niets gewonnen, maar ook niets verloren, want mijn creatie maakt me gelukkig, hoort bij mij en brengt me dichter bij mezelf. Maar stiekem droom ik ervan ooit mijn eigen kinderboek in handen te hebben.

Lees ook: Stefanie: ‘Het ontroert me dat ze al haar euro’s aan ons besteedt’

Over Stefanie

Stefanie (47) adopteerde de kinderen van haar vriend. Negen jaar geleden kregen zij en haar partner samen nog een dochter. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie