Simone: ‘Hij scheidde voor mij, maar ik wil hem niet’

7 september 2023

Toen Simone (39) ging scheiden, deed jeugdvriend Bram (46) hetzelfde. Voor haar, zei hij. Maar dat was niet Simones bedoeling. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik iets met hem wilde. Nu niet en in de toekomst niet.”

Weer contact

Simone: “Ik kwam Bram tegen op een verjaardag, een jaar of vijf geleden. Daarvoor had ik hem zeker vijftien jaar niet gezien, misschien nog wel langer. Ik kende hem uit mijn jeugd, we groeiden op in hetzelfde dorp en hij was bevriend met mijn broer. Als kind had ik altijd naar hem opgekeken. Verliefdheid is een groot woord, toen ik tien was, was hij zeventien, dat zou geen gezonde verliefdheid zijn geweest. Maar ik had altijd bewondering voor hem gehad en ik wist nog precies hoe aardig hij altijd tegen me was.

Op die verjaardag raakten we aan de praat. We haalden herinneringen aan vroeger op en bij het afscheid wisselden we telefoonnummers uit. Regelmatig stuurden we elkaar een appje. Eerst ging het over mensen die we allebei kenden van vroeger, daarna ook wat meer over onze eigen levens. Ik vertelde hem dat ik niet gelukkig was in mijn huwelijk. Er waren geen ruzies of drama’s, maar het was liefdeloos. Het grootste deel van de tijd zat ik alleen thuis met mijn twee dochters van toen twee en vier. Ik dacht erover om te scheiden, al vond ik eigenlijk dat dat niet kon. Ergens in mij zat een diep gevoel dat zei: scheiden hoort niet. Dat knaagde enorm aan me en daardoor vond ik het moeilijk om de knoop door te hakken. Bram kon goed luisteren, zonder oordeel. Daarom vertelde ik het als een van de eersten aan hem. Hij oordeelde inderdaad niet, hij luisterde gewoon, dat was prettig.”

Wel prima zo

“Zelf was Bram al jaren getrouwd en had hij drie bijna volwassen kinderen. Zijn huwelijk maakte hem niet enorm gelukkig, maar daar deed hij niets mee. Hij vond het wel prima zo, dacht er niet te veel over na. Dat zijn vrouw en hij echt geen liefde meer voor elkaar voelden en voornamelijk ruzie of irritaties met elkaar hadden, nam hij voor lief. Ze waren al zo lang bij elkaar en wat moest hij dan? Bovendien waren ze lange tijd voor de kinderen bij elkaar gebleven. Wat ook meespeelde, was dat ze samen een transportbedrijf hadden. Als je zowel privé als zakelijk aan elkaar verbonden bent, ga je misschien minder makkelijk uit elkaar.

Tot onze gesprekken Bram over zijn eigen thuissituatie deden nadenken. We hadden het er ook weleens over. Word je hier gelukkig van, had ik gevraagd, maar daar had hij niet echt op geantwoord.”

Knoop doorgehakt

“Ik had intussen de knoop doorgehakt en ging scheiden. Gelukkig ging dat in goed overleg tussen mijn ex-man en mij, al bracht de scheiding ook veel verdriet en onrust met zich mee. Wat er in mijn leven speelde, deelde ik met Bram. Via de app, maar we spraken ook af en toe af. Dan gingen we ergens koffiedrinken of lunchen. Dat was altijd gezellig en Brams aandacht gaf me een goed gevoel. Ik was niet zozeer verliefd op hem, maar wel op zijn aandacht. Die had ik tijdens mijn huwelijk al zo lang niet meer gekregen. Ondertussen bouwde ik mijn leven weer op: ik zocht en vond een eigen huis, moest mijn weg vinden als single moeder en verwerkte het mislukken van mijn huwelijk. Ik leefde in het moment en keek absoluut niet vooruit. Laat staan dat ik een toekomst met Bram voor me zag, dat kwam gewoon niet in me op. Er speelde ook niets tussen ons. Oké, we hadden niet alléén maar koffie gedronken, maar een keertje zoenen is nog iets anders dan samenwonen. En ik had hem ook nooit gezegd dat ik iets met hem wilde, dat wilde ik namelijk ook helemaal niet, nu niet en in de toekomst niet. Dat onderwerp speelde voor mij gewoon niet, en ik dacht dat dat voor hem ook gold.”

Schrok me rot

“En toen appte hij ineens. Hij had besloten om bij zijn vrouw weg te gaan. Hij liet meteen doorschemeren dat ik daarin een rol speelde. Ik schrok me rot. Ik wilde helemaal niets met Bram en als hij bij zijn vrouw wegging, moest dat zíjn keuze zijn, niet iets wat met mij te maken had. Ik reageerde niet echt op zijn boodschap dat het met mij te maken had en nam afstand. Het leek me beter elkaar even niet te zien. Bram kwam terecht in een heel heftige periode en had zijn handen even vol aan zichzelf, waardoor ik hem niet veel sprak. Hij woonde bij een vrijgezelle vriend, een heel eind bij zijn ex-vrouw en kinderen vandaan. Zijn ex accepteerde de scheiding niet, maakte het hem heel moeilijk en stookte de kinderen tegen hem op. Hij leeft nog elke dag met de gevolgen daarvan, zijn kinderen willen niets met hem te maken hebben. Het bedrijf ging bovendien failliet en dat kostte hen veel geld. Als Bram me weleens appte over zijn situatie, voelde ik me ontzettend schuldig. Inmiddels kan ik wel inzien dat mijn aandeel in zijn scheiding maar beperkt is geweest, maar het voelde op dat moment niet zo. Want was hij ook weggegaan als wij geen contact hadden gehad? Ik vind het een lastige vraag, maar ik waag het te betwijfelen. Ik denk dat de situatie dan nog jaren, of voor altijd, had kunnen blijven zoals die was.”

Lees ook: ‘Ik vind mijn man niet meer aantrekkelijk’

Liefdesverklaring

“En toen, een paar maanden na zijn vertrek thuis, appte Bram me weer. Ik zat op mijn werk toen ik het bericht binnenkreeg. Hij schreef dat hij van me hield en dat hij met mij verder wilde. En dat hij honderd procent zeker was van zijn zaak. Bovendien was hij ervan overtuigd dat het wederzijds was, ook al had ik afstand genomen. Hij dacht echt dat ik ook was gescheiden met het oog op een gezamenlijke toekomst.  Ik begrijp het ook niet, ik heb nooit zoiets laten blijken. Maar hij was er heilig van overtuigd.

Toen ik was bijgekomen van de eerste schrik door dat bericht, wist ik: ik moet nu duidelijk zijn. Bram is een lieve man, maar absoluut niet mijn type. Ik hou van een man die avontuur boven alles kiest, Bram is juist de degelijkheid zelve. Niets mis mee, maar ik was niet gescheiden om mijn leven te gaan delen met iemand die opnieuw niet echt bij me paste. Bovendien scheelden we niet alleen in leeftijd, maar ook in levensfase. Hij had volwassen kinderen, ik juiste kleine kinderen. Dan zou het voor hem allemaal opnieuw beginnen: basisschool, clubjes, puberteit. Er waren zoveel verschillen tussen ons, hoe zag hij dat dan voor zich? Het was niet zo dat ik zelfs maar in de verste verte overwoog om met Bram verder te gaan, ik probeerde vooral om vanuit zijn oogpunt de situatie te begrijpen. Ik kon maar niet geloven dat hij dit wel wilde.”

Hard maar duidelijk

“Ik nodigde Bram bij mij thuis uit, in mijn nieuwe huisje. Ik wilde maar één ding: elk idee dat hij over een gezamenlijke toekomst had, uit zijn hoofd praten. Het was misschien hard, maar ik moest nu echt heel duidelijk zijn. Dus zei ik meteen dat het niet wederzijds was en dat het hier zou stoppen. Dit zou ook het einde van onze vriendschap betekenen. Het was veel te glad ijs om toch nog contact te houden.

Bram schrok enorm, had dit echt niet zien aankomen. Hij was heel erg teleurgesteld en vroeg aan mij wat hij fout had gedaan. Dat is het niet, zei ik keer op keer. Hij had niets fout gedaan, maar ik wilde mijn leven gewoon niet met hem delen. Waarom dan niet, vroeg hij. Ik kon hem dat haarfijn uitleggen, maar hij zag het echt anders. Als ik dat wilde, kon hij ook heel avontuurlijk zijn. En hij vond het helemaal niet erg om voor mijn kinderen te zorgen. Hij wilde gewoon mij. Ik heb hem niet gevraagd waarom, maar ik denk dat ik precies het tegenovergestelde was van zijn ex. En dat vond hij interessant.”

Liefde van zijn leven

“Nadat hij deze teleurstelling te verwerken had gekregen, besloot Bram terug te gaan naar zijn vrouw. Zij stond niet te springen, maar accepteerde uiteindelijk dat hij weer thuis kwam wonen. Ergens vond ik dat wel fijn. Egoïstisch misschien, maar dan was ik er vanaf. Niet lang daarna ontmoette ik een leuke man en we gingen daten. Inmiddels zijn we getrouwd en ben ik zwanger. Ik ben blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd en niet met Bram verder ben gegaan. Met mijn nieuwe vriend ben ik enorm gelukkig.

Bram spreek ik vrijwel nooit meer. Na zijn liefdesverklaring wist ik: onze wegen moeten zich hier scheiden. Heel soms krijg ik nog een appje. De laatste keer, een jaar geleden, schreef hij dat hij me niets kwalijk neemt, maar dat ik wel de liefde van zijn leven ben. Ik heb er niet op geantwoord. We moeten het laten rusten.

Bram liet me in dat berichtje ook weten dat hij en zijn vrouw uiteindelijk toch zijn gaan scheiden. Nu, drie jaar later, is die scheiding nog altijd niet rond. Het is een gevecht geworden dat financieel en emotioneel heel zwaar is. De kinderen hebben de kant van hun moeder gekozen en zien Bram amper. Hij heeft wel een eigen huis en probeert zijn leven op te bouwen. Gelukkig heeft hij, na het eindigen van hun gezamenlijke bedrijf, weer werk gevonden dat hij leuk vindt. Via via heb ik ook gehoord dat hij af en toe weer date.”

Niet mijn schuld

“Ik vond, en vind, het echt heel sneu voor hem hoe het allemaal is gelopen. De vechtscheiding, de afwijzing van mij – ik had het Bram echt anders gegund. Het is een lieverd, hij verdient een leuke vrouw die hem weet te waarderen. Ik hoop maar dat hij die uiteindelijk zal vinden. Dat ook hij een leven opbouwt dat beter is dan toen hij nog was getrouwd. En dat de scheiding uiteindelijk zin heeft gehad.

Brams lieve karakter is ook de reden dat ik me altijd ergens nog schuldig voel dat het zo is gelopen. Ik weet dat het mijn schuld niet is, maar ik heb wel bepaalde zaken onder zijn aandacht gebracht. Daardoor heeft hij binnen een paar weken beslissingen genomen die hij in de jaren ervoor niet eens had overwogen. Alles is in een stroomversnelling gebracht door onze gesprekken en doordat ik mijn mening heb gegeven. En doordat hij verliefd op me werd. En dus kan ik nooit helemaal uit mijn gedachten krijgen dat ik een huwelijk naar de knoppen heb geholpen. Het ís misschien niet zo, maar het voelt wel zo.”

Lees ook: ‘Ik weet het zeker: mijn moeder zit achter onze scheiding’

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​ Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.