Ryanne van Dorst: ‘Ik wil geen liefde op de monogame, Disney-manier’

15 april 2019

Ze is eigenzinnig, uitgesproken en met duizend dingen druk. Nu heeft Ryanne van Dorst (34) net de opnamen van Baantjer het begin achter de rug. “Ik snap wel dat ze voor de rol van patholoog-anatoom bij mij kwamen. Ik heb wel wat met schedels enzo.”

Ze is eigenzinnig, uitgesproken en met duizend dingen druk. Nu heeft Ryanne van Dorst (34) net de opnamen van Baantjer het begin achter de rug. “Ik snap wel dat ze voor de rol van patholoog-anatoom bij mij kwamen. Ik heb wel wat met schedels enzo.”

Druk zwaaiend loopt Ryanne van Dorst op me af in het Rotterdamse restaurant waar we hebben afgesproken. “Ik ga trouwen!” roept ze. Als ik vraag of dat echt zo is, lacht ze dat ze het daar nu niet over wil hebben. En dus praten we  eerst over haar speelfilmdebuut in Baantjer het begin, die deze week in première gaat. Ze heeft een rol als patholoog-anatoom, speelt Dr. Rusteloos. Een rol die haar op het lijf geschreven lijkt te zijn. Toch?

Luidruchtige auditie

“Laat ik het zo zeggen: ik begrijp wel waarom ze mij vroegen. Ik ben natuurlijk geen acteur, veel mensen gaan jaren naar school om te kunnen acteren, dus ik ben dankbaar dat dit me zomaar in de schoot geworpen wordt. De auditie was leuk, het klikte meteen. Ik had de avond ervoor Indiaas gegeten en dat viel niet helemaal goed, dus het was een nogal ehhh… luidruchtige auditie, haha. Maar goed, die rol van patholoog-anatoom. Ik kom uit de gothic scene en daar wordt veel gebruikgemaakt van doodssymboliek en schedels enzo.

Mijn theorie over lijken is dat we daar uiteindelijk allemaal naartoe gaan. Maar die vorm van gelijkwaardigheid wordt altijd weggemoffeld. Ik bedoel: wanneer zie je nou een lijk? Ik heb alleen mijn opgebaarde oma gezien. Alsof we daartegen beschermd moeten worden. Ik denk dat je bewuster leeft als je beseft wat je te wachten staat. Je maakt je minder druk om onzinnige dingen als je bedenkt dat je darmen het begeven en je je broek volschijt als je lichaam het niet meer doet. Ik denk er veel over na. Het uiteindelijke doel van het leven is om vrede te hebben met de dood zodra die er is. Het is zo’n cheesy quote, haal alles eruit wat erin zit, maar daar komt het uiteindelijk wel op neer.”

Hoe vond je het dat je hiervoor werd gevraagd?

“Het was wel grappig: toen bekend werd dat ik in Baantjer zou spelen, stond mijn telefoon roodgloeiend. Ik dacht: wat is er aan de hand, ik heb maar een bijrol. Toen pas kwam ik erachter hoe groot Baantjer in Nederland is. Ik dacht: nu moet ik verdomme ook mijn best gaan doen. Van Tygo Gernandt en Waldemar Torenstra, die de hoofdrol spelen, kreeg ik een stoomcursus acteren. Het was zo tof om in die film te spelen. Ik zou iedereen toewensen dat ze dat soort dingen konden uitproberen.”

Dus je bent wel happy?

“Daarmee wel, ja. Er zijn genoeg dingen die ik wel anders zou willen. Ik zou wel wat groener willen wonen. Het liefst verhuis ik niet uit Rotterdam, maar ik mis soms rust om me heen. Ik leid best een druk leven, en ik ben ook nog eens druk in mijn hoofd.”

Vanwege je werk, of van nature?

Vette lach. “Ook! Ik zit altijd vol met ideetjes en projectjes en dingetjes die ik wil doen. Ik heb periodes dat ik overstroom van creativiteit en er drie ideeën per dag uit schijt. Dat is te gek. Maar het is fijn als het tussendoor af en toe rustig is.”

‘Ik vertik het om naar een fucking gay bar te gaan’

Je hebt geen adhd?

“Dat weet ik niet. Ze slingeren maar met die stickertjes tegenwoordig, elk kind is of glutenintolerant, of hoogsensitief of hoogbegaafd. Ik ben blij dat ik in 1984 geboren ben, anders had ik zeker ritalin gekregen. Want ik was wel een druk kind. Maar dan zeiden ze thuis dat ik lekker moest gaan voetballen of ik werd naar mijn kamer gestuurd om wat herrie met mijn gitaar te maken. Nu is het: o jee, dit kind past niet in ons leventje, dus we proppen er wat pillen in. Door het lerarentekort kunnen ze het op school ook niet aan. Dat vind ik sneu. Er is geen aandacht meer voor het individu.”

In wat voor gezin groeide je op?

“We woonden in een rijtjeshuis in Maassluis, ik was de oudste en heb twee jongere zussen. Ik viel wat buiten de boot op school. Ik wilde op voetbal maar dat kon niet, er was geen meisjeselftal. Mijn zussen trokken vooral met elkaar op. Ik stond daar een beetje buiten.”

Ging dat later ook zo, dat je voelde dat je erbuiten stond?

“Ja, dat heb ik nog steeds. Ik pas overal bij, en tegelijk net niet. Daar maak ik me niet druk om. Zodra je je identificeert met een bepaalde groep, sluit je ook veel deuren en ik probeer alle deuren open te houden. Zo weet ik al heel lang dat ik op meisjes val, maar ik vertik het om naar een fucking gay bar te gaan. Daar hebben ze zulke kutmuziek, en die mensen komen er alleen omdat ze op hetzelfde geslacht vallen. Ik ben ook weleens gevraagd voor zo’n boot tijdens de Gaypride. Nou, ik ga niet in die tyfusherrie staan. Ik heb geen zin om me aan te passen, alleen maar om wat te scharen te hebben. Maar goed, dan snijd je jezelf wel in de vingers.”

Lees ook: Dennis Weening voelt zich vrij: ‘Ik ben zelf nog een groot kind’ 

Je kunt toch ook via Tinder aan een date komen?

“Dat doe ik ook niet. Zo ben ik ook niet aan mijn verloofde ge… O nee, daar zouden we niet over hebben.” Weer die lach.

Twee jaar geleden presenteerde je het programma Geslacht, waarin je vertelde dat je als hermafrodiet bent geboren. Mensen uit je omgeving hadden je dat afgeraden

“Ja, maar hier wil ik verder niet over praten. Ik heb dat een keer verteld in een interview en daarmee is voor mij de kous af.”

Ik was benieuwd wat het je gebracht heeft dat je het toch hebt verteld

“Het was voor mij de afsluiting van een periode, het heeft me zelfverzekerder gemaakt, ik ben mezelf meer gaan waarderen. Ook voor mijn familie was het goed, die konden daar nooit met anderen over praten. Ik vond het bevrijdend. Zoals het voor veel mensen bevrijdend kan zijn om op een berg te gaan staan en te schreeuwen: dit ben ik. Ik deed het niet alleen voor mezelf, maar ook voor mensen die ook op die manier geboren zijn. Ik word er nog steeds op aangesproken door mensen die me hun persoonlijke verhaal vertellen. Dat ze mijn programma hebben gezien, waardoor ze anders in het leven zijn gaan staan, zich wel of juist niet hebben laten opereren of zichzelf eindelijk aan de wereld hebben durven laten zien. Ik ben blij dat het effect heeft gehad. Ik ben er nog steeds trots op.”

Ik heb het gevoel dat jij na dat programma zelf ook veel meer tot je recht komt

“Ik hoefde niet meer mijn vrouwelijkheid te verdedigen als mensen dachten: wat is er toch met haar? Ik kon gewoon zijn wie ik was. Wat ik altijd al deed in mijn directe omgeving, hoor. Maar ik had geen zin om het aan de grote klok te hangen. Tot dat programma voorbijkwam over dat onderwerp en ik de gelegenheid kreeg om het te vertellen. Dit is het moment, dacht ik. Dan hoeft het ook niet zo zwaar te worden. Want dat is het ook: ik wilde niet als slachtoffer worden gezien. Dit mag ook geen kop worden, schrijf dat er maar bij. Daarom praat ik er niet graag over, ik wil niet dat zoiets de nadruk krijgt in een interview.”

Laten we het over de liefde hebben dan. Hoe is het daarmee?

“Ik ben gek op de liefde. Haha, ik ga het niet zeggen, hoor. Ik ben bezig met liefde op een andere manier. Ik wil geen liefde op de monogame, Disney-manier. Ik heb het geprobeerd, maar dat werkt gewoon niet voor mij, dat is een paar keer volledig uit de klauwen gelopen. Ik heb voor mezelf besloten dat ik geen persoon ben om in een relatie te zitten. Je kunt niet alles wat je wilt bij één persoon halen, dat gaat niet. Dus ik probeer het een beetje open te houden. En er eerlijk over te doen, ik wil geen klootzak zijn. Ik heb iemand hier en daar, dat werkt voor mij goed. Dan kun je liefde krijgen en geven wanneer je daar zin in hebt. Dan is het even fijn en leuk. Maar het is geen verplichting. Ik heb ook niet genoeg tijd om een relatie te laten werken. Dus het hoeft nu gewoon even niet. Zeker in deze periode in mijn leven, waarin ik veel werk en creatief ben. Dus het hoeft nu gewoon even niet.”

Dit interview komt uit Vriendin.

Tekst: Ella Mae Wester. Foto’s: Bart Honingh. Visagie: Linda Huiberts. Met medewerking van: Restaurant Mood, Rotterdam