Placeholder

Fien Vermeulen overwon lymfeklierkanker: ‘En nu heb ik mijn eigen radioshow’

Dj Fien Vermeulen (26) had net haar eigen show en ze werd al genomineerd voor twee radioprijzen. Dat had ze niet verwacht, toen ze vijf jaar geleden kanker kreeg. ‘Maar nu zit ik hier en hang ik in bushokjes op posters voor een radioshow die ik met twee vrienden mag maken!’

Dj Fien Vermeulen (26) had net haar eigen show en ze werd al genomineerd voor twee radioprijzen. Dat had ze niet verwacht, toen ze vijf jaar geleden kanker kreeg. ‘Maar nu zit ik hier en hang ik in bushokjes op posters voor een radioshow die ik met twee vrienden mag maken!’

Niemand was meer (en blijer!) verrast dan Fien zelf, toen ze in januari niet een, maar twéé nominaties kreeg voor de jaarlijkse, prestigieuze radioprijzen. Met het ochtendprogramma Mattie, Fien & Igmar maakte ze kans op de Gouden Radioring, en op persoonlijke titel ook nog eens op de Zilveren RadioSter. Ze won uiteindelijk niet, maar dat vond ze niet eens zo erg, vertelt de vrolijke Fien bij Qmusic op kantoor.

Nooit verwacht

“Dit had ik al nooit verwacht, ik ben eigenlijk net begonnen. Toen de nominaties bekend werden gemaakt, bestond het programma nog maar drie maanden. Ik begon bij Mattie & Wietze als nieuwslezeres, waarmee ik die nominatie nooit had gekregen, en heb dus nét een ‘eigen’ show met Mattie en Igmar. Daarbij moest ik het ook nog opnemen tegen twee zwaargewichten, Annemieke Schollaardt (die uiteindelijk won, red.) en Eva Koreman, dus de nominatie was voor mij al de winst. Wat een eer!”

Sta jij een beetje je mannetje naast die twee mannen, Mattie en Igmar?

Fien lacht: “Dat denk ik wel. Natuurlijk word ik veel geplaagd in de uitzendingen, maar ik zie ze meer als twee broers met wie ik veel lach en knuffel. Mattie en ik zijn goede vrienden, we werken al jaren samen. Igmar en ik kenden elkaar wel, maar niet goed. We komen allebei uit Amersfoort en zaten zelfs op dezelfde school, maar we waren geen vrienden. Eigenlijk leren Igmar en ik elkaar nu kennen op de radio, wat je ook hoort als luisteraar. Dat zorgt voor grappige situaties.”

Jij had als kind al de droom om nieuwslezeres te worden, toch?

“Klopt. Ik zag Aldith Hunkar bij het Jeugdjournaal en wilde alles wat zij vertelde zelf ook weten. Pas later snapte ik echt wat zij deed en dat leek me geweldig, mensen van alles mogen vertellen. Bij mij in de klas wilde iedereen zangeres, prinses of profvoetballer worden, terwijl ik vooral uitzag naar de volgende spreekbeurt. Thuis dwong ik iedereen om te gaan zitten en naar me te luisteren terwijl ik van alles voordroeg, haha. Toen ik iedereen daarmee gek had gemaakt, las ik voor aan mijn poppen en knuffels. En aan mijn moeder, die bleef braaf zitten!”

‘Ik durf weer aan de toekomst te denken en te dromen’

Hoe kwam je bij de radio terecht?

“Mijn droom was om later bij het NOS Journaal het nieuws te lezen, maar het leek me handig, makkelijker misschien, om bij de radio te beginnen. Een vriendin stuurde me de vacature van nieuwslezer bij Mattie & Wietze door: of dat niet iets voor mij was? Ik was net klaar met mijn studie Taal & Communicatie, maar was ook ernstig ziek geweest en nog aan het revalideren.

Meer dan wat ervaring bij de lokale radio en een stage had ik niet, dus ik heb mijn cv wat opgeleukt en het toch opgestuurd. Ik mocht langskomen en het een keer uitproberen. Dat was vreselijk, het klonk nergens naar. Toch zagen ze er blijkbaar iets in, want ik kreeg wel de baan. De eerste keer zat ik rillend als een rietje in de studio, maar ik merkte wel hoe leuk het was om radio te maken. Ik vond het meteen leuk. En van alleen nieuwslezer werd mijn rol als vanzelf steeds groter.”

Je had het net al over je ziekte; in 2012 werd er lymfeklierkanker geconstateerd. Waaraan merkte je dat het mis was?

“Ik werd steeds zieker: hoesten, nachtzweten, overal jeuk, ik werd dikker, mijn haar begon uit te vallen en ik had een vreemde kleur. Bij de huisarts kwam ik steeds met andere klachten, maar er werd geen oorzaak gevonden. Ik kreeg antibiotica en verschillende medicijnen maar het hielp allemaal niet. Ik was net begonnen met mijn master, woonde in een studentenhuis en vervuilde helemaal, want ik had geen energie om schoon te maken of op te ruimen.

Niemand mocht meer in mijn kamer komen, ik schaamde me vreselijk. Hoewel ik steeds te horen kreeg dat er niets aan de hand was, voelde ik me zó slecht. Opeens bedacht ik: wat nou als ik doodga? Dan vinden mensen me in deze varkensstal en denken: wat een vies meisje was Fien!”

Heb je weleens getwijfeld of je het wel zou redden?

“Verschillende keren, ja. Tegen het einde van mijn behandelingen kreeg ik een heel slechte uitslag, toen stortte mijn wereld in. ‘Pak je spullen maar in en ga naar huis’, werd er gezegd, ‘want dit was het’. Maar enkele dagen later bleek dat toch nogal voorbarig: ik had een zeldzame afwijking, maar die betekende niet het einde. Het was een rollercoaster. Maar vijf jaar later zit ik hier, en hang ik in bushokjes op posters voor een radioshow die ik met twee vrienden mag maken!”