Linda: ‘Dichten is een manier om mijn gevoelens kwijt te kunnen’

2 februari 2019

Soms heb je inspiratie voor een vrolijk, licht gedicht en soms móét het er gewoon uit om je zorgen te delen of tot rust te kunnen komen. Deze week vertellen 7 lezeressen over het verhaal achter hun gedicht. Linda schreef haar werk als 112 centralist.

Soms heb je inspiratie voor een vrolijk, licht gedicht en soms móét het er gewoon uit om je zorgen te delen of tot rust te kunnen komen. Deze week vertellen 7 lezeressen over het verhaal achter hun gedicht. Linda schreef haar werk als 112 centralist.

112 centralist

Jij kent me niet, ik praat met jou
Soms kort en soms vrij lang
Jij kent me niet, ik ben slechts een stem
En heel vaak ben jij bang
Jij kent me niet, ik vraag je veel
Terwijl jij hier niet wilt zijn
Ik luister, zeg wat jij kunt doen
Jij ziet bloed, zweet, angst en pijn
Jij kent me niet, ik zie jou niet
Kan niet je hand vastpakken
Als jij je baby reanimeert
Of je moeder weg ziet zakken
Ik ken je niet, ben slechts een stem
Die luistert, coacht en praat
Je aanmoedigt en motiveert
Als je denkt dat het niet meer gaat
Ik ken je niet maar wacht met jou
Tot de ambulance komt
De hulp overgenomen wordt
En in mijn headset jouw stem verstomt
Dan ga ik verder, de volgende call
Ik praat met haar of hem
Je kent me niet maar soms, heel soms…
Hoor ik nog steeds jouw stem

Ook mooi: Melanie schreef een gedicht over haar zoon met autisme

Het verhaal

Linda (46): “Af en toe schrijf ik gedichten voor mijzelf. Die gaan over verschillende onderwerpen. Vaak zijn het leuke gedichten, maar zo nu en dan is dichten voor mij ook een manier om mijn gevoelens kwijt te kunnen. Ik werk als verpleegkundig centralist op de meldkamer. Daardoor ben ik de eerste hulpverlener en hoor ik soms de verschrikkelijkste dingen. Dit gedicht schreef ik in de zomer vorig jaar. Tijdens mijn dienst belde er een mevrouw en zij vertelde dat haar dochter een zelfmoordpoging had gedaan. Haar dochter was even oud als mijn dochter. Je hebt dan een naam, een gezicht en hoort door de telefoon de geluiden… Een telefoongesprek met mensen die in paniek zijn, is heel intiem. Zulke gebeurtenissen raken je en blijven door je hoofd spoken. Een goed team om je heen is erg belangrijk. Daar moet je op terug kunnen vallen. Gelukkig wordt er ook veel gelachen en zijn er ook genoeg mooie momenten waarbij we iemand kunnen helpen of geruststellen. Dit gedicht geeft een kijkje achter de schermen. Want jij hoort mij en ik hoor jou, maar elkaar zien, kunnen we niet.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 5.