vrouw

Laura: ‘Eindelijk heb ik mijn eetbuien onder controle’

Laura’s leven werd beheerst door eetbuien. Met zoetigheid probeerde ze een leegte in haar leven te vullen. Totdat ze instortte, hulp zocht en zichzelf op de eerste plaats zette.

Laura: “Chocolade, koekjes, beschuit met hagelslag en zakken chips; als ik een eetbui had, at ik alles door elkaar, net zolang totdat ik niet meer kon en alles op was. Tot drie jaar geleden werd ik geleid door mijn eetbuien. ’s Ochtends begon de ellende al in mijn hoofd zodra ik wakker werd. De eerste gedachte waarmee ik steevast opstond, was: waarom heb je gisteren weer al die koeken, chocolade en chips opgegeten, jij vet varken. En: wat ga je vandaag aantrekken met die dikke, lelijke kont van je. Zo begon mijn dag. Ik voelde me moe en leeg.

Om me wat beter te voelen, dronk ik eerst een paar blikjes energydrank. Daarmee kwam ik de ochtend door. Tussen de middag at ik een paar grote koeken en na mijn werk reed ik vaak eerst naar het tankstation voordat ik naar huis ging om koek en chocolade in te slaan. Het tankstation was voor mij ideaal: daar kon ik anoniem allerlei lekkere dingen kopen. Eten voor een eetbui scoren deed ik op een gegeven moment niet meer in de supermarkt in het dorp waar ik woonde. Ik wilde absoluut geen bekenden tegenkomen als mijn karretje vol lag met zoetigheid.”

Eten als uitlaatklep

“’s Avonds maakte ik voor mijn gezin een gezonde maaltijd klaar. Vaak kon ik niet wachten totdat mijn kinderen sliepen en mijn man ging sporten. Als ik alleen was, kon ik beginnen aan mijn volgende eetbui. Alleen al de gedachte dat ik alleen was met al die lekkernijen in de kast maakte me euforisch. Die eetbui laat in de avond was echt iets waar ik naar uitkeek, iets waar ik heel de dag naar verlangde. Dat was mijn rustmoment, mijn ontspanning. Ik was dan zó opgelucht. Heel de dag had ik voor alles en iedereen gezorgd, tijdens een eetbui was het mijn beurt. Ik at altijd in het geheim in de keuken, woonkamer of auto.

Diep van binnen voelde ik heus wel dat het niet normaal was waar ik mee bezig was, maar stoppen kon ik niet. Eten gaf me rust, ontspanning, warmte en vulde het gat dat ik in mijn buik voelde. Vervelende emoties verdwenen zodra ik at. Ook al gaf het maar een paar minuten voldoening en schaamde ik me daarna voor wat ik had gedaan, toch ging ik ermee door.

Eten gaf troost, net als vroeger

Met de wetenschap van nu zie ik in dat eten altijd een uitlaatklep voor me is geweest. Was ik happy, dan was ik slanker. Ging het minder met me, dan was ik voller. Eten gaf troost, ontdekte ik in de puberteit. Zoals veel tieners vond ik de puberteit een lastige periode. Als ik alleen was at ik mijn spanningen weg. Dit bleef ik in stressvolle periodes doen, ook toen ik volwassen was. Ik ontwikkelde een patroon. Mijn eetbuien werden een gewoonte.

Vier jaar geleden liep ik compleet vast. Persoonlijk zat ik niet lekker in mijn vel, maar ook op mijn werk ging het niet goed. Reorganisatie volgde op reorganisatie. Mijn baan werd steeds minder uitdagend en de rek ging er bij mij uit. In diezelfde periode begon mijn lichaam tegen te stribbelen. Ik kreeg last van allergische reacties, eczeem en mijn kleding begon strakker te zitten. Heel langzaam, zonder dat ik het doorhad, verdween mijn spontane ik. Heel langzaam maakte niks mij eigenlijk nog écht blij.

De energie die ik altijd kreeg van mijn werk en mijn sociale leven werd ingewisseld voor een onbestemd gevoel. Voor mij was het onverteerbaar om me lusteloos en ongelukkig te voelen. Ik kon de emoties ook niet verklaren. Want wat zeurde ik nou? Ik had een mooi gezin, een goede baan, een fijn huis en veel vrienden en nóg was het niet goed. Ik kwam terecht in een negatieve spiraal en vond mezelf op een gegeven moment helemaal geen leuk gezelschap meer.”

Lees ook: Nicole en Ivo vielen samen 216 kilo af

Onbewust de verkeerde kant op

“Ik was destijds echt aan het vechten tegen mezelf. Fysiek en mentaal ging het steeds slechter met me. De eetbuien en mijn minderwaardigheidsgevoel, maakten me kapot, maar ik was me hier niet van bewust. Ergens diep vanbinnen wist ik wel dat ik een eetprobleem had, maar ik dacht dat ik dat zelf wel zou kunnen oplossen.

Als reactie op mijn ongelukkige gevoel ging ik extra mijn best doen in situaties die me steeds meer energie kostten. Als ik nou nóg harder zou werken en nóg actiever zou worden in mijn sociale leven? Dan zou ik me vast beter gaan voelen. Ik was als een labrador die maar bleef kwispelen.

’s Ochtends pepte ik mezelf op met nog meer energydrank. ‘s Middags kocht ik nog meer koeken. Hoe harder ik mijn best deed om mijn drukke leven vol te houden, hoe meer chocola, koek en energydrank ik nodig had. Eigenlijk had ik het toen al rustiger aan moeten doen, maar ik was helemaal niet bezig met wat ík nodig had. Ik vond het belangrijk dat anderen het naar hun zin hadden.

Mijn weekend plande ik vaak bomvol. Ik probeerde alles van iedereen bij te houden. Verjaardagen, feestjes, of gezellig evenement; ik was er altijd bij. Drie verjaardagen op een dag? Dat was geen probleem voor mij. Ik kocht voor iedereen een leuk cadeautje en plande de drie afspraken strak op elkaar zodat ik niets zou missen en niemand zou teleurstellen.”

Lees ook: Marije viel 32 kilo af. Zo ziet zij er nu uit

Hunkering naar meer eten

“Ik had destijds niet door dat ik afstevende op een fikse burn-out. Het energieverlies ging geleidelijk. Wel merkte ik dat ik steeds meer begon te hunkeren naar koek en chocolade. In mijn meest slechte periode was ik enorm gefocust op eten: wanneer zou mijn volgende eetbui zijn en wat had ik daarvoor nodig? Als ik iets vervelends meemaakte, gaf de gedachte aan een pak koek dat ik later zou eten me verlichting. Vervolgens kon ik aan niets anders meer denken. Het was heel obsessief. Ik heb veel mooie momenten gemist doordat ik zo in de ban was van de eetbuien.

Natuurlijk was het onvermijdelijk dat ik zwaarder werd: binnen twee jaar tijd kwam ik meer dan dertig kilo aan. Ik woog altijd rond de zeventig kilo, maar na twee stressvolle jaren vol eetbuien waren dat er 105 geworden. Toch zei niemand in mijn omgeving er iets over. Ik denk dat ze me niet in verlegenheid wilden brengen en ze aanvoelden dat ik dat ook niet prettig vond. Zelf sprak ik nooit over mijn gewicht. Ik probeerde het onderwerp altijd te vermijden.

Op een ochtend, twee jaar geleden, was ik zó moe dat ik mijn bed niet meer uit kon komen. Ik was volledig uitgeput, op. Toen ik was ingestort, kon ik niet meer wegrennen van mijn gevoel. Voor het eerst in mijn leven moest ik erkennen dat het niet goed met me ging en dat ik hulp nodig had. Dat vond ik verschrikkelijk moeilijk, maar er was geen andere optie. Alleen kwam ik er niet meer uit. Ik zat zo vast in mijn overtuigingen en obsessieve gedachten over eten dat ik er ziek van was geworden.”

Eindelijk verlost

“Uiteindelijk heb ik hulp gevraagd en ben ik aan mezelf gaan werken. Ik volgde therapie bij een psycholoog en andere hulpverlenende instanties. Het is een lang proces is geweest, maar inmiddels kan ik zeggen dat het me gelukt is met de negatieve gedachtes in mijn hoofd om te gaan en op een andere manier het gat in mijn buik te vullen. Ik ben erachter gekomen dat dingen doen die ontspanning geven me ook een goed gevoel geven. Ook dat was een zoektocht. Want eigenlijk wist ik helemaal niet waarvan ik vrolijk werd. Ik had mijn heil altijd in eten gezocht.

Door me open te stellen voor nieuwe ervaringen, kwam ik erachter dat ik het prettig vind om te wandelen, te mediteren of tijd alleen door te brengen. Jarenlang heb ik mezelf gepijnigd met zelfkritiek. Jarenlang heb ik gevochten met mijn obsessieve eetgedachtes, maar nu ben ik eindelijk vrij. Er is rust in mijn hoofd, de eetbuien zijn weg en ik heb mijn energie terug. ’s Morgens als ik wakker word, hoor ik niet meteen een gemene stem in mijn hoofd. Vroeger was mijn dag al verpest voordat hij was begonnen, tegenwoordig heb ik zin in de dag. Ik verheug me op alle leuke dingen die ik kan gaan doen. Met mijn ervaringen en inzichten wil ik anderen die lastige periode besparen. Een jaar geleden zocht ik contact met Isa Power, een team van ervaringsdeskundigen dat mensen helpt bij het overwinnen van hun eetstoornis, zoals anorexia nervosa, boulimia nervosa of binge eating disorder; het eten van veel voedsel, zoals ik deed. Ik begon met vrijwilligerswerk op de evenementen die de stichting organiseert, zoals informatiebijeenkomsten, maar inmiddels begeleid ik mensen die last hebben van eetbuien. Ik wil mijn eigen praktijk starten als gewichtsconsulente. Er zijn zo veel mensen die worstelen met eten en een steuntje in de rug nodig hebben. Geschat wordt dat zes duizend mensen lijden aan binge eating disorder. Bij fikse eetbuien speelt er altijd een onderhuids probleem; iets wat niks met eten te maken heeft, maar wel zorgt voor dat koude, onbestemde gevoel. Ik vind de uitspraak ‘als honger niet het probleem is, is eten ook niet de oplossing’ heel treffend. Eten is namelijk niet de oplossing als je ongelukkig bent.”

Geluk gebracht

“Als coach kijk ik niet naar iemands eetpatroon, maar naar de zaken die voor een naar gevoel zorgen waardoor iemand gaat eten. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk het is bewust te zijn van je pijnpunten. Pas als je weet wat je mist, kun je jezelf écht helpen. Ik coach vrouwen om eerlijk te kijken naar hun gevoel en zichzelf te geven wat ze nodig hebben. Veel van hen vinden dit moeilijk, omdat ze vooral gericht zijn op hun omgeving. Ook ik vond het lastig, maar inmiddels vecht ik als een leeuwin voor de dingen die ik wil. Dit heeft me zo veel gebracht. Dat geluk gun ik anderen ook. Leef voor jezelf en hou van jezelf, wil ik iedereen op het hart drukken. En voor de mensen die dit niet lukt, wil ik graag een lichtpuntje zijn. Want in het donker zoeken naar de uitgang is knap lastig en nergens voor nodig. Als je verlost wilt worden van je eetbuien, hoef je het niet alleen te doen, weet ik nu.”

Lees ook: Jolanda: ‘Mijn zoon heeft me zonder reden uit zijn leven verstoten’  


Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.