vrouw

Jolanda: ‘Mijn zoon heeft me zonder reden uit zijn leven verstoten’   

Jolanda (40) heeft haar zoon Jay (18) al drie jaar niet gezien. Hij woont bij zijn vader en wil niets meer met haar te maken hebben. “Mijn ex heeft Jay gehersenspoeld.”

Jolanda: “Als collega’s informeren naar mijn oudste zoon Jay, vertel ik dat het goed met hem gaat, dat hij een sportopleiding doet en een leuke vriendin heeft. Vol trots laat ik foto’s van hem zien. Alleen vertel ik niet dat ik die foto’s stiekem van de Facebook-pagina van zijn stiefmoeder heb geplukt en dat ik haar eraf heb geknipt. Ook niet dat ik eigenlijk geen flauw idee heb waar hij zich mee bezighoudt.

Ik weet namelijk helemaal niet hoe het met hem gaat, want tot mijn grote verdriet heb ik hem al drie jaar niet meer gezien of gehoord. Sinds hij op zijn vijftiende definitief bij zijn vader is gaan wonen, weigert hij elk contact. Hij heeft mij zonder reden uit zijn leven verstoten. Dit is iets wat ik zelf al niet begrijp, laat staan dat ik het een ander kan uitleggen. Dus houd ik het verborgen.”

Rotopmerkingen

“De relatie met de vader van Jay was op zijn zachtst gezegd explosief. Jan-Hendrik was gewelddadig en agressief. Dat zit in zijn genen: zijn vader mishandelde zijn moeder, heeft uiteindelijk een moord gepleegd en later zelfmoord in de gevangenis. Toch weerhield die achtergrond mij er niet van een relatie met hem aan te gaan. We waren smoorverliefd. Hij was mijn eerste liefde, ik zijn grootste. Voor mij had hij al tien jaar met een vrouw samengewoond, maar bij mij voelde hij voor het eerst kriebels.

Uiteindelijk zijn we acht jaar samen geweest. Maar het was geen fijne tijd. Ik voelde me onveilig, was altijd op mijn hoede voor zijn klappen of rotopmerkingen. Jan-Hendrik trok aan mijn oor, mijn haar, gaf een klap in mijn gezicht of schold me uit voor kankerhoer of kutwijf. Hij toonde nooit spijt, het was altijd mijn fout. Twee keer vluchtte ik naar mijn ouders, maar dan wist hij me toch weer terug te halen. Een keer of vijf zat ik op het politiebureau, maar het bleef bij meldingen. Aangiftes vonden ze te veel werk, zeiden agenten. Blijkbaar was het vergrijp niet erg genoeg.

Ondanks alles hoopte ik dat we er samen uit zouden komen. Ik dacht dat de geboorte van Jay hem zou veranderen, maar dat gebeurde niet. Hij sloeg me ook waar de baby bij was. Of dreunde zo hard met zijn vuist op een fotolijstje dat het glas in de rondte sprong, terwijl Jay in dezelfde kamer op zijn loopfietsje sjeesde.

De druppel was die keer dat ik weer zo verdrietig en bang was dat Jay, toen één, mijn hoofd pakte en op zijn schootje legde. Ik dacht: dit kan niet meer. Nu gaat ons kind eronder lijden. Ik pakte Jay op en vertelde Jan-Hendrik dat ik bij hem wegging. ‘Oké,’ zei hij, ‘maar als je mijn zoon bij me weghoudt, maak ik je dood.’ En hij zou er alles aan doen mijn leven tot een hel te maken. Toen ik de volgende dag mijn spullen wilde ophalen, had hij alle sloten op ons huis veranderd. Ik kreeg niets mee. Nog geen rompertje voor Jay.”

Door het slijk gehaald

“Weg van de agressie van Jan-Hendrik, bij mijn ouders in huis, waande ik me veilig. Maar het getreiter en gesar was niet over. In de jaren die volgden, bleef Jan-Hendrik me het leven behoorlijk zuur maken. Zelfs toen ik een nieuwe relatie kreeg met Marcel, en een tweede zoon, hield hij niet op me te pesten. Hij zegde op het laatst afspraken met Jay af, hij bracht hem te laat of kwam niet opdagen. Ook spande hij diverse rechtszaken tegen me aan om meer bezoekrecht op te eisen, die hij allemaal won door mij door het slijk te halen. Soms waren het zulke grove leugens, dat ik mijn advocaat smekend aankeek: grijp in! Maar Jan-Hendrik was vastbesloten zijn woorden kracht bij te zetten: hij wilde me kapotmaken.

Achteraf had ik direct toen ik Jan-Hendrik verliet Jeugdzorg moeten inschakelen. Toen ik dat een paar jaar later deed, werd ik niet geloofd. Er waren zo veel rancuneuze vrouwen die hun ex-partner betichtten van (geestelijke) mishandeling, ik zou vast ook handelen uit jaloezie of uit zijn op wraak.

Uiteindelijk brak alle stress rondom de pesterijen met Jan-Hendrik na vijf jaar mijn huwelijk met Marcel op. Het was niet de enige reden, maar het drukte wel een stempel op onze relatie. Marcel snapte niets van mijn slaafse houding naar Jan-Hendrik, hij vond dat ik feller moest zijn. Maar ik deed er alles aan de lieve vrede te behouden, ook al betekende het dat ik mezelf moest wegcijferen. Andersom kon ik met mijn verdriet niet bij Marcel terecht. Hij snapte me niet. Uiteindelijk groeiden we daardoor uit elkaar.

Toch is de scheiding tussen Marcel en mij probleemloos verlopen en zeker als het gaat om de opvoeding van onze zoon Mike, die nu acht is, zitten we op één lijn. Laatst complimenteerde zijn juf me nog: ‘Jullie hebben een gelukkig gescheiden kind.’ Het is daarom extra jammer dat me dat bij Jay niet gelukt is. Maar daar heb je twee mensen voor nodig.”

Helemaal in tranen

“Wat er ook gebeurde, nóóit vertelde ik Jay iets over de ware aard van zijn vader. Over de mishandelingen, zijn pesterijen, de constante strijd. Ik vond en vind dat niet iets waar je een kind mee moet belasten. Je mag elkaar als ouders niet afvallen. Andersom deed Jan-Hendrik dat wel. Hij verzon de grootste leugens over mij. Zo kwam Jay na een weekend bij zijn vader een keer helemaal in tranen thuis. Zijn vader had de hele weg naar huis allemaal mannennamen opgenoemd met wie ik seks zou hebben gehad. Ik was niets meer dan een ordinaire del. Terwijl ik op dat moment keurig getrouwd was en in de jaren dat ik alleen was geweest ook amper uitging. Of hij zei dat ik steeds meer alimentatie opeiste en alleen maar samen met Marcel was om zijn geld. Terwijl ik zelf ook werkte. Het waren puur verhalen om mij zwart te maken tegenover Jay. Die ze ook geloofde, doordat ik mezelf moeilijk kon verdedigen zonder zijn vader uit te maken voor leugenaar.

Jan-Hendrik hertrouwde ook, met een veertien jaar jongere vrouw. Ook zij kregen nog een zoon samen. Jay heeft dus twee halfbroertjes. Jan-Hendrik verhuisde naar het Gooi, begon een eigen bedrijf en verdiende bakken met geld. Hij reed in een dikke auto, kocht een boot en stopte Jay vol met luxe cadeaus. Hij had een kamer met een veranda, een Xbox en tv en toen Jay elf was, zei hij: ‘Mam, papa heeft al een auto voor me, voor als ik mijn rijbewijs heb.’”

Het grote losweken

“Vanaf zijn twaalfde mocht Jay zelf kiezen bij wie hij wilde wonen. Jan-Hendrik zocht contact met een advocaat en nam Jay mee naar de beste scholen in de buurt van zijn woonplaats. De iPadschool was net in opkomst, zo hoopte hij Jay lekker te maken om definitief bij hem te komen wonen.

Gelukkig wilde Jay toen niet weg uit onze buurt, bij mij en zijn broertje Mike. Maar het grote losweken was ingezet. Jay werd zo gebrainwasht, dat er al gauw niets meer goed was bij mij. Hij mocht eigenlijk geen plezier hebben bij zijn moeder. Was hij samen met Mike uitgenodigd op een feestje van Marcels familie, dan riep Jan-Hendrik dat het belachelijk was dat hij ernaartoe ging: Marcel was toch geen familie van Jay? Andersom zei ik nooit iets naars over zijn weekendjes bij zijn vader en stiefmoeder. Ik gunde mijn kind een leuke tijd.

Uiteindelijk klapte het definitief toen Jay vijftien was en ik mediation voorstelde. Ik hoopte dat deskundige hulp Jan-Hendrik en mij zou helpen de strijdbijl te begraven. Maar daar was Jan-Hendrik zo kwaad om, dat hij Jay maximaal opstookte na een weekend bij hem. Jay stond woedend tegenover mij: waar was ik mee bezig? Wist ik wel hoeveel geld mediation zijn vader zou gaan kosten? Ik was niet goed bij mijn hoofd.

Puur uit onmacht riep ik tegen hem dat als het allemaal zo fijn was bij zijn vader, hij daar maar een tijdje moest gaan wonen. Ik dacht dat hij wel zou inzien hoe goed hij het thuis had, maar het tegendeel bleek waar: Jay vertrok en liet zich niet meer zien. Ik stuurde Jan-Hendrik nog een bericht: ‘Je hebt eindelijk gewonnen. Dit is wat je altijd heb gewild.’ Meteen daarop blokkeerde Jan-Hendrik mij op WhatsApp en Facebook. Een week later deed Jay precies hetzelfde. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Mijn telefoontjes en sms’jes worden nooit beantwoord. Hij is als het ware opgelost uit mijn leven.”

Haat en woede

“Officieel heet het PAS: het Parental Alienation< Syndrome, oftewel ouderverstotingssyndroom. Daarbij probeert de ene ouder het kind bewust zo te beïnvloeden, dat de band met de andere ouder wordt verbroken. En laat het kind haat en woede zien ten opzichte van de andere ouder, zonder dat die gevoelens gebaseerd zijn op persoonlijke ervaringen.

Jay en ik waren altijd stapel op elkaar. Als kleine jongen knuffelde hij heel veel met me, ik was alles voor hem. Maar door het hersenspoelen van Jan-Hendrik – ik kan het niet anders noemen – is dat dus veranderd. Iets waar ik dagelijks pijn van heb. Ik kan mijn pijn ook met niemand delen. Wat moet iedereen wel niet denken? Een zoon die bewust zijn moeder niet wil zien en dan zonder geldige reden? Als ik hem nou mishandelde, maar het enige wat ik altijd heb gedaan, is van hem houden. Het is voor mij al niet te bevatten, laat staan dat ik het kan uitleggen. En dus houd ik mijn mond.

Laatst had ik een nieuw nummer, toen heb ik hem kunnen whatsappen en zag ik aan zijn profielfoto dat hij daar met een meisje op stond. Zijn vriendin. Dat wist ik al van de Facebook-pagina van Jan-Hendriks vrouw. Ik kijk stiekem bij haar, zodat ik nog iets in de gaten kan houden. Van foto’s die zij van haar gezin plaatst, knip ik Jay. Om te laten zien aan anderen en zijn leven een beetje te volgen. Toen ik hem appte dat ik van hem hield en aan hem dacht, blokkeerde hij mijn nieuwe nummer.”

Zelf nadenken

“Toen hij laatst zelf spontaan mijn nichtje appte en zij leuk over en weer berichtjes naar elkaar stuurden, mailde zijn stiefmoeder mij: of ík hem met rust wilde laten.

Ongelofelijk, ik had er niets mee te maken. Die haat van hen naar mij deed verschrikkelijk veel pijn. Toch voel ik diep van binnen dat het ooit gaat veranderen. Ik ken Jay. Hij is een gevoelige jongen. Ik neem hem ook niks kwalijk, hij wordt immers al sinds zijn tweede jaar beïnvloed door zijn vader. Ooit zal hij zelf gaan nadenken. Of misschien gaat zijn vriendin een keer vragen over me stellen, misschien gaat er dan toch iets knagen.

Het moet goedkomen, anders kan ik niet verder met mijn leven. Ik heb al zo veel gemist: zijn achttiende verjaardag, zijn eerste scooter, vriendin, autolessen. Ik doe echt mijn best, volg een opleiding, werk, probeer een goede moeder te zijn voor Mike en iets moois van het leven te maken, maar er zit een gigantisch gat in mijn hart.”

Lees ook: Cynthia: ‘Twee weken voor onze bruiloft ontdekte ik zijn bedrog’


Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.