Irene: ‘Mijn man was op zakenreis, met zijn vriendin’

5 januari 2023

Irenes man ging vaak naar het buitenland. Voor zijn werk, vertelde hij haar. Maar door één telefoontje kwam Irene tot een afschuwelijke ontdekking.

Irene (50): “Het was een nummer dat ik niet kende. Ik zat op mijn werk en wilde de oproep eigenlijk wegdrukken omdat ik net in vergadering ging. Maar omdat de kinderen op school waren, besloot ik toch op te nemen. Straks was het de juf.

Ik kreeg een onbekende vrouw aan de telefoon. ‘Is dit Irene van Wijk?’, vroeg ze. Een callcenter, dacht ik, en ik had al spijt dat ik had opgenomen. Ik antwoordde: ‘Ja, maar ik heb geen tijd. Kan het later?’ ‘Het gaat over Pieter’, zei de vrouw en ik schrok me kapot. Mijn man, met wie ik op dat moment dertien jaar samen was, was op zakenreis. ‘Wat is er dan, is er iets gebeurd?’, vroeg ik angstig.  De vrouw zei dat ik misschien beter even kon gaan zitten, apart van anderen. Ik mompelde tegen mijn collega’s dat ik eraan kwam en dook een belhok in. ‘Pieter is in Londen’, zei ik. ‘Is er iets met hem aan de hand? Heeft hij een ongeluk gehad?’ ‘Dat is het niet’, zei de vrouw. ‘Hij is helemaal gezond, voor zover ik weet. Er is alleen iets dat jij moet weten. Ik kan het niet langer aanzien, dus ik wil het je vertellen.’ Zo begon het meest bizarre telefoongesprek uit mijn leven.”

Een doorsneegezin

“Tot dat moment had ik vol overtuiging gezegd dat Pieter en ik gelukkig waren. Natuurlijk hadden we, zoals ieder stel dat lang bij elkaar is, onze ruzies en irritaties, maar we zijn allebei geen conflictzoekers of mensen die lang blijven hangen in boosheid. Met onze zoon Oliver van tien en dochter Kiki van elf vormden we een doorsneegezin. Ik kan Pieter geen echte familieman noemen, we hadden wat dat betreft een traditionelere rolverdeling. Hij werkte meer dan fulltime voor een firma in software, ik werkte drie dagen als teamleider in de zorg. Maar als hij er was, deed hij meestal wel iets leuks met de kinderen.

We gingen vaak als gezin op pad en ook samen deden Pieter en ik leuke dingen. Een weekendje weg, een avond uit eten, om de relatie goed te houden, zeiden we altijd. Achteraf heb ik vaak gedacht: wat heb ik verkeerd gedaan? Maar eigenlijk weet ik het niet. Er speelde niets groots, er was liefde, er was seks en ik heb hem eigenlijk nooit kunnen betrappen op flirten met een ander of een appje dat net even te ver ging. Daarom was het ook zo verschrikkelijk moeilijk te begrijpen wat ik in dat telefoongesprek te horen kreeg.

Pieter was die week, zoals wel vaker, op zakenreis. Voor zijn werk zat hij regelmatig in het buitenland. Dat hoorde, voor zover ik wist, bij zijn baan als salesmanager. Niet altijd even gezellig, maar hij hield van zijn werk en bovendien verdiende hij goed. Ik kon het thuis prima redden met de kinderen als hij er niet was. Het was eigenlijk nooit een punt van discussie en ik twijfelde er al helemaal niet aan of het wel waar was, die zakenreisjes. Elke keer pakte ik zijn koffer in met overhemden en nette broeken en als hij op reis was belden we regelmatig.”

Slankere taille

“De vrouw aan de telefoon had echter een heel ander verhaal voor mij. ‘Ik weet dat Pieter je heeft verteld dat hij in Londen is’, zei ze. ‘Maar hij is in Italië. Hij is niet op zakenreis, maar hij is daar met Alice, die jij niet kent maar ik wel. Alice is een vriendin van mij en daarom weet ik dat zij al meer dan een jaar een affaire heeft met Pieter.’ Ik wist niet wat ik moest zeggen. Dacht eigenlijk dat het een heel rare grap was, of dat ik een gek aan de telefoon had. ‘Nou, dat lijkt me niet’, zei ik. ‘Ik weet echt wel waar mijn man uithangt. Ik heb geen idee wie jij bent en ook niet wat je van me wil, maar je moet me met rust laten.’ Ik werd gewoon boos toen ik het zei. Hoe durfde deze vrouw mij lastig te vallen?

Bijna had ik opgehangen, maar iets hield me tegen. Misschien het stemmetje ergens in mijn hoofd dat het totaal niet logisch was. Wie zou zo’n grap maken? Wat had zij daarbij te winnen? ‘Je hoeft me niet te geloven’, zei de vrouw. ‘Ik snap het ook als je nu ophangt. Het punt is alleen dat ik zelf eens ontzettend bedrogen ben door een man en dat iedereen die het wist zijn ogen sloot. Ik heb me voorgenomen dat zelf nooit te laten gebeuren. Ik weet dat Pieter en Alice al een jaar samen zijn, ik weet ook dat ze nu met haar kind op vakantie zijn en ik kan je foto’s sturen als bewijs. Ik zal niet aandringen, maar ik vind dat je het moet weten. Dat is alles. Als je wil, hang ik nu op.’

Dit was geen gek, wist ik toen. Een gek zou niet zo rationeel praten. En het was ook geen grap, want er was niets lolligs aan. Langzaam begon tot me door te dringen dat ik dit niet zomaar naast me neer kon leggen. Toen was het net alsof al mijn organen in elkaar krompen. Ineens deden ook al mijn spieren pijn en werd ik misselijk. ‘App maar’, zei ik tegen de vrouw en even later keek ik naar een foto van Pieter in een zwembroek op een strand in het buitenland, met een bruinverbrande vrouwenarm om zich heen. Die arm was van een dame met donker haar en een, dat viel me meteen op, slankere taille dan ik.

Als mensen zeiden ‘mijn wereld stortte in’ vond ik dat altijd wat overdreven, maar op dat moment kwam ik erachter hoe zoiets voelt. Het was echt alsof alles wat ik had en alles wat ik dacht te hebben voor mijn ogen in elkaar stortte. ‘Ik bel je straks terug’, zei ik nog door de telefoon, en ik verbrak de verbinding. Ik heb nooit meer teruggebeld.”

Lees ook: Maaike weet dat haar man vreemdgaat en accepteert dit

Door het lint

“Ik wilde doen alsof er niets aan de hand was en ging toch naar die vergadering. Mijn collega’s keken me aan alsof ze een spook zagen. ‘Wat is er met jou gebeurd?’, vroegen ze en ik barstte in huilen uit. Vertelde dat ik heel slecht nieuws had gekregen en dat ik het later zou uitleggen. Een lieve collega bracht me naar huis, daar heb ik eerst een hele tijd voor me uit zitten staren. Dit kan niet, ging er de hele tijd door me heen. Maar dan keek ik weer naar die foto van Pieter en die vrouw. Alice. Ik herkende Pieters zwembroek, die ik niet zo lang daarvoor voor hem had gekocht. Ik wist niet eens dat hij die had meegenomen.

Het kon niet en tegelijkertijd kon er ook niet níets aan de hand zijn. Ik moest weten wat er speelde, concludeerde ik al snel. Al moet ik eerlijk zeggen dat de neiging om mijn kop in het zand te steken ook groot was. Doen alsof er niets aan de hand is, door met ons leven, ons gezin intact laten, het was een aantrekkelijke optie. Maar het kon niet, ik wist dat ík het niet zou kunnen. Daarom belde ik hem.

Hij nam niet op, maar appte wel onmiddellijk. ‘Ga zo een presentatie in, is het dringend?’ Ik kreeg buikpijn en werd boos. Presentatie? Op het strand zeker? ‘Waar ben je?’, stuurde ik terug. Meteen kwam er weer reactie. Pieter deed alsof hij van niets wist. ‘In het congrescentrum, hoezo?’ Daarop stuurde ik terug: ‘Laat eens zien’. Hij vond dat ik niet zo raar moest doen, maar ik hield vol en uiteindelijk kreeg ik een foto van een vergaderzaal met een beamer en wat mensen. Geen Pieter. Ik zei dat ik een foto wilde met hem erop, hij zei dat ik normaal moest doen. Toen viel me op dat er een bordje bij de deur hing waar een Italiaanse tekst op stond. ‘Raar, voor een zaal in Londen’, stuurde ik en toen reageerde Pieter niet meer.”

Allemaal leugens

“Ik belde hem, tien keer, twintig keer, maar er kwam geen reactie. Pas veel later, toen ik me met moeite door de middag had gesleept en de kinderen ‘s avonds in bed had gelegd zonder iets te laten merken, belde hij. Het was waar, zei hij. Hij was niet in Londen. Alice noemde hij niet. Wat volgde was een vaag verhaal over een gewijzigd schema en dat hij me wilde verrassen met een ticket voor later die week. Yeah right, dacht ik en ik vroeg: ‘Vindt Alice het ook gezellig als ik kom?’ Toen kon hij niet meer liegen. Het was even stil en ik dacht dat hij zou ophangen, maar er klonk alleen maar een zucht. ‘Dus je weet het’, zei hij.

Ik ging door het lint: schreeuwen, krijsen, huilen, alles. Pieter zei niets. Typisch iets voor hem, de conflictmijder. Ik eiste de waarheid, maar kreeg nog niet de helft daarvan. Hij was nu wel voor werk in het buitenland, en had Alice daar ter plekke ontmoet. Ik zei dat ze dan wel erg snel haar vriendinnen op de hoogte had gesteld. Daar had hij niet van terug en hij verzon snel iets over appverkeer dat hieraan vooraf was gegaan. Leugens, allemaal leugens. Hij had nog niet eens het respect om nu, nu ik alles wist, eerlijk tegen me te zijn. Dat neem ik hem heel erg kwalijk.

Twee dagen later kwam Pieter thuis, hij was lekker bruin geworden. Ik heb me vaak afgevraagd of dat me zou zijn opgevallen als ik de waarheid niet had geweten. Waarschijnlijk niet, het zou gewoon niet bij me zijn opgekomen. Ik zei dat hij kon vertrekken, hij deed niets om me op andere gedachten te brengen. Niet dat dat was gelukt, maar hij nam zelfs niet de moeite. Hij vertrok gewoon meteen naar haar.”

Vallen en opstaan

”Inmiddels weet ik dat hij Alice een jaar eerder al had ontmoet, ze werkt voor een klant van hem. Van de zes ‘zakenreizen’ die Pieter dat jaar maakte, waren er maar twee echt voor werk. Dat heb ik gecheckt bij zijn werkgever. Ik heb niet gevraagd naar het grote aantal etentjes en overwerkavonden, ik denk dat ik dat zelf wel kan invullen.

In het begin twijfelde ik enorm aan mezelf. Hoe heb ik dit niet kunnen zien? Was ik blind? Was ik zo’n heks dat Pieter het bij een ander zocht? Ben ik wel de moeite waard?

Het is nu ruim anderhalf jaar geleden dat ik zijn ontrouw ontdekte. Pieter en ik zijn inmiddels officieel gescheiden, de kinderen ziet hij elke twee weken. Hij woont bij Alice. Ik heb een moeilijke, zwarte periode doorgemaakt, maar ben op de weg terug. Met de kinderen vorm ik de sterkste drie-eenheid ooit. Aan een nieuwe relatie moet ik niet denken, maar ooit zal ik mijn vertrouwen terugkrijgen. Met vallen en opstaan, dat wel. Pieter heeft me veel afgenomen, maar mijn toekomst krijgt hij niet. De toekomst is van mij.”

Lees ook: lezeressen over vreemdgaan: ‘Er gebeurde zelden nog iets in bed’

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.